659 - ไม่อาจต้านทาน

1969 - ไม่อาจต้านทาน

ต๋อง!

สือฮ่าวคลายมือของเขาทิ้งชายผมหงอกลงบนพื้นผลกระทบทำให้สถานที่แห่งนี้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง คนผู้นั้นคือหวังต้าบุตรคนโตแห่งเซียนอมตะหวังนั้นเอง

ตอนนี้ทุกคนตกตะลึงและมึนงงอย่างสมบูรณ์

จิตวิญญาณของหวังต้ายังคงทรงพลังและไม่ยอมแพ้ แม้ว่าเขาจะถูกจับตัว แต่ดวงตาของเขาก็ยังส่องประกายราวกับตะเกียงสีทอง กวาดไปทั่วทุกคนอย่างเย็นชา

เขามีเส้นผมหงอกขาวอายุค่อนข้างมาก เขาเป็นใคร? เขาเป็นลูกชายคนโตของเซียนอมตะหวัง! เขาเกิดในช่วงต้นของยุคสมัยอันยิ่งใหญ่นี้พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาจึงมีมากมายมหาศาล

หลายคนรู้สึกหวาดหวั่นต่อเขา ในเก้าสวรรค์เบื้องบนมีผู้คนไม่มากนักที่กล้ายั่วยุเขาเพราะต้นกำเนิดของเขานั้นยิ่งใหญ่เกินไป!

อย่างไรก็ตามผู้ทรงพลังคนนี้กลับถูกจัดการอย่างง่ายดายและตกเป็นเชลยในมือของฝ่ายตรงข้าม มันทำให้ทุกคนรู้สึกมึนงงอย่างถึงที่สุด!

เมื่อไม่นานมานี้หวังต้าได้ทะลวงจากอาณาจักรปลดปล่อยตนเองขั้นปลายเข้าสู่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองขั้นสูงสุดจึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถสั่นสะเทือนทั้งเก้าสวรรค์สิบพิภพ ไม่มีผู้ใดกล้าไม่ให้เกียรติเขา

"เจ้าเป็นใคร?" เสียงของหวังต้าเย็นชา

เขาจ้องไปที่สือฮ่าวด้วยความตกใจและโกรธ

ตระกูลหวังคือตระกูลอมตะพ่อของเขาคือผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งในเก้าสวรรค์สิบพิภพนับได้ว่าตอนนี้ตระกูลหวังคือตระกูลอันดับหนึ่งของโลกนี้อย่างแท้จริง

ถ้าหากไม่ใช่ผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรเซียนเป็นคนลงมือใครจะกล้าท้าทายเขา? ตอนนี้แม้ว่าสือฮ่าวจะยืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่หวังต้าก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย

เมื่อระดับบ่มเพาะมาถึงผู้สูงสุดมันจะทำให้ร่างกายของคนคนนั้นกลืนเข้ากับธรรมชาติ ในเวลานี้หมอกอันลึกลับปกคลุมทั่วร่างกายของสือฮ่าว ทำให้คนนอกอยากจะบอกว่าเขาอยู่ในระดับบ่มเพาะใดกันแน่

ในความเป็นจริงไม่มีหมอกอะไรมาปกคลุมร่างกายของเขาเพียงแค่ว่าการบ่มเพาะของเขาลึกซึ้งเกินไปคนนอกไม่สามารถมองผ่านเขาได้

สือฮ่าวเดินไปข้างหน้าก่อนจะก้มศีรษะมองลงไปที่หวังต้า สิ่งนี้ทำให้หวังต้ารู้สึกอึดอัดมาก เป็นเวลากี่ปีแล้วที่เขาถูกดูถูกครั้งสุดท้าย?

หวังต้ากระโจนออกไป แต่เลือดยังคงไหลออกจากปากของเขาไม่หยุดการโจมตีเมื่อสักครู่นี้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนแทบจะยืนไม่ได้!

“สหายเต๋าเจ้าทำเกินไปแล้ว! นี่คือฐานที่มั่นชายแดนไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าสามารถกระทำได้ตามใจตัวเอง!” หวังต้ากล่าวด้วยเสียงที่จมดิ่ง

สือฮ่าวรู้ถึงอารมณ์ของเขา บุคคลผู้นี้หยิ่งผยองและไม่เคยเห็นหัวใครสักคนเพราะเขาได้รับการคุ้มครองจากบุคคลที่แข็งแกร่งเช่นเซียนอมตะหวัง

“การกระทำของข้านับเป็นอะไรได้? เมื่อเปรียบเทียบกับตระกูลหวังของเจ้าแล้วเจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร? เจ้าเด็กนั่นเป็นเพียงหลานชายของเซียนอมตะหวังเขากลับกล้าชี้หน้าพวกเรา ให้เขาคุกเข่าเพียงเท่านี้เจ้าจะเป็นจะตายแทน!” สือฮ่าวกล่าว

ก่อนหน้านี้หลานชายคนโตของตระกูลหวังคุกเข่าอยู่ที่ด้านข้างไม่กล้าลุกขึ้นยืน

“เด็กๆก็มีอารมณ์ของเด็กๆ สหายเต๋าเหตุไฉนเจ้าต้องถือสาความคิดของเด็กเจ้าใช้ความอาวุโสรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่าไม่รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปอย่างนั้นหรือ?” หวังต้ากล่าว

แม้ว่าเขาจะโอหังแต่เขาก็รู้ถึงความรุนแรงของสถานการณ์

คนตรงหน้าเขาลึกลับเกินไปความแข็งแกร่งของเขาลึกซึ้งอย่างน่าอัศจรรย์ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการที่จะแตกหักกับฝ่ายตรงข้าม

“อารมณ์ของข้าเป็นอย่างนี้ เมื่อมีใครกล้ามายั่วยุมันก็ต้องรับโทษอย่างสาสม” สือฮ่าวกล่าวอย่างใจเย็น

เขาไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีต่อตระกูลหวังแม้แต่น้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมังกรทั้งเก้า ในตอนนั้นพวกเขาพยายามที่จะฆ่าเขาหลายครั้ง

ครั้งหนึ่งที่ปากทางเข้าสนามรบโบราณโชคดีที่ผู้อาวุโสใหญ่อยู่ที่นั่นจึงทำให้เขารอดชีวิตมาได้

ตอนนี้เขาออกมาจากความสันโดษแล้วและกลายเป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูงสุด ตอนนี้เขาคือสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนยอดสุดของห่วงโซ่อาหารจึงไม่มีทางที่เขาจะหวาดกลัวมังกรทั้งเก้า

“สหายเต๋าข้าคิดว่าเราควรปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปโดยไม่ทำให้เสียน้ำใจเป็นอย่างไร?” หวังต้ากล่าวการแสดงออกในดวงตาของเขาลึกล้ำ

เฉาอวี่เซิ่งกล่าวพร้อมกับเยาะเย้ยว่า“ เจ้าแก่นี่ช่างน่ารำคาญจริงๆ? แม้แต่ความปลอดภัยของตัวเองก็ยากที่จะมั่นใจได้ แต่เจ้าก็ยังคงแสดงท่าทีเช่นนั้น

เจ้าไม่แม้แต่จะเอ่ยคำขอโทษ แต่เจ้าต้องการให้สิ่งต่างๆจบลงเช่นนี้? เจ้าคงต้องการจะเรียกพี่น้องเจ้ามาหรือว่าอาจจะเป็นพ่อของเจ้าเพื่อมาดักซุ่มสังหารพวกเรา?”

หวังต้ามองเขาอย่างเย็นชาดวงตาของเขาลึกล้ำยิ่งไปกว่านั้นยังมีความเย็นชาเล็กน้อย บางทีถ้าคนธรรมดาถูกจ้องแบบนี้พวกเขาก็อาจจะตายได้

แต่เมื่อสือฮ่าวอยู่ที่นี่เขาจะปล่อยให้เขาทำตัวเลวทรามได้อย่างไร?

“เทียนเอ๋อมาที่นี่!” หวังต้ากล่าว

หวังเทียนเป็นลูกชายของเขาเอง ในฐานะหลานชายคนโตของตระกูลหวังความแข็งแกร่งของเขานั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาคุกเข่าอยู่บนพื้นตัวสั่นเล็กน้อย

นี่เป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างยิ่งทำให้ใบหน้าของหวังต้ามืดดำแทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองอยู่

เขาตะโกนออกมาอีกครั้งแต่หวังเทียนยังคงไม่ลุกขึ้นด้วยถูกครอบงำจากพลังระดับผู้สูงสุด

“สหายเต๋าเจ้ารังแกคนอื่นเกินไปแล้ว? แม้ว่าเทียนเอ๋อจะไม่แสดงความเคารพเจ้า แต่เขาก็ถูกเจ้าสั่งสอนแล้ว เหตุไฉนเจ้าจึงพยายามเอาแต่ใจตัวเอง!” หวังต้าตะโกน

เขาพบว่ามันยากสักหน่อยที่จะระงับอารมณ์ของเขาไว้ได้

สือฮ่าวไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองไปที่เขาอย่างเงียบๆ เมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกมังกรทั้งเก้าปองร้ายในอดีตมันจึงทำให้ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้เขากลายเป็นผู้สูงสุดแล้ว ว่ากันว่าในมังกรทั้งเก้ามีเพียงมังกรตัวที่เก้าเท่านั้นที่มาถึงระดับนี้

“เจ้าไม่เต็มใจที่จะยอมปล่อยเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?” เสียงของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆก่อนจะกล่าวว่า

“หวังเทียนเป็นหลานชายคนโตคนที่ท่านพ่อโปรดปรานมากที่สุด เจ้าทำกับเขาแบบนี้หรือคิดจะเปิดสงครามกับตระกูลหวัง”

ความโกรธของหวังต้ากำลังก่อตัวขึ้น แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดามิหนำซ้ำยังแข็งแกร่งมากกว่าเขาพอสมควร แต่เขาก็ไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจแตกหักกับตระกูลหวัง

เขามีความมั่นใจเพราะตอนนี้ตระกูลหวังคือมหาอำนาจอันดับหนึ่งในเก้าสวรรค์เบื้องบน ความแข็งแกร่งของเซียนอมตะหวังไม่ใช่ว่าใครจะต่อต้านได้

นอกเหนือจากนี้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาพวกเขาได้สร้างความสัมพันธ์อย่างแข็งขันโดยแอบติดต่อกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด

ในขณะที่ลักษณะเปิดเผยพวกเขามีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลอมตะของอาณาจักรเซียน

อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาทุ่มแทงทุกด้าน

เป็นเพราะพวกเขาครอบครองวิชากระบี่สยบความโกลาหลอยู่ในมือ วิชานี้แม้แต่มรดกโบราณของอาณาจักรเซียนก็ยังต้องการ

มีผู้คนมากมายรับประกันจะให้พวกเขาเข้าสู่อาณาจักรเซียนหากพวกเขายอมเปิดเผยข้อมูลของวิชาสยบความโกลาหล

หวังต้ามีความเชื่อมั่นต่อผู้สนับสนุนของตัวเอง ตราบใดที่สือฮ่าวไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแห่งความมืดเขาไม่เชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามจะกระทำรุนแรงเกินไป

"นี่เจ้ากำลังขู่ข้าอย่างนั้นหรือ?" สือฮ่าวกวาดสายตามองเขาอย่างใจเย็น

“ปล่อยเทียนเอ๋อแล้วข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!” หวังต้ากล่าว เขาไม่ได้ปฏิเสธแต่ตอบรับอย่างเย็นชา

เขามีความมั่นใจเพราะในอาคารนี้เขาเห็นใครบางคนที่คุ้นเคย นี่คือกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลของอาณาจักรเซียนซึ่งตลอดหลายปีที่ผ่านมาพวกเขาล้วนให้การสนับสนุนตระกูลหวัง

กับคนเหล่านี้ที่นี่เขาเชื่อว่าคนๆนี้ย่อมไม่กล้าลงมือสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างแน่นอน

คนเหล่านี้ล้วนมีความสัมพันธ์อันดีต่อตระกูลหวัง ตอนนี้ตระกูลหวังต้องเผชิญกับความยากลำบากหวังต้าเชื่อว่าพวกเขาจะไม่เพียงแค่เฝ้าดูจากด้านข้างอย่างไม่ใส่ใจ

“หึหึหึ…” สือฮ่าวหัวเราะ

"เจ้าหัวเราะอะไร? มีเรื่องอะไรน่าขำ” หวังต้ากล่าวด้วยใบหน้าที่จมดิ่ง

“ข้าหัวเราะเจ้าที่ไม่รู้จักความเป็นความตาย ตอนนี้เจ้ากำลังจะตายอยู่แล้วยังกล้าข่มขู่ฆ่า” ริมฝีปากของสือฮ่าวเผยรอยยิ้มเยาะเย้ย

“ข้าขู่เจ้าแล้วจะเป็นยังไง? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?!” หวังต้าโกรธมากตอนนี้ความโกรธของเขาไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป

นี่เป็นผลมาจากนิสัยเอาแต่ใจมานานของเขา ในอดีตเขากล้าคุกคามผู้อาวุโสใหญ่ด้วยซ้ำเพราะมีพ่อหนุนหลังอยู่ ตอนนี้ด้วยพันธมิตรของอาณาจักรเซียนเขาจึงไม่รู้สึกหวาดกลัวใดๆ

ปา!

สือฮ่าวไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ส่งฝ่ามือบินไปที่ใบหน้าของหวังต้าทำให้ร่างกายของเขากระแทกเข้ากับกำแพงก่อนจะกระอักเลือดออกมาคำใหญ่

หวังต้ากระโดดกลับมาด้วยความอัปยศ พลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายของเขาระเบิดออกมาอย่างเต็มที่เตรียมจะล้างแค้น

อย่างไรก็ตามในตอนท้ายเมื่อเขาพยายามโจมตีสือฮ่าว จู่ๆพลังศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในร่างกายของเขาก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรุนแรงอย่างไม่อาจควบคุมได้เกือบจะระเบิดร่างของเขาเป็นชิ้นๆ

หวังต้าตกใจมากในครั้งนี้ เดิมทีเขาคิดว่าสือฮ่าวเป็นสิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดปลอม ฝ่ายตรงข้ามน่าจะแข็งแกร่งกว่าตัวเขาเพียงเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าสือฮ่าวอยู่ในระดับผู้สูงสุดที่แท้จริง