เล่ม2 : บทที่ 166 – อักษรรูนสีส้ม
“คนก็จะยิ่งสับสนในความสัมพันธ์ของเราเข้าไปกว่าเดินน่ะสิ!” จูนบ่นขณะลุกขึ้นยืน “ถ้าอยากจะออกไปเจอเรื่องน่าอายในทุก ๆ วันก็สุดแล้วแต่เจ้านะ” จูนเงียบไปเมื่อได้ยินคำพูดโนอาห์ “มันคงเกิดขึ้นไม่นานหรอก อีกไม่นานข้าก็จะไปจากสำนักนี้แล้ว เดี๋ยวคนก็ลืมไปเอง” “เดี๋ยว เจ้าจะออกจากที่นี่รึ?” อิโวร์ปรากฏตัวจากห...
