ตอนที่ 105 วีรบุรุษ
"พี่สาม เดี๋ยวฉันจะเรียกพวกเขามาให้หมดเลย พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรับประกันพวกเขาด้วยหัวเลย"
ซงหมิงเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื้นตัน
ถ้าไม่ได้พบกับซูข่าน บางทีตอนนี้เขายังไม่รู้จะไปทำอะไรเลยในหนานจิง บางทีเขาอาจจะจบลงด้วยการเป็นหัวขโมยแบบวันนี้ก็เป็นได้
หรืออาจจะมีงานทำกลายเป็นชีวิตธรรมดา หาภรรยาสักคนแล้วมีลูกๆ
แต่ตอนนี้ชะตาชีวิตของซงหมิงเฉียงได้เปลี่ยนไปแล้ว ชาติก่อนซงหมิงเฉียงเป็นเพียงคนธรรมดาในหนานจิงเท่านั้น
ตอนนี้เขากำลังจะเริ่มชีวิตใหม่กับซูข่าน
"อื้ม"
ซูข่านมองไปที่ซงหมิงเฉียงซึ่งตอนนี้น้ำตากำลังเต็มดวงตาทั้งสองข้างของเขา
"หมิงเฉียงฉันจะเงินนายล่วงหน้าก่อน 100 หยวน"
"พี่สาม"
ซงหมิงเฉียงได้ยินเขาก็ตื่นเต้นมา
"ปัง!!!"
ซงหมิงเฉียงหยิบขวดไวน์ขึ้นมาทุบบนโต๊ะเสียงดัง ขวดไวน์กระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"ถ้าพี่สามพูดโกหกฉัน พี่จะต้องเป็นเหมือนขวดนี้แน่"
ซงหมิงเฉียงพูดด้วยเสียงที่ดัง
"อ่าาา!"
หลังจากที่พูดจบ ซงหมิงเฉียงก็ทรุดตัวลงไปบนเก้าอี้และหลับอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ทั้งซูข่านและซงหมิงเฉียงเริ่มเมามากแล้ว อารมณ์พวกเขาแปรปรวนอย่างมาก และซูข่านก็เริ่มที่ควบคุมตาตัวเองไม่ให้ปิดลงได้
ซูข่านมองไปที่ซงหมิงเฉียง ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยไวน์ ดวงตาของเขามีน้ำตาไหลออกมา
ซูข่านค่อยๆลุกขึ้นและเริ่มเดิน เขาโซเซไปมา เอียงไปทางซ้ายที ขวาที
เขารู้สึกว่าที่นั่งกินไวน์กับห้องของเขามันไกลมาก สงสัยดื่มหนักไปจริงๆ
ซงหมิงเฉียงก็ไม่ใช่เล่นเหมือนกัน ดื่มหนักพอๆกันเลย
ซูข่านโซเซไปที่มุมน้ำชาของเขา และนั่งบนเก้าอี้ตัวโปรด เขาหลับอย่างรวดเร็วทันทีที่นั่งเก้าอี้
ซูข่านรู้สึกหนาว เขาขดตัวนอนเป็นเวลานาน
ซูข่านลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นแสงจากพระอาทิตย์ เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นเวลาดึกมากแล้ว
ซูข่านค่อยๆขยับตัวมานั่งเขารู้สึกมึนหัวเล็กน้อย
"ซู้ดดด"
ซูข่านสูดหายใจเข้าเต็มปอดและปล่อยออกมา
เขาหันไปมองรอบๆก็สะดุ้งด้วยความตกใจ
"เฮ้ย"
มีเงาดำนั่งอยู่ข้างเขา โดยมีแสงจากหลอดไฟข้างถนนส่องแสงมายังด้านหลังเงานี้
ผีอย่างงั้นเหรอ…..ไม่สิ เฒ่าหลี่!!
จากนั้นซูข่านก็ส่ายหัวและมองที่เฒ่าหลี่ดีๆ ดูเหมือนว่าเฒ่าหลี่แค่นั่งข้างๆเขา โดยมีชุดน้ำชาของซูข่านอยู่
ซูข่านเอื้อมมือไปหยิบกาน้ำชามาเทชาลงในถ้วยข้างๆ ความร้อนของน้ำชาอยู่ในระดับที่ร้อนกำลังดี
เขาหยิบถ้วยชามาแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียว
"อ่าห์"
ซูข่านรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้ดื่มชา
เขามองไปรอบๆก็เห็นซู่เฟิงกับซงหมิงเฉียงยังคงหลับอยู่
"ซูข่าน หลายพันหยวนใช้สำหรับซื้อ…"
เฒ่าหลี่มองที่ซูข่านแล้วพูด
"อะไรนะ?"
ซูข่านหันหน้าไปมองยังเฒ่าหลี่
เขาตะลึงไปครู่หนึ่ง
เฒ่าหลี่ยิ้มเล็กน้อยและพูดต่อ
"ผมได้ยินซงหมิงเฉียงพูดหมดแล้ว คุณนี่เป็นคนที่ใจปล้ำจริงๆ ใช้เงินเยอะจำนวนมากเพื่อซื้อใจคน คนแบบคุณย่อมดึงดูดคนเก่งๆมาหาเสมอ"
"เฒ่าหลี่แอบฟังงั้นเหรอ?"
ซูข่านหรี่ตาลงเล็กน้อย
เฒ่าหลี่หัวเราะเสียงดังออกมา
"พวกคุณดื่มไวน์กันเสียงดังขนาดนั้น ที่กำแพงเมืองจีนยังได้ยินเลย ผมได้กลิ่นไวน์ตอนแรกคิดว่าคุณจะซื้อมากินฉลองกับผม แต่พอออกมาจากห้องก็เห็นพวกคุณกำลังสนุกกันอยู่ที่หน้าบ้าน"
"ฮ่าๆๆ"
ซูข่านยิ้มและหัวเราะเล็กน้อย
เฒ่าหลี่พูดต่อว่า
"เดือนละ 50 หยวน เงินจำนวนนี้เป็นเงินก้อนโตมากสำหรับคนในหนานจิง โดยเฉพาะพวกคนที่ยังไม่มีงานทำ เงินเดือนเท่ากับผมเลยนะ"
"คุณให้เงินเดือนพวกเขาเท่ากับผมแสดงว่าคุณต้องมีแผนอะไรบางอย่างแน่ๆ ใช่ไหม?"
เฒ่าหลี่ไม่รู้ว่าซูข่านกำลังวางแผนอะไรไว้อยู่ แต่จากประสบการณ์หลายสิบปี เฒ่าหลี่พอจะรู้จักคนที่เป็นเหมือนซงหมิงเฉียงอยู่
คนพวกนี้มือเปื้อนเลือดมาแล้ว
ดังนั้นซูข่านต้องมีแผนอะไรบางอย่างที่ต้องรับมือกับคนพวกนี้ได้แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับซูข่านแน่นอน
"ฮ่าฮ่า"
ซูข่านหัวเราะเสียงดัง
"เฒ่าหลี่มองแว่บเดียวก็เดาได้แล้ว แก่แต่เก๋าจริงๆนะเฒ่าหลี่"
"คนพวกนี้ส่วนใหญ่จะอยู่ที่บ้านนอกแล้วเริ่มทำฟาร์มกัน เฒ่าหลี่ไม่รู้สึกสงสารคนพวกนี้บางเหรอ? ต้องมาทำงานอะไรแบบนี้"
"พวกเขาบางคนเป็นคนที่ความสามารถมาก แต่พวกเขาเหล่านี้ไม่ได้รับโอกาสเท่านั้น น่าเสียดาย"
เฒ่าหลี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า
"ก็เป็นจริงอย่างที่ซูข่านพูด"
ซูข่านยิ้มให้กับเฒ่าหลี่
"ดังนั้นฉันเลยว่าจะให้โอกาสคนพวกนี้ซักหน่อย หากพวกเขาคว้าโอกาสนี้ไว้บอกเลยต้องไม่เสียใจแน่นอน"
"แล้วฉันก็ได้ให้พวกเขาได้กลับบ้านไปเจอกับครอบครัวในวันหยุดด้วย การมาทำงานไกลบ้าน ฉันเข้าใจความรู้สึกนี้ดี"
เฒ่าหลี่ถอนหายใจออกด้วยความสบายใจ
"ถ้าคุณเกิดในยุคผมละก็ คุณต้องถูกยกย่องเป็นวีรบุรุษแน่ๆ"
เฒ่าหลี่ลุงขึ้นยืนและพูดกับซูข่านต่อว่า
"ผมได้เจอคนดีๆมามากมาย คุณไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเขาเลย อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ"
หลังเฒ่าหลี่พูดจบเขาก็เดินเอามือไขว้หลังเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ
ซูข่านรู้สึกเหมือนกับเฒ่าหลี่เป็นผีที่มาหลอกเขาเลย เขายิ้มเล็กน้อย
"วีรบุรุษอย่างงั้นเหรอ?"
