ตอนที่ 104 สวัสดิการที่ยากจะปฏิเสธ
ไม่รู้เพราะไวน์รึเปล่าซูข่านเลยพูดแบบนี้ออกมา
ซงหมิงเฉียงคือคนที่กลับมาจากสงครามเวียดนาม เขามีออร่าอาฆาตอยู่ แถมมือก็เคยเปื้อนเลือดด้วย
แต่การกระทำของเขาที่ได้จับหัวขโมย แสดงให้เห็นถึงความเป็นคนดีในตัวของเขา
ซูข่านได้เห็นจึงมั่นใจในตัวของซงหมิงเฉียง
ชายคนนี้หากได้รับการฝึกฝนที่ถูกต้องละก็….
เขาคิดว่าเขาสามารถฝึกซงหมิงเฉียงสัก 1-2 ปี จากนั้นซงหมิงเฉียงก็จะได้เปลี่ยนเป็นคนใหม่
"พี่สาม"
ซงหมิงเฉียงมองที่ซูข่านด้วยสายตาที่มัวหมอง แม้ว่าเขาจะเริ่มเมาเล็กน้อยแต่ซงหมิงเฉียงยังคงเก็บอาการสุขุมของเขาได้อยู่
"ตอนนี้ฉันยังไม่มีงานทำจริงๆ"
ซงหมิงเฉียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดว่า
"หลังจากที่ฉันกลับมา ด้วยความพิการของฉันไม่มีใครรับฉันเข้าทำงานเลยสักคน ตอนนี้ฉันทำได้แค่เดินเตร่ไปทั่วเมืองโดยไร้จุดหมาย มันไม่มีงานอะไรให้ฉันทำเลย"
ซูข่านพยักหน้า ยุคนี้เป็นอย่างที่ซงหมิงเฉียงพูดจริงๆทั้งรัฐบาลหรือเอกชน จะไม่ยอมรับคนพิการเข้าทำงานเลย
รวมถึงคนที่กลับมาจากสงครามด้วย พวกเขาไปเป็นทหารรับใช้ชาติ แต่พอกลับมากลับไม่มีงานให้พวกเขา
คนอย่างซงหมิงเฉียงได้รอคอยงานจากรัฐบาลอยู่ ซึ่งบอกได้เลยว่าไร้ความหวัง
"พี่สาม ฉันยินดีจะทำงานให้พี่ แต่ต้องเป็นงานที่สุจริตเท่านั้น"
ซงหมิงเฉียงหน้าแดงก่ำและกำมือของเขาแน่น
"โอเค!!"
ซูข่านหัวเราะ เขาเทไวน์ให้ซงหมิงเฉียงอีกแก้วและพูดด้วยรอยยิ้ม
"งั้นมาดื่มฉลองที่ได้งานกันเถอะ เราจะไม่นอนถ้าเรายังไม่เมา ชนนน!!"
ซงหมิงเฉียงหยิบแก้วมาชนกับซูข่านแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียวหมด
"พี่สาม ก่อนที่ฉันจะทำงานกับพี่ ฉันขออะไรบางอย่างได้ไหม"
"ขออะไร?"
ซูข่านดื่มเสร็จก็หันหน้ามามองซงหมิงเฉียงด้วยความเมาเล็กน้อย
"พี่น้องของฉัน"
ซงหมิงเฉียงพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย ดวงตาที่เข้มแข็งของเขามองจ้องมาที่ซูข่าน
"พี่น้องเป็นเหมือนกันฉัน พอกลับมาที่นี่พวกเขาไม่มีงานทำ แม้กระทั่งขุดดินยังไม่มีคนจ้างเลย พวกเขาเป็นคนที่มีความสามารถแท้ๆ"
"มีใครอีกไหม"
ซูข่านประหลาดใจมากที่ได้ยิน
ตอนแรกซูข่านคิดว่าจะรับซงหมิงเฉียงมาทำงานคนเดียว แต่เขากลับมีเพื่อนที่ต้องการทำงานด้วย
ทั้งสองเฒ่าได้บอกกับซูข่านว่าอย่ารับคนมาทำงานเยอะ มันจะดูแลไม่ไหว
แต่ซูข่านไม่ฟังทั้งสองเฒ่า เฒ่าทั้งสองได้มองว่าซูข่านเป็นคนบ้าที่ไม่ยอมเชื่อฟังพวกเขา
ตอนนี้การจ้างงานยังคงมีไม่มากเท่าไหร่ในประเทศจีน แต่หลังจากที่นักลงทุนได้เข้ามาเปิดโรงงานที่นี่
การจ้างงานของที่จีนก็จะเพิ่มขึ้นจนหาคนมาทำงานไม่ได้
ดังนั้นซูข่านเลยต้องการที่จะเตรียมคนไว้ก่อนที่จะถึงเหตุการณ์นั้น
เขาไม่อยากเป็นเหมือนพระเอกในนิยายที่พอถึงเหตุการณ์คับขันก็มีของที่ต้องการส่งมาให้
หรือว่าพอถึงเหตุการณ์ที่คับขันก็ใช้พลังของตัวเองแก้ไขปัญหา
ซูข่านอยากจะเตรียมตัววางแผนรับมือกับเหตุการณ์พวกนั้นมากกว่าการแก้ปัญหา
ช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดในประเทศจีน
ซูข่านถึงขนาดต้องวางแผนรับมือเหตุการณ์นี้ล่วงหน้าหลายปี
การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้พร้อมกับการที่โรงงานจะมาเปิดจะต้องเป็นอะไรที่สนุกแน่ๆ
แถมยังได้ซงหมิงเฉียงและพี่น้องของเขา ซึ่งบอกได้เลยว่าเขาจะต้องตั้งใจทำงานแน่ๆ
"มีครับ!"
ซงหมิงเฉียงพยักหน้า
"ถ้าพี่สามต้องการคน ผมสามารถโทรหรือเขียนจดหมายเรียกพวกเขาได้ตลอด"
ซงหมิงเฉียงพูดต่อด้วยใบหน้าที่เขินอายเล็กน้อย
"แต่ถ้าเรียกคนมาเยอะ พี่สามก็ต้องจ่ายเงินเดือนเยอะขึ้น"
ซูข่านได้ยินก็หัวเราะออกมา
"หมิงเฉียง กี่คนก็ได้เรียกมาเถอะ ฉันจ่ายไหว"
ซงหมิงเฉียงยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและก้มหัวขอบคุณซูข่าน
"พี่สาม ผมขอบคุณแทนพวกเขาจริงๆ ขอบคุณครับ"
"นั่งลงเถอะหมิงเฉียง"
ซงหมิงเฉียงนั่งอย่างเชื่อฟัง เขารู้สึกรัศมีที่แพร่ออกมาจากซูข่าน
ซูข่านพูดต่อว่า
"นายเรียกพวกของนายมาได้เลย ฉันจะให้เงินเดือนพวกเขาเดือนละ 50 หยวน"
ซงหมิงเฉียงตะลึงที่ได้ยิน เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าซูข่านจะให้เงินเดือนละถึง 50 หยวน
เยอะกว่าเงินเดือนทั่วไปเกือบ 2 เท่า
ระหว่างที่ซงหมิงเฉียงกำลังดีใจกับเงินเดือนที่เยอะ ซูข่านก็ได้ให้ข้อเสนอที่ใครก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ลง
"นอกจากเงินเดือนละ 50 หยวนแล้ว ฉันจะจ่ายค่าเดินทางให้พวกเขาทั้งหมด เพื่อความสบายใจฉันจะจ่ายล่วงหน้าให้คนละ 200 หยวน"
ซูข่านพูดจบแก้วไวน์ในมือของซงหมิงเฉียงก็ล่วงลงไปที่พื้น
มือของซงหมิงเฉียงสั่นและพูดอย่างเสียงดังว่า
"สะ..สอง…สองร้อยหยวน"
เงินจำนวนนี้เป็นจำนวนที่มหาศาลมากสำหรับครอบครัวที่อาศัยอยู่รอบๆตัวเมือง
แม้ขนาดคนในเมืองยังรู้เลยว่าเงินจำนวนนี้มหาศาลขนาดไหน
การหาเงินในสมัยนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครต่อใครก็สามารถทำได้
ขนาดผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรงอย่างซงหมิงเฉียงยังหางานทำได้ยากเลย
ซูข่านพูดต่อว่า
"นอกจากนี้ วันหยุดในทุกๆปีฉันจะจ่ายค่าเดินทางกลับบ้านให้ด้วย"
ซงหมิงเฉียงได้ยินเขาก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว พี่สามคนนี้ช่างเป็นพ่อพระที่สรรค์มาโปรดแท้ๆ