ตอนที่แล้วตอนที่ 103 ทำงานกับฉันไหมล่ะ?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 105 วีรบุรุษ

ตอนที่ 104 สวัสดิการที่ยากจะปฏิเสธ


ไม่รู้เพราะไวน์รึเปล่าซูข่านเลยพูดแบบนี้ออกมา

ซงหมิงเฉียงคือคนที่กลับมาจากสงครามเวียดนาม เขามีออร่าอาฆาตอยู่ แถมมือก็เคยเปื้อนเลือดด้วย

แต่การกระทำของเขาที่ได้จับหัวขโมย แสดงให้เห็นถึงความเป็นคนดีในตัวของเขา

ซูข่านได้เห็นจึงมั่นใจในตัวของซงหมิงเฉียง

ชายคนนี้หากได้รับการฝึกฝนที่ถูกต้องละก็….

เขาคิดว่าเขาสามารถฝึกซงหมิงเฉียงสัก 1-2 ปี จากนั้นซงหมิงเฉียงก็จะได้เปลี่ยนเป็นคนใหม่

"พี่สาม"

ซงหมิงเฉียงมองที่ซูข่านด้วยสายตาที่มัวหมอง แม้ว่าเขาจะเริ่มเมาเล็กน้อยแต่ซงหมิงเฉียงยังคงเก็บอาการสุขุมของเขาได้อยู่

"ตอนนี้ฉันยังไม่มีงานทำจริงๆ"

ซงหมิงเฉียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดว่า

"หลังจากที่ฉันกลับมา ด้วยความพิการของฉันไม่มีใครรับฉันเข้าทำงานเลยสักคน ตอนนี้ฉันทำได้แค่เดินเตร่ไปทั่วเมืองโดยไร้จุดหมาย มันไม่มีงานอะไรให้ฉันทำเลย"

ซูข่านพยักหน้า ยุคนี้เป็นอย่างที่ซงหมิงเฉียงพูดจริงๆทั้งรัฐบาลหรือเอกชน จะไม่ยอมรับคนพิการเข้าทำงานเลย

รวมถึงคนที่กลับมาจากสงครามด้วย พวกเขาไปเป็นทหารรับใช้ชาติ แต่พอกลับมากลับไม่มีงานให้พวกเขา

คนอย่างซงหมิงเฉียงได้รอคอยงานจากรัฐบาลอยู่ ซึ่งบอกได้เลยว่าไร้ความหวัง

"พี่สาม ฉันยินดีจะทำงานให้พี่ แต่ต้องเป็นงานที่สุจริตเท่านั้น"

ซงหมิงเฉียงหน้าแดงก่ำและกำมือของเขาแน่น

"โอเค!!"

ซูข่านหัวเราะ เขาเทไวน์ให้ซงหมิงเฉียงอีกแก้วและพูดด้วยรอยยิ้ม

"งั้นมาดื่มฉลองที่ได้งานกันเถอะ เราจะไม่นอนถ้าเรายังไม่เมา ชนนน!!"

ซงหมิงเฉียงหยิบแก้วมาชนกับซูข่านแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียวหมด

"พี่สาม ก่อนที่ฉันจะทำงานกับพี่ ฉันขออะไรบางอย่างได้ไหม"

"ขออะไร?"

ซูข่านดื่มเสร็จก็หันหน้ามามองซงหมิงเฉียงด้วยความเมาเล็กน้อย

"พี่น้องของฉัน"

ซงหมิงเฉียงพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย ดวงตาที่เข้มแข็งของเขามองจ้องมาที่ซูข่าน

"พี่น้องเป็นเหมือนกันฉัน พอกลับมาที่นี่พวกเขาไม่มีงานทำ แม้กระทั่งขุดดินยังไม่มีคนจ้างเลย พวกเขาเป็นคนที่มีความสามารถแท้ๆ"

"มีใครอีกไหม"

ซูข่านประหลาดใจมากที่ได้ยิน

ตอนแรกซูข่านคิดว่าจะรับซงหมิงเฉียงมาทำงานคนเดียว แต่เขากลับมีเพื่อนที่ต้องการทำงานด้วย

ทั้งสองเฒ่าได้บอกกับซูข่านว่าอย่ารับคนมาทำงานเยอะ มันจะดูแลไม่ไหว

แต่ซูข่านไม่ฟังทั้งสองเฒ่า เฒ่าทั้งสองได้มองว่าซูข่านเป็นคนบ้าที่ไม่ยอมเชื่อฟังพวกเขา

ตอนนี้การจ้างงานยังคงมีไม่มากเท่าไหร่ในประเทศจีน แต่หลังจากที่นักลงทุนได้เข้ามาเปิดโรงงานที่นี่

การจ้างงานของที่จีนก็จะเพิ่มขึ้นจนหาคนมาทำงานไม่ได้

ดังนั้นซูข่านเลยต้องการที่จะเตรียมคนไว้ก่อนที่จะถึงเหตุการณ์นั้น

เขาไม่อยากเป็นเหมือนพระเอกในนิยายที่พอถึงเหตุการณ์คับขันก็มีของที่ต้องการส่งมาให้

หรือว่าพอถึงเหตุการณ์ที่คับขันก็ใช้พลังของตัวเองแก้ไขปัญหา

ซูข่านอยากจะเตรียมตัววางแผนรับมือกับเหตุการณ์พวกนั้นมากกว่าการแก้ปัญหา

ช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดในประเทศจีน

ซูข่านถึงขนาดต้องวางแผนรับมือเหตุการณ์นี้ล่วงหน้าหลายปี

การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้พร้อมกับการที่โรงงานจะมาเปิดจะต้องเป็นอะไรที่สนุกแน่ๆ

แถมยังได้ซงหมิงเฉียงและพี่น้องของเขา ซึ่งบอกได้เลยว่าเขาจะต้องตั้งใจทำงานแน่ๆ

"มีครับ!"

ซงหมิงเฉียงพยักหน้า

"ถ้าพี่สามต้องการคน ผมสามารถโทรหรือเขียนจดหมายเรียกพวกเขาได้ตลอด"

ซงหมิงเฉียงพูดต่อด้วยใบหน้าที่เขินอายเล็กน้อย

"แต่ถ้าเรียกคนมาเยอะ พี่สามก็ต้องจ่ายเงินเดือนเยอะขึ้น"

ซูข่านได้ยินก็หัวเราะออกมา

"หมิงเฉียง กี่คนก็ได้เรียกมาเถอะ ฉันจ่ายไหว"

ซงหมิงเฉียงยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและก้มหัวขอบคุณซูข่าน

"พี่สาม ผมขอบคุณแทนพวกเขาจริงๆ ขอบคุณครับ"

"นั่งลงเถอะหมิงเฉียง"

ซงหมิงเฉียงนั่งอย่างเชื่อฟัง เขารู้สึกรัศมีที่แพร่ออกมาจากซูข่าน

ซูข่านพูดต่อว่า

"นายเรียกพวกของนายมาได้เลย ฉันจะให้เงินเดือนพวกเขาเดือนละ 50 หยวน"

ซงหมิงเฉียงตะลึงที่ได้ยิน เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าซูข่านจะให้เงินเดือนละถึง 50 หยวน

เยอะกว่าเงินเดือนทั่วไปเกือบ 2 เท่า

ระหว่างที่ซงหมิงเฉียงกำลังดีใจกับเงินเดือนที่เยอะ ซูข่านก็ได้ให้ข้อเสนอที่ใครก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ลง

"นอกจากเงินเดือนละ 50 หยวนแล้ว ฉันจะจ่ายค่าเดินทางให้พวกเขาทั้งหมด เพื่อความสบายใจฉันจะจ่ายล่วงหน้าให้คนละ 200 หยวน"

ซูข่านพูดจบแก้วไวน์ในมือของซงหมิงเฉียงก็ล่วงลงไปที่พื้น

มือของซงหมิงเฉียงสั่นและพูดอย่างเสียงดังว่า

"สะ..สอง…สองร้อยหยวน"

เงินจำนวนนี้เป็นจำนวนที่มหาศาลมากสำหรับครอบครัวที่อาศัยอยู่รอบๆตัวเมือง

แม้ขนาดคนในเมืองยังรู้เลยว่าเงินจำนวนนี้มหาศาลขนาดไหน

การหาเงินในสมัยนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครต่อใครก็สามารถทำได้

ขนาดผู้ชายที่มีร่างกายแข็งแรงอย่างซงหมิงเฉียงยังหางานทำได้ยากเลย

ซูข่านพูดต่อว่า

"นอกจากนี้ วันหยุดในทุกๆปีฉันจะจ่ายค่าเดินทางกลับบ้านให้ด้วย"

ซงหมิงเฉียงได้ยินเขาก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว พี่สามคนนี้ช่างเป็นพ่อพระที่สรรค์มาโปรดแท้ๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด