ตอนที่ 160

ตอนที่ 160

เมื่อออกจากห้อง หานหยวนฮั่วหยิบสร้อยข้อมือที่ได้มาใหม่แล้วพาลูกสาวกลับไปที่บ้านไม้ที่ถูกจัดไว้สำหรับพวกเขา

ถึงแม้จะเป็นบ้านไม้แต่พื้นที่ค่อนข้างใหญ่

เนื่องจากทางรีสอร์ทเคยจัดวางตามส่วนอื่นๆ ของห้องพัก เป็นห้องพร้อมห้องน้ำในตัว แต่ไม่มีครัว

ตามคำกล่าวของ เย่ฉิงซวนหลังจากการลงทะเบียนทั้งหมดเสร็จสิ้น จะไม่มีการจัดเตรียมข้าวหม้อใหญ่ และอาหารที่เกี่ยวข้องจะถูกแลกเปลี่ยนจากค่าแรงและเป็นอาหารที่ปรุงสุกแล้ว

มันไม่สำคัญสำหรับเขา เขานำหม้อและกระทะมาเพียงพอเมื่อเขามาถึง สำหรับสถานที่ทำอาหารนั้น มีการวางเตาที่สร้างด้วยหินบนระเบียงเดิม และพื้นปูด้วยทรายเพื่อไม่ให้เกิดไฟไหม้

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่อากาศแจ่มใสแล้ว จะต้องนำสถานที่ทำอาหารออกไปด้านนอก บ้านไม้ไม่ปลอดภัยเกินไป

“พ่อคะ อยากกินน้ำ” หานเหยียนหรันกล่าวขณะดึงเสื้อผ้าของหานหยวนฮั่วเธอดื่มโจ๊กเพียงหนึ่งชามเป็นอาหารเช้า แต่เธอทนได้ไม่มากนัก สักพักเธอก็หิวอีกครั้ง แต่เขารู้ดีว่าที่บ้านไม่มีอะไรจะกิน ทำได้แค่ดื่มน้ำเท่านั้น

“เด็กดี นี่สำหรับเธอ”

เมื่อรู้ว่าลูกสาวของเขายังไม่อิ่ม หานหยวนฮั่วจึงหยิบบิสกิตออกมาจากถุงแล้วยื่นให้ลูกสาวของเขา

บิสกิตถูกทำขึ้นก่อนที่เขาจะมาที่นี่เมื่อวานนี้ และยังมีอีกสองสามชิ้นในกระเป๋า

เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์เมื่อวานและวันนี้หานหยวนฮั่วรู้สึกว่าลู่ไห่เผิงค่อนข้างน่าเชื่อถือและพวกเขาอาจจะอยู่รอดได้ที่นี่ แต่เขามีคำถามในใจว่าบริษัทนี้มีผู้คนมากมาย บริษัทจัดหาอาหารให้เพียงพอแก่ทุกคนได้อย่างไร

หานเหยียนหรันหยิบขนมขึ้นมา กัดแล้วส่งกลับไปให้หานหยวนฮั่ว“พ่อคะ กินด้วยกัน”

“โอเค พ่อจะกินด้วย ที่เหลือให้ลูก”

หานหยวนฮั่วพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วกัดกินบิสกิตเล็กน้อย เขารู้ว่าถ้าเขาไม่กิน ลูกสาวของเขาก็จะไม่กินเช่นกัน

เขาลูบหัวลูกสาวและมองรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอและยิ้มอย่างพอใจ

หานเหยียนหรันอยู่กับพ่อสองคนตั้งแต่ยังเล็ก แม่ของเธอติดเชื้อเป็นซอมบี้ในขณะที่ไวรัสซอมบี้ปะทุขึ้นในครั้งแรก

แม่กลายเป็นซอมบี้ และสิ่งแรกที่เธอทำคือโจมตีลูกสาวของเธอ หานเหยียนหรันอายุเพียงสามขวบในขณะนั้น เธอคิดว่าแม่ของเธอกำลังเล่นกับเธอเมื่อเห็นแม่เดินเข้ามาพยายามจับเธอ

แต่ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะไม่ติดเชื้ออย่างสมบูรณ์ในครั้งแรกที่กลายเป็นซอมบี้ ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าคนต่อหน้าเป็นลูกสาวของเธอเองและพยายามอุ้มเธอไว้ แต่ยังคงคำรามอย่างต่อเนื่อง

ในเวลานั้นหานหยวนฮั่วบังเอิญทำงานที่บ้าน และเขาก็วิ่งออกไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่น่ากลัวจากในบ้าน

เขาเห็นลูกสาวจับต้นขาของแม่และเขย่าเสื้อผ้าของแม่

หานหยวนฮั่วค้นพบว่าภรรยาของเขามีรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดา ชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ลึกลับล่าสุดในข่าว ทันใดนั้นก็รู้ว่าเธอติดเชื้อไวรัสที่ไม่รู้จัก

หานหยวนฮั่วรีบวิ่งไปรับลูกสาวของเขา

ร่างของแม่สั่นสะท้านราวกับมีใครบางคนกำลังดึงร่างเธออยู่ตลอดเวลา เพียงเพื่อจะได้ยินเสียงขาดๆ หายๆ จากแม่ของเธอ “สามี รีบวิ่ง เอา...เอา...ลูกเราไปด้วย”

ทันทีที่เสียงหายไป เด็กน้อยไม่ได้ยินเสียงของแม่อีกต่อไป มีเพียงเสียงคำรามเหมือนสัตว์เดรัจฉาน

หานหยวนฮั่วรู้ว่าไม่สามารถช่วยเหลือภรรยาของเขาได้ เขาจึงอุ้มลูกสาวของเขา หนีการโจมตีของแม่ และเดินออกจากห้องล็อคภรรยาของเขาไว้ในห้องตอนนี้ ผ่านมาห้าปีแล้ว เธอจะยังอยู่หรือไม่อยู่ไม่สำคัญแล้ว? เธอได้กลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาหานหยวนฮั่วและลูกสาว ทั้งสองก็พึ่งพาอาศัยกัน ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในโลกที่คนกินเนื้อคนใบนี้

ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่เพียงแต่ครอบครัวหานหยวนฮั่วเท่านั้น แต่ยังมีผู้คนจำนวนมากอีกด้วย ครอบครัวหนึ่งอยู่รอดได้อย่างสมบูรณ์และมีเพียงไม่กี่คนที่อยู่รอดได้เป็นเวลาห้าปี ส่วนใหญ่เป็นพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยวเช่นเดียวกับหานหยวนฮั่ว

เขาทิ้งความคิดนี้ไว้และสำรองข้อมูลบนสร้อยข้อมืออัจฉริยะอันเก่าไปยังอันใหม่ มีสร้อยข้อมืออัจฉริยะเพียงอันเดียวก็เพียงพอแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสร้อยข้อมืออัจฉริยะแบบเก่าสามารถแลกเปลี่ยนเป็นค่าแรงงานได้ และนำมาแลกเปลี่ยนเป็นอาหารได้

เขาไม่รู้ว่ามันสามารถแลกเปลี่ยนได้เท่าไร

ข้อมูลได้รับการสำรองข้อมูลอย่างรวดเร็ว ส่วนใหญ่เป็นวิดีโอและภาพถ่าย นี่คือวิดีโอและรูปถ่ายของครอบครัวสามคนหานหยวนฮั่วมักจะถ่ายวิดีโอเพื่อระลึกถึงช่วงเวลาดีๆ ของครอบครัวที่มีกัยสามคน

เขาจะสามารถอยู่รอดในบริษัทนี้ได้หรือไม่?

หานหยวนฮั่วเปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะ และแพนด้าสีแดงก็ปรากฏขึ้นเหนือสร้อยข้อมืออัจฉริยะทันที มันเป็นภาพโฮโลแกรมของเฟยหยวนแต่สติปัญญาของมันไม่สูงเท่ากับ เหยหยวนและมีความสามารถเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั้น

แต่ถึงแม้เฟยหยวนจะมีพลังเท่านี้ แต่ก็น่าประทับใจอย่างยิ่ง ช่องว่างที่ผ่านไม่ได้ระหว่างปัญญาประดิษฐ์ระดับต่ำและปัญญาประดิษฐ์ระดับกลาง แม้ว่ามันจะเป็นหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของความสามารถ แต่ก็ดีกว่าปัญญาประดิษฐ์ระดับต่ำมาก

หานหยวนฮั่วเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ หลังจากเปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะ เขารู้ว่าการสร้างแพนด้าตัวนี้ไม่ง่าย

หลังจากที่แพนด้าสีแดงออกมา พื้นหลังก็กลายเป็นป่าไผ่ แพนด้ายืนอยู่หน้าป่าไผ่ แทะไม้ไผ่ในมือ และพูดอย่างชัดเจนในปากของเขาว่า

“คุณสามารถใช้ผู้ช่วยอัจฉริยะของสตาร์เทคโนโลยีตามความสนใจส่วนตัวของคุณ เนื้อหาต่างๆต่อไปนี้เป็นเนื้อหาที่สามารถตั้งค่าได้”

หลังจากพูดแล้ว อินเทอร์เฟซปรากฏขึ้นด้านล่าง พร้อมตัวเลือกต่างๆ รวมถึงการอนุญาตต่างๆ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หานหยวนฮั่วอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “หายากมาก บริษัทนี้มีปัญญาประดิษฐ์ระดับกลางแล้ว”

เขากดตั้งค่าผู้ช่วยอัจฉริยะทันที แต่เขาสงสัยว่าทำไมถึงตั้งค่ารูปลักษณ์ผู้ช่วยอัจฉริยะไม่ได้

หลังจากที่เขาตั้งค่าแล้ว เดิมทีเขาต้องการตั้งผู้ช่วยให้เป็นรูปจิ้งจอกที่ลูกสาวของเขาชอบ แต่เขาตั้งค่าไม่ได้

ในเวลานี้ ผู้ช่วยอัจฉริยะยิ้มและพูดว่า “ฮี่ฮี่ คุณต้องใช้รูปของฉัน คุณไม่สามารถใช้รูปภาพอื่นได้”

สิ่งนี้ถูกกำหนดโดยแพนด้าเฟยหยวนและหวังว่าทุกคนจะสามารถใช้ภาพลักษณ์ของมันได้

หานหยวนฮั่วส่ายหัวอย่างลับๆ เขาไม่ค่อยรู้เรื่องปัญญาประดิษฐ์มากนัก

“เหยียนหรัน คิดว่าแพนด้าตัวนี้น่ารักไหม ลูกชอบไหม” หานหยวนฮั่วชี้ไปที่ผู้ช่วยแพนด้าและถาม หานเหยียนหรันยังไม่ได้พูดอะไร แต่ผู้ช่วยแพนด้าที่อยู่ข้างๆ พูดก่อน “เหยียนหรันน้อย ฉันขอเป็นเพื่อนที่ดีกับคุณได้ไหม?”

หานเหยียนหรันเงยหน้าขึ้นมอง หัวเราะอย่างมีความสุขและพูดว่า “หนูชอบมัน”

“ก็ได้ ตราบเท่าที่ลูกชอบ ก็ตั้งชื่อใหเแพนด้าได้” หานหยวนฮั่วพูดด้วยรอยยิ้ม

ฮันหยานหรันมองลงมาและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้ม“พ่อคะ เรียกเขาว่าเสี่ยวไป๋เถอะ”

“ทำไมถึงเรียกว่าเสี่ยวไป๋?”

“เพราะเขาตัวขาว”

“มีสีดำบนตัวเขาด้วยนะ ทำไมถึงไม่เขาเรียกว่าเสี่ยวเฮย?”

“เอ่อ…เสี่ยวเฮย”

“ลืมมันไปเถอะ แค่กดชื่อตอนต้น แล้วคุณจะถูกเรียกว่าเสี่ยวไป่ตั้งแต่นี้ไป”

“เยี่ยมมาก ฉันมีเพื่อนใหม่อีกแล้ว เสี่ยวไป๋ เสี่ยวไป๋ คุณร้องเพลงได้ไหม”