ตอนที่ 102 ชายสามนิ้ว

"ถ้าอย่างงั้นพวกเราจะรอพี่สามนะคะ"

หลี่ชิงเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม

หวางรุยพูดสเสริมขึ้นมาเช่นกัน

"พี่สาม ตอนนี้พวกเราอยู่แถวชิงเต่าถ้าพี่ไปแถวนั้นพี่จะเจอป้าคนหนึ่ง เธอรู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน"

"ไม่มีปัญหา"

ซูข่านพยักหน้า

จ้าวขิงชิงยิ้มเจื่อนๆ เธอยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลย แต่เพื่อนพวกเธอทั้งสองคนตอบตกลงแทนซะแล้ว

แต่เขาจะมาหาเราถึงที่ชิงเต่าเลยเหรอ

จ้าวชิงชิงเห็นหวางรุยมองซูข่านแปลกไปเล็กน้อย

"หวางรุย เธอบอกไปขนาดนั้นมันจะรบกวนพี่สามเอานะ"

หวางรุยมองที่จ้าวชิงชิงแล้วรู้สึกว่าเพื่อนของเธอจะเห็นอะไรบางอย่าง เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

หวางรุยหันกลับมามองที่ซูข่านและพูดกับซูข่านว่า

"งั้นพี่สามมาหาพวกเราที่มหาวิทยาลัยก็ได้นะ"

"ใช่ๆ"

หลี่ชิงเยว่พยักหน้าเห็นด้วย

"ใช่ไหมชิงชิง ถ้ามาที่มหาลัยคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?"

ระหว่างที่หลี่ชิงเยว่พูด ซูข่านได้หันหน้าไปมองที่จ้าวชิงชิง ผู้หญิงที่จะประสบความสำเร็จมากในอนาคต

"แน่นอนสิ ยินต้อนรับเลยแหละ"

จ้าวชิงชิงพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส

หลังจากที่นั่งกินกันเสร็จ พวกเขาก็นั่งคุยต่อกันสักพักก่อนจะแยกย้าย

ที่หน้าประตูซูข่านมองจ้าวชิงชิงและเพื่อนๆกำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนตัวเล็กลงและหายไปในที่สุด

ซู่เฟิงที่อยู่ไม่ไกลจากร้านก็วิ่งมาหาซูข่าน และมองด้วยสายที่ชื่นชน พี่สามคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

ได้คุยกับผู้หญิงจากมหาวิทยาลัยชิงหวาตั้ง 3 คน คิดไม่ถึงเลยว่าพี่สามจะรู้จักกับผู้หญิงพวกนั้นด้วย

ผู้หญิงจากที่นั่นขึ้นชื่อเลยเรื่องความหยิ่ง พี่สามของเรานี่สุดยอดเกินไปแล้ว

"นี่เงินทอนที่เหลือครับ"

ซู่เฟิงนำเงินทอนไม่กี่หยวนยื่นให้กับซูข่าน

"เอาไปซื้อบุหรี่หรืออะไรเถอะ ฉันยกให้"

ซูข่านส่ายหัว

"ขอบคุณครับพี่สาม"

ซู่เฟิงก้มหัวขอบคุณอย่างรวดเร็ว

"ไปกันเถอะ ตามมา"

ซูข่านมองไปรอบก็เห็นผู้คนที่กำลังแห่มาเข้าร้าน KFC เขาเห็นเสี่ยวหู่กำลังเดินออกจากร้านด้วย

ซูข่านเดินไปที่ซอยเล็กๆไม่ไกลจากร้านมากนักประมาณ 20 เมตร เสี่ยวหู่ก็เดินตามเขามา

"อ้าวเสี่ยวหู่นิ"

ซู่เฟิงมองเห็นเสี่ยวหู่ที่กำลังเดินมาหาพวกเขา

"สวัสดีครับพี่สาม พี่ซู่เฟิง"

เสี่ยวหู่เดินมาถึงก็กล่าวทักทาย

ซู่เฟิงมองเสี่ยวหู่ก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

เสี่ยวหู่ได้งานที่แสนจะพิเศษทำ เขาสามารถเปิดร้านอาหารตามที่พี่สามบอก แถมร้านอาหารของเสี่ยวหู่ก็เต็มไปด้วยผู้คน ได้ออกหนังสือพิมพ์กับทีวีอีกต่างหาก

"ทำได้ดีมาก"

ซูข่านพูดแล้วมองไปที่เสี่ยวหู่

"ร้านสะอาดถูกหลักอนามัย พนักงานก็บริการได้อย่างยอดเยี่ยม อาหารก็อร่อย"

"ทั้งหมดเป็นเพราะผมกับหวางเอ๋อทำตามที่พี่เขียนไว้หมดเลยครับ"

เสี่ยวหู่ยิ้มด้วยความเขินเล็กน้อย

"รีบกลับไปทำงานของนายเถอะ ร้านกำลังยุ่ง"

ซูข่านหัวเราะ และตบที่ไหล่ของเสี่ยวหู่เบาๆ

"ครับพี่สาม"

เสี่ยวหู่ยิ้มอย่างมีความสุข เขาทำทุกอย่างตามที่ซูข่านได้บอกทุกอย่าง แล้วผลลัพธ์ก็ออกมาดีกว่าที่คิดเยอะมาก

"ฉันกลับก่อนล่ะ"

ซูข่านตบที่ไหล่ของเสี่ยวหู่อีกครั้งและหันหลังเดินทันที เขาได้ยินเสียงเสี่ยวหู่ตะโกนตามมาทีหลัง

"ขอบคุณมากครับพี่สาม"

ซูข่านและซู่เฟิงไปมาถึงป้ายรถเมล์และนั่งรอสักพักหนึ่ง ไม่นานรถเมล์ก็มา

เมื่อก้าวขาลงจากรถเมล์ซูข่านมองไปบนฟ้าก็เห็นว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว น่าจะใกล้ค่ำแล้ว

ระหว่างที่กำลังเดินกลับบ้านนั้นพวกเขาทั้งสองก็ได้ยินของชาวบ้านตะโกนออกมาเสียง

"ขโมย"

ซูข่านได้ยินก็ขมวดคิ้วทันที เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งออกมาจากซอยและกำลังจะกระโดดเข้าไปในป่า

"เฮ้ย จะหนีไปไหน!!"

ซูข่านตะโกนออกมาเสียงดัง

ใครกันมาทำเรื่องแบบนี้ในบริเวณใกล้บ้านเขา

ซูข่านจำได้ว่าเขาเคยบอกกับลู่กั๋วเฉียงกับจางเฉียงไปแล้วให้ระวังขโมยมาขึ้นบ้าน

ทั้งสองคนได้ออกเตือนกับผู้คนในระแวกบ้าน จนชาวบ้านที่นี่มักจะเป็นหูเป็นตาให้กันเวลามีใครแปลกหน้ามา

ซูข่านเกลียดพวกขโมยอย่างมาก คนพวกนี้มักจะชอบย่องเข้าไปในบ้านคนอื่นและหยิบของที่ไม่ใช่ของตัวเองออกมา

ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเจอกันขโมยตัวจังๆแบบนี้

"พี่สาม"

ซู่เฟิงได้จ้องเขม็งมองไปที่ขโมยด้วยความโกรธ ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนหน้านี้

ทันใดนั้นเองหัวขโมยที่กำลังจะเข้าป่าได้เห็นพวกซูข่านก็ได้หันหน้าและวิ่งตรงมายังพวกเขา

บนถนนตอนนี้มีซูข่าน ซู่เฟิง และชายอีกคนที่กำลังขวางทางหัวขโมยคนนี้อยู่

หัวขโมยเห็นซูข่านและซู่เฟิงทำท่าจะต่อสู้ เขาเลยวิ่งไปทางชายอีกคน

หัวขโมยคนนั้นได้กำหมัดและกำลังจะต่อยไปที่ผู้ชายคนนั้น

ซูข่านเห็นแบบนั้นเลยย่อตัวและจะพุ่งไปยังหัวขโมย

"เอ๊ะ"

จู่ๆชายคนนั้นได้พุ่งไปทางหัวขโมยและปัดมือของหัวขโมยออก พร้อมทั้งเหวี่ยงหมัดไปยังใบหน้าของหัวขโมย

"เร็วมาก!!"

ซูข่านมองที่มือของชายชราคนนั้นที่ปัดมือของหัวขโมยและสวนด้วยหมัดของเขา

เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมากที่ได้เห็นภาพที่เกิดขึ้นเร็วแบบนี้ และที่สำคัญชายคนนั้นมีเพียงสามนิ้วเท่านั้น