SWO ตอนที่ 54 ที่หนึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกจากท่าน

ในห้องประชุมของผู้นำโรงเรียน

อาจารย์ใหญ่เจิ้งมองไปยังรายชื่อที่ถูกส่งมาจากแต่ละห้องก่อนขมวดคิ้วขณะครุ่นคิด “อาจารย์เสิ่น ระหว่างการประเมินการต่อสู้ครั้งล่าสุดมีนักเรียนโดดเด่นหลายคนที่มีการฝึกฝนถึงระดับแก่นโลหิตขั้นสองแต่ไม่ได้เข้าร่วม ท่านจะไม่ให้โอกาสพวกเขาหน่อยเลยรึ?”

เสิ่นจิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “แม้นักเรียนคนนั้นจะยอดเยี่ยมสักเพียงใด แต่หากพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าร่วมการประเมิน ถึงฝึกไปก็ไร้ประโยชน์”

"แต่…"

อาจารย์ใหญ่เจิ้งต้องการเกลี้ยกล่อมเสิ่นจิงเพื่อให้โอกาสนักเรียนเหล่านั้นอีกครั้ง แต่เสิ่นจิงขัดจังหวะเขา “เอาล่ะอาจารย์ใหญ่เจิ้ง แค่ดูแลนักเรียนที่อยู่ในรายชื่อเป็นพอ นอกจากนักเรียนเหล่านี้แล้ว ข้ายังได้ย้ายอัจฉริยะจากค่ายฝึกหัวกะทิหยานจิงมาโดยเฉพาะอีกด้วย ข้าเชื่อว่าเมื่ออยู่กับพวกเขา นักเรียนของโรงเรียนมัธยมเมืองฉูจะพยายามมากขึ้น!”

“ค่ายฝึกหัวกะทิหยานจิง?” คณบดี และผู้อำนวยการฝ่ายหงตกตะลึง

ผู้อำนวยการฝ่ายหงเป็นฝ่ายพูดก่อน “อาจารย์ นอกจากอัจฉริยะไร้เปรียบ นักเรียนที่โดดเด่นในโรงเรียนมัธยมเมืองฉูนั้นอยู่ในระดับของซูหลิงแทบทั้งสิ้น ถ้าเราปล่อยให้นักเรียนพวกนี้อยู่กับอัจฉริยะจากค่ายฝึกหัวกะทิหยานจิงแล้วล่ะก็ ข้าเกรงว่าคงไม่ดีเท่าไหร่”

“ข้าเห็นด้วยกับผู้อำนวยการฝ่ายหง ข้าได้ยินมาว่าอัจฉริยะจากค่ายฝึกนั้นอย่างน้อยก็อยู่ในขั้นผู้ฝึกยุทธกันแล้ว หนำซ้ำคนที่โดดเด่นที่สุดของพวกเขายังไปถึงขั้นกลาง นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของพวกเขายังเทียบได้กับผู้ฝึกยุทธขั้นสูง” คณบดีอดกล่าวไม่ได้ “การปล่อยให้อัจฉริยะเหล่านี้เข้ามาอาจทำให้ความกระตือรือร้นของซูหลิง และนักเรียนที่เหลือลดลงเสียมากกว่า”

อาจารย์เสิ่นส่ายหัว “เมื่อมีอัจฉริยะที่โดดเด่นอยู่ใกล้เท่านั้นพวกเขาจึงสามารถเติบโตได้อย่างรวดเร็ว หากพวกเขาไม่สามารถทนเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ได้ แสดงว่าพวกเขาไม่มีศักยภาพ!”

"ถ้าท่านว่าอย่างนั้นก็เอาตามที่ท่านว่า!"

เมื่อเห็นทัศนคติที่ไม่สั่นคลอนของอาจารย์เสิ่น อาจารย์ใหญ่เจิ้ง และคณบดีจึงหยุดโน้มน้าวเขา

…

ตลอดทั้งวัน ทุกห้องเรียนพูดคุยถึงคลาสฝึกอบรมพิเศษจนไม่มีอารมณ์เรียน

ทางด้านโจวเฮา เวลานี้เขากำลังคิดถึงหินแห่งชีวิตจนแทบรอให้โรงเรียนเลิกไม่ไหว เมื่อโรงเรียนเลิก โจวเฮาก็รีบเปลี่ยนเป็นเกราะสีแดง และตรงไปยังแนวป้องกันของสถานีทางตะวันออกทันที

“ผู้อาวุโสโจว!”

“ผู้อาวุโสโจว!”

เมื่อเดินเข้าไปในค่ายทหาร  ผู้บัญชาการกองพัน ผู้บัญชาการกองพล และผู้นำกองทัพคนอื่น ๆ ต่างทำความเคารพเขาทันทีที่เห็น

ผู้บัญชาการจ้าว เหอเปียว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่เหลือเมื่อได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งออกมาข้างนอก

“ฮ่าฮ่า ผู้อาวุโสโจว พวกเรากำลังรอท่านอยู่เลย” เจิ้นหงหัวเราะ

เมื่อคืนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะโจวเฮา เกรงว่าคงไม่มีใครรอดพ้นจากการโจมตีจองมิงค์เมฆาเจ็ดหาง

ผู้บัญชาการจ้าวเดินไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้ไม่น่าจะเกิดอุบัติเหตุใด เราสามารถมุ่งเน้นไปที่การค้นหาแมลงเงาเหล่านั้นได้”

“ใช่ เมื่อวานเราช่างโชคร้ายเสียจริง แม้แต่แมลงเงาตัวเดียวก็ยังไม่พบ ข้าหวังว่าวันนี้โชคจะเข้าข้างเราบ้าง” เหอเปียกล่าวอย่างอดไม่ได้

เมื่อปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธได้ยินเรื่องนี้ เขาก็อดมองไปทางโจวเฮาไม่ได้ “ผู้อาวุโสโจว เมื่อวานนี้ท่านกลับเป็นคนสุดท้าย ท่านได้อะไรกลับมาบ้างรึไม่?”

ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ จ้องไปยังปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนเปิดเรื่อง

นั่นไม่ต่างจากเอาเกลือถูกแผลโจวเฮาเลยไม่ใช่รึ!

หากพบอะไร ผู้อาวุโสโจวคงบอกพวกเขานานแล้ว

อันที่จริงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธผู้นี้เสียใจทันทีหลังจากถามออกไป

อย่างไรก็ตามโจวเฮากลับหัวเราะ และโบกมือ

แพท แพท แพท

ศพแมลงเงาหลายร้อยตัวปรากฏขึ้นที่จัตุรัสค่ายทหาร

ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่เหลือตกตะลึงในทันที

“มากมายขนาดนี้เชียว?!”

“ผะ ผู้อาวุโสโจว หรือว่าท่านจะไปพบรังของแมลงเงาเข้า?”

เหอเปียว เจิ้นหงและปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ จ้องไปที่โจวเฮาเป็นตาเดียว

โจวเฮาพยักหน้า และไอเบา ๆ “ข้าโชคดีที่พบรังแมลงเงาที่ซ่อนอยู่ในแอเรีย 275!”

"อะไรนะ?!"

"สุดยอด!"

“ประทับใจมากท่าน!”

เหอเปียว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่เหลือยกนิ้วให้

พวกเขาทั้งหมดรู้ว่าแอเรีย 275 เป็นอย่างไร ในพื้นที่นั้นความสามารถด้านการรับรู้จะไร้ประโยชน์ นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่ไปยังที่แห่งนั้นยังอ่อนแอลงมาก เมื่อถูกโจมตียังเสี่ยงที่จะได้รับบาดเจ็บสูง

ด้วยเหตุนี้จึงมีปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าไปที่แอเรีย 275 แน่นอนว่านั่นรวมถึงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดด้วย

ผู้บัญชาการจ้าวถอนหายใจด้วยความประหลาดใจ “ความกล้าหาญ และความมั่นใจของผู้อาวุโสโจวช่างน่าชื่นชมจริง ๆ!”

โจวเฮาโบกมือ “น่าเสียดาย แมลงเงาพวกนั้นมันหนีเร็วเกินไป มิฉะนั้นข้าคงจัดการพวกมันทั้งหมดไปแล้ว เฮ้อ ข้ายังอ่อนแอนัก!”

เมื่อได้ยินดังนั้นเหอเปียว เจิ้นหง และคนอื่น ๆ ต่างพูดไม่ออก

แมลงเงานั้นเร็วมากจนแม้แต่ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธอย่างพวกเขาเมื่อเจอมันยังจัดการได้อย่างมากไม่เกินสามตัว

กระนั้นผู้อาวุโสโจวที่จัดการไปกว่าหลายร้อยตัวกลับผิดหวังในความแข็งแกร่งของตนเอง

ผู้บัญชาการจ้าวก็ตกอยู่ในความยุ่งเหยิงเช่นกัน ถ้าโจวเฮานับว่าอ่อนแอ แล้วพวกเขาล่ะ!

“แค่ก แค่ก ผู้อาวุโสโจว ท่านฆ่าแมลงเงาหลายร้อยตัว ดูเหมือนครั้งนี้ท่านจะได้ที่หนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย!” ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธหยูกล่าว

โจวเฮารีบกล่าวอย่างถ่อมตน “ไม่เสมอไป แมลงเงายังเหลืออีกมาก ข้าว่าทุกคนยังมีโอกาส”

แม้โจวเฮาจะพูดแบบนั้น แต่ใคร ๆ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความผ่อนคลายในน้ำเสียงของเขา

ผู้บัญชาการจ้าวหัวเราะ “ผู้อาวุโสโจว ท่านมีทั้งโชคและความแข็งแกร่ง ถ้าเป็นเรา เราคงไม่สามารถจัดการพวกมันได้มากขนาดนี้แม้จะพบรังแมลงเงาก็ตาม แต่คืนนี้ทุกคนยังต้องทำตามแผนเดิมต่อไป เพราะเมื่อมีแมลงเงาน้อยลงหนึ่งตัว นั่นหมายถึงภัยคุกคามที่เมืองต้องเผชิญจะลดลงไปหนึ่งระดับ!”

“ใช่ ผู้บัญชาการจ้าวพูดถูก!”

“ข้าเห็นด้วย!”

เหอเปียว และคนอื่น ๆ สนับสนุนเขา

แม้ว่าพวกเขาจะต้องการหินแห่งชีวิตมาก แต่พวกเขารู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถแข่งกับโจวเฮาได้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาค่อนข้างมีความสุขที่โจวเฮาเป็นคนได้รับมันไป ท้ายที่สุดโจวเฮาก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตพวกเขาไว้เมื่อคืน

ทันใดนั้น กลุ่มปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธก็เข้าสู่เขตพื้นที่รกร้างอีกครั้ง..