655 - อดีตหรืออนาคต

1965 - อดีตหรืออนาคต

เฉาอวี่เซิ่งอยากจะพูด แต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะทำอะไรเจ้าหมาน้อยก็ขยับตัวก่อน!

เป็นเพราะว่ามันเตี้ยเกินไป สูงกว่าหลังเท้าของสือฮ่าวเพียงเล็กน้อย การเงยหน้ามองเขาเป็นเรื่องยาก

ด้วยเสียงเห่ามันแสดงวิชาลับและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปที่ด้านบนของศีรษะของเฉาอวี่เซิ่งก่อนจะนั่งอยู่บนนั้น

มันมองไปที่สือฮ่าวจากตำแหน่งนั้นในขณะที่เอียงศีรษะโดยใช้ความสูงนี้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเงยหน้าสนทนา

“เจ้าไอ้หมาน้อย…เจ้ากล้าปีนข้ามคนอื่นข้าขอเสี่ยงชีวิตกับเจ้าแล้ว!” เฉาอวี่เซิ่งถูกกระตุ้นจนใบหน้าดำคล้ำ

ศีรษะของเขาถูกเหยียบย่ำไม่สามารถป้องกันตัวเองได้

อย่างไรก็ตามเขาค้นพบว่าเขาไม่สามารถทำอะไรกับสุนัขตัวนี้ได้ ลูกสุนัขนั่งบนศีรษะของเขามั่นคงเหมือนภูเขา ญาณวิเศษอันล้ำค่าที่ที่เขาแสดงออกมาไม่มีผลใดๆกับมันทั้งสิ้น

“ สัตว์เลี้ยงมนุษย์จงเชื่อฟังซะโดยดี หยุดเสียพลังงานของเจ้าได้แล้ว หรือเจ้ามองไม่เห็นว่าต่อให้เจ้าเด็กตัวใหญ่คนนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรก็ได้?

ข้าเป็นราชาอมตะที่กลับชาติมาเกิด ถึงแม้ว่าทักษะเต๋าของข้าจะไม่คงอยู่ แต่ร่างกายของข้าก็แข็งแกร่งและไม่แตกหัก

ด้วยเนื้อหนังธรรมดาของเจ้าต่อให้พยายามจนตายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ลูกสุนัขพูดอย่างหยิ่งผยอง

ในเวลาเดียวกันมันยังแสดงท่าทางหมดความอดทนด้วยการตบศีรษะของเฉาอวี่เซิ่งด้วยอุ้งเท้า

เฉาอวี่เซิ่งโกรธมากจนเริ่มสาปแช่งออกมา เจ้าตัวน้อยนี่กลั่นแกล้งผู้อื่นมากเกินไป! ตอนนี้มันนั่งอยู่บนศีรษะของเขาโดยตรง

“หยุดส่งเสียงดังซะ ในอนาคตข้าจะพิจารณารับเจ้าเป็นศิษย์และจะสอนญาณวิเศษที่ทำให้เจ้ากลายเป็นผู้อมตะที่แท้จริงได้” ลูกสุนัขลูบหัวของเฉาอวี่เซิ่งเป็นเชิงปลอบเขา

เฉาอวี่เซิ่งไม่สามารถทำอะไรได้ ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงราวกับว่าลูกสุนัขตัวนี้จะทำให้เขาโกรธจนตาย

“ก่อนหน้านี้เจ้าเป็นผู้อมตะที่แท้จริง แต่ทักษะเต๋าของเจ้าสูญหายไปแล้วจึงกลายเป็นสภาพนี้?” สือฮ่าวถาม

“ข้าพูดทุกอย่างแล้ว! ข้าคือราชาอมตะอันดับหนึ่ง!” ลูกสุนัขพูดขณะนั่งอยู่บนหัวของเฉาอวี่เซิ่ง

“ปล่อยเขาไปก่อนแล้วมาคุยกันเถอะ”

สือฮ่าวมีข้อสงสัยมากมายเกี่ยวกับสุนัขตัวนี้เขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขารู้ว่าบุคคลนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน น่าจะเป็นหนึ่งในผู้อมตะที่เสื่อมโทรม

ด้วยเสียงซู่ ลูกสุนัขกระโดดลงบนพื้นหินที่อยู่ไม่ไกลและพูดกับสือฮ่าวว่า

'เชิญ'!

สือฮ่าวนั่งบนเก้าอี้หินมองดูมันอย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่สามารถมองผ่านมันได้ ร่างกายของมันมีชั้นพลังลึกลับอยู่รอบๆตัวปิดกั้นการรับรู้จากภายนอก

“ราชาอมตะไร้ที่สิ้นสุดเป็นพี่ชายของข้าราชาอมตะหกสังสารวัฏเป็นน้องชายของข้า หลังจากการต่อสู้อย่างยาวนานกับศัตรูต่างมิติในที่สุดข้าก็ตกต่ำลง” ลูกสุนัขกล่าว

“หาหม้อแล้วตุ๋นมันดีกว่า!” แม้แต่รากฟันของเฉาอวี่เซิ่งก็เริ่มปวดขึ้นมาแล้ว

“สัตว์เลี้ยงมนุษย์ราชาผู้นี้กำลังพูดอยู่ดังนั้นเจ้าควรอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ !” สุนัขน้อยส่งเสียงเตือน

“ช่างมันเถอะเราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องต่างๆได้อย่างใจเย็น” สือฮ่าวกล่าว

ขนทั้งหมดบนร่างกายของลูกสุนัขขนาดเท่าฝ่ามือตัวนี้กลายเป็นสีแดงเข้มทำให้รู้สึกถึงเวลาที่ผ่านไปไม่รู้จบ แต่ยังเหมือนกับว่ามีคลื่นพลังชีวิตที่กำลังแผ่ขยายออกไป

นี่เป็นความขัดแย้งเล็กน้อยราวกับว่ามันเป็นคนแก่ แต่ก็เหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดมา

จากความสงสัยของสือฮ่าเจ้าตัวนี้อาจเป็นสัตว์ประหลาดดึกดำบรรพ์ที่อาศัยอยู่ตั้งแต่ยุคเซียนโบราณจนถึงตอนนี้

เนื่องจากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดทำให้สูญเสียระดับบ่มเพาะไปเพราะว่าร่างกายของมันยังคงทรงพลังอย่างยิ่ง

ส่วนเรื่องการกลับชาติมาเกิดหรืออะไรก็ตามเขาไม่เชื่อเลย!

“เจ้าเชื่อคำพูดของหมาน้อยตัวนี้จริงๆเหรอ!” เฉาอวี่เซิ่งไม่พอใจจริงๆอยากจะโน้มน้าวให้สือฮ่าวจัดการมัน

เขาพอแล้วจริงๆไม่มีทางเชื่อหมาตัวนี้แน่ แม้แต่ยาเซียนที่เป็นมรดกตกทอดของอาจารย์ยังถูกสุนัขตัวนี้กินลงไป แต่มันก็ยังมีหน้ามาเรียกเรียกตัวเองว่าราชาอมตะ

“เจ้าขุดมันขึ้นมาจากพื้นดินจริงๆเหรอ” สือฮ่าวถามเฉาอวี่เซิ่ง

“ใช่แล้วหลุมศพนั้นดำรงอยู่มาตั้งแต่ยุคโบราณ แต่ใครจะไปคิดว่าสิ่งที่รออยู่ในส่วนลึกที่สุดคือหมาโง่ตัวหนึ่ง!” เฉาอวี่เซิ่งโกรธมาก

“ข้าขอเตือนเจ้าว่าถ้าเรียกข้าว่าหมาโง่อีกครั้งข้าจะกินเจ้ารองท้องซะ!” ลูกสุนัขจ้องมองเขาเขี้ยวของมันสั่นไหวด้วยความสดใส

“มาคุยกันอย่างจริงจังดีกว่า ไม่มีอะไรต้องปิดบัง” สือฮ่าวมองไปที่ลูกสุนัขตัวนี้

ลูกสุนัขตัวนี้แสดงสีหน้าแปลกๆ “เจ้าสามารถบอกอะไรได้ข้อมูลของเจ้ามีอะไรมาแลกเปลี่ยน”

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นมุมของอนาคต มีสุนัขสีดำตัวใหญ่ที่บรรลุความเป็นอมตะซึ่งมักจะไล่ตามนัพรตอ้วนและพยายามกัดเขา” สือฮ่าวกล่าวอย่างใจเย็น

เจ้าอ้วนเฉาแม้ว่าเขาจะกลายเป็นผู้อมตะที่แท้จริง แต่เขาก็ยังคงถูกไล่ตามโดยสุนัขตัวนั้นอยู่ตลอดเวลานี่เป็นภาพที่เห็นได้ด้วยตัวเอง!

อย่างไรก็ตามนี่คือความจริง ในดินแดนที่ฝังศพนอกชายแดนที่รกร้างสือฮ่าวเคยเผชิญกับสิ่งนี้มาก่อนโดยก่อนหน้านี้เคยเห็นร่างของเฉาอวี่เซิ่งซึ่งปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า

“อะไรนะเจ้า…เห็นมันไหม!”

สีหน้าของลูกสุนัขเปลี่ยนไป ขนสีแดงเข้มสั่นเทา หูตั้งตรงหางของมันยังยื่นออกมาตรงๆสีหน้าของมันตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ?” สือฮ่าวตะลึง

จากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ เขาอดไม่ได้ที่จะเริ่มคิดกับตัวเองจ้องมองไปที่ลูกสุนัขตัวนี้

“เจ้าเป็นราชาสุนัขของยุคเซียนโบราณหรือว่าเจ้าคือสุนัขดำตัวใหญ่ที่อยู่ในโลกอนาคตนั้น?” สือฮ่าวถามขึ้น

เขาสงสัยเรื่องนี้มาโดยตลอด

"อะไร?" เฉาอวี่เซิ่งตกตะลึง

รู้สึกตกใจอย่างมากเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะขุดสุนัขตัวนี้ที่มาจากอนาคตขึ้นมาจากหลุม?

“เจ้าพยายามสร้างความไขว้เขวให้กับเรา? ให้พวกเราเข้าใจผิดว่าเจ้าคือราชาสุนัขแห่งยุคเซียนโบราณ” สือฮ่าวจ้องที่มัน

“เจ้าหนูความคิดของเจ้าค่อนข้างลึกซึ้ง แต่ถ้าเจ้าปล่อยให้ตัวเองหลงระเริงไปกับความคิดผิดๆแบบนี้สักวันมันจะทำให้เจ้าคุ้มคลั่งไป” ลูกสุนัขสีแดงเข้มกล่าวด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ

“เจ้ากำลังบอกว่าข้าคิดผิด” สือฮ่าวจ้องมองไปที่มันด้วยสายตาดุดัน

“ บางทีข้าอาจเป็นสิ่งมีชีวิตจากอดีตแล้วสามารถทะลุกาลเวลาไปเยือนอนาคต? เหตุการณ์ครั้งนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

หากข้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มาจากอนาคตจริงๆผลกรรมอันยิ่งใหญ่ที่ติดตามมาจะสังหารพวกเจ้าทั้งหมดไปแล้ว” ลูกสุนัขพูดอย่างใจเย็น

“ถ้าอย่างนั้นก็โปรดบอกตัวตนที่แท้จริงของเจ้าให้เรารู้” สือฮ่าวกล่าวอย่างใจเย็น

“ เรื่องนี้ข้าไม่ได้หลอกลวงเจ้าในอดีตข้าเป็นพี่น้องกลับราชาอมตะไร้สิ้นสุด อย่างไรก็ตามในระหว่างสงครามเซียนโบราณหอกของอันหลานได้ร่วงลงมาจากท้องฟ้าและแทงทะลุศีรษะของข้า

ย้อนกลับไปตอนนั้นร่างของข้ากำลังจะตายพี่น้องของข้าจึงนำข้ามาที่นี่เพื่อฟังไว้ในดินแดนแห่งการเกิดใหม่ แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่สามารถฟื้นคืนความแข็งแกร่งดั้งเดิมได้ทักษะเต๋าของข้าถูกลบออกไปหมดสิ้น” เจ้าหมาน้อยพูดแบบนี้จริงๆ

เฉาอวี่เซิ่งอ้าปากค้าง เขามีคำถามมากมายที่เขาอยากจะถาม

“ สัตว์เลี้ยงมนุษย์อย่ารบกวนข้า เมื่อหอกนั้นบินลงมาจากท้องฟ้ามันแทงทะลุวิญญาณดั้งเดิมของข้าทำให้ความทรงจำมากมายถูกลบไป

เมื่อวิญญาณดั้งเดิมของข้ากำลังจะสูญสลายพี่น้องของข้าจึงได้นำข้ามาฝังไว้ที่นี่

หากไม่ใช่เพราะเจ้าขุดข้าขึ้นมาก่อนเวลาบางทีเมื่อเข้าฟื้นขึ้นมาเองความแข็งแกร่งของข้าอาจอยู่ในระดับเดิม” ลูกสุนัขตะคอกเฉาอวี่เซิ่งทำให้เขากลืนคำพูดลงไปในท้อง

“เจ้าเป็นหนึ่งในสิบอสูรโบราณ แต่เมื่อตอนที่ข้าพูดถึงสุนัขสีดําตัวใหญ่เหตุไฉนท่าทางของเจ้าจึงได้ผิดปกติไป” สือฮ่าวถาม

“เป็นเพราะเจ้าไม่ใช่คนเดียวที่มองเห็นมุมของอนาคต ย้อนกลับไปในช่วงยุคของพวกเรา พี่ชายของข้าที่ทรงพลังมากที่สุดได้ทำนายถึงเรื่องนี้มาแล้ว!” ลูกสุนัขกล่าว

มันพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าในยุคเซียนโบราณขนของมันเคยเป็นสีดำมาก่อน ต่อมาเมื่ออายุมากขึ้นขนของมันจึงได้กลายเป็นสีแดง