ตอนที่ 096 ทำเลทอง

ซูแคนมองดูชายชราด้วยความเหนื่อยใจ

ทำไมต้องมาแนะนำหลานสาวตัวเองให้คนอื่นด้วยคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน

"พ่อหนุ่ม หลานสาวของฉันนะสวยมากนะจะบอกให้"

"ผู้เฒ่าหวางคิดว่าสวยคนเดียวรึเปล่า"

ซูแคนตอบกลับอย่างรวดเร็ว

เมื่อชายชราได้ยินเขาก็โกรธจัดขึ้นมาทันที

"อะไรกัน บอกว่าสวยก็สวยสิ หนุ่มหน้าตาดีตอนเด็กๆ บอกหลานฉันสวยตั้งหลายคน"

ชายชราข้างๆที่เล่นหมารุกด้วยกันก็หัวเราะขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนที่คุ้นเคยกันอยู่แล้ว

"ผู้เฒ่าหวาง ผมไม่มีเงินล้านอย่างที่ผมโม้หรอก ผู้เฒ่าหวางตะโกนเสียงดังระวังจะหมดลมก่อนเดินกลับบ้านนะ"

ซูแคนพูดจบก็รีบเดินออกจากร้านไปรษณีย์ทันที เขาได้ยินเสียงชายชรากำลังตะโกนอะไรกันสักอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ

"เฮ้ย จะรีบกลับไปไหนวะ"

มีเสียงตะโกนตามหลังซูแคนมา

"พอดีผมไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ผมมีธุระได้ต้องไปเคลียร์กับ GI ก่อน"

ซูแคนรีบเดินออกจากตรงนั้นด้วยความเร็ว เขาไม่อยากจะเถียงกับชายชราคนนั้นแล้ว

พอกลับมาถึงบ้าน ซูแคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ข้างนอกนั่นอันตรายจริงๆ คนพวกนี้เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลย

แค่คุยโทรศัพท์ก็ยังโดนหาเรื่องจนได้

ถ้าคนแถวนี้รู้ว่าบ้านหลังนี้มีเงินเท่าไหร่ละก็

โจรคงได้เดินผ่านหน้าบ้านทั้งวันแน่ๆ

ถ้าเฒ่าหวางไปบอกคนอื่นว่าเรามีเงินเป็นล้านๆละ?

ไม่น่าจะมีใครเชื่อคำพูดของเฒ่าคนนั้นหรอก

ในยุคที่เงินเดือนเฉลี่ยต่อหัวเดือนละ 30 หยวน แค่บอกว่ามีเงิน 10,000 หยวนยังไม่มีใครเชื่อเลย

แล้วนี่ถ้าบอกว่ามีเงินเป็นล้านๆ คนที่ได้ยินคงหัวเราะจนขาดใจตายกับมุกตลกของเฒ่าหวางแน่นอน

กี่หมื่นครอบครัวกัน ถึงจะหาเงินมาได้ 1 ล้าน

ซูแคนไม่สนใจรีบกลับไปนั่งที่มุมโปรดของเขาต่อ

เขาเทชาลงในถ้วยและยกขึ้นมาจิบเบาๆ ก่อนจะหรี่ตาลง

"แกร๊ก"

ซูแคนกำลังจะพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่และเก้าอี้ตัวโปรดจากนั้นก็มีเสียงเปิดประตูขึ้นมา

"คุณซู คุณซู"

ซูแคนลืมตาขึ้นมา เขาได้ยินเสียงเฒ่าจางเสียงดังมาจากที่ประตู

ซูแคนลุกขึ้นมานั่งและมองไปที่หน้าประตู ก็เห็นเฒ่าจางเดินมาด้วยความเร็ว

ความเร็วที่เฒ่าจางเดินนั้น เร็วมาก ราวกับว่าเขามีวิชาเดินบนอากาศได้

และที่น่าตกใจคือเสี่ยวเว่ย เขาไม่สามารถตามความเร็วของเฒ่าจางได้

บ้าไปแล้ว…เฒ่าจางเดินเร็วมาก การเคลื่อนไหวของเขาคล่องตัวเกินกว่าคนปกติทั่วไป

"เฒ่าจาง ช้าลงหน่อย"

หวงเสี่ยวเว่ยตะโกนจากด้านหลัง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

หวงเสี่ยวเว่ยวิ่งเหยาะๆตามหลัง ในขณะที่เฒ่าจางแค่เดินเท่านั้น

"มีอะไรเฒ่าจาง?"

ซูแคนถามเฒ่าจาง เขาเทชาลงไปในถ้วยและหยิบขึ้นมาจิบด้วยความสบายใจ

"ชอบมาก ผมชอบมาก"

"คุณซู สถานที่นั้นเหมาะสมมากที่จะเป็นร้านอาหาร มันสมบูรณ์แบบทุกอย่าง หาสถานที่แบบนี้ได้ยากมากๆ"

"ผมเห็นที่ลานหน้าบ้านซึ่งมันมีขนาดที่กว้างกำลังดี บรรยากาศหน้าบ้านก็ดีสุดๆ สามารถวางโต๊ะไว้ได้สัก 2-3 โต๊ะเลยสำหรับลูกค้าที่อยากจะซึมซับบรรยากาศ"

"ภายในบ้านสามารถทำเป็นร้านที่มีโต๊ะได้มากมาย ขนาดภายในบ้านก็กว้างมาก ไม่อึดอัดแน่นอน"

"นอกจากนี้มีห้องหนึ่ง ผมเห็นแล้วชอบมาก ห้องนี้สามารถทำเป็นห้องครัวใหญ่ได้เลย"

เฒ่าจางดูเหมือนจะชอบบ้านหลังนั้นมาก เขาพูดไม่หยุดเลยตั้งแต่เข้าบ้านมา ดวงตาของเขาก็เป็นประกายเหมือนคนที่ได้เจอกับสถานที่ที่ใฝ่ฝันมานาน

นี่น่าจะเป็นความฝันของเฒ่าจางตั้งแต่เด็กๆแล้วก็ได้

เฒ่าจางพูดด้วยรอยยิ้มต่อว่า

"คุณซู บ้านของคุณตั้งอยู่ที่ถนนไทเชียนเหมิน ทำเลตรงนั้นถ้าเปิดร้านจะต้องขายดีอย่างแน่นอน ผมรับประกัน คนแถวนั้นใส่อะไรลงไปก็คงกินกันหมดแน่นอน"

ซูแคนมองที่เฒ่าจางและดุเบาๆ

"เฒ่าจางถ้าคุณมาทำงานกับฉันแล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอก ฉันมีให้เฒ่าจางอยู่แล้ว"

"คุณจำคำพูดของฉันไว้ดีๆด้วยนะ ถ้าเปิดเป็นร้านอาหารแล้ว คุณต้องทำอาหารด้วยความจริงใจที่จะเสิร์ฟอาหารให้กับลูกค้า"

ตลอดเวลาหลายยุคสมัย สุขอนามัยของร้านอาหารหลายแห่งคงยังเป็นที่น่ากังวล แม้แต่ในโรงแรมระดับ 5 ดาวก็ยังมีสภาพครัวที่ไม่ค่อยดีนัก

แถมมีปัญหาเรื่องขยะกับของเหลืออีกจำนวนมาก ถ้ามีข่าวว่าร้านอาหารของเขาได้มีขยะกองโตเท่าภูเขาอยู่ในครัวละก็

ชื่อเสียงของร้านก็จะติดลบอย่างรวดเร็ว ต่อให้แต่งร้านสวยแค่ไหน แต่ถ้าอาหารสกปรกใครจะอยากมากินอาหารที่ร้าน

ถามว่าซูแคนเดือดร้อนเรื่องเงินไหม

แน่นอนเขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินแม้แต่น้อย หากมีชื่อเสียงด้านลบมาเมื่อไหร่ซูแคนก็สามารถปิดร้านได้ทันที

แค่ปล่อยเวลาผ่านไปแค่ 10-20 ปี ที่ดินของร้านนี้ก็จะเพิ่มขึ้นเป็น 100-1,000 ล้านแล้ว

ซูแคนไม่สนใจกับร้านที่คุณภาพไม่ดีหรอก

"ไม่ต้องห่วง คุณซู"

เฒ่าจางพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ

"ผมเป็นเซฟมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่สามารถเสิร์ฟสิ่งไม่ดีให้กับคนที่กินได้หรอก หากผมทำผมต้องรู้สึกผิดไปจนตายแน่นอน"

"พี่สามครับ ไม่ต้องห่วงผมจะช่วยเฒ่าจางจัดการเองครับ"

หวงเสี่ยวเว่ยพยักหน้าและพูดด้วยความมั่นใจ

"ดีมาก!"

ซูแคนพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ไปหาซื้อเครื่องครัวที่ต้องการมา รวมถึงพวกโต๊ะ เก้าอี้ ของตกแต่งร้านด้วย ไม่เกี่ยงเรื่องราคา ฉันจ่ายให้เอง"

"ได้ครับ"

ทั้งสองคนตอบอย่างรวดเร็ว

ซูแคนโบกมือให้ทั้งสองรีบไปจัดการเรื่องนี้ ขณะที่มองดูทั้งสองคนที่กำลังเดินออกจากบ้านไป ซูแคนก็ได้หลับตาลงและครุ่นคิด

ถนนไทเซียนเหมินตรงนั้นมันทำเลดีจริงๆอย่างงั้นเหรอ

ทำไมเฒ่าจางถึงได้ยกย่องสถานที่ตรงนั้นอย่างกับตรงนั้นเป็นสถานที่สำหรับเทพเจ้าเลย แถวนั้นมันมีสถานที่….

"เดี๋ยวก่อนนะ…."

ซูแคนเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้