654 - ราชาอมตะอันดับหนึ่ง

1964 - ราชาอมตะอันดับหนึ่ง

มีป่าโบราณหนาแน่นในเทือกเขาขนาดใหญ่ เมื่อเขาเดินเข้ามาข้างในก็มองเห็นที่พื้นมีอิฐสีทองและกระเบื้องหยกปูไว้ที่ส่วนลึกของดินแดน

สำหรับสือฮ่าวแม้แต่เทือกเขาก็ไม่สามารถหลบรอดสายตาของเขาได้ ตอนนี้เขาสามารถมองทะลุสิ่งต่างๆได้อย่างชัดเจน

“คือสถานที่แห่งนี้หรือ!”

เขาหยุดที่ด้านหน้าของที่ภูเขา มีหมอกอยู่ที่นี่มีแก่นแท้ของสวรรค์และปฐพีตลบอบอวลอยู่เต็มไปหมด จากนั้นร่างของเขาก็หายไปในหมอกพร้อมกับแสงวาบ

หลังจากนั้นไม่นานเขาผ่านค่ายกลทุกประเภทเข้าสู่ดินแดนบริสุทธิ์ที่ถูกปิดผนึกไว้ สถานที่แห่งนี้อาจถือได้ว่าเป็นโลกใบเล็กที่ตัดขาดจากโลกภายนอก

สือฮ่าวคิดถึงความเป็นไปได้ทุกประเภท แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะเกิดเหตุดังกล่าวต่อหน้าต่อตา มันค่อนข้างเกินความคาดหมายของเขาทำให้เขาดูเซ่อไปเล็กน้อย

เขาเห็นเฉาอวี่เซิ่งที่ถูกสุนัขตัวหนึ่งกำลังไล่ตาม!

เฉาอวี่เซิ่งไม่ใช่เฉาอวี่เซิ่งที่สือฮ่าวเคยรู้จัก.. จริงๆเขาแล้วอายุเพียงเจ็ดหรือแปดปี เขายังคงอ้วนและอ่อนโยนขณะนี้กำลังวิ่งหนีสุนัขตัวนั้นด้วยท่าทางตื่นตระหนก

เกิดอะไรขึ้น?! สือฮ่าวตะลึงเฉาอวี่เซิ่งกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ข้างหลังเขามีลูกสุนัขตัวเล็กๆตัวหนึ่งกำลังไล่ตามเขาอย่างแน่วแน่

สือฮ่าวเริ่มวิงเวียน นี่เป็นความอัปยศอดสูเกินไป ลูกสุนัขตัวขนาดเท่าฝ่ามือกำลังเห่าและไล่ตามเฉาอวี่เซิ่งขณะที่เขาวิ่งหนีสุดชีวิต!

“คืนซาลาเปาเนื้อมังกรของข้ามา! มันคือสิ่งจำเป็นที่ใช้ในการเกิดใหม่ของข้า!” ลูกสุนัขตัวขนาดเท่าฝ่ามือเห่าออกมา

สือฮ่าวรู้สึกปวดหัวมาก ซาลาเปาเนื้อมังกร?

แน่นอนว่าสือฮ่าวเห็นขนมปังสีขาวราวกับหิมะในมือของเฉาอวี่เซิ่งเขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามมันทำให้เขาต้องวิ่งหนีสุดชีวิต

เขาอยากจะโยนมันเข้าปากจริงๆ แต่สุนัขที่อยู่ข้างหลังเขากลับวิ่งไล่ตามเขาอย่างบ้าคลั่ง

“ไอ้หมาน้อยเจ้าพยายามหลอกใคร? พี่ชายของเจ้าที่เป็นราชาอมตะจะกลับมาเกิดใหม่? คิดว่าข้าโง่เหรอ? ถ้าข้ามอบให้เจ้าจริงๆเจ้าจะพามันหนีไปคนเดียวอย่างแน่นอน!” เฉาอวี่เซิ่งตะโกน

เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? สือฮ่าวรู้สึกเหม่อลอย

“เจ้าปล้นหลุมศพขุดหลุมศพนี้และตกลงเป็นทาสมนุษย์ของข้าแล้ว แต่เจ้ายังคงปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดแม้กระทั่งขโมยซาลาเปาเนื้อมังกรของข้า! วันนี้ข้าจะจับเจ้ามาทำซาลาเปาให้ได้!”

ลูกสุนัขขนาดเท่าฝ่ามือตัวนั้นดุร้ายมากมันกรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ในความเป็นจริงมันมีความยาวเพียงแค่ฝามือของเฉาอวี่เซิ่งถึงกระนั้นมันก็ยังไล่ตามเขาอย่างโหดเหี้ยม

สือฮ่าวมึนงงอย่างแท้จริง สถานการณ์นี้เป็นแบบไหน? ดูเหมือนว่าอาจารย์ของเฉาอวี่เซิ่งบอกให้เขาเลือกหลุมฝังศพให้กับตัวเอง แต่สุดท้ายเขาก็ไปขุดหลุมศพของคนอื่นและยังได้ลูกสุนัขมาตัวหนึ่ง?

“ยาเซียนที่อาจารย์ของข้าปลูกไว้มันอยู่ที่ไหน? มันต้องถูกเจ้ากินไปแล้วแน่ๆรีบคืนมันมาไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ซาลาเปาชิ้นนี้กลับไป!”

“ทาสมนุษย์เจ้าทำให้ข้าโกรธแล้ว! ยอมรับการลงโทษซะเถอะ!”

สือฮ่าวเฝ้ามองจากระยะไกลรู้สึกละอายแทนเฉาอวี่เซิ่งเขากำลังถูกสุนัขตัวน้อยไล่ล่า แต่เขากลับร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นตระหนกเช่นนี้

"สัตว์เลี้ยงมนุษย์รอรับการลงโทษ!" ลูกสุนัขตัวน้อยขนาดเท่าฝ่ามือเห่าเรียกเฉาอวี่เซิ่งว่าเป็นสัตว์เลี้ยงมนุษย์ มันอ้าปากออกและมีสายฟ้าบินไปข้างหน้า

เฉาอวี่เซิ่งกลับไปเป็นเด็กดูเหมือนเขาอายุแค่เจ็ดหรือแปดขวบ ร่างกายของเขากลมมีเสื้อคลุมนักพรตสวมไว้ด้านนอกเขาอ้วนมาก แต่ก็ค่อนข้างว่องไวทำให้สายฟ้านั้นยากที่จะไล่ตามเขาได้

ระดับบ่มเพาะของเขาตอนนี้ค่อนข้างแข็งแกร่งอยู่ในระดับที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตามมันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะหลบหนี

เปง!

เฉาอวี่เซิ่งถูกสายฟ้าฟาดในที่สุด เขาปล่อยเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชบินออกไปในระยะไกล

ด้วยเสียงซู่ๆลูกสุนัขขนาดเท่าฝ่ามือก็กระโดดออกมาเหยียบใบหน้ากลมของเฉาอวี่เซิ่งทันที มันแยกหักเขี้ยวขู่เขา

“สัตว์เลี้ยงมนุษย์เจ้ากล้าฝ่าฝืนคำสั่งของข้างั้นหรือ? เจ้ายังไม่รู้จักความโหดร้ายของตาแก่คนนี้ดี” มันส่ายหางพร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า

“ใครบอกให้เจ้าขโมยยาเซียนของอาจารย์ข้า ข้าก็แค่มาเอามันคืนเท่านั้น!” เฉาอวี่เซิ่งร้องไห้ออกมา

“เพียงเพราะผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ไม่แสดงออกเจ้าจึงคิดว่าข้าเป็นคนที่ถูกรังแกได้ง่ายๆเหรอ?”

“เจ้ามีอะไรอยากพูดก็พูดอย่าใช้ความรุนแรง พวกเราไม่ใช่อนารยชน!” เฉาอวี่เซิ่งล้มเหลวในการหลบหนีเขาจึงพยายามประนีประนอม

แต่เขากลับลืมไปว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นเพียงลูกสุนัขตัวเล็กๆที่ยืนเหยียบใบหน้าของเขาอยู่!

สือฮ่าวไม่สามารถทนดูได้จริงๆ เขากระโจนออกมาจากจุดที่ซ่อนอยู่และเดินไปข้างหน้า เขารู้สึกเหมือนว่าเจ้าอ้วนเฉาคนนี้ไร้ศักดิ์ศรีเกินไปแล้ว!

"ฮ่อง! เจ้าคือใคร?"

น้ำตากำลังจะไหลลงมาบนใบหน้าของเจ้าอ้วนเฉาแต่ก่อนที่เขาจะพูดออกมา ลูกสุนัขตัวนั้นก็แยกเขี้ยวของมันและถามสือฮ่าวว่าเขาเป็นใคร เขามาจากไหน

“ปล่อยเขาไปก่อน” สือฮ่าวกล่าว เมื่อเขาเห็นฉากนี้ต่อหน้าเขา เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆอ้วนเฉาที่ซุกซนและขี้ขลาดตอนนี้ได้รับความทุกข์ทรมานพอสมควรแล้ว

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวสังเกตด้วยว่าลูกสุนัขตัวนี้ไม่ปกติร่างกายของมันให้ความรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่มีพลังชีวิตลึกลับที่แข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

“อย่าขยับเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา!” เห็นได้ชัดว่าลูกสุนัขตัวนี้อ่อนไหวรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง สือฮ่าวเป็นบุคคลที่อันตรายอย่างยิ่ง

ในขณะที่พูดกรงเล็บเล็กๆของมันวางอยู่บนศีรษะของเฉาอวี่เซิ่งซึ่งมีความแหลมคมเป็นอย่างมาก เพียงใช้กำลังเล็กน้อยมันอาจจะบดขยี้ศีรษะของเขาได้เลย

ใบหน้าเล็กๆของเฉาอวี่เซิ่งเปลี่ยนเป็นซีดเผือดทันที ความดุร้ายของลูกสุนัขตัวนี้เป็นสิ่งที่เขาเคยสัมผัสมาก่อนเขากลัวจริงๆว่ามันอาจจะลงมือโดยไม่คำนึงถึงไมตรี

สือฮ่าวยิ้มและยังคงเดินหน้าต่อไป ลูกสุนัขตัวนี้ไม่สบายใจอย่างยิ่งโดยกดลงบนหัวของเฉาอวี่เซิ่งจนเลือดแทบจะไหลออกมา

“พอแล้ว!” สือฮ่าวกล่าว ระลอกคลื่นถูกปลดปล่อยออกมาในความว่างเปล่า เขตแดนลึกลับปรากฏออกมาปิดกั้นสถานที่แห่งนี้ไว้ไม่อนุญาตให้ใครเข้าออก

เฉาอวี่เซิ่งรู้สึกมึนงงเพราะเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีที่ไร้ขอบเขต พลังประเภทนี้เป็นสิ่งที่เขาเคยสัมผัสมาจากสิ่งมีชีวิตระดับผู้อาวุโสใหญ่ เซียนอมตะหวัง และคนอื่นๆที่ชายแดนรกร้าง

หลังจากสามสิบปีผ่านไปสหายเก่าของเขาก็เติบโตมาถึงระดับนี้แล้ว? เจ้าอ้วนเฉากำลังจะบ้า รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังฝันไปไม่อย่างนั้นก็เห็นผีตอนกลางวันแล้ว

“ว้าาาาา! ปีศาจ! เด็กน้อยเจ้าอายุเท่าไหร่เอง? เห็นได้ชัดว่าสายเลือดของเจ้าอ่อนแอและอายุของเจ้าก็มีไม่ถึงร้อยปีแล้วเจ้ามาถึงระดับนี้ได้อย่างไร”

ลูกสุนัขกรีดร้องออกมา นอกจากนี้มันยังปล่อยเฉาอวี่เซิ่งโดยตรงดวงตาของมันเต็มไปด้วยความดุร้ายจดจ้องไปยังสือฮ่าว

สือฮ่าวรู้สึกประหลาดใจเพราะตอนนี้เขากำลังแสดงพลังระดับผู้สูงสุด แต่ลูกสุนัขตัวนี้ก็ไม่ได้ถูกจำกัดความเคลื่อนไหวมันยังคงเดินเหินได้ปกติ

สือฮ่าวไม่ได้ปลดปล่อยรัศมีพลังของผู้สูงสุดอีกต่อไป เขาพยายามสำรวจดูลูกสุนัขตัวนี้อย่างละเอียด

“อย่าเพิ่งตกใจไป ในตอนนั้นเมื่อราชาคนนี้เผชิญหน้ากับศัตรูต่างมิติพวกเขาล้วนแข็งแกร่งกว่าเจ้าหลายร้อยหลายพันเท่า? เจ้าไม่สามารถจินตนาการได้เลย!” ลูกสุนัขแยกเขี้ยวเขี้ยว

เฉาอวี่เซิ่งไม่พอใจ สุนัขตัวน้อยตัวนี้มักจะเรียกตัวเองว่าชายแก่เมื่อมันพูดกับเขา แต่เมื่อมันเห็นสือฮ่าวมันกลับเรียกตัวเองว่าราชา

“เจ้าหมาน้อยกำลังผายลม?!” เฉาอวี่เซิ่งลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งมาซ่อนอยู่ด้านหลังของสือฮ่าว

“โอ้ข้าลืมแนะนำตัวเอง ข้าเป็นราชาอมตะอันดับหนึ่งของยุคเซียนโบราณ!” สุนัขตัวน้อยใช้ขาหน้าตบที่หน้าอกของตัวเองด้วยท่าทางน่าตลก

เฉาอวี่เซิ่งพูดไม่ออกในตอนแรกมันเจียมเนื้อเจียมตัวไม่กล้าเรียกตัวเองว่าผู้อาวุโส แต่ตอนนี้มันเริ่มพล่ามว่าตัวเองเป็นราชาอมตะอีกแล้ว!

สือฮ่าวเปิดเผยการแสดงออกที่แปลกประหลาด ลูกสุนัขตัวนี้ไม่สามารถจัดการได้โดยใช้เหตุผลปกติ

“เด็กน้อยความแข็งแกร่งของเจ้ามาถึงระดับผู้สูงสุดแล้วนับเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆสำหรับคนวัยนี้! เหตุไฉนเจ้าไม่คำนับข้าเป็นอาจารย์แล้วข้าจะสอนวิชาที่จะทำให้เจ้าไม่มีผู้ใดเทียบได้ภายใต้สวรรค์!” ลูกสุนัขเงยหน้าขึ้นวางท่าทางหยิ่งผยอง

สือฮ่าวต้องการที่จะเตะมันออกไปด้านข้างจริงๆ