บทที่ 2 ขาดเงิน
บทที่ 2 ขาดเงิน
.
ตอนเช้าแดดออก!
หมอกที่ปกคลุมเมืองค่อยๆหายไป หลังจากค่ำคืนแห่งการพักผ่อนอันแสนเหน็ดเหนื่อย เมืองที่มีอาคารสูงระฟ้าเปิดเผยให้เห็นใบหน้าที่สะอาดตาในยามเช้า แสงนีออนสดใสที่ส่องประกายทั้งคืนละทิ้งการแข่งขันให้กับแสงแดด หลังจากอยู่ในเมืองอันวุ่นวายมาตลอดทั้งคืน เมืองได้ถอดใบหน้าที่มีเสน่ห์เย้ายวนในยามราตรีออก แล้วสวมใส่เครื่องแต่งกายที่สดชื่นสดใส จากนั้นก็เริ่มเข้าสู่ความยุ่งเหยิงระหว่างวัน
สำหรับอาคารให้เช่าที่มีจำนวนชั้นสูงสุดเพียงสิบชั้นที่มีสูงหลายร้อยเมตรเหล่านี้อยู่ไม่ไกลกันนัก และเปรียบเสมือนเนินเขาที่ยืนหยัดอย่างภาคภูมิ แต่สำหรับผู้อยู่อาศัย บ้านเช่าราคาถูกที่ไม่มีลิฟท์เหล่านี้ คือภูเขาสูงที่ทรมานน่องของผู้คนอยู่ตลอดเวลา
หนึ่งลงหนึ่งขึ้น สองเที่ยวต่อวัน มันเหนื่อยมาก!
เฉินเหว่ยปินกับแฟนสาวเสี่ยวหลาน เลือกอาคารให้เช่าสิบชั้นนี้ เพราะราคาถูก มี 1 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น 1 ห้องครัว 1 ห้องน้ำ 1 ระเบียง และมีดาดฟ้าส่วนกลาง
หมายเลขห้อง 1003 ชั้นที่สิบ!
หลี่ซวนอาศัยอยู่ที่นี่ และนอนในห้องนั่งเล่น!
มันเป็นฤดูร้อนในเดือนกรกฎาคม ซึ่งแม้แต่แสงแดดยามเช้าก็ยังร้อนอบอ้าวมาก ยิ่งเมื่อน้ำค้างยามเช้ายังระเหยไม่หมด มันก็ยิ่งร้อนราวกับถูกนึ่ง!
ทั้งเมืองถูกอบไอน้ำให้การหลับใหลเหมือนหลับอยู่ในห้องซาวน่า
ภายในห้อง 1003 ที่อยู่บนชั้นบนสุดก็ยิ่งร้อนไปกว่านั้นอีก ผนังกันความร้อนจะดูดซับแสงแดดยามเช้าและกระจายเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ซึ่งเปลี่ยนห้องในชั้นสิบทั้งหมดเป็นเตาอบ
และหลี่ซวนก็เป็นปลาในเตาอบนี้
ปลาเค็ม!
ปลาเค็มที่เริ่มเน่าและกำลังขึ้นรา!
ในเวลานี้ทั้งห้องนั่งเล่นในห้อง 1003 ทั้งรกและสกปรก
ขวดเหล้าเปล่ากระจัดกระจายไปทั่ว เก้าอี้ตัวเล็กที่สวยงามสองสามตัวกับโต๊ะสวยงามตัวเล็กๆที่เข้าชุดกัน กระจายไปทั่วห้องนั่งเล่น เศษกระดาษที่ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร เสื้อผ้า ถ้วยกระดาษ สิ่งต่างๆ และอื่นๆ สามารถมองเห็นได้ทุกที่ ภายในห้องนั่งเล่นนี้ สิ่งที่ยังตั้งอยู่อย่างถูกต้องก็คือโซฟามือสองราคาถูกที่หลี่ซวนใช้เป็นที่นอน นอกเหนือจากนี้ก็คือโต๊ะคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่ที่วางคอมพิวเตอร์ไว้บนนั้น
คอมพิวเตอร์ยังคงเป็นระเบียบอยู่
แต่ทั้งห้อง รวมทั้งโต๊ะคอมพิวเตอร์ โซฟา และแม้แต่ผนัง ถูกย้อมไปด้วยของเหลวหนืดไม่ทราบชนิด ซึ่งมีกลิ่นเหม็นและเหม็นเปรี้ยว ที่มีสีต่างๆ
ในตอนนี้หลี่ซวนไม่ได้นอนอยู่บนโซฟาที่เขาเคยนอน แต่กำลังนอนเป่าฟองที่เกิดจากของเหลวหนืดไม่ทราบชนิดอยู่บนพื้น ในมือถือโทรศัพท์เลียนแบบมือสองที่เชื่อมต่อสายชาร์จ USBกับคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในโหมดสลีป
“ได้โปรดอย่าหลงใหลพี่ชายเลย โอ้ พี่ชายเป็นเพียงตำนาน …” เสียงเรียกเข้าที่ดังแสบแก้วหูราวกับเล็บมือที่ขูดกับผนังดังมาจากโทรศัพท์มือถือเลียนแบบมือสอง
เสียงเรียกเข้าดังลั่นขึ้น 5-6 ครั้งกว่าหลี่ซวนจะขยับตัว เขาค่อยๆกดปุ่มตอบรับที่ปกคลุมไปด้วยชั้นเมือกที่เกือบจะแข็งตัว ดึงสายที่เสียบติดอยู่ออกและวางโทรศัพท์แนบหู แล้วตอบรับอย่างอัตโนมัติว่า “ฮัลโหล”
“ฮัลโหล! ทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์? นายกำลังทำอะไรอยู่? ยังนอนอยู่เหรอ? เมื่อคืนนายไปไหนมา?” เสียงไม่พอใจของเฉินเหว่ยปินดังมาจากโทรศัพท์
“เมื่อคืน? ฉันเมื่อคืนนี้เหรอ?” เห็นได้ชัดว่าหลี่ซวนยังไม่ตื่นเต็มที่
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร! ตื่นได้แล้ว! ลุกขึ้นเร็ว! สิ่งที่ฉันอธิบายให้นายฟังเมื่อวานนี้ นายช่วยฉันแล้วใช่ไหม?”
“สิ่ง…? อะไร…อะไรเหรอ?”
“พูดแบบนี้ แสดงว่านายลืม?” หลังจากคำถามก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของปลายสาย “พระเจ้าช่วย! เชอร์รีในฟาร์มของฉันถูกขโมยไปแล้ว … นายลืมได้ยังไง? ฤดูกาลที่แล้ว! เม่นกับจามรีในฟาร์มปศุสัตว์ของฉัน ก็ถูกพวกเขาจับไปตุ๋น อ๊า…เงินจากที่ดินของฉัน!”
“เอ๋?” จิตใจของหลี่ซวนยังคงสับสน
เฉินเหว่ยปินถอนหายใจ “ฉันน่าจะรู้ว่านายทำไม่ได้! เฮ้อ! ไม่เป็นไร! ฉันลืมบอกนายไปว่าฉันมีเอกสารต้องจัดการ! เที่ยงนี้ฉันจะไม่กลับบ้าน! นายหาอะไรกินเอาเองนะ! ฉันกับเสี่ยวหลานจะกลับไปคืนนี้ ทำความสะอาดบ้านด้วยเข้าใจไหม?”
“โอ้!” หลี่ซวนตอบรับตามสัญชาตญาณ
ทันใดนั้นเสียงคำรามของเฉินเหว่ยปินก็ดังขึ้นมาจากปลายสาย “ลุกขึ้น! มาช่วยฉันเก็บเชอร์รีก่อน! ปลูกหัวไชเท้าด้วย! เร็วเข้า!”
หลี่ซวนที่กำลังสับสนอยู่ตกใจกับเสียงตะโกนที่ดังมาจากโทรศัพท์มือถือเลียนแบบมือสอง และในที่สุดเขาก็ลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจและกล่าวตกลง
“วันนี้ฉันไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย…” เฉินเหว่ยปินพึมพำก่อนจะวางสาย
“วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?” หลี่ซวนที่ฟื้นคืนสติขึ้นอย่างเต็มที่ ค่อยๆลุกขึ้น และมองดูความยุ่งเหยิงในห้องนั่งเล่น ย้อนนึกกลับไปด้วยความปวดหัว แล้วใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ
สักพัก เขาก็หยิบมือถือขึ้นกดหมายเลขที่บ้านด้วยความประหม่า
“แม่? พ่อเป็นไงบ้าง?”
“ไง ซวนจื่อ พ่อของลูกกำลังหลับอยู่! หมอบอกว่าให้เขาพักสัก 2-3 วันแล้วจะดีขึ้น! เฮ้อ! เงินจากการขายเลือดยังไม่พอกับค่ารักษาเลย…”
หลี่ซวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดว่า “งั้นแม่ก็บอกให้พ่อพักผ่อนให้ดี และหยุดทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้สักที! เงินหมดก็ยังสามารถหาใหม่ได้ แต่สุขภาพเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด!”
เดิมทีหลี่ซวนต้องการพูดเหมือนเมื่อก่อน อย่าง “ผมเป็นลูกชายของแม่ ผมจะหาเงินให้เอง พ่อกับแม่สบายใจเถอะ” เป็นต้น แต่ตอนนี้ เขายิ่งคิดก็ยิ่งไม่มั่นใจว่าจะทำได้ อย่างไรก็ตาม คำพูดนี้ก็ถูกพูดออกไป แต่เสียงนั้นก็เบามากจนแม้แต่ตัวเขาเองยังแทบไม่ได้ยิน
“เฮ้อ! เงินไม่ได้หากันง่ายๆ! ที่ดินก็มีไม่กี่หมู่ (ไร่จีน) น้องชายของลูกสองคนก็เรียนมหาวิทยาลัย น้องสาวก็กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย … เพื่อค่าเล่าเรียนนี้ พ่อของลูกไม่ได้กินของดีๆมาหลายเดือนแล้ว แค่นี้ก็ลำบากพออยู่แล้ว ทำไมจู่ๆ… หมอบอกว่า หลังจากพ่อขายเลือดไป ร่างกายจึงไม่ได้รับสารอาหารอย่างเพียงพอ ต่อไปต้องบำรุงให้พอมิฉะนั้น… เฮ้อ! ที่ลูกพูด…” มีเสียงสะอื้นดังมาจากปลายสาย
“แม่! หรือ…ผม…” ใบหน้าของหลี่ซวนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาไม่รู้ว่าต้องการจะพูดอะไร
“อย่าเลย!” ดูเหมือนแม่จะรู้ว่าหลี่ซวนต้องการจะพูดอะไร เธอจึงออกปากเกลี้ยกล่อมอย่างรวดเร็ว ถ้าลูกกลับมา แค่ค่ารถที่ต้องจ่ายไปก็ทำให้พ่อเสียดายแล้วไม่ใช่หรือ? นอกจากนี้ การลางานมาไม่กี่วันจะต้องถูกหักเงินเดือนไปเท่าไหร่? เอาล่ะ เอาล่ะ ค่าโทรศัพท์มันแพง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ลูกจะหาเงินมาได้ พ่อของลูกจะตื่นแล้ว แม่ต้องไปแล้ว แค่นี้นะ!”
หลังจากวางสาย หลี่ซวนยังจ้องมองไปที่โทรศัพท์อีกหลายนาที
อันที่จริง ตอนแรกเขาต้องการบอกแม่ให้ส่งเงินคืนมาให้เขาซักหน่อย แต่พอคำพูดมาถึงปาก เขาก็เปิดปากบอกออกไปไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาเป็นหนี้จำนวนมาก ทั้งที่เป็นตัวเงินและหนี้น้ำใจจากความช่วยเหลือของเพื่อนสนิท!
แค่การเอาตัวรอดของตัวเองยังเป็นปัญหา แล้วเขาจะหาเงินที่ไหนส่งกลับบ้าน?
“นายต้องร่าเริงเข้าไว้ และต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงิน!” หลี่ซวนกัดฟันปลอบใจตัวเอง และลุกขึ้นยืนบนของเหลวที่ทั้งลื่นและเหนียวเหนอะหนะ และหันความสนใจไปยังหน้าประกาศรับสมัครงานในหนังสือพิมพ์บนโต๊ะคอมพิวเตอร์
“ส่วนเธอ…” จู่ๆ เขาก็นึกถึงแฟนสาวใจร้ายคนนั้น แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเองออกมา หลี่ซวนเผยให้เห็นบุคลิกในการมองโลกในแง่ดี แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลบทุกอย่างเกี่ยวกับเธอออกไป
รอยยิ้มนั้นเป็นของปลอม ลิ้นถูกฟันกัดใส่โดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่นานหลังจากนั้น หลี่ซวนก็เริ่มทำความสะอาดห้องจนเหงื่อโชก!
.