วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0057

บทที่ 21 ไวลด์ฮันต์ (4)

* * *

เกิดความวุ่นวายในเบสแคมป์อยู่สักพัก

ฉันอยากเห็นมานานแล้ว

อยากเห็นว่า OWIC จะรับมือกับความวุ่นวายในต่างโลกอย่างไร

แม้ฉันจะยืนกรานว่าปลอดภัย แต่ก็ใช่ว่ามนุษย์ทุกคนจะเชื่อ

ต่างโลกถือเป็นตลาดใหม่ ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองคนที่ฝากอนาคตทางอาชีพไว้กับเบสแคมป์ ดังนั้นไม่ว่าจะบอกให้ใจเย็นอย่างไร ก็ไม่มีทางที่ทุกคนจะสงบจิตใจ

“เป็นความจริงหรือ ที่บอกว่าภัยพิบัติกำลังจะมาเยือน?”

“OWIC ปิดข่าวจากพวกเราอีกแล้ว?”

“มั่นใจได้ยังไงว่าปลอดภัย?”

“พวกเราจะทำธุรกิจต่อได้จริงๆ ใช่ไหม”

ฝูงชนมารวมตัวกันทันที

เจ้าหน้าที่ OWIC พยายามโน้มน้าวให้ทุกคนสงบ แต่แทบไม่มีทางที่จะห้ามปรามกลุ่มคนที่มาชุมนุมด้วยเหตุผลส่วนตัว

แน่นอน นั่นไม่ใช่งานของฉัน แทบจะหยิบป๊อบคอร์นมากินพลางนั่งดูเลยล่ะ

บริษัทที่หลอกลวงผู้คน แม้จะทำไปเพราะเจตนาดี แต่คนถูกหลอกย่อมไม่รู้สึกดีด้วย และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของ OWIC

ขณะฉันเฝ้ามองด้วยความตื่นเต้น ชเวซองโฮก้าวเท้าออกไป

“สวัสดีครับ”

ผู้คนเริ่มเงียบเสียง

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ ใครจะไม่อยากฟังคำแก้ตัวของบุคคลระดับสูงจาก OWIC?

“ผมคือชเวซองโฮ ผู้อำนวยการสำนักงานแผนกยุทธศาสตร์ของ OWIC*”

(*ตอนที่แล้วต้นฉบับเขียนว่า แผนกวิจัยนโยบาย)

แม้เหตุการณ์จะดำเนินไปในทิศทางที่ค่อนข้างเหนือความคาดหมาย แต่ชเวซองโฮกลับยังเปล่งเสียงด้วยท่าทีเยือกเย็น

“บริษัทพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะแก้ไขปัญหา สาเหตุที่พวกเรายังไม่แจ้งให้ทุกคนทราบ เพราะยังไม่มีความชัดเจนในแนวทางปฏิบัติและการรับมือ การบุ่มบ่ามแจ้งข่าวอาจก่อให้เกิดความสับสนโดยไม่จำเป็น”

“แล้วเหมือนกับที่คังซอนฮูพูดไหม? พวกเราจะยังใช้ชีวิตตามปรกติได้แน่หรือ”

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบ ใครบางคนถามขึ้น

ผอ.ชเวครุ่นคิดสักพัก ตามด้วยผงกศีรษะ

“ถูกต้อง”

“แล้วถ้าเกิดความเสียหายล่ะ?”

“พวกเราจะคอยประเมินสถานการณ์และดำเนินแผนอพยพให้ทันท่วงที”

“ต่อให้มีชีวิตรอด แล้วร้านค้าของพวกเราล่ะ? มันจะไม่พังหมดหรือ”

“ทางเราขอให้สัญญาว่า OWIC จะเป็นผู้ออกค่าชดเชยทั้งหมด”

ผู้อำนวยการใหญ่พูดออกจากปากตัวเองว่า จะชดเชยให้ผู้เสียหายเต็มจำนวนเงิน

เป็นการตัดสินใจที่น่าทึ่งมาก คำพูดเหล่านี้มาจากปากของผู้อำนวยการใหญ่โดยตรง ไม่ใช่พนักงานจากศูนย์บริการลูกค้า

“ผมขอรับประกัน”

หลังจากนั้น แม้จะมีคำถามอีกเล็กน้อย แต่บรรยากาศสงบลงอย่างชัดเจน

ผู้คนทยอยกลับไปทำงานของตัวเองอีกครั้ง เป็นภาพที่น่าขันไม่น้อยเมื่อชาวบ้านมิอาจละสายตาจากบาเรียยักษ์ที่ปกคลุมเบสแคมป์

ผู้อำนวยการหันมาและก้มศีรษะให้ฉัน

“รบกวนด้วยนะครับ”

ทำไมถึงเชื่อใจฉันขนาดนี้?

ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ชักสงสัย

ฉันจึงหันไปถามจองจีฮุนที่ยังยืนอยู่ อีกฝ่ายก้มหยิบหินขึ้นมาหนึ่งก้อน

“ต่างโลกไม่เหมือนกับโลกมนุษย์ ผมขอยกตัวอย่างว่า บนโลกมนุษย์ ถ้าเราโยนแอปเปิลลงจากหลังคา มันจะกระแทกพื้นและแตกกระจาย”

จองจีฮุนสาธิตการโยนก้อนหิน

“ถ้าคุณอยากจะรักษาแอปเปิลไว้ ก็ต้องหาเบาะมารองพื้น หรือถ้าคุณไม่อยากให้พื้นเลอะ ก็แค่เตรียมคนมารอเก็บกวาด… กล่าวคือ ถ้ารู้ว่าแอปเปิลจะตกจากหลังคา พวกเรามีวิธีรับมือให้ตรงตามจุดประสงค์”

จองจีฮุนหันไปมองทิวทัศน์นอกหมู่บ้าน บริเวณดังกล่าวมีเพียงทุ่งกว้างทอดยาวไปจนถึงเส้นขอบฟ้าที่พระอาทิตย์ใกล้ขึ้น

“แต่ในต่างโลกนั้นไม่เหมือนกัน ไม่มีใครมั่นใจได้ว่าแอปเปิลจะลอยขึ้นฟ้าหรือตกลงบนพื้น หรือกลายเป็นสัตว์ประหลาดทันทีที่สัมผัสพื้น มีปัจจัยที่อยู่นอกเหนือการควบคุมมากเกินไป พวกเราจึงตัดสินใจพึ่งพาสัญชาตญาณของคุณ”

“…สัญชาตญาณ”

ฉันเริ่มเข้าใจความนัยของเขา

“แต่บางครั้ง… ฉันก็ทำอะไรบ้าๆ ที่ทุกคนมองว่าเสียสติ”

แทนที่จะวิเคราะห์จากข้อมูลในมือ พวกเขาเดิมพันกับสัญชาตญาณของฉัน?

ถือว่าตัดสินใจไม่แย่

“แล้วนายจะทำยังไงต่อ”

“ในเมื่อท่านผอ.เลือกที่จะเชื่อใจคุณคังซอนฮูแล้ว ผมก็ไม่มีสิทธิ์ดำเนินการอะไร”

หมายความว่า OWIC เริ่มเชื่อใจฉันมากขึ้นทีละนิด

ถึงขนาดที่ผอ.รับปากกับทุกคนว่า จะรับผิดชอบความเสียหายเป็นเงินเต็มจำนวน

“หืม…”

ฉันรู้สึกบอกไม่ถูก จึงจมอยู่กับความคิดตัวเองสักพักก่อนจะกลับกระท่อม

* * *

ตกเย็นวันที่ไวลด์ฮันต์จะเริ่มขึ้น

ก่อนพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าไม่กี่ชั่วโมง ซอจีอาเดินทางกลับต่างโลก

เมื่อมาถึงเบสแคมป์ ความคิดแรกของเธอก็คือ

“…เจ้าพวกบ้า”

คำยืนยันด้านความปลอดภัยของผอ.แผนกยุทธศาสตร์ OWIC สร้างผลกระทบเป็นวงกว้าง

ทั้งที่มีข่าวว่า กำลังจะเกิดอันตรายขึ้นในต่างโลก แต่ผู้คนกลับเดินทางมายังต่างโลกเยอะกว่าเดิม

“สวัสดีครับ! ผมคิมแต๊งแต๊งจาก แต๊งแต๊งทีวีครับ! สำหรับวันนี้ ผมคงไม่ปล่อยให้เรื่องน่าตื่นเต้นหลุดมือไปแน่นอนครับ! สำหรับฉากการมาเยือนของกองทัพปีศาจในต่างโลก พวกคุณทุกคนจะได้รับชมอย่างปลอดภัยอยู่ที่บ้านครับ ส่วนผมจะเสี่ยงอันตรายเอง”

พวกบ้าทั้งหลาย

ซอจีอามีเพียงความคิดเดียว

มนุษย์พวกนี้ไม่รู้จักว่าน่ากลัวของไวลด์ฮันต์เลยสักนิด ลำพังบาเรียลึกลับของคังซอนฮูจะป้องกันได้สักกี่น้ำ?

ซอจีอาแหงนมองฟ้า เมื่อมองจากข้างในออกไปข้างนอก บาเรียกระจกใสมอบบรรยากาศคล้ายกับกำลังอยู่ในเรือนกระจก

ผู้คนมารวมตัวที่นี่เพื่อรอให้ค่ำคืนมาถึง

เฝ้ารอการเริ่มต้นของไวลด์ฮันต์

พวกบ้าทั้งหลาย

ซอจีอาเดินแหวกผ่านฝูงชนเข้าไปหาคังซอนฮูที่พาลิลี่เข้ามาอยู่ในบาเรียด้วย

เดิมที ลิลี่ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในเบสแคมป์ แต่ดูเหมือนว่า OWIC ต้องการเอาใจคังซอนฮู และชาวเบสแคมป์ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

“แบบนี้ที่รักจะสะดวกหรือ”

คังซอนฮูที่กำลังยืนกอดอกแหงนมองฟ้า หันหน้ากลับมามอง

“หมายถึงอะไร?”

“คนพวกนี้ไง พวกเขาเป็นบ้ากันไปหมดแล้ว มามุงดูไวลด์ฮันต์เนี่ยนะ?”

“มนุษย์โลกคงไม่เข้าใจหรอกว่าไวลด์ฮันต์คืออะไร คงคิดว่าเป็นเทศกาลดอกไม้ไฟประเภทหนึ่ง”

“แบบนั้นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่”

“แย่ตรงไหน?”

เมื่อเห็นท่าทีตอบสนองของอีกฝ่าย ซอจีอาทำเพียงยิ้ม

เขามีโฉมผู้ปกครองอะไรกันแน่?

ในบรรดาอุปนิสัยของผู้ปกครอง มีใครสามารถทำตามอำเภอใจ และไม่เกรงกลัวทุกสิ่งแบบนี้ด้วยหรือ?

เหล่าผู้ปกครองล้วนถูกผูกมัดโดยชะตากรรม ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งยากจะขัดขืน

ซอจีอาในปัจจุบันก็เช่นกัน และเหมือนกับอีกหลายตัวตนที่กระจายอยู่ทั่วผืนทวีป

จนยากที่จะเชื่อว่า มนุษย์ผู้ใช้ชีวิตอย่างอิสระรายนี้คือหนึ่งในผู้ปกครอง

สำหรับซอจีอา วิถีชีวิตสุดพิสดารของคังซอนฮู น่าตกตะลึงยิ่งกว่าเรื่องที่มนุษย์เป็นผู้ปกครองเสียอีก

“เจ้าแน่ใจได้ยังไง ว่าบาเรียนี้จะหยุดไวลด์ฮันต์ได้”

“ก็ไม่แน่ใจสักเท่าไร”

ทั้งที่ไม่แน่ใจ แล้วทำไมถึงทำตัวผ่อนคลายนัก

“…แต่ถ้ามีบาเรียที่สามารถปกป้องเมืองหนึ่งได้นานหลายยุคสมัย ไวลด์ฮันต์ก็คงเหมือนการรุกรานของฝูงผึ้ง”

เธอพูดไม่ออกไปสักพัก

แต่ทันใดนั้น ซอจีอาฉุกคิดได้ว่า อีกฝ่ายคือผู้สั่นระฆังเอล โรคร่า เบลล่าจากในโบราณสถาน

กล่าวคือ คังซอนฮูคงหยิบบางสิ่งติดไม้ติดมือกลับมาด้วย

นั่นคือรากฐานของความมั่นใจสินะ

เมื่อได้ข้อสรุป เธอเริ่มคล้อยตาม

ลิลี่เองก็เผยสีหน้ากระวนกระวาย แต่เธอเชื่อใจคังซอนฮูมากกว่าซอจีอา จึงเอาแต่แหงนหน้ามองฟ้าโดยไม่พูดอะไร

“กำลังจะเริ่มแล้ว ซอจีอา เธอมีกล้องไหม”

“ถามทำไม?”

“ถ่ายรูปสิ รูปที่ระลึก”

“…ฮะฮะฮะ!”

ซอจีอาระเบิดเสียงหัวเราะ ชายคนนี้แผ่บรรยากาศสนุกสนานอันน่าทึ่งออกมารอบตัวได้เสมอ

คังซอนฮูและลิลี่แหงนหน้ามองท้องฟ้า

จนกระทั่งเวลาผ่านไป ดวงอาทิตย์ลับไปจากเส้นขอบฟ้า

จันทร์สองดวงเริ่มผงาด

ใครหลายคนเริ่มส่งเสียงอุทาน

“น…นั่น!”

“ดูบนฟ้าสิ!”

“บนฟ้า?”

“พระจันทร์!”

อุนเดราและลา·ชีมา

พระจันทร์ดวงใหญ่เริ่มพุ่งข้ามเส้นขอบฟ้าด้วยความเร็วสูง

ลำพังการเคลื่อนไหวในพริบตาของวัตถุขนาดมหึมา ก็สร้างความน่าสะพรึงได้ไม่น้อย

ดวงจันทร์ดังกล่าวพุ่งตรงเข้าหาดวงจันทร์เล็กที่ส่องแสง ราวกับหวังจะฮุบกลืน

เพียงไม่นาน พระจันทร์ดวงใหญ่ค่อยๆ กินพระจันทร์เล็กจนหมด

ครืน—!

เสียงอันหนักแน่นดังแผ่วจากท้องฟ้า

“…หยุดแล้ว”

“พระจันทร์หยุดแล้ว”

พระจันทร์ดวงใหญ่หยุดเคลื่อนไหว

พระจันทร์ที่ไม่เคยหยุดนิ่ง หยุดทันทีที่เข้าครอบงำพระจันทร์ดวงเล็กอย่างสมบูรณ์

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

“ฉ…ฉันจะกลับล่ะ!”

“เฮ้ย! นี่มันของจริงนี่หว่า กลับกันเถอะ”

ผู้คนเริ่มอกสั่นขวัญแขวน

ความกลัวในสิ่งที่เห็น มีมากกว่าที่พวกมันเคยจินตนาการไว้

“เริ่มแล้ว”

เหนือเส้นขอบฟ้า จุดสีดำปรากฏขึ้น

ระบุให้ชัดเจนก็คือ กลุ่มเมฆที่เกิดจากการรวมตัวของจุดสีดำ

ดูราวกับฝูงแมลงที่กำลังพุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง

“….ลิลี่”

ซอจีอาเรียกลิลี่

ลิลี่ไม่เคยมีประสบการณ์กับไวลด์ฮันต์มาก่อน

ซอจีอากังวลเรื่องนี้มาสักพักแล้ว

“ถ้าเป็นไปได้ก็อย่ามอง”

“ทำไม”

“ไวลด์ฮันต์… พวกมันคือปีศาจ แค่จ้องมองก็เกิดความสั่นกลัวสุดจะพรรณนา สำหรับบางคนอาจทนไม่ไหว”

ลิลี่มองกลับไปทางด้านหลัง

ผู้คนกำลังยืนขาสั่น หลายคนวิ่งหนีแตกฮือไปทุกทิศ

[โลหิต สายลม สงคราม ประวัติศาสตร์]

[โลหิต สายลม สงคราม ประวัติศาสตร์]

เสียงพึมพำภาษาโลกวิญญาณจากไวลด์ฮันต์ ดังมาถึงที่นี่

ไวลด์ฮันต์จะสั่นคลอนจิตใจใครก็ตามที่จ้องมอง

หากคนจิตใจอ่อนแอถูกบังคับให้มอง มีโอกาสสูงที่จะเสียสติโดยสมบูรณ์

นั่นคือสิ่งที่ซอจีอาสงสัย ว่าทำไมคังซอนฮูถึงไม่เตือนทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้

ราวกับอีกฝ่ายไม่มีข้อมูล

และไม่ใช่แค่นั้น

“…เจ้ากำลังทำอะไร”

ซอจีอาเริ่มมั่นใจ

คังซอนฮูไม่รู้ข้อเท็จจริงดังกล่าว

ชายคนนี้ยังขาดความรู้เกี่ยวกับไวลด์ฮันต์ค่อนข้างมาก

หรืออย่างน้อยก็ไม่ตระหนักถึงอาการหวาดกลัว ที่จะมาพร้อมกับไวลด์ฮันต์

ซู่ว—!

บาเรียป้องกันในตำแหน่งใกล้กับคังซอนฮูถูกเปิดออก

เพื่อให้คังซอนฮูออกไปต่อสู้ด้านนอกตามลำพัง

ลิลี่จ้องคังซอนฮูโดยไม่พูดอะไร แม้สีหน้าจะเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว แต่สุดท้ายก็เอาแต่ปิดปากเงียบ

ทว่า ซอจีอาไม่นิ่งดูดาย

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไง ฟังข้าอยู่รึเปล่า? เจ้ารู้จักไวลด์ฮันต์ดีแน่หรือ วิธีรับมือที่ดีที่สุดคือการวางกับดัก!”

ซู่ว—!

ขณะบาเรียปิดตัวลงอีกครั้ง คังซอนฮูหันกลับมามองซอจีอา

“ถ้าไม่มีเหยื่อล่อ ใครมันจะวิ่งเข้าหากับดัก?”

คังซอนฮูทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปยังจุดที่วางกับดักไว้

บริเวณดังกล่าวเต็มไปด้วยอักษรรูนและกับดักแปรธาตุลึกลับอีกจำนวนหนึ่ง

เป็นพื้นที่เปิดโล่ง ราวกับต้องการล่อให้ไวลด์ฮันต์จู่โจมเข้ามาง่ายๆ

[โลหิต สายลม สงคราม ประวัติศาสตร์]

“โฮกกก—!”

[โลหิต สายลม สงคราม ประวัติศาสตร์]

ขบวนไวลด์ฮันต์กรูเข้าใส่คังซอนฮูในพริบตา

บางส่วนแยกกลุ่มออกไปโจมตีหมู่บ้าน

“โฮก—!”

“ท…ท่าไม่ดีแล้ว รีบหนี!”

“แม่งเอ้ย… ไม่น่าหลงเชื่อ OWIC เลย”

กลุ่มคนที่ยังทนอยู่ส่งเสียงกรีดร้อง

ทันใดนั้น

ซ่า ซ่า ซ่า!

ราวกับบาเรียล่องหนมีชีวิต อักขระถูกวาดบนผิวกระจกในทิศทางที่ไวลด์ฮันต์พุ่งเข้าใส่

ผลลัพธ์ก็คือ

บึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

คลื่นพลังงานสีฟ้าสว่างวาบพร้อมกับขัดขวางการบุกรุกของไวลด์ฮันต์

ไม่สิ ไม่ใช่แค่ขัดขวาง แต่ทั้งเมฆสีดำที่คอยสนับสนุนไวลด์ฮันต์ รวมถึงหนวดรยางค์ นักรบโครงกระดูก ม้า และหมาล่าเนื้อที่ประกอบเข้าด้วยกันเป็นไวลด์ฮันต์ พลันกระจัดกระจายและร่วงหล่นลงพื้น

“นี่มันอะไร…”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

ผู้คนจ้องมองฉากดังกล่าวด้วยความทึ่ง ชื่นชม และสงสัย

[โลหิต สายลม สงคราม ประวัติศาสตร์]

“โฮกกก!!”

ซอจีอาและลิลี่มองไปยังจุดที่คังซอนฮูยืนอยู่

ขบวนหลักของไวลด์ฮันต์กำลังพุ่งเข้าหาคังซอนฮูอย่างเกรี้ยวกราด

ด้วยเหตุผลบางประการ คล้ายกับพวกมันกำลังโกรธ

มนุษย์ธรรมดาที่ไม่หวาดกลัวขณะจ้องมองพวกมัน

สิ่งนี้ทำให้รู้สึกเสียศักดิ์ศรี?

คังซอนฮูทำเพียงยืนจ้องไวลด์ฮันต์กลุ่มใหญ่ที่พุ่งเข้าใส่ตน

ฉากที่ฝูงปีศาจพุ่งถล่มมนุษย์เพียงคนเดียว ลำพังเรื่องนี้ก็น่าเหลือเชื่อมากพอแล้ว

“ลิลี่”

“…อื้อ”

“…ฉันคือนักล่าใช่ไหม”

ลิลี่มองตรงพร้อมกับผงกหัว

เธอกำลังเห็นโฉมนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยพบเจอ

ซอจีอาเคยนึกสงสัยมานาน ว่าคังซอนฮูมีโฉมผู้ปกครองอะไรกันแน่

แต่จากบรรดาทั้งหมด เธอไม่เคยนึกถึงนักล่า

เพราะนักล่าคือ ‘สัตว์’

“เขาคือ… นักล่า?”

นักล่าช่วยเหลือคนอื่นได้ด้วยหรือ?

นักล่ามีมุมอ่อนโยนได้ด้วยหรือ?

สิ่งที่เธอเห็น ไม่เหมือนกับที่เคยได้ยินเลยสักนิด

เพราะตามตำนาน นักล่าคือคนเถื่อนที่สูญเสียความเป็นคนจนหมดสิ้น

“…”

แต่ชายคนนี้กำลังช่วยเหลือผู้คน

ไวลด์ฮันต์พุ่งเข้ามาใกล้ทุกขณะ

กลุ่มปีศาจที่ประกอบด้วยสัตว์ประหลาดแห่งโลกวิญญาณ หมาล่าเนื้อ ม้า และนักล่าซึ่งเป็นผู้นำขบวน กำลังจะประชิดตัวคังซอนฮูในอีกไม่ช้า

ทันใดนั้น คังซอนฮูตะโกน

“เซลฟี!”

「น้อมรับบัญชา」

เป็นชื่อที่ไม่คาดคิด

ในเวลาเดียวกัน หมอกสีฟ้าอ่อนเริ่มผุดขึ้นจากพื้น

สัญลักษณ์แห่งชีวิต กำลังแทรกซึมค่ำคืนที่เต็มไปด้วยพลังแห่งความตาย

จากนั้น ผืนดินแยกออกจากกัน บางสิ่งพุ่งออกมา

เสือขาว

สัตว์ร้ายที่ตัวใหญ่เท่ากระท่อมของคังซอนฮู โผล่หัวจากดินพร้อมกับใช้ปากเขมือบศีรษะปีศาจที่นำขบวนไวลด์ฮันต์

“…นี่คือเหตุผลที่เขาไปทำธุระทางตะวันตก”

ลิลี่กล่าว

ไวลด์ฮันต์คือขบวนของผู้ปฏิเสธชีวิต

พวกมันย่อมต้องแพ้ทางชีวิต

ตัวตนที่ถือกำเนิดจากพลังงานแห่งชีวิต — ภูตธาตุ

คังซอนฮูคือมนุษย์เพียงคนเดียวที่เคยเห็นสปริกแกนปะทะกับไวลด์ฮันต์โดยตรง

ที่นี่คือถิ่นของสปริกแกน

ขณะเดียวกันก็เป็นถิ่นของผู้ที่สปริกแกนรับใช้ — คังซอนฮู

ชายหนุ่มกล่าวพลางวางฝ่ามือลงบนพื้น

“—.”

ลิลี่และซอจีอาไม่ได้รับอนุญาตให้ได้ยินคำนั้น

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (2/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel