ตอนที่ 087 กำแพงเมืองจีน

ถนนเส้นนี้เต็มไปด้วยผู้คน ซูแคนและคนอื่นๆเดินออกมาด้วยความลำบาก

ซูแคนส่ายหัว เขาไม่คิดเลยว่าคนจะเยอะขนาดนี้ เยอะเกินไปด้วยซ้ำ

ในที่สุดพวกเขาก็หลุดออกจากถนนเส้นนั้น

"เฒ่าหลี่ล่ะ"

ซูแคนมองซ้ายมองขวาตามหาเฒ่าหลี่

จากนั้นเฒ่าหลี่ก็โผล่ออกมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า

"มีอะไร เกิดอะไรขึ้น?"

ซูแคนถอนหายใจที่เห็นเฒ่าหลี่ และพูดว่า

"ไปจากนี่กันเถอะ ไปกำแพงเมืองจีนกันดีกว่า"

"กำแพงเมืองจีน..ที่นั่นมีอะไรน่าสนใจถึงต้องไป"

เฒ่าหลี่ขมวดคิ้ว

ซูแคนพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ที่นั่นมีหมู่บ้านอยู่ ในหมู่บ้านอาจจะมีของเก่าดีๆก็ได้นะ"

"ว่าไงนะ!"

ดวงตาของเฒ่าหลี่เป็นประกายระยิบระยับ

"ปะเสี่ยวผิง…ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนกัน!"

ซูแคนหันหน้าไปคุยกับเสี่ยวผิง ในเมื่อวันนี้ออกมาข้างนอกแล้วเขาก็ไม่อยากรีบกลับบ้านสักเท่าไหร่

"โอเคค่ะ พี่สาม"

เสี่ยวผิงพยักหน้า

ซูแคนพาเฒ่าหลี่และเสี่ยวไปขึ้นรถเมล์เพื่อเดินทางไปยังกำแพงเมืองจีน บนรถไปกำแพงเมืองจีนมีคนอยู่ไม่เยอะมาก ส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยว คนจีนที่ไปกำแพงเมืองจีนมีน้อยมาก

ในยุคนี้ผู้คนยังไม่ค่อยนิยมไปกำแพงเมืองจีนสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ผู้คนในยุคนี้จะนิยมไปเที่ยวภูเขากันมากกว่า ทำอาหารใส่กล่องแล้วไปนั่งปิคนิคกันในภูเขา ชมธรรมชาติ

แต่ในยุคปัจจุบันหลังจากที่อินเตอร์เน็ตได้แพร่หลาย กำแพงเมืองจีนเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก ไม่ว่าจะนักท่องเที่ยวหรือคนจีนที่มาจากต่างจังหวัดเพื่อมาดูความยิ่งใหญ่ของกำแพงเมืองจีน

แทบจะไม่มีที่เดินบนกำแพงเมืองจีนเลย ขนาดกำแพงยาวตั้งหลายกิโลเมตร ถ้าในอดีตมีคนที่กำแพงเยอะขนาดนี้ ข้าศึกคงไม่กล้าบุกแน่ๆ

ซูแคนและคนอื่นๆ นั่งอยู่บนรถเมล์เป็นเวลา 1 ชั่วโมงกว่าก็มาถึงกำแพงเมืองจีน เวลาตอนนั้นก็เกือบจะเที่ยงแล้ว

"เฒ่าหลี่ แถวนี้มีหมู่บ้านบ้างไหม เราไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ"

ซูแคนก็รู้สึกหิวเล็กน้อย

เฒ่าหลี่ทำทางครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นมา

"ผมจำได้ว่ามีหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลนะ ไปดูกันเถอะ"

ซูแคนพยักหน้า

ทั้งสามคนเดินไปด้วยกันโดยมีเฒ่าหลี่เป็นผู้นำทาง ซูแคนรู้สึกได้ว่าเฒ่าหลี่ไม่ใช่เป็นคนหนานจิงแน่ๆ ตัวตนของชายชราคนนี้ยังคงลึกลับ เห็นได้ชัดจากการที่รู้จักที่ซ่อนไข่มุกราตรีเม็ดนั้น

แต่ซูแคนก็ไม่ได้คิดจะถามเฒ่าหลี่ เพราะปัจจุบันเขาวางตัวไว้ได้ดีมากอยู่แล้ว บางทีการได้รู้อดีตของใครบางคนอาจทำให้เรามองคนๆนั้นเปลี่ยนไปก็ได้

ทั้งสามคนเดินได้ประมาณ 1 กิโล ก็เจอกับถนนเส้นหนึ่งซึ่งทอดยาวไปยังหมู่บ้านข้างหน้า

หลังจากผ่านสี่แยก ก็เดินมาถึงหมู่บ้าน เป็นหมู่บ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับภูเขา ดูเงียบสงบเหมือนในภาพวาดในพิพิธภัณฑ์

ระหว่างเดินเข้าหมู่บ้านเฒ่าหลี่ก็เล่าเรื่องราวออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ครั้งสุดท้ายที่ผมมาที่นี่ ก็ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว"

เมื่อได้ยินเฒ่าหลี่เล่า เสี่ยวผิงก็พูดขึ้นมา

"โห..เฒ่าหลี่ นี่ขนาดผ่านมาหลายสิบปีแล้ว เฒ่าหลี่ยังจำทางได้แม่นอยู่เลย"

เฒ่าหลี่หันไปมองค้อนที่เสี่ยวผิงทันที

"พี่สามก็เห็นด้วยกับหนูใช่ไหมคะ?"

เสี่ยวผิงพูดด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา

ซูแคนหัวเราะออกมา เขามองไปที่เฒ่าหลี่ที่ทำทางกำลังจะดุเสี่ยวผิง ซูแคนรู้สึกว่าเหมือนตอนนี้เขาอยู่ในละครน้ำเน่าตอนเย็นอยู่เลย

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงสนุกสนานของเด็กๆมาจากทางเข้าหมู่บ้าน ซูแคนหันหน้าไปมองก็พบเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังขว้างก้อนหินใส่ขอทานที่สวมเสื้อผ้าขาดรุงริ่งอยู่

ชายคนดังกล่าวเดินกะเผลกหนีการไล่ตามของเด็กพวกนั้น

"หยุดนะ!!!"

เฒ่าหลี่ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความโกรธ

ซูแคนมองที่เฒ่าหลี่ก็เห็นสีหน้าและแววของเฒ่าหลี่ที่ดูโกรธเด็กพวกนั้นมาก ไม่แปลกที่เขาจะโกรธ เขาเคยเป็นเหมือนขอทานคนนั้นเลย

เวลาเห็นแล้วคงมีภาพที่เฒ่าหลี่เคยโดนทำร้ายขึ้นมาในหัวของเขาแน่ๆ เป็นความทรงจำที่หลอกหลอนเฒ่าหลี่ไปชั่วชีวิตแน่ๆ

ซูแคนส่ายหัวแล้วเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่เฒ่าหลี่เบาๆ ซูแคนกลัวว่าเฒ่าหลี่จะไปทำร้ายเด็กพวกนั้น

เขาเดินไปที่ด้านหน้าแล้วพูดด้วยเสียงที่ดัง

"ใครให้พวกแกมาขว้างหินใส่คนอื่นแบบนี้"

"กลับบ้านไปได้แล้ว อย่ามารังแกคนที่ไม่มีทางสู้สิ"

เด็กๆได้ยินเสียงที่ดังของซูแคนก็ตกใจแล้วหันมามอง ก่อนจะเริ่มออกวิ่งหนี เด็กคนอื่นก็รีบวิ่งตามด้วยความเร็ว เฒ่าหลี่หันมามองซูแคนด้วยสายตาที่ตื้นตัน

"ขอบคุณมาก ขอบคุณ"

เฒ่าหลี่ขอบคุณซูแคนก่อนจะที่เข้าไปผยุงขอทานชราที่เดินกะเผลก

ขอทานชราตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที เขาเบิกตากว้างออกมาแล้วจ้องไปที่เฒ่าหลี่

"อาจารย์หลี่?"

ซูแคนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองดูขอทานชราเรียกเฒ่าหลี่ว่าอาจารย์

อาจารย์หลี่อย่างงั้นรึ? เฒ่าหลี่คุณเป็นใครกันแน่?

เสี่ยวผิงได้ยินเธอก็หัวเราะออกมา

"อะไรนะ อาจารย์หลี่เหรอคะ คุณต้องจำคนผิดแน่ๆ นี่คือเฒ่าหลี่ต่างหากค่ะ"

"ไม่..ไม่ผิดแน่!"

ขอทานชราส่ายหัวและยื่นมือสกปรกของเขาออกมาเช็ดที่ใบหน้า

"ท่านอาจารย์ ผมชายพิการเคยทำอาหารในบ้านของคุณไง"

"อะไรนะ คุณเป็นคนพิการคนนั้นอย่างงั้นเหรอ"

เฒ่าหลี่มองขอทานชราตรงหน้า เหมือนเฒ่าหลี่จะจำชายคนดังกล่าวได้เล็กน้อย

"ทำไมเจ้าถึงมาเป็นแบบนี้ได้?"

เฒ่าหลี่จับไหล่ทั้งสองของขอทานชรา แววตาของเฒ่าหลี่เต็มไปด้วยความสงสัย

"อาจารย์ที่ที่ผมมาไม่มีข้าวกินเลย ที่นั่นแห้งแล้งมาก หลายปีมาแล้วพวกเราปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น พีชผลก็ไม่ออกสักที"

ขอทานชราพูดอย่างด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร

"ซูแคน คุณ.."

เฒ่าหลี่ยืนขึ้นหันมามองซูแคน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยสายตาที่ขอความช่วยเหลือ

"ฉันรู้ละ"

ซูแคนเข้าใจความคิดเฒ่าหลี่ทันทีและพูดต่อว่า

"พาเขากลับไปด้วย"