SWO ตอนที่ 50
ผู้บัญชาการจ้าว และคนอื่น ๆ หลั่งน้ำตาด้วยความยินดีทันที!
“ผู้อาวุโสโจว!”
“นั่นผู้อาวุโสโจว!!”
“เร็วเข้าท่านผู้อาวุโสโจว ช่วยเหอเปียวด้วย!”
แน่นอนว่าโจวเฮามองเห็นสถานการณ์ที่สิ้นหวังของเหอเปียว ร่างของเขากระพริบซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่ประกายกระบี่เป็นราวเม็ดฝนตัดขาแมงมุมจำนวนมากอย่างรวดเร็ว
แมลงเงาหนีไปทุกทิศทุกทางด้วยความกลัว
แต่เนื่องจากโจวเฮายังคงกังวลเรื่องผู้บัญชาการจ้าว และคนที่เหลือ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ไล่ตามพวกมันไป
ตุบ
เหอเปียวล้มลงกับพื้น ส่วนปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ ก็ใช้กระบี่เพื่อประคองร่างกายของพวกเขา
“พวกเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง? ยังไหวใช่ไหม?” โจวเฮาเดินไปทางพวกเขาขณะถามอย่างกังวล
ผู้บัญชาการจ้าวถอนหายใจหนัก ๆ “เจ็บแค่นี้ไม่สำคัญ ตอนนี้เราต้องหยุดมิงค์เมฆาเจ็ดหางโดยเร็วที่สุด ห้ามปล่อยให้มันเรียกราชันอสูรตัวอื่นเด็ดขาด มิฉะนั้นมันจะเป็นหายนะครั้งใหญ่สำหรับเมืองหัวตง!”
“อย่าห่วงไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง!” โจวเฮาจ้องไปที่มิงค์เมฆาเจ็ดหาง
ดวงตาสีเลือดที่ดูไม่แยแสของมิงค์เมฆาเจ็ดหางก็มองกลับมาที่โจวเฮาเช่นกัน
“มนุษย์ เจ้าเป็นคนฆ่าลูกน้องของข้าใช่รึไม่?” เสียงทุ้มต่ำดังจากปากของมิงค์เมฆาเจ็ดหาง
โจวเฮาตกตะลึง ราชันอสูรขั้นสูงถึงกับสามารถพูดได้ด้วย?!
เขาเยาะเย้ย “ถ้าเจ้าหมายถึงขยะอย่างเสือดาวเงาสี่ปีกใช่ไหม งั้นก็ใช่ ข้าเป็นคนจัดการมันเองกับมือ!”
กรี๊ซ!!
มิงค์เมฆาเจ็ดหางคำราม
“เจ้ามดปลวก เจ้าต้องชดใช้อย่างสาสม!”
สิ้นเสียงหางสีขาวที่ขาดไปก็งอกใหม่ในพริบตา ก่อนกวาดไปทางโจวเฮาอย่างบ้าคลั่ง
เวลานี้โจวเฮาไม่ลังเลอีกต่อไป
ท้ายที่สุดฝ่ายตรงข้ามก็เป็นถึงราชันอสูรขั้นสูงที่ปกครองพื้นที่รกร้างรอบเมืองหัวตง
บูม!
แก่นโลหิตภายในร่างเริ่มเดือดระเบิดกลิ่นอายกดขี่ออกมา ก่อเป็นนาคคชสารโบราณอย่างคลุมเครือ พร้อมกันนั้นแรงกดดันมหาศาลราวกับพายุ และสึนามิได้ระเบิดขึ้นอีกครั้งกวาดออกไปทุกทิศ
ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่อยู่ด้านหลังเขาเบิกตากว้าง
“นะ นี่คือความแข็งแกร่งระดับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดงั้นรึ?!”
“แข็งแกร่ง แข็งแกร่งเกินไป!”
เจิ้นหง และคนอื่น ๆ อดตกตะลึงไม่ได้ เพราะเวลานี้แก่นโลหิตภายในร่างของพวกเขาถึงกับถูกระงับจากแรงกดดันที่ปล่อยออกมา
“ตายซะ เจ้ามดปลวก!!”
มิงค์เมฆาเจ็ดหางสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากแก่นโลหิตของเขาเช่นกัน มันคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนร่างสูงร้อยเมตรของมันจะขยายเป็นเจ็ดร้อยเมตรในทันที
มันมองลงมาที่โจวเฮาเหมือนยักษ์
หางมหึมาของมันบดบังท้องฟ้าขณะกวาดออกไปอีกครั้ง
สระน้ำที่เย็นยะเยือกจนจับตัวเป็นน้ำแข็งแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แต่ไม่นานเศษน้ำแข็งที่แตกก็เริ่มจับตัวเป็นก้อนด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
โจวเฮาเหลือบมองมัน “ได้แค่นี้?”
สิ้นเสียง ร่างของเขาก็หายไป ทันใดนั้นร่างทั้งเจ็ดก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ามิงค์เมฆาเจ็ดหาง
“เจ็ดเงากระบี่… ปะทุ!”
ร่างทั้งเจ็ดฟันออกไปพร้อมกันก่อนหลอมรวมเป็นแสงกระบี่เพียงหนึ่ง
สะบั้น!
เสียงเย็น ๆ ดังขึ้นจากปากของโจวเฮา
แสงกระบี่นี้เป็นราวสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในโลก
ก่อนที่ตัวมิงค์เมฆาเจ็ดหางจะทันได้ตอบสนอง มันก็สัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงตัดผ่านอากาศมาทางมัน
ขนและกะโหลกของมันที่สามารถทนต่อระเบิดนิวเคลียร์ได้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับไข่
คลื่น! คลื่น!
มังกรน้ำแข็งขนาดมหึมาที่ควบแน่นด้วยเศษน้ำแข็งจำนวนมากถูกทุบจนแหลก
ร่างใหญ่ของมิงค์เมฆาเจ็ดหางที่สูงเจ็ดร้อยเมตรตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดฝุ่นฟุ้ง
ผู้บัญชาการจ้าว และคนอื่น ๆ ที่กำลังจับตาดูอย่างใกล้ชิดถึงกับตะลึง
“ระ หรือว่าข้ากำลังหลอนกัน?”
“นั่นมันมิงค์เมฆาเจ็ดหางจริงงั้นรึ?”
“เร็วเข้าหยิกข้าที ข้ารู้สึกเหมือนกำลังฝัน!”
เจิ้นหง และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ ที่กลับมารู้สึกตัว ขยี้ตาไม่ก็หยิกตัวเองขณะมองดูสัตว์อสูรขนาดใหญ่ล้มลงต่อต่อหน้า
ท้ายที่สุดนี่คือมิงค์เมฆาเจ็ดหาง ราชันอสูรขั้นสูง!
เป็นตัวตนที่ปกครองพื้นที่รกร้างนอกเมืองหัวตง!
ในหลายทศวรรษที่ผ่านมา ไม่มีปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนใดกล้าริเริ่มยั่วยุการดำรงอยู่เช่นนี้ แม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ก็ไม่สามารถทำลายมันได้
กระทั่งปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดที่ตั้งใจจะจัดการยังต้องกลับไปด้วยความสิ้นหวัง
แต่วันนี้ ราชันอสูรขั้นสูงที่ว่าได้ตกตายในรังของมันเอง
ที่สำคัญคือมันถูกฆ่าทันทีโดยไม่มีโอกาศตอบโต้!
หากไม่ใช่เพราะพวกเขาได้เห็นทั้งหมดด้วยตาของตัวเอง ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ คงยากที่จะเชื่อว่ามีคนที่สามารถฆ่ามิงค์เมฆาเจ็ดหางได้ในพริบตาอยู่ด้วย
แม้แต่การดำรงอยู่ที่เหนือกว่าปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดยังอาจไม่สามารถทำได้
ท้ายที่สุดแล้วมิงค์เมฆาเจ็ดหางก็มีสายเลือดอันสูงส่ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นราชันอสูรขั้นสูง แต่ความแข็งแกร่งของมันนั้นใกล้เคียงกับจักรพรรดิอสูร!
ฮู!
โจวเฮาฟื้นจากอาการช็อก
เวลานี้ความคิดของเหล่าปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธต่อโจวเฮาได้เปลี่ยนไป
พวกเขาไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเคารพต่อเขา
ท้ายที่สุด เพื่อให้สามารถจัดการมิงค์เมฆาเจ็ดหางได้ในทันที นั่นหมายความว่าความแข็งแกร่งของโจวเฮาน่าจะเหนือกว่าปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดไปแล้ว!
แน่นอนว่าโจวเฮาไม่รู้ว่าผู้บัญชาการจ้าว และคนอื่น ๆ กำลังรู้สึกอย่างไร อันที่จริงเขาไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อฆ่ามิงค์เมฆาเจ็ดหางด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตามโชคดีที่มันออกมาดี และครั้งนี้ถือว่าได้กำไรมากมายจริง ๆ..
................
