บทที่ 25 ถูกทะเลรุกราน
“กายาทมิฬ” ผู้เล่นผมสีแดงใช้หมัดของเขาป้องกันการโจมตีของอูฐสงครามอย่างใจเย็น ร่างของเขาถูกเตะและกระเด็นไปมากกว่า 10 เมตร
เขาทำการลุกขึ้นและตบฝุ่นที่ติดอยู่ตามตัวด้วยท่าทีสบายๆ
“ฉันฆ่าได้อีกตัวแล้ว” ผู้เล่นอีกคนที่สวมแจ็คเก็ตหนังยิ้มให้และเริ่มผูกร่างสัตว์ร้ายด้วยเชือกอย่างชำนาญ เพื่อเตรียมพร้อมส่งมันกลับไปยังนิกาย
“อะไรกันเนี่ย !!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น ผู้เล่นผมสีแดงถูกโจมตีด้วยหอกกระดูกเข้าที่หัวไหล่ ร่างของเขากระเด็นไปติดอยู่ที่ต้นไม้
“ใครกัน?” ผู้เล่นที่สวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังตกตะลึง เขาหันศีรษะไปมาเพื่อหาที่มาของหอกกระดูกอันนั้น
เขาเห็นร่างแปลกๆ 7-8 ร่าง หัวของพวกเขาคล้ายคลึงมนุษย์ แต่ก็เหมือนปลามากกว่า พวกมันมีเหงือกที่แก้ม ลักษณะคล้ายกับ เมอร์ล็อค ใน World of Warcraft อย่างมาก (เมอร์ล็อค มอนสเตอร์ ในเกมชื่อดังอย่าง World of Warcraft มีลักษณะรูปร่างลำตัวคล้ายกบส่วนหัวเหมือนปลา เท้าและมือทั้งสองข้างมีข้างละสามนิ้วพร้อมผังผืดที่นิ้ว มันยืนสองขาและลำตัวโค้งงอ)
เมอร์ล็อคเหล่านี้สวมชุดเกราะมีเกล็ดและถือหอกกระดูก พวกมันยืนล้อมผู้เล่นทั้งสองเอาไว้
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
“พวกมันคือตัวอะไร?”
“มนุษย์บังอาจมาถึงที่นี่เลยหรือเนี่ย” เมอร์ล็อคที่ดูเหมือนหัวหน้าพูดขึ้นเสียงของมันแหบแหลม “ฆ่าพวกมันซะ” พร้อมโบกมือขึ้นเพื่อสั่งการ
เมอร์ล็อคตัวอื่นๆทำตามคำสั่งและโจมตีทันที
“กายาทมิฬ” เมื่อผู้เล่นเห็นการโจมตีที่กำลังจะเข้ามาเขาใช้เทคนิคป้องกันที่มีเพื่อรับการโจมตี
การป้องกันนั้นไร้ผลจากความคมของหอกที่ทะลุเกราะไปอย่างง่ายดาย ทะลุเข้าสู่หัวใจของผู้เล่นที่สวมชุดหนัง
ผู้เล่นที่สวมเสื้อแจ็คเก็ตหนังถูกสังหารด้วยการโจมตีในครั้งเดียว
“พวกแกคือใคร” ผู้เล่นผมสีแดงถาม
เมอร์ล็อคเหล่านี้ไม่เพียงแต่ทรงพลัง แต่พวกมันยังสามารถสื่อสารด้วยการพูดได้
“พวกเราคือเผ่าแห่งท้องทะเลผู้สูงศักดิ์!! ไปตายซะมนุษย์อันแสนต่ำต้อยและน่ารังเกียจ”
หัวหน้าเมอร์ล็อคพูดพร้อมกับยกหอกขึ้น
“วิชาควบคุมวารี” หัวหน้าเมอร์ล็อคกระซิบ และทันใดนั้นกระแสน้ำก็ปรากฏขึ้นบนอากาศและตกลงสู่พื้นดิน พัดหมุนวนผู้เล่นไปมา
“นี่มันพื้นดินนะ น้ำปริมาณมากขนาดนี้มาจากไหนกัน” ผู้เล่นผมสีแดงพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาเพื่อที่จะหายใจ
“ตายซะ” หัวหน้าเมอร์ล็อคทำการหยุดกระแสน้ำเพื่อให้เป้าหมายหยุดนิ่ง และทำการเหวี่ยงหอกกระดูกตรงเข้าไปที่กลางอกของผู้เล่นทันที
“มนุษย์พวกนี้อ่อนแอจริงๆ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เผ่าพันธุ์มนุษย์หนีไปจากที่นี่เมื่อร้อยปีก่อน แม้วันนี้พวกมันก็ยังเป็นขยะเหมือนเดิม”
“กัปตัน พวกเราไปหาล่าพวกมันกันอีกเถอะยังมีพวกมนุษย์อยู่ที่อื่นอีก”
เมอร์ล็อคตัวอื่นทำการเสนอ
“แน่นอนอยู่แล้ว หากพวกมนุษย์อันแสนต่ำต้อยกล้ากลับเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ที่ถูกปกครองโดยเผ่าแห่งท้องทะเล โทษของพวกมันก็คือการถูกสังหารเท่านั้น และข้าจะกินเนื้อของพวกมันอย่างเอร็ดอร่อย ข้าไม่ได้ลิ้มรสชาติของเนื้อมนุษย์มานับร้อยปีแล้ว”
ผู้เล่นที่กำลังทำการล่าสัตว์ที่เชิงเขาต่างถูกเมอร์ล็อคโจมตีทุกกลุ่ม
ผู้เล่นที่มีผมสีแดงฟื้นขึ้นมาจากโถงฟื้นคืนชีพและรีบตรงเข้าไปรายงานกับเหออี้หมิงในทันที
เมอร์ล็อค? เผ่าพันธุ์แห่งท้องทะเล? ท่าทีของเหออี้หมิงเปลี่ยนไปในทันที
เหออี้หมิงตัวเขาเองยังไม่เคยเห็นเผ่าพันธุ์แห่งท้องทะเลนี้มาก่อน แต่เมื่อเขาศึกษาอยู่ที่สถาบันฮ่าวเถียน มีการกล่าวถึงเผ่าพันธุ์นี้ในหนังสืออยู่ไม่น้อย
เผ่าพันธุ์แห่งท้องทะเลและเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นศัตรูกันมาแสนยาวนาน เพราะเผ่าพันธุ์ทะเลชอบขึ้นมาสังหารมนุษย์เพื่อเป็นอาหาร ส่วนใหญ่จะมีนิสัยโหดร้าย เกิดการปะทะกันของ 2 เผ่าพันธุ์อยู่ตามชายฝั่งอย่างไม่สิ้นสุด
“สาวกทุกคนมารวมกันในเวลานี้” เหออี้หมิงทำการประกาศเพื่อรวบรวมสาวกทั้งหมด
“เผ่าพันธุ์แห่งท้องทะเลได้ปรากฏตัวขึ้น ก่อนที่ข้าจะกลับมา ห้ามมิให้ใครลงจากภูเขาเด็ดขาด” เหออี้หมิงออกคำสั่ง และเดินลงจากเขาไปในทันที
“ให้ตายสิ มีเผ่าพันธุ์จากทะเลโผล่มาแล้ว”
“เปิดเนื้อเรื่องใหม่สินะ”
“จะพลาดสิ่งนี้ได้ยังไง ข้าอยากเห็นหัวหน้านิกายตัดหัวพวกมันจะตายแล้ว”
ผู้เล่นต่างพากันทิ้งหน้าที่ และเดินตามเหออี้หมิงลงจากเขา
“พวกมนุษย์เหล่านี้มันอ่อนแอซะจริง”
“ใช่ๆ แม้แต่ลูกหลานของเรายังแข็งแกร่งกว่าพวกมันหลายเท่าตัวนัก”
“ในเมื่อพวกมันอ่อนแอขนาดนี้ พวกเราไปหาที่ตั้งนิกายของพวกมันกันเถอะ ถ้าลูกศิษย์ไม่ต่างอะไรกับขยะขนาดนี้อาจารย์ของพวกมันก็คงไม่ได้เก่งกว่าสักเท่าไหร่”
มนุษย์ปลาเหล่านี้ยังคงสังหารผู้เล่นหลายต่อหลายคนด้วยความหยิ่งผยอง
มนุษย์ที่พวกมนุษย์ปลาพบนั้นอ่อนแอเกินไปจริงๆ นี่ไม่เหมือนกับเผ่าพันธุ์ที่ฉลาดแกมโกง ที่เหล่าบรรพบุรุษปลาเคยพูดเอาไว้เลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเช่นนี้การสังหารคนทั้งนิกายก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไรเลย
“ค้นหาและสังหารมนุษย์อันแสนต่ำต้อยเหล่านี้ทั้งหมด” หัวหน้าเมอร์ล็อคสั่งการออกมาด้วยความบ้าครั่ง
“แกอยากจะสังหารใครนะ?” เหออี้หมิงพูดออกไปเบาๆ ด้วยท่าทีที่สุขุมและเยือกเย็น เขายืนต่อหน้าเมอร์ล็อคเหล่านี้ด้วยความโกรธ
