ตอนที่ 082 รายได้ 200,000 หยวน

ไม่นานทั้งหมดก็เดินทางมาถึงเผิงเฉิง

"เหลาสู นายไปเจอกับลุงเฉินคนเดียวได้อยู่แล้วใช่ไหม ผมจะได้รีบขึ้นรถเดินทางกลับ"

"ไม่ต้องห่วงครับคุณซู ไว้ใจผมได้เลย"

สูเจิ้งเหมาตอบอย่างมั่นใจ

ซูแคนพยักหน้า

สูเจิ้งเหมาเป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก ซูแคนค่อนข้างไว้ใจเขาในระดับหนึ่ง

ไม่นานซูแคนก็ขึ้นรถที่สูเจิ้งเหมาเตรียมไว้ให้แล้ว แล้วเดินทางออกจากเผิงเฉิง

กว่าจะเดินทางออกจากเผิงเฉิงได้ ซูแคนต้องผ่านถนนลูกรังนับไม่ถ้วน ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะออกจากเผิงเฉิงได้

ซูแคนถอนหายใจยาว

เมื่อไหร่ฮัวเซี่ยจะขึ้นเป็นเป็นใหญ่แล้วพัฒนาการเดินทางสักทีนะ

บริษัทฮัวเซี่ยในอนาคตจะเป็นผู้ที่วางรากฐานการรถไฟในประเทศจีน และพัฒนาต่อยอดเป็นรถไฟความเร็วสูง อีกทั้งยังส่งออกรถไฟให้กับพี่น้องชาวแอฟริกันอีกต่างหาก

เมื่อถึงช่วงบ่ายซูแคนก็ออกจากเผิงเฉิงมายังสถานนีรถไฟในเมืองข้างๆได้

พวกเขาจองรถไฟแบบห้องที่สามารถนอนในห้องได้ ถึงแม้จะจ่ายแพงกว่ารถไฟธรรมดาแต่พวกเขาก็ยอม

รถไฟห้องนอนมีการแบ่งห้องเป็นส่วนตัว และทำความสะอาดไว้ดีมาก

หลังจากวางของลงในห้องซูแคนก็หลับด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

สองวันต่อมา ทั้งหมดก็เดินทางมาถึงหนานจิง

"พี่สามครับ ทางนี้ครับ"

เมื่อลงจากรถไฟ ซูแคนก็เห็นจางเฉียงมารับพวกเขาที่สถานนีรถไฟ จางเฉียงรีบมาหยิบสัมภาระของซูแคนแล้วไปวางไว้ในรถที่จางเฉียงเตรียมมา

ลู่กั๋วเฉียงมองที่จางเฉียงแล้วเขาก็ยิ้มเล็กน้อย

"กลับบ้านกันเถอะ"

หลังจากเอาของขึ้นรถเสร็จซูแคนพูดขึ้นมา

จางเฉียงเปิดประตูไปนั่งที่คนขับ โดนมีซูแคนนั่งอยู่ด้านข้าง

"ไม่ต้องห่วงครับพี่สาม ผมเรียนขับรถมาแล้ว"

จางเฉียงพูดด้วยรอยยิ้ม

"ผมเคยขับรถแทรกเตอร์มาก่อน รถคันนี้ขับง่ายกว่าเยอะเลยครับ"

ซูแคนพยักหน้า

ไม่นานพวกเขาก็กลับมายังบ้านตระกูลจูซึ่งตอนนี้เป็นของซูแคนแล้ว

ลู่กั๋วเฉียง จางเฉียง และหวงเสี่ยวเว่ย ช่วยกันขนสัมภาระลงจากรถมาวางไว้ที่หน้าบ้าน

ซูแคนเดินตัวเปล่าเข้าในบ้าน เขาก็เห็นบรรยากาศที่คุ้นเคย

เขามองไปที่มุมน้ำชาใต้ต้นไม้ซึ่งถูกทำความสะอาดอย่างดี

ซูแคนรู้สึกมีความสุขมากที่ได้กลับมาบ้านหลังนี้

"พี่สาม พี่กลับมาแล้ว"

แม่บ้านสาวเสี่ยวผิงสวมผ้ากันเปื้อน วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

ซูแคนมองที่เธอ หน้าของเขาก็มีสีแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า

"เดี๋ยววันนี้ทำอาหารเพิ่มอีกสัก 2-3 ที่ด้วยนะ แล้วเฒ่าหลี่อยู่ไหนกันตอนนี้?"

"สวนหลังบ้านค่ะ"

เสี่ยวผิงชี้ที่สวนหลังบ้านเธอพูดต่ออีกว่า่

"เฒ่าหลี่สั่งห้ามหนูเข้าไปที่สวนหลังบ้าน เขาจะออกมาตอนกินข้าวเย็นเท่านั้นค่ะ ส่วนใหญ่เฒ่าหลี่จะใช้เวลาอยู่ที่นั่นทั้งวันเลยค่ะ"

"พี่สามครับ ผมได้เอาของเก่าจำนวนมากมาในช่วง 10 วันที่ผ่านมา เฒ่าหลี่เขาบอกว่าได้เจอสมบัติอะไรสักอย่างเนี่ยแหละครับ"

เมื่อได้ยินคำอธิบายของจางเฉียงและเสี่ยวผิง ซูแคนก็พยักหน้า

ไม่ออกจากจากสวนหลังบ้าน 10 กว่าวันเลยอย่างงั้นเหรอ แสดงว่าของเก่าที่จางเฉียงเก็บมาได้ อาจเป็นสมบัติล้ำค่าแน่ๆ ไม่งั้นเฒ่าหลี่คงไม่อยู่ในนั้นทั้งวันแน่ๆ

"ทำได้ดีมาก"

ซูแคนพยักหน้าก่อนจะพูดต่อว่า

"เอาล่ะ เอาสัมภาระของฉันไปเก็บในห้อง และเตรียมน้ำชาที่โต๊ะของฉันด้วย"

ลู่กั๋วเฉียงพยักหน้า

เขาพาจางเฉียงกับหวงเสี่ยวเว่ยนำของไปที่เก็บที่ห้องซูแคน แล้วไปจัดการเตรียมน้ำชาให้ซูแคน

พวกเขาจับชุดน้ำชาลายครามด้วยความระมัดระวัง

นี่คือของที่พี่สามให้ความสำคัญมากที่สุด พวกเขากลัวจะทำมันเสียหาย

ไม่นานทุกอย่างก็เตรียมเสร็จ

"อ่าห์"

"สบายจัง"

ซูแคนนั่งบนเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองต้นไม้ พระอาทิตย์ถูกใบไม้บดบัง มีลมของฤดูใบไม้ร่วงพัดมาอ่อนๆ ซึ่งทำให้บรรยากาศใต้ต้นไม้เย็นสบาย

น่าเสียดาย เดี่ยวพอหมดฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ใบไม้ก็จะเริ่มร่วงหล่น และอากาศก็จะเริ่มหนาวขึ้น

อย่างน้อยก็ยังพอมีเวลาอีกสักพักกว่าจะถึงฤดูหนาว

"อึ้ก"

ซูแคนจิบชาบนโต๊ะด้วยความสบายใจ รสชาติของชาที่นี่กลมกล่อม ซึ่งแตกต่างอย่างมากกับที่เซียงเจียง

ชาที่นั่นรสชาติสู้ที่นี่ไม่ได้เลยสักนิด

ขณะที่ซูแคนกำลังนั่งผ่อนคลาย อ่านหนังสือจิบชาใต้ต้นไม้ จางเฉียงกับลู่กั๋วเฉียงก็เดินมาหา

"พี่สามครับ"

"ช่วงที่พี่ไม่อยู่ได้มีคนต้องการสินค้าของเราเป็นจำนวนมาก ผมได้ขายชุดใหญ่ไปประมาณ 2 ครั้งครับ"

"ได้เงินเท่าไหร่?"

ลู่กั๋วเฉียงที่ยืนข้างๆก็ถามด้วยความอยากรู้

ประมาณ 200,000 หยวนครับ

จางเฉียงตอบพร้อมยิ้มด้วยความเขินเล็กน้อย

"เฮ้อ!"

ลู่กั๋วเฉียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาเป็นคนบอกให้ซูแคนไว้ใจจางเฉียงได้ และจางเฉียงก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง จางเฉียงสามารถทำงานทั้งหมดแทนลู่กั๋วเฉียงได้ ไม่ว่าจะหาของเก่า ขายนาฬิกา ซ่อมวิทยุ

"นี่ครับพี่สาม"

จางเฉียงหยิบถุงผ้าออกมา ในนั้นมีเงินอยู่ภายในประมาณ 200,000 หยวน

ซูแคนมองดูและพยักหน้า

"ทำได้ดีมาก"

ด้วยคำชมของซูแคนทำให้จางเฉียงยิ้มอย่างสดใส

"ซูแคน"

จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น ซูแคนหันไปมองก็เห็นว่าเฒ่าหลี่ตะโกนเรียกเขาอยู่

"คุณมาดูนี่สิ คราวคุณได้สมบัติของจริงมาแล้ว"

ซูแคนหันหน้าไปยังลู่กั๋วเฉียงก่อนจะพูดว่า

"พวกแกรอกินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับ"

ลู่กั๋วเฉียงส่ายหัว

"พี่สาม พวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ"

หลังจากพูดจบทั้งสองคนก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปในทันที