782 - หญิงงามลำดับสาม
782 - หญิงงามลำดับสาม
“ผู้ฝึกตนเข้าร่วมในสงคราม นี่มันน่าตกใจจริงๆ!”
เย่ฟานประหลาดใจ การสังหารนั้นยิ่งใหญ่เกินไป สมรภูมินั้นกว้างใหญ่มาก แม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนปะทะกับผู้ฝึกตนด้วยกัน ทหารมนุษย์ปะทะกับทหารมนุษย์ แต่ฉากนั้นก็ดูกว้างใหญ่ไพศาล
“บูม!”
บนท้องฟ้าระฆังขนาดใหญ่คำราม และเสียงแหลมคมเหมือนกระบี่ที่กระจายออกมาไม่เพียงแต่ทำให้ผู้บ่มเพาะจำนวนมากร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่แม้แต่ร่างทหารที่ตายบนพื้นก็ถูกบดขยี้กลายเป็นเนื้อบดด้วย
“ปัง!”
หม้อโบราณสั่นไหว ต้านเสียงระฆังใหญ่ก่อนจะพุ่งเข้าชนอาวุธที่อยู่อีกฝั่งอย่างต่อเนื่อง ท้องฟ้ากำลังเดือดพล่าน ผู้บ่มเพาะมากมายล้มลงอยู่ตลอดเวลา
“ฉึบ…”
หัวถูกตัดจนขาด เลือดพุ่งจากคอ ศพก็ตกลงมาทีละคน
“บูม!”
เย่ฟ่านบีบผนึกและปิดกั้นแสงสีฟ้าทำให้ผู้บ่มเพาะอาณาจักรแปลงมังกรครั้งที่เก้าที่อยู่บนท้องฟ้าประหลาดใจ เขาโบกมือและแสงสีฟ้าหลายร้อยดวงตกลงมาราวกับม่านฝน
“บูม!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากเมืองโบราณที่อยู่ไม่ไกล ม่านแสงสลายไป และกำแพงเมืองขนาดใหญ่ก็พังทลายลง
“ฆ่าให้หมด!”
“อย่าปล่อยให้ใครรอดไปได้!”
“หากจับองค์หญิงอวี้เตี่ยหนึ่งในสิบสาวงามแห่งจงโจวมาให้ข้าได้ จะได้รับรางวัลเป็นต้นกำเนิดน้ำหนักห้าแสนจิน!”
เมืองโบราณถูกทำลายผู้คนจำนวนมากมายมหาศาลหลั่งไหลเข้าสู่เมืองด้วยความกระตือรือร้น
ในอีกด้านหนึ่ง กองทัพที่พ่ายแพ้ก็กำลังหนีไปตามกระแสน้ำ แต่ไม่มีใครสนใจ และพวกเขากำลังปิดล้อมผู้บ่มเพาะที่อยู่รอบๆ โดยต้องการที่จะสังหารให้หมดสิ้น
ผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรแปลงมังกรครั้งที่เก้ารีบไปที่เมือง ไม่ว่าที่ใดที่มีผู้คนเขาจะลงมือสังหารโดยไม่หยุดพัก
“จงโจว…” เย่ฟานพูดไม่ออก มันไม่ใช่ซีม่อแต่เขามาที่จงโจว
เส้นสีน้ำเงินบนหน้าผากของเขาปรากฏขึ้นมา สุนัขตัวนี้ทำเกินไปแล้ว เขาจะไปที่จงโจวแต่มาจบลงที่เป่ยหยวน เขาจะไปที่ซีม่อแต่จบลงทีาจงโจว
“สุนัขที่ตัวนี้ไว้ใจไม่ได้จริงๆ !”
เย่ฟ่านมาที่จงโจวโดยบังเอิญ ซึ่งทำให้เขาวางใจและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากที่เย่ฟ่านเข้าใจว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เขาก็หันหลังกลับและจากไป เขาอยากจะออกจากสนามรบ เขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมในสงครามเช่นนี้
“สังหารหญิงอวี้เตี่ยบุกทะลวงเข้าไป อย่าปล่อยให้นางหนีไปได้!”
“ใครจับหญิงงามคนนี้ได้ ข้าจะมอบรางวัลให้อย่างงาม” มีคนตะโกน ทำให้เกิดกระแสความเร่าร้อน
“องค์หญิงอวี้เตี่ย จับเป็นเท่านั้น!”
สนามรบเริ่มรุนแรงขึ้น และผู้ฝึกตนที่ไล่ตามก็กล้าหาญมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาฆ่าศัตรูเหมือนตัดหญ้า เลือดไหลไปทั่ว และการปิดล้อมของพวกเขาก็กระชับขึ้นอย่างรวดเร็ว
เย่ฟ่านมองย้อนกลับไปและเห็นว่าเขายังอยู่ในความโกลาหลของกองทัพ เขาต้องการถอยออกไปอย่างเงียบๆ แต่ไม่คิดว่าองค์หญิงอวี้เตี่ยและคนอื่นๆ จะบุกทะลวงเข้ามาทางนี้
เย่ฟ่านสาปแช่งอย่างลับๆ ตอนนี้ไม่มีเวลาอะไรให้เขาสนใจอีกแล้ว ร่างของเขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า และออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
“เร็วมาก นี่คือปลาตัวใหญ่ที่เล็ดลอดผ่านตาข่าย อย่าปล่อยให้มันหนีไป!” มีคนจ้องไปที่เย่ฟ่าน
“...” หัวใจของเย่ฟานเต้นระรัว และเขาเริ่มเร่งความเร็วอีกครั้ง
“องค์หญิงหนีไป ข้าจะหยุดพวกมันเอง!” ชายชราคนหนึ่งตะโกนก่อนจะชักนำองครักษ์ของเขาเข้าตะลุมบอนกับคู่ต่อสู้
“จะไม่มีใครในพวกเจ้าหนีพ้นไปได้ มีค่ายกลขนาดใหญ่ปิดผนึกพื้นที่รัศมีร้อยลี้ไว้แล้ว พวกเจ้าไปไม่ได้อย่างแน่นอน!” ผู้สูงสุดคนหนึ่งกล่าวอย่างเย็นชาอยู่ข้างหลัง
สัตว์อสูรจำนวนมากเหยียบย่ำบนท้องฟ้า พวกมันไล่ตามทหารนับพันและสังหารผู้คนจนเลือดไหลนองเป็นสายน้ำ
เย่ฟ่านส่งเสียงอึกอัก เขาเดินหลงเข้าไปในค่ายกลของศัตรู แม้ว่าจะไม่มีอะไรที่สามารถหยุดค่ายกลของจักรพรรดิดำได้ แต่เขาไม่กล้าที่จะประมาท มีบุคคลที่มีอำนาจอยู่เบื้องหลังและเขาก็ต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่
“หยุดก่อน!” เย่ฟ่านตกใจ มีคนกำลังจับตัวเขาไว้ เขาหันกลับมาและเห็นหญิงสาวผมดำที่มีเสน่ห์ชวนฝัน
“เจ้าใช้...อักขระสายฟ้า!” เย่ฟานคิดออกในทันใด
มีอักขระสายฟ้าชนิดหนึ่งที่เป็นสมบัติลับของปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ หลังจากที่มันถูกวางไว้บนตัวของฝ่ายตรงข้าม ต่อให้คนคนนั้นจะหนีไปเร็วแค่ไหนก็จะถูกตามตัวทันอย่างรวดเร็ว
“ช่วยข้าด้วย...หากข้ารอดชีวิต ข้ามีรางวัลตอบแทนแน่นอน”
หญิงสาวร้องไห้อย่างเศร้าโศก ขนตางอนยาวเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากแดงเต็มไปด้วยหยดน้ำ นี่เป็นท่าทีที่งดงามและน่าสงสารอย่างยิ่ง
เย่ฟ่านอยากจะตะโกนสาปแช่งสวรรค์ แม้ว่านี่จะเป็นหญิงงามที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่วันนี้มันเป็นปัญหาใหญ่ และเขาไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
อักขระสายฟ้านี้ไม่สามารถทำลายได้ชั่วขณะ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพานางไปด้วย
“ฆ่าพวกมัน อย่าให้พวกมันหนีไป นั่นคือองค์หญิงอวี้เตี่ย สาวงามลำดับที่สามในจงโจว!”
ทหารที่ไล่ตามไม่ยอมแพ้ มีคนออกคำสั่งดังมาจากระยะไกล
สงครามระหว่างสองมหาอำนาจโบราณส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง
เย่ฟ่านไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้อง มันเป็นแค่สนามรบของคนอื่น มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่ามันจะจบลงที่ตรงไหน
“พาข้าไปด้วย แล้วข้าจะให้ม้วนคัมภีร์โบราณแก่เจ้า!”
องค์หญิงอวี้เตี่ยหญิงงามลำดับสามของจงโจวเปล่งเสียงร้องที่สามารถทำให้ผู้คนคล้อยตาม
คัมภีร์โบราณ คำที่บีบหัวใจของผู้คนให้เกิดความสับสน
เย่ฟ่านตกใจ เขาอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปทางด้านหลัง สตรีนางนี้ช่างกล้าได้กล้าเสียจริงๆ การมอบม้วนคัมภีร์โบราณให้คนอื่นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ
“ข้าจะไม่ผิดสัญญา พาข้าออกไป ข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน” องค์หญิงอวี้เตี่ยกล่าวอย่างเป็นกังวล ทุกการขมวดคิ้วและรอยยิ้มนั้นช่างน่ามองอย่างแท้จริง
ทางด้านหลัง เมืองโบราณชุนเทียนชิวเทียน(ฤดูใบไม้ผลิฤดูใบไม้ร่วง)ถูกโจมตี กำแพงเมืองโบราณพังทลายลง ซากศพนับหมื่นนอนกระจัดกระจายในสนามรบ
ดาบและลูกธนูปักบนพื้นสมรภูมิ เลือดไหลนองย้อมพื้นดินจนเป็นสีน้ำตาล ทางด้านหลังเหล่าทหารจำนวนมากกำลังไล่ตามพวกเขามา
“บูม”
เย่ฟ่านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหนีไป เขาไม่สามารถเปิดค่ายกลเคลื่อนย้ายได้ชั่วขณะ ดังนั้นเขาจึงต้องวิ่งหนีออกจากสนามรบไปให้เร็วที่สุดเท่านั้น
“ปึก”
ความรวดเร็วของเขาเหมือนลำแสงสีดำ ในชั่วพริบตาเขาก็ฝ่าออกไปนับสิบลี้ ทหารที่กำลังไล่ล่าหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ดวงตาที่สวยงามขององค์หญิงอวี้เตี่ยเปล่งประกายด้วยความงดงาม นางรู้ว่านางมีโอกาสที่จะหลบหนีได้ ทักษะการหลบหนีของบุคคลนี้สามารถอธิบายได้ว่าดีที่สุดในโลกซึ่งทำให้นางรู้สึกตกใจมาก
อักขระสายฟ้าและอักขระศักดิ์สิทธิ์ก่อนสมัยโบราณยากที่จะขัดเกลาและตอนนี้พวกมันก็มีอยู่อย่างจำกัดเท่านั้น
ไม่ใช่ว่าอักขระนี้จะพานางหนีไปไม่ได้ แต่มันจำเป็นต้องติดตั้งอยู่บนร่างกายของยอดฝีมือที่มีความเร็วสูงสุด ความเร็วของนางจะขึ้นอยู่กับผู้ที่นางติดตั้งอักขระสายฟ้านี้
นี่เป็นสมบัติลับชนิดหนึ่งก่อนสมัยโบราณและเหมาะที่สุดสำหรับการตามล่า
เย่ฟ่านพยายามหลายครั้งที่จะตัดการเชื่อมต่อของอักขระสายฟ้า แต่เขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ
เขาคิดว่ามันจะสามารถสลายไปเองได้ มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา คำพูดขององค์หญิงอวี้เตี่ยเขาไม่สนใจเลยและเขาต้องการที่จะสลัดนางให้หลุดออกไปทันที
“พรึ่บ”
เมฆสีดำเหมือนหมึกก่อตัวขึ้น แม้มันจะดูแปลกตาแต่พลังที่ปลดปล่อยออกมานั้นน่ากลัวถึงขีดสุด
“ระวังไว้ ที่นี่เต็มไปด้วยค่ายกล” องค์หญิงอวี้เตี่ยหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว คนกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามาทำให้นางไม่มีทางหลบหนีได้
“จะหนีหรือ? มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” เสียงเย็นชาดังมาจากหลังม่านเมฆ
“นี่คือค่ายกลโบราณของอาณาจักรฉือหยางในรัศมีร้อยลี้จะถูกปิดผนึก เป็นเรื่องยากมากสำหรับเราที่จะหลบหนีได้” อวี้เตี่ยขมวดคิ้ว
“มันเป็นค่ายกลที่หลงเหลือมาจากยุคโบราณเหรอ?” เย่ฟ่านถาม แม้ว่าเขาจะไม่ได้เชี่ยวชาญในทุกค่ายกล แต่เขาใช้เวลาทั้งวันกับจักรพรรดิดำย่อมได้เรียนรู้มาไม่มากก็น้อย
“ใช่ นี่เป็นค่ายกลสวรรค์บรรพกาลในตำนาน มันซับซ้อนมาก และคนธรรมดาไม่สามารถศึกษาได้อย่างถ่องแท้” อวี้เตี่ยอธิบาย
ที่ด้านหลัง ผู้คนส่งเสียงตะโกน อัศวินบนหลังสัตว์อสูรรนับพันรีบวิ่งไปข้างหน้า ทุกคนสวมชุดเกราะเหล็กศักดิ์สิทธิ์และเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
“พวกเขากำลังตามมา” องค์หญิงอวี้เตี่ยหน้าซีด มีผู้ยิ่งใหญ่ครึ่งเซียนหลายคนติดตามมาด้วย
“พรึ่บ”
เย่ฟ่านไม่รอช้า กลายเป็นควันพวยพุ่งและจมลงสู่รูปแบบโบราณ องค์หญิงอวี้เตี่ยประหลาดใจและตามเขาไปราวกับเงา
“การเข้าสู่ค่ายกลนี้เหมือนกับถูกกักขังอยู่ในหล่มที่ไม่มีทางออกมาได้” ผู้ติดตามกล่าวอย่างเศร้าสร้อย
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ เย่ฟ่านไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลยเขาข้ามระยะทางหลายร้อยลี้ไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด
“เป็นไปได้อย่างไร?”
คนในความมืดประหลาดใจ แม้แต่ดวงตาของสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างองค์หญิงอวี้เตี่ยก็ยังเป็นประกายสดใสด้วยความตื่นเต้น
