ตอนที่ 124

ตอนที่ 124

เนื่องจากหลี่อี้เฟิงถูกพ่อของเขายื่นคำขาดเป็นครั้งสุดท้าย เขาทำได้เพียงพึ่งพาความช่วยเหลือจากเพื่อนของเขาเท่านั้น

เขาถูกตัดขาดจากสังคมหรูหราของเขาชั่วคราวเท่านั้น และคนอื่นๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ความช่วยเหลือเล็กน้อยจึงยังคงมีอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าหรูหราเหมือนเมื่อก่อน เขาเข้าออกโรงแรมหรูหลายแห่งบ่อยครั้ง แต่ตอนนี้หลี่อี้เฟิงสามารถใช้บริการได้เฉพาะในโรงแรมขนาดเล็กบางแห่งเท่านั้น

อันที่จริงคุณภาพโรงแรมหลงไถของเขาไม่ได้ต่ำ แต่พ่อของเขาอยู่ที่โรงแรมหลงไท่ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าทำตัวไม่ดีในโรงแรมของตัวเอง

พ่อของเขามีเงินมาก และเขาก็มีลูกชายเพียงคนเดียว เขาจะได้ครอบครองทรัพย์สินของครอบครัวทั้งหมดในอนาคต แต่ตอนนี้เขาถูกตัดขาดจากแหล่งรายได้ของเขา

ไม่หลี่หลงหมิงสัญญากับเขาว่าตราบใดที่เขาลงไปรอต้อนรับ หลิวหมิงอวี่ พาเขาขึ้นมาและกล่าวคำขอโทษนี้ให้เสร็จสิ้น เขาจะสามารถฟื้นฟูทรัพยากรทางการเงินของเขาได้

ดังนั้น หลี่อี้เฟิงจึงรีบไปที่ประตูโรงแรมเพื่อรอ

รูปร่างหน้าตาของ หลี่อี้เฟิงนั้นค่อนข้างหล่อ อย่างน้อยก็หล่อกว่าหลิวหมิงอวี่มาก

หลี่อี้เฟิงรูปหล่อยืนอยู่ตรงหน้าโรงแรม ทำให้ทิวทัศน์ดูสวยงามและน่ามอง

อย่างน้อยก็สำหรับแผนกต้อนรับของโรงแรมนั่นแหล่ะ

เมื่อเห็นหลี่อี้เฟิงยืนอยู่ที่ประตูเป็นเวลานาน สาวๆ ที่แผนกต้อนรับก็พูดคุยกันถึงเรื่องนั้นโดยเดาว่าเขากำลังรอใครอยู่

“นายน้อยคนนี้รอสาวงามคนไหนอยู่”

“เป็นไปไม่ได้ เธอเคยเห็นนายน้อยรอผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่รอเขา ถ้าจะให้บอกว่าใครอาจจะรอคนสำคัญอยู่”

“ว่าแต่ วันนี้คนสำคัญๆ เหล่านั้นไม่ได้อยู่ที่ห้องประชุมชั้นบนสุดเหรอ แล้วรอใครอีก?”

ในฐานะราชาแห่งสังคมในเจียเฉิง หลี่หลงหมิงยังคงมีความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับพนักงานที่ทำงานด้านล่าง วันนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องประชุมชั้นบนสุด พวกเขายังรู้เรื่องนี้

หลี่ อี้เฟิงไม่รู้ว่าเขากำลังถูกสาวๆ พูดคุยซุบซิบเรื่องเขากันที่แผนกต้อนรับ แม้ว่าเขาจะรู้เขาก็จะหัวเราะออกมา ตอนนี้เขากำลังจดจ่ออยู่กับคนที่จะมาที่โรงแรม

วิลล่าของหลิวหมิงอวี่ไม่ไกลจากโรงแรมหลงไถตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเลิกงาน หลิวหมิงอวี่จึงมาถึงโรงแรมหลงไถในไม่ช้า

รถหยุดที่ประตูโรงแรม และหลี่อี้เฟิงกำลังรออยู่ที่ประตูเมื่อเขาลงจากรถ

หลี่อี้เฟิงรักษาสภาวะความสง่างามของเขาอยู่เสมอ หลิวหมิงอวี่เห็นเขาทันทีที่เขาลงจากรถ และรีบเดินไปและพูดว่า “สวัสดีพี่อวี่”

“คุณชายเฟิง” หลิวหมิงอวี่พยักหน้าแทนคำตอบ

เขาพอใจมากกับการปรับตัวของ หลี่อี้เฟิงตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่พบกัน หลี่อี้เฟิงไม่เคยล่วงเกินหวงอวี้อีกเลย

หลี่อี้เฟิงโค้งคำนับและนำทางไป เมื่อได้ยินคำพูดของ หลิวหมิงอวี่เขาก็พูดว่า “อย่าเลย อย่าเลย เรียกฉันว่าอาเฟิงเถอะ”

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้ปฏิเสธและถามขณะเดินไปว่า “พี่หลงอยู่ที่ไหน”

“เชิญครับ พวกเราพร้อมแล้ว” หลี่อี้เฟิงกล่าวขณะนำทาง

สาวๆที่แผนกต้อนรับต่างตกตะลึงเมื่อเห็นว่า หลี่อี้เฟิงกำลังรอชายหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตาธรรมดาและแต่งตัวธรรมดา

แม้ว่าอีกคนจะดูธรรมดา แต่พวกเขาไม่คิดโง่เขลาว่าอีกคนเป็นคนธรรมดา คนที่สามารถทำให้หลี่อี้เฟิงยืนรออยู่ที่ประตู จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร

“คนผู้นี้เป็นรุ่นที่สองที่ร่ำรวย?”

"เป็นไปได้ว่า...รุ่นที่สอง"

ปัง ปัง เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้นข้างๆ เขา “หยุดนินทา ระวังคุณชายเฟิงจะมาได้ยินเข้า”

คนสองคนที่แผนกต้อนรับหยุดพูดทันที

ภายใต้การแนะนำของ หลี่อี้เฟิงหลิวหมิงอวี่ได้มาถึงห้องประชุมชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว

หลิวหมิงอวี่ก้าวเข้ามาในห้องประชุม ทุกคนที่นั่งอยู่ในอิริยาบถต่างๆ ต่างลุกขึ้นยืน พวกเขาไม่กล้าที่จะดูถูกผู้ชายคนนี้ ต้าเป้าที่พันผ้าก๊อซอยู่ข้างๆ เป็นผลงานชิ้นเอกของชายผู้นี้

ทุกคนเรียกพี่อวี่ออกมาพร้อมกัน และเสียงก็ดังก้องไปทั่วห้องประชุมและแพร่กระจายไปยังพนักงานที่ทำงานอยู่ข้างนอก

พี่อวี่นี่ใครคะ? ทำไมบอสหลี่และคนอื่น ๆ เรียกเขาว่าพี่อวี่

พวกเขารู้ว่าคนที่นายน้อยเฟิง นำทางมานั้นไม่ใช่ธรรมดา และผู้ที่พบ หลิวหมิงอวี่ได้จดจำใบหน้าของ หลิวหมิงอวี่ไว้ในใจเพื่อป้องกันไม่ให้ทำผิดต่ออีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจในครั้งต่อไป

หลิวหมิงอวี่ก็ตกใจกับเสียงฉับพลันของหลี่หลงหมิงและในไม่ช้าสายตาของเขาก็ถูกดึงดูดด้วยกองเงินสดบนโต๊ะประชุม

ดูเหมือนว่าจะมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งล้านเหรียญ หลิวหมิงอวี่ ถามด้วยความสงสัย “พี่หลง มีเงินอยู่กี่เหรียญ?”

หยิบธนบัตรกองหนึ่งแล้วดึงสองสามครั้ง เขาได้กลิ่นหมึกใหม่

หลี่หลงหมิงยิ้มและกล่าวว่า “พี่อวี่ มีเงินทั้งหมดห้าล้านเหรียญ หวังว่าคุณคงจะพอใจ”

หลิวหมิงอวี่พยักหน้า: “ใช่ มันเกินความคาดหมายของผมมาก”

หลี่หลงหมิงก็แอบถอนหายใจอย่างลับๆ เหมือนกัน

จำนวนเงินทั้งหมด 5 ล้านเหรียญใช้เงินสดเกือบ 40 ล้านเหรียญซึ่งไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย

“พี่หลงใช้เงินหัวเซี่ยไปทั้งหมดกี่เหรียญ ผมจะโอนให้ในภายหลัง”

หลิวหมิงอวี่พอใจมากกับเงินสดห้าล้านเหรียญ ดังนั้นเขาจึงสามารถซื้อกระสุนเพิ่มได้

โอนให้ฉัน?

เป็นการชดเชยที่ร้องขอไม่ใช่หรือ?

ทำไมคุถึงต้องการคืนเงินให้ฉัน

หลี่หลงหมิงคิดว่าเขาได้ยินผิด จึงรีบถาม “พี่อวี่ คุณกำลังพูดว่าคุณต้องการโอนเงินให้ฉันเหรอ?”

หลิวหมิงอวี่เงยหน้าขึ้นมองเขา “ใช่ คุณช่วยผมแลกเงินดอลลาร์ คุณไม่ต้องการเงินคืนเหรอ ผมรู้ว่าคุณต้องใช้หมุนเวียนธุรกิจ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องลำบากขนาดนั้น”

หลี่หลงหมิงและคนอื่นๆ มองหน้ากันเพียงเพราะได้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขอค่าชดเชย แต่ขอให้พวกเขาช่วยแลกเงินจริงๆ

ทันใดนั้น หลี่หลงหมิงก็ไม่มีความสุข และกล่าวว่า “พี่อวี่ ไม่มาก แค่ 34 ล้านเท่านั้น”

“หมายเลขบัญชีของคุณคืออะไร ผมจะโอนให้” หลิวหมิงอวี่หยิบสร้อยข้อมืออัจฉริยะของเขาออกมา แต่ไม่ยอมให้เอลฟ์ออกมาปรากฏตัว

หลี่หลงหมิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาคิดว่าเขาจะสูญเสียหลายสิบล้าน แต่ทันใดนั้นเขาก็ไม่ต้องสูญเสีย เขารีบรายงานเลขที่บัญชีของเขาต่อ หลิวหมิงอวี่แล้วพูดว่า “พี่อวี่ อย่าโอนให้ฉันมากขนาดนั้น 30 ล้านก็พอ”

หลิวหมิงอวี่กล่าวว่า “โอเค ผมโอนเงินแล้ว คุณสามารถตรวจสอบดูว่าคุณได้รับหรือยัง”

หลี่หลงหมิงดูข้อมูล เขาได้รับการโอน 38 ล้านหยวนจากหลิวหมิงอวี่

หลิวหมิงอวี่ก็รู้เช่นกันว่าการแลกเปลี่ยน 5 ล้านเหรียญสหรัฐ 34 ล้านเหรียญไม่เพียงพออย่างแน่นอน เขาโอนอีกสองสามล้านให้หลี่หลงหมิง ซึ่งถือว่าเป็นค่าตอบแทนการทำงานของเขา

หลี่หลงหมิงเห็นเงินมากมายจนไม่กล้าเก็บ แล้วคืน 8 ล้านให้หลิวหมิงอวี่

หลิวหมิงอวี่มองดูและไม่พูดอะไร ซึ่งเทียบเท่ากับการยอมรับเรื่องนี้

หลี่หลงหมิงและคนอื่นๆ อยู่ที่นี่ และ หลิวหมิงอวี่ย่อมไม่สามารถเก็บเงินไว้ในพื้นที่จัดเก็บต่อหน้าพวกเขาได้

แต่เขายังขอแรงให้พวกเขาช่วยขนกระเป๋าลงไปชั้นล่าง และนำเงินไปไว้ในรถของหลิวหมิงอวี่

เมื่อพวกเขามาถึงรถ พวกเขาโบกมือลาและหลิวหมิงอวี่ก็หายตัวไปพร้อมกับกระเป๋า