วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0054
บทที่ 21 ไวลด์ฮันต์ (1)
* * *
ลิลี่กับฉันนอนเป็นท่อนซุงนานสองวันเต็ม เมื่อตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าฟ้าสว่าง
ฉันจึงไปอาบน้ำที่บ่อน้ำซึมใกล้ๆ และกลับมาตรวจสอบสิ่งที่นำกลับจากโบราณสถาน
ทันทีที่ฉันวางมือลงไปบนบาเรียกระจก รอยสักหลังมือเริ่มส่องแสง
อันที่จริง แค่เปิดโฉมผู้ปกครองก็คงใช้งานได้ แต่ฉันชอบแบบนี้มากกว่า
“เราจำเป็นต้องใช้มันจริงหรือ”
แต่มีติดตัวไว้ก็ไม่เสียหาย
ถัดมาคือแหวนนึกบันทึก
สมบัติทองคำที่สามารถกักเก็บอักษรรูน และยิงออกไปพร้อมกับกระตุ้นพลังได้ หรือจะโยนอักษรรูนลงบนพื้นผิวในตำแหน่งไกลๆ โดยยังไม่กระตุ้นทันทีก็ได้เช่นกัน
หลังจากทดสอบอยู่สักพัก ฉันพบว่ามันมีระยะทางจำกัด ตอนนี้ยังไม่ได้วัดอย่างละเอียด แต่กะได้คร่าวๆ ประมาณยี่สิบเมตร
อย่างไรก็ดีนี่เป็นวัตถุในต่างโลก กฎอาจไม่ได้ตายตัว
มาที่กระเป๋าห้วงมิติ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันชอบมันมากที่สุด
“แล้วก็…”
เฮ้อ… อักษรรูนตัวนี้มีความหมายว่ายังไง ใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง?
หรือว่าสร้างมาเพื่อแกล้งคนขำๆ ?
ฉันได้รับขุมทรัพย์ล้ำค่าจำนวนมากจากการเดินทางแค่รอบเดียว มันบ้าบอมากจริงๆ
เก็บสัมภาระที่นำออกมาวางเรียงกลับเข้ากระเป๋าอีกครั้ง ฉันนอนแผ่บนเก้าอี้หน้ากระท่อม
อยากจะนอนโง่ๆ แบบนี้มากกว่าจับโคลด์ฟรอสต์เพื่อให้รู้สึกดีขึ้น
เมื่อก้มมองเท้า ฉันพบว่ารองเท้ายับเยินมาก
รองเท้าลิลี่ก็คงไม่ต่างกัน
“ซื้อคู่ใหม่ให้ดีๆ ไปเลยดีไหม”
ถ้าไม่เคยใช้จ่ายมาก่อน การจะใช้เงินสักครั้งคงเป็นเรื่องยาก แม้ฉันจะมีสองร้อยล้านวอนในบัญชีธนาคาร แต่กลับยังไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนรองเท้าเป็นคู่ใหม่
สงสัยถ้าว่างๆ ต้องแวะไปชอปปิ้งที่โซลสักหน่อย
ขณะฉันนั่งอยู่บนลาน ลิลี่ชะโงกหน้าออกจากประตูกระท่อมในสภาพหรี่ตา
“อรุณสวัสดิ์”
ลิลี่จ้องฉัน จ้องพืชในแปลง และแหงนหน้ามองฟ้า ก่อนจะใช้นิ้วสางผมสองสามครั้ง
“ข้าไปอาบน้ำนะ”
ลิลี่ที่หายตัวเข้าไปในพุ่มไม้ กลับออกมาอีกครั้งภายในเวลาไม่นาน ห่อเส้นผมคล้ายสาหร่ายทะเลของตนด้วยผ้าขนหนู
เธอแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตและกางเกงขาสั้นรัดรูปที่ฉันซื้อมาจากทงแดมุน
ไหนว่าเป็นแวมไพร์ที่ต้องพิถีพิถันกับเครื่องแต่งกายเพราะผิวหนังเปราะบาง?
“พอใส่ได้ไหม”
“สบายมาก… น่าทึ่งจริงๆ”
ใยสังเคราะห์จากผ้าฝ้ายและโพลีเอสเตอร์ยอดเยี่ยมชนิดที่แม้แต่แวมไพร์ยังสวมใส่ได้
ในเกาหลีใต้ เสื้อเชิ้ตที่มีราคาแค่ห้าพันวอน สามารถสนองความต้องการของเผ่าพันธุ์ที่เรื่องมากที่สุดในต่างโลกได้
ช่างน่าขัน เป็นครั้งแรกที่ฉันตระหนักว่าเทคโนโลยีของโลกก้าวล้ำเพียงใด
“ว่าแต่… กางเกงมันไม่สั้นไปหน่อยหรือ”
ฉันซื้อมาโดยไม่คิดอะไรมาก แค่ต้องการให้ผู้หญิงใส่สบายๆ เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าแวมไพร์ที่ขึ้นชื่อด้านมารยาทจะรู้สึกเคอะเขิน
“ไว้จะซื้อตัวใหม่ให้”
ลิลี่ส่ายหน้า
“ข้าไม่ได้อยู่ในจุดที่สามารถเรียกร้องได้ และเจ้าก็อาจหาซื้อมันได้ไม่ง่ายนัก ข้าไม่คิดว่ากางเกงตัวนี้จะราคาเหรียญสองเหรียญ”
ไม่จริงเลยสักนิด
ฉันขี้เกียจอธิบาย ก็เลยข้ามไป ไว้จะซื้อให้ใหม่เมื่อมีเวลาว่าง
“แล้วเจ้าจะทำอะไรต่อ”
“พักสักนิดแล้วค่อยคิดเรื่องการค้นหาสมบัติชิ้นถัดไป เธอก็เหมือนกัน”
ลิลี่พยักหน้าและเดินไปทางแปลงพืช
ฉันกำลังรอใครสักคนอยู่ อีกฝ่ายน่าจะมาหาถ้าไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้
“ฮาย! อรุณสวัสดิ์!”
นั่นปะไร ถ้าฉันพูด แม้แต่เสือก็ต้องมา
เมื่อหันไปมอง ฉันเห็นชาโซฮีในชุดสูท
“มาเร็วกว่าที่คิดนะ”
“ในตอนที่แวะโรงแรม พนักงานบอกว่านายรอฉันอยู่”
แต่เธอไม่ได้มาคนเดียว ข้างๆ ยังมีซอจีอาตามมาด้วย แน่นอนว่าอยู่ในสภาพครอบหูด้วยเฮดโฟน
“เธอมาทำอะไร”
“ข้ามาเพราะอยากเห็นบางสิ่ง”
“…เธอสองคนรู้จักกัน?”
“ใช่ ฉันเคยทำงานกับคุณจีอาครั้งหนึ่ง”
เมื่อลองนึกดูให้ดี ชาโซฮีน่าจะทำงานจำพวกการบริหารสัญญาฮาวนด์
และเนื่องจากซอจีอามีแนวโน้มที่จะอยู่ฝั่งฮาวนด์มากกว่า นั่นจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
“แล้วเรียกหาฉันทำไม”
“นี่”
ฉันยื่นโทรศัพท์ให้
โทรศัพท์จากเอลซินี่
ต้องเป็นของเจ้าหน้าที่ OWIC แน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางที่วัตถุของโลกจะไปตกอยู่ที่นั่นได้
“ให้ทำอะไร?”
“กู้ข้อมูลได้ไหม ฉันรู้ว่าเธอถนัด”
ชาโซฮีรับโทรศัพท์ไปดู
“ดูเหมือนจะไม่ได้จมน้ำ… แค่หน้าจอแตก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา ขอแค่เมนบอร์ดยังอยู่เป็นอันใช้ได้… มันเสียนานหรือยัง?”
“หืม… คงยังไม่ถึงปี”
ชาโซฮีพยักหน้า
“ขอแค่ไม่ทิ้งไว้นานหลายปี ก็ไม่ต้องกังวลว่าข้อมูลจะสูญหาย… ว่าแต่ของใครล่ะ”
“เจ้าไปทางตะวันออกมาสินะ”
“ป่าเบอร์มิวด้าน่ะหรือ”
ฉันส่ายหน้า
“ไกลกว่านั้น”
“หือ? ที่ที่ยังไม่เคยมีใครเข้าไปสำรวจ?”
“แล้วขอใบอนุญาตยังไง? เดี๋ยวนะ นายเจอโทรศัพท์เครื่องนี้จากที่นั่น?”
“…ทำไมถึงมีโทรศัพท์มือถือในจุดที่มนุษย์ไปไม่ถึง”
“พวก OWIC น่าจะรู้เหตุผลนะ”
ดวงตาของชาโซฮีที่ได้ฟังมาถึงตรงนี้ เริ่มลุกวาว
“โฮ่… นี่มันปฏิบัติการมิชชันอิมพอสสิเบิ้ล! ใจเต้นชะมัด”
พลังมโนของชาโซฮีเริ่มตื่นแล้ว ฉันตัดสินใจรีบเข้าประเด็น
“ทำได้ไหม”
“จะลองดู ฉันจะขอให้ใครบางคนช่วย เป็นมืออาชีพที่เชื่อถือได้และไม่ปากโป้ง”
ชาโซฮีกระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด
ทันใดนั้นเอง
หว๋ออออ~
เสียงสัญญาณเตือนดังมาจากหมู่บ้าน ฉันกับลิลี่ลุกจากที่นั่งทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
ลิลี่เดินออกจากกระท่อมพร้อมกับมีดล่าสัตว์และเข็มชี้ทองคำ
เป็นการตอบสนองที่ดี แต่ตอนนี้ต้องระบุให้ได้เสียก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น
ขณะครุ่นคิด ฉันกวาดสายตาและพบว่า ซอจีอากับชาโซฮียังคงใจเย็นอย่างน่าประหลาด
“…สรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ได้ยินคำถามจากฉัน ซอจีอาจ้องหน้าฉันพลางผงกหัว
“ฉันเคยสงสัยว่า คนอย่างเจ้าอยู่ๆ จะปรากฏตัวขึ้นได้จริงหรือ… เพิ่งเคยมาถึงเบสแคมป์แน่จริงๆ ใช่ไหม? แต่ดูเหมือนว่าข้อมูลจาก OWIC จะเป็นความจริงสินะ”
“…?”
เมื่อเห็นสองสาวยังเยือกเย็น ลิลี่เองก็เริ่มควบคุมอารมณ์
เพียงไม่นาน สัญญาณประกาศดังขึ้น
<จากศูนย์ควบคุมกลาง มีรายงานว่ากลุ่มชาวต่างโลกกำลังเข้าใกล้หมู่บ้านจากด่านตรวจฝั่งเหนือ ไม่ใช่กลุ่มที่เป็นอันตราย ดังนั้นจงอยู่ในความสงบและปฏิบัติตามกฎโดยการเปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายของต่างโลก ขอทวนอีกครั้ง ตอนนี้มีกลุ่มชาวต่างโลกกำลัง…>
“…”
ซอจีอาระเบิดเสียงหัวเราะ
“พวกเจ้าจริงจังชะมัด ไม่คิดว่าจะทำถึงขั้นนี้”
ชาโซฮีไม่รู้ว่านั่นหมายถึงอะไร แต่เธอทราบว่าซอจีอาเป็นเอลฟ์ จึงพอจะเดาได้เล็กน้อย
ฉันเองก็พอจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว
ไม่ว่าจะโชคดีมีประตูมิติเปิดห่างไกลความเจริญมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางที่จะไม่ติดต่อกับชาวต่างโลกเลย นั่นคือเหตุผลที่ OWIC ต้องมีมาตรการรับมือรอบด้าน
“ชาวต่างโลกมาเยี่ยมบ่อยหรือ”
“ก็บางครั้งบางคราว อาจจะครั้งที่สี่แล้วกระมัง… ครั้งหนึ่งเคยมีตัวแทนจากจักรวรรดิแวะมา และนั่นอาจวิกฤติมากที่สุด”
ซอจีอาพูดจบ ชาโซฮีมองเธอและกล่าว
“คุณจีอา… ชุดของคุณคงใช้ได้ แต่ของฉันเป็นสูท… ต้องรีบกลับโรงแรมแล้ว ขอเอาโทรศัพท์กลับไปเลยได้ไหม? ไว้ผลออกแล้วจะรีบแจ้ง”
ฉันโบกมือพอเป็นพิธีและหันมามองลิลี่
“…ลิลี่ เธอไปเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเอง”
แม้จะเกิดคำถาม แต่ลิลี่ไม่มัวซักไซ้ แค่รีบทำตามอย่างว่าง่าย
ได้ยินว่าถูกฝึกมาตั้งแต่เด็ก? ถูกฝึกแบบไหน? ทหาร?
หลังจากเปลี่ยนชุดให้เหมาะสม ฉันเก็บกวาดสิ่งที่ชาวต่างโลกอาจมองว่าประหลาดเข้าไปในกระท่อม
“ที่รัก เชื่อฟังคนง่ายกว่าที่คิดนะเนี่ย”
ซอจีอาจ้องฉันด้วยความประหลาดใจ
“ถ้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องแหกกฎ ก็จงทำตามกฎ”
“หมายความว่าตอนนั้นเจ้ามีเหตุผลให้ต้องแหกกฎสินะ… เช่นถ้าไม่ทำ ก็จะเกิดปัญหา”
ฉันพยักหน้ารับ เพราะเข้าใจว่าซอจีอาหมายถึงเหตุการณ์ในอพาร์ตเมนต์ของเธอ
“พูดตามตรง ข้าคิดว่าเจ้าเป็นสัตว์ร้ายเสียอีก”
“สัตว์ร้ายจะถูกปฏิบัติเยี่ยงสัตว์”
ซอจีอาหัวเราะ
“นั่นก็จริง… แต่เห็นที ในอนาคตข้าต้องระวังตัวต่อหน้าที่รักให้มากขึ้น”
ระหว่างการสนทนา ลิลี่ที่เปลี่ยนชุดเสร็จเดินกลับออกมา เป็นเดรสของขุนนางแบบเก่าที่ถูกซักจนสะอาด
“ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใส่นาน… รู้สึกเขินแปลกๆ”
เป็นการออกแบบที่เน้นความกลมกลืนระหว่างสีแดงและดำ
ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คงเหมือนเดรสสไตล์โกธิกของชาวโลก
แวมไพร์กับชุดโกธิกเป็นของคู่กัน ได้เห็นภาพแบบนั้น ฉันรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นท่านเคาต์แห่งตระกูลแวมไพร์
“ทายาทของตระกูลซินก้ากลับมาแล้ว”
ซอจีอาพูดเป็นภาษาต่างโลก
ขณะเดียวกัน กลุ่มคนจากทางเหนือปรากฏตัว ขยับใกล้เข้ามาทีละนิด
“หืม”
ฉันสังเกตเห็นว่าคนเหล่านั้นเดินมาทางฉัน
ยังไม่ทันที่จะคิดหาเหตุผลรองรับ ผู้มาเยือนกับฉันก็เผชิญหน้ากัน
เป็นกลุ่มคนประมาณยี่สิบ กำลังลากเกี้ยว แค่มองผิวเผินก็เดาได้ไม่ยากว่าเดินทางมาไกล
ทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหลวมๆ
“ขอให้เหล่าเก้าเทพทรงโอบกอดหมู่บ้านแห่งนี้”
เป็นภาษากลางของต่างโลก ฉันควรตอบกลับไปว่าอย่างไร?
“เราคือคณะจาริกแสวงบุญจากศาสนจักรของเทวราชา มีความประสงค์ที่จะถ่ายทอดข้อความไปยังตัวแทนหมู่บ้าน แต่ถ้านั่นไม่สะดวก เจ้าจะรับฟังไว้แทนก็ได้”
ฉันอึ้งไปสักพัก ทำได้เพียงยืนนิ่ง
โชคดีที่ซอจีอาช่วยพูดแทน
“ช่วยรอที่นี่สักครู่ได้ไหม”
หัวหน้าคณะจาริกแสวงบุญพยักหน้า ดวงตาคู่นั้นช่างน่าทึ่งมาก
ภายนอกดูเหมือนมนุษย์ แต่ดวงตากลับ…
“…นั่นอะไร อวกาศรึไง”
ราวกับในดวงตามีอวกาศลอยอยู่
ลิลี่ด้านข้างกระซิบ
“พวกเขาคือลูกหลานของดวงดาว เผ่าพันธุ์อันเป็นที่รักของเทพทั้งเก้า”
ได้ยินคำพูดลิลี่ หัวหน้าคณะจาริกแสวงบุญฉีกยิ้ม คล้ายกับบรรยากาศรอบตัวของเผ่าพันธุ์นี้เต็มไปด้วยความอบอุ่นและใจดี
ซอจีอาช่วยยืนยันในเรื่องนั้น
“นั่นคือเหตุผลที่เผ่าพันธุ์ของพวกเขามีจำนวนดารากรมากที่สุด”
โฮ่
หรือพูดง่ายๆ ก็คือ
“พวกคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิ…”
สัญชาตญาณของลิลี่น่าทึ่งมาก
ทั้งที่ไม่เข้าใจคำพูด แต่กลับรีบนำมือมาปิดปากฉัน
หลังจากรอสักพัก ชายวัยกลางคนที่น่าจะมาจาก OWIC เดินเข้าใกล้กระท่อมด้วยชุดคอสเพลย์เป็นผู้ใหญ่บ้านต่างโลก
หัวหน้าคณะจาริกแสวงบุญกล่าวทักทาย
“ขอให้เหล่าเก้าเทพทรงโอบกอดหมู่บ้านแห่งนี้”
“ผู้ใหญ่บ้านมาเซโต ยินดีต้อนรับผู้มาเยือน”
โฮ่…
ถูกฝึกฝนมาเพื่อตบตาชาวต่างโลกโดยเฉพาะ?
ซอจีอาเดินเข้ามาใกล้ฉันพลางกระซิบ
“บริษัทนี้มีแต่พวกโรคจิตนะ ว่าไหม”
ฉันเริ่มเห็นด้วยแล้ว
คณะจาริกแสวงบุญมองมาทางกระท่อมของฉัน ก่อนจะหันไปมองหมู่บ้าน
“ท่านมาเยือนหมู่บ้านของเราด้วยธุระอันใด?”
“พวกเราคือคณะจาริกแสวงบุญของศาสนจักรเทวราชา ขณะผ่านมาแถวนี้ ข้าได้ทราบว่ามีอยู่บ้านอยู่ไม่ไกล จึงแวะมาเยือน”
หัวหน้าคณะจาริกแสวงบุญมองไปยังทิวทัศน์ที่ไม่ไกลจากหมู่บ้านและกระท่อม ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ดูเหมือนว่า หมู่บ้านแห่งนี้จะไม่ได้รับความคุ้มครองจากตระกูลขุนนางหรืออาณาจักรใช่ไหม”
ชายที่คอสเพลย์เป็นผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า
“ใช่ แล้วมีปัญหาอะไรหรือ”
“พวกเจ้าอาจจะยังไม่ทราบ… ข้าจึงมาเพื่อตักเตือน”
“พวกเราไม่อยากถูกลากไปพัวพันการเมือง”
ได้ยินคำพูดนักคอสเพลย์ผู้ใหญ่บ้าน หัวหน้าคณะจาริกแสวงบุญรีบส่ายหน้า
“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น… ในอีกสองคืน อุนเดราจะถูกลา·ซีมาครอบงำโดยสมบูรณ์”
อุนเดรา? ลา·ซีมา?
ซอจีอากล่าว
“เป็นนามของดวงจันทร์ หมายความว่าดวงจันทร์ดวงใหญ่ที่เคลื่อนไหวได้เร็ว จะครอบงำดวงจันทร์ดวงเล็กที่อยู่กับที่”
อ้อ จันทรุปราคาของต่างโลกสินะ จันทรุปราคาแบบดวงจันทร์บังดวงจันทร์
แล้วปัญหาอยู่ที่ตรงไหน?
ผู้ใหญ่บ้านเองก็เผยสีหน้างงงวย เพราะไม่รู้ว่านั่นหมายถึงอะไร
“อุนเดราคือเทพผู้ปกป้องโลกวัตถุจากความชั่วร้ายในนรก หากอุนเดราไม่ทำให้โลกสว่างไสว เหล่าภูตผีจากนรกจะมากวาดล้างโลก”
“ความหมายก็คือ…”
“ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องเลยสินะ… นั่นเรื่องใหญ่แล้ว หากพวกเจ้าไม่รีบเตรียมตัว…”
ด้วยความสัตย์จริง ฉันทนฟังเฉยๆ ไม่ได้
“หมายถึงไวลด์ฮันต์?”
เมื่อฉันเปิดปาก ผู้ใหญ่บ้านทำตาเบิกกว้างพลางต้องการกล่าวบางสิ่ง แต่สุดท้ายก็ปิดปากเงียบ
คงประหลาดใจที่ได้ยินฉันพูดภาษาต่างโลก เห็นทีพวก OWIC คงได้ฮือฮากันอีกรอบ
“ไวลด์ฮันต์… ดูเหมือนว่าคนแถวนี้จะเรียกมันเช่นนั้น”
“ถ้าเข้าใจไม่ผิด มันคือปรากฏการณ์ที่วิญญาณมารออกไล่ล่าไปทั่วท้องฟ้า น่าจะประมาณนี้ใช่ไหม?”
หัวหน้าคณะจาริกแสวงบุญผงกศีรษะ
“…โชคยังดีที่มีคนรู้อยู่หนึ่งคน”
ปรากฏการณ์ที่สิ่งมีชีวิตนอกโลกนับพันไล่กวาดล้างทั่วผืนแผ่นดิน
ฉันเคยพบเจอมาก่อน และค่อนข้างบ่อยเสียด้วย
______________________
ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (-/4)
ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:
https://www.facebook.com/bjknovel/
หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel