779 - การลงโทษต่อศาลสวรรค์
779 - การลงโทษต่อศาลสวรรค์
“คราวนี้การเดินทางสู่จงโจวไม่ใช่เรื่องง่าย เราจะเผชิญกับความท้าทายมากมาย เราทั้งหมดเป็นผู้ฝึกฝนในดินแดนรกร้างตะวันออกดังนั้นเราจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน” จี้ฮ่าวเยว่กล่าว
ในที่สุดเย่ฟ่านก็เข้าใจว่าพวกเขากำลังจะไปจงโจว ที่ซึ่งพวกเขาจะได้พบปะกันเป้าหมายของพวกเขาคือยอดเขาเหิงหยู(อมตะนิรันดร์กาล) และพวกเขาต้องการใช้โอกาสนี้รวมตัวกัน
ตามตำนาน เมื่อจักรพรรดิเหิงหยูแห่งตระกูลเจียงสังหารสิ่งมีชีวิตที่ออกมาจากเหมืองโบราณต้นกำเนิด เขาได้มุ่งหน้าสู่จงโจวและหยุดพักผ่อนที่ภูเขาโบราณนี้เพื่อมองดูดินแดนรกร้างตะวันออกเป็นครั้งสุดท้าย
คนรุ่นหลังมาที่นี่เพื่อแสดงความเคารพ ทุกคนต้องการเห็นหนทางของจักรพรรดิโบราณ
ไม่นานหลังจากนั้นเฟิงหวง เหยาซี และคนอื่นๆ ก็มาถึง ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นหนุ่มสาวที่มีอำนาจมากที่สุดในตงหวง
พวกเขาเหลือบมองเย่ฟ่านด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่มีใครเดินเข้ามาทักทาย เรือลำนั้นเปรียบเสมือนกระสวยที่แล่นข้ามทะเลสาบและมาที่ตีนเขาโบราณที่ขวางอยู่ข้างหน้า
ทะเลสาบทอดยาวราวกับรากของภูเขา ฝนหยุดลงแล้วในเวลานี้ สะท้อนให้เห็นภูเขาสีเขียวขุ่นที่ปกคลุมไปด้วยหมอก ราวกับแดนสวรรค์
ทุกคนปีนยอดเขาเหิงหยูและมองย้อนกลับไปที่ดินแดนรกร้างตะวันออก
“ทุกคน ในตอนนี้เรากำลังเดินทางสู่จงโจวที่ซึ่งมีผู้แข็งแกร่งจากห้าดินแดนมารวมตัวกัน มันจะเป็นโอกาสยอดเยี่ยมที่สุดแต่ก็เต็มไปด้วยอันตรายทุกฝีก้าว และพวกเราบางคนอาจไม่มีโอกาสได้กลับบ้าน…”
“คนที่แข็งแกร่งที่สุดจากห้าดินแดน การรวมตัวเช่นนี้หมายถึงชีวิตและความตายที่คาดเดาไม่ได้ มาดูกันว่าพวกเรายอดฝีมือจากตงหวงจะสามารถอยู่ในสำนักฉีซื่ออย่างสงบได้หรือไม่”
“บูม”
เมื่อเย่ฟ่านยืนบนเรือและมองไปที่ยอดเขาเหิงหยูกระบี่ในทะเลสาบพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าฟาดฟันใส่เขา ประมงเฒ่าคือผู้ทำการโจมตีครั้งนี้
บนยอดเขาเหิงหยูทุกคนตกใจ กลิ่นอายสังหารดังกล่าวแทรกซึมทั่วทุกพื้นที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประมงเฒ่าที่น่ากลัวอย่างยิ่งราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
เขาผนึกความว่างเปล่า แม้แต่แมลงวันก็ไม่สามารถหนีรอดออกมาได้ ทายาทของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดหน้าเปลี่ยนสี ฝ่ายตรงข้ามหวังจะสังหารพวกเขาไปด้วยหรือไม่?
“ผลั่ก”
เย่ฟ่านเดินเข้าไปในความว่างเปล่าก่อนจะแทงนิ้วเข้าใส่หน้าผากของนักฆ่าชุดดำที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้น
“ป๊ะ”
เขาคว้ากระบี่ยาวและไปปรากฏตัวอีกทิศทางหนึ่ง กระบี่ในมือของเขาถูกเหวี่ยงออกไปพร้อมกับศีรษะที่กระเด็นขึ้นสู่ท้องฟ้า
ประมงเฒ่าขับเคลื่อนพลังศักดิ์สิทธิ์ที่มากมายมหาศาลโจมตีใส่เย่ฟ่าน มือสังหารหลายคนเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งและปิดล้อมไม่ให้เขาสามารถหลบหนีได้
“บูม”
และในขณะนี้ร่างวิญญาณสีทองก็ออกมาจากคิ้วของเย่ฟ่าน ซึ่งเป็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลัง กำปั้นของเขากระแทกเข้าหายอดฝีมือหลายคนและบังคับให้มือสังหารเหล่านั้นกระเด็นกลับไปทางด้านหลัง
แต่มือสังหารคนหนึ่งยังคงมุ่งมั่นที่จะจัดการเย่ฟ่าน และเขาเลือกที่จะปะทะการโจมตีกับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์สีทองตรงๆ
“บูม”
วิญญาณสีทองเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ นักฆ่าเฒ่าทำได้เพียงปลดปล่อยคลื่นพลังออกมาจากหว่างคิ้วเพื่อป้องกันการโจมตีครั้งนี้
“เปรี้ยะ”
นักฆ่าเฒ่าร่างกายแตกร้าว และวิญญาณของเขาตะเกียกตะกายหลบหนีเข้าสู่ความว่างเปล่า
“ครืด”
เย่ฟ่านถอยหลังกลับในขณะเดียวกันหม้อขนาดใหญ่ของเขาก็ขวางอยู่ด้านหน้าเพื่อป้องกันการโจมตีครั้งต่อไปของฝ่ายตรงข้าม
“ครืน” “ครืน”…
รอยแยกของมิติเปิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง นักฆ่าเจ็ดแปดคนที่ซ่อนอยู่ในความมืดพุ่งออกมาด้วยความกระตือรือร้น
ร่างจิตวิญญาณสีทองกลายซ่อมตัวอยู่ด้านหลังหม้อขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ยงคงกระพัน ในขณะนี้หม้อสีทองได้เคลื่อนไปข้างหน้าและบดขยี้ยอดฝีมือจากศาลสวรรค์อย่างรุนแรง
บนยอดเขาเหิงหยู ยอดฝีมือรุ่นเยาว์ของดินแดนรกร้างตะออกรู้สึกประหลาดใจ และเขาไม่เคยคิดว่าศาลสวรรค์จะทุ่มกำลังมาทั้งรังแบบนี้
“บูม”
ความผันผวนขนาดมหึมาปกคลุมทั้งสิบทิศ มีนักฆ่าอาวุโสสี่คน แต่ละคนครอบครองทิศทั้งสี่ ปิดกั้นเส้นทางหลบหนีทั้งหมด
ในเวลาเดียวกัน แสงอันเย็นยะเยือกก็สาดส่องลงมาเป็นระยะๆ ในทะเลสาบ ยังมีนักฆ่าคนอื่นๆ ที่ซ่อมนตัวอยู่ใต้น้ำและทำการโจมตีเป็นครั้งคราว
“คราวนี้ร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณมีแนวโน้มที่จะโชคร้ายมากกว่าโชคดี มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดึงดูดทัณฑ์สวรรค์ลงมาอีกครั้ง?”
ใครบางคนบนยอดเขาเหิงหยูตัดสินเช่นนี้ ความแข็งแกร่งของนักฆ่าเฒ่าเหล่านั้นช่างน่ากลัว พวกเขาผนึกความว่างเปล่าจนแทบจะหนีไม่พ้น
แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจได้เกิดขึ้น เย่ฟ่านถือกระบี่ศักดิ์สิทธิ์ที่อาบไปด้วยเลือดฟาดฟันเข้าหาศัตรูหลายคนราวกับตัดกระดาษและทะลวงออกจากวงล้อมได้อย่างง่ายดาย
แม้ว่าความว่างเปล่าจะถูกผนึกแต่นั่นก็เป็นการปิดผนึกพลังศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น ความแข็งแรงทางร่างกายที่เขาแสดงออกมาไม่เป็นรองผู้สูงสุดอย่างแน่นอน
“ฝีเท้าแบบนั้นคือ …” นักฆ่าโบราณต่างก็แตกตื่นอย่างถึงที่สุด
“ซิงจื่อเจวี๋ย(ทักษะการเคลื่อนไหว) ถือกำเนิดแล้ว ‘สวรรค์’ กำลังจะตื่นขึ้นหรือไม่?” หัวใจของนักฆ่าเฒ่าพองตัว
“เย่ฟ่าน…” จี้จือเยว่เรียกเบาๆ พยายามไล่ตามเขาออกไป แต่จี้ฮ่าวเยว่ดึงนางกลับมา
“พี่ใหญ่ทำไมเจ้าถึงหยุดข้าไว้ เมื่อใดที่ข้าสามารถเอาชนะเจ้าได้ ข้าจะผนึกเจ้าไว้เป็นเวลาครึ่งปี”
จี้จื่อเยว่ย่นจมูก นางโบกกำปั้นน้อยๆ และชำเลืองมองพี่ชายด้วยความไม่พอใจ ทุกคนยิ้มเมื่อเห็นเช่นนี้
“การสังหารร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณไม่ใช่เรื่องง่าย นักฆ่าโบราณเสียยอดฝีมือไปอีกแล้ว ทักษะลับชนิดใดที่เขาใช้ในการฝ่าวงล้อม?”
ณ จุดนี้ ผู้มีความสามารถจำนวนมากจะมารวมตัวกันที่จงโจวและจะเริ่มการต่อสู้ที่ดุเดือดที่สุด นี่จะเป็นการปะทะกันครั้งแรกและผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นก็น่าตกตะลึงจนจิตใจของพวกเขาร้อนรุ่ม
สำนักฉีซื่อในจงโจวจะเป็นสถานที่ที่มังกรและหงส์มาชุมนุมกัน
เย่ฟ่านถูกนักฆ่าโบราณของศาลสวรรค์ลอบสังหาร ดังที่จักรพรรดิดำกล่าว อีกฝ่ายมีทักษะลับที่สามารถค้นหาว่าเขาอยู่ที่ไหน
แต่เย่ฟ่านไม่มีความเกรงกลัว เขาหยิบเอาก้อนหยกที่บรรจุค่ายกลของจักรพรรดิดำออกมาก่อนจะเคลื่อนย้ายข้ามความว่างเปล่าไปในทันที
หลังจากเก็บตัวเงียบไปหนึ่งเดือนเต็ม ในที่สุดเย่ฟ่านก็ปรากฏตัวอีกครั้ง
เมื่อเขาถูกลอบสังหารในทะเลสาบเขาไม่ได้หนีไปไกล เขาใช้ทักษะลับของสวรรค์เพื่อซ่อนตัวอย่างเงียบเชียบ และเฝ้าติดตามนักฆ่าเหล่านั้นจนพบสถานที่ชุมนุมของพวกเขา
‘ค่ายฝึกนักฆ่า’
เมื่อสำรวจจำแนกใจว่านักฆ่าเฒ่าระดับปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ไม่อยู่ที่นี่ เย่ฟ่านก็ตัดสินใจที่จะลงมือทันที
ท้องฟ้ามืดสนิท เย่ฟ่านแอบเข้าไปในวังใต้ดินราวกับวิญญาณชั่วร้าย วังหินใต้ดินโบราณเต็มไปด้วยความผันผวนของกาลเวลา และมีเลือดฉาบไปทั่วผนัง
ที่นี่คือค่ายฝึกและมีปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์เพียงคนเดียวที่เป็นผู้นำ น่าเสียดายที่วันนี้เขาจากไปและไม่ได้นั่งอยู่ในวังใต้ดินอีก
“กร็อบ”
เย่ฟ่านเหักคอของนักฆ่าสองคนที่เฝ้าประตูอย่างเงียบๆ ในเวลานี้เขากลายเป็นนักฆ่าระดับเทพซึ่งเรียนรู้ทักษะการเคลื่อนไหวของ ‘สวรรค์’ มาอย่างเชี่ยวชาญ
“กร็อบ”
เย่ฟ่านโบกไม้เท้าสีทองอย่างไม่ลดละ เก็บเกี่ยวชีวิตจากถ้ำหนึ่งไปยังอีกถ้ำหนึ่ง พื้นดินเต็มไปด้วยกลิ่นของเลือดและความตาย
“ใคร!”
ในที่สุดก็มีคนรู้ตัวแต่ก็สายไป ตอนนี้มีคนตายไปหลายสิบคนแล้ว และอีกไม่ถึงสิบคนที่เหลือกำลังจะถูกฆ่า
“เจ้าคือเย่ฟ่าน?”
“ข้ามาฆ่าพวกเจ้าในนามของ ‘สวรรค์’”
เย่ฟ่านเยาะเย้ย ไม้เท้าสีทองนั้นเหมือนแสงอาทิตย์ รัศมีแห่งการสังหารปั่นป่วนราวกับทะเล
“ปึก”
ศีรษะของฝ่ายตรงข้ามลอยขึ้นแต่ร่างกายล้มลงกับพื้น
“เจ้า…”
นักฆ่าคนหนึ่งคำรามด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาพังยับเยิน มีเพียงสายตาที่ดุร้ายเท่านั้นที่ยังคงจับจ้องเย่ฟ่านอยู่
“หือ?”
เย่ฟ่านผงะ นักฆ่าหนุ่มเหล่านี้ล้วนอยู่ในอาณาจักรแปลงมังกร ดูเหมือนเขากำลังจะสังหารยอดฝีมือที่เป็นเมล็ดพันธุ์ของพิภพและอเวจีเข้าให้แล้ว
“นี่คือการลงโทษที่ศาลสวรรค์ควรได้รับ” ดวงตาของเย่ฟ่านเป็นประกายอย่างเย็นชา
“เจ้าประเมินเราต่ำไป มีคนที่แข็งแกร่งกว่าข้ามาก เขาเกิดมาเพื่อฆ่าราชารุ่นเยาว์โดยเฉพาะ แม้ว่าเจ้าจะเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณ เจ้าก็หนีความตายไม่พ้น”
“ข้าได้ยินมาว่าวังโบราณของเจ้าปูด้วยพื้นหัวกระโหลกของผู้สูงสุด เมื่อถึงเวลานั้นถ้าจะไปเยี่ยมบรรพบุรุษของเจ้าด้วยตัวเอง”
เย่ฟ่านเยาะเย้ยก่อนจะเริ่มสังหารผู้คนอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง
“เจ้าไม่มีโอกาส ใครบางคนที่แข็งแกร่งกว่าข้ามากจะสังหารเจ้าอย่างแน่นอน เขาเกิดมาเพื่อฆ่าคนแบบเจ้าโดยเฉพาะ” นักฆ่าหนุ่มคนนั้นกล่าวอย่างเย็นชา นี่คือการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของเขา
“จริงหรือ? เช่นนั้นข้าจะรอ หากเขาไม่มาข้าจะไปที่วังโบราณของเจ้าเพื่อเยี่ยมเขาเอง”
“บูม”
หลังจากสังหารทุกคนจนหมดสิ้นเย่ฟ่านก็หายตัวไปในความมืด เหลือเพียงเลือดและซากศพกองอยู่บนพื้น
(จบภาคแรกเขย่าตงหวง)
