อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 97 เดอะชอว์แชงค์ มิตรภาพ ความหวัง ความรุนแรง
ตอนที่ 97 เดอะชอว์แชงค์ มิตรภาพ ความหวัง ความรุนแรง
"ผมซื้อวัตถุโบราณมาชุดหนึ่งแล้ว คุณสนใจที่จะไปดูตอนนี้ไหม?" ฮาร์ดี้ถามฮานเยจิน
"โอเค!" ฮันเยจินเห็นด้วย
ฮาร์ดี้ขับรถไปกับฮันเยจินที่บริษัทเอชดีซีเคียวริตี้ เมื่อทั้งสองเดินเข้าไป ฮันเยจินก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "บริษัทเอชดีซีเคียวริตี้ ฉันเคยได้ยินชื่อนี้อยู่นะ แล้วพวกเรามาทำอะไรที่บริษัทรักษาความปลอดภัยนี้?"
ฮาร์ดี้ยิ้ม
"บริษัทรักษาความปลอดภัยนี้เป็นของผมเอง เครื่องลายครามก็ถูกเก็บไว้ในบริษัทรักษาความปลอดภัยด้วย ก็ที่นี่มันปลอดภัยกว่า "
ฮันเยจินมองไปที่ฮาร์ดี้ด้วยความประหลาดใจ
"ถ้าอย่างนั้นในสารคดีก็เป็นบริษัทเอชดีซีเคียวริตี้ใช่ไหม?" เดือนที่แล้วเธอเพิ่งถูกอิริน่าลากตัวไปดูสารคดีเรื่อง 'การปล้นธนาคารในลอสแองเจลิส' มาเหมือนกัน
"ใช่แล้ว"
"แล้วบริษัทภาพยนตร์เอชดีล่ะ?"
"มันก็เป็นของผมเหมือนกัน"
ฮันเยจินมองไปที่ ฮาร์ดี้อย่างระมัดระวังอีกครั้ง เขาเป็นเจ้าของบริษัทสองแห่งตั้งแต่อายุยังน้อย แสดงว่าเขาจะต้องมีความสามารถมากแน่ๆ
ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะอวดอ้างว่าจะทำเงินกับมันได้
ทั้งสองคนมาที่ห้องเก็บของ
ฮันเยจินเห็นเครื่องลายครามบนชั้นวางของ เธอก็ถูกมันดึงดูดทันที
"นี่คือขวดหยูอี้ที่มีสีเขียวอมฟ้าที่สวยมากๆ เลย! มันน่าจะถูกสร้างขึ้นในเจียชิงของราชวงศ์ชิง มันเป็นผลงานที่สร้างจากเตาเผาอย่างดีเลยล่ะ"
"นี่คือถ้วยชาสีดำอลูมิเนียมที่ทำโดยเฉียนหลงในราชวงศ์ชิง แถมยังมีจารึกจักรพรรดิอยู่บนถ้วยอีก ทำให้มันยิ่งมีมูลค่าสูงมาก"
"เครื่องแก้วหูยาวนี้ทำมาจากเทคนิคโบราณที่เรียกว่า Cloisonne พวกเขาจะเอาลวดมาทำเป็นลวดลายและลงสีรอบๆ เพื่อให้ได้ลวดลายที่สูงส่งและสวยงาม แถมมันยังเป็นสีทองที่ยอดเยี่ยมและอุดมไปด้วย..."
ฮันเยจินเปิดปากของเธอและพูดอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ฮาร์ดี้จะมีวิญญาณของชาวจีนอยู่ เขาก็ไม่เข้าใจบางคำที่เธอพูดออกมาเลย
เธอได้รับการสั่งสอนมาอย่างดีแน่ๆ
ฮาร์ดี้กล่าวว่า "เราจะจัดตั้งบริษัทซื้อขายงานศิลปะที่นี่ และโกดังเก็บของก็จะอยู่ที่นี่ด้วย แน่นอนว่าบริษัทรักษาความปลอดภัยจะรับประกันได้ มันจะไม่ถูกโจรกรรมอย่างแน่นอน"
ฮันเยจินยิ้ม
"ฉันก็คิดว่าที่นี่เป็นที่ที่ดีจริงๆ ตู้นิรภัยของธนาคารได้รับการคุ้มครองโดยคุณ ถ้าที่นี่ไม่ปลอดภัยก็ไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยแล้ว"
"ถ้าคุณจะจดทะเบียนบริษัท ฉันขอแนะนำให้คุณจดทะเบียนบริษัทแบบประมูล บริษัทประมูลจะเกี่ยวข้องกับธุรกิจที่หลากหลายมากขึ้น รวมถึงการซื้อขายที่สามารถระบุตัวตนของคนที่มาทำธุรกรรมได้ ซึ่งมันไม่สำคัญว่าเราจะเก็บไว้ทำไม พวกเราแค่จะรวบรวมมันไว้และไม่ได้เอาไปทำธุรกิจอื่นๆ"
ฮาร์ดี้คิดว่าสิ่งที่ฮันเยจินพูดมีเหตุผล
"ถ้าอย่างนั้นก็จัดตั้งบริษัทประมูล"
ไปกันเลย!
ฮาร์ดี้พาฮันเยจินไปหานายหน้า เพื่อช่วยซื้อบริษัทแห่งหนึ่งเปลี่ยนให้เป็นบริษัทประมูลภายใต้ชื่อของฮาร์ดี้
"เราจำเป็นต้องมีที่ตั้งสำนักงานด้วย" ฮันเยจินกล่าว
"จากนี้ไปคุณมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบบริษัทนี้ ถ้าที่ตั้งสำนักงานผมคิดว่าคุณสามารถเช่าอาคารสำนักงานใกล้กับมหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนียได้ ซึ่งสำนักงานจะเป็นด่านหน้า และบริษัทรักษาความปลอดภัยจะทำหน้าที่เป็นคลังสินค้า" ฮาร์ดี้กล่าว
"ฉันคิดว่ามันก็โอเค" ฮันเยจินพยักหน้า
ฮาร์ดี้ยิ้มและยื่นมือของเขาออกไป ฮันเยจินหยุดชะงักชั่วครู่และเธอก็ยื่นมือออกไปจับมือกับเขา
"จากนี้ไปคุณคือผู้จัดการทั่วไปของบริษัทประมูลฮาร์ดี้ ต่อไปการจัดหาคนและการพัฒนาบริษัทจะถูกปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณ"
ฮาร์ดี้พูดจบและก็ยื่นหนังสือรับรองการจดทะเบียนบริษัทในมือของเขาให้กับฮันเยจิน
ฮันเยจินรับใบรับรองการจดทะเบียนบริษัทจากเขา เธอรู้สึกว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองไปพักหนึ่ง
แล้วความกังวลก็เกิดขึ้นมา
แต่
นี่คือสิ่งที่ฉันชอบจริงๆ
ถ้าอย่างนั้นก็ทำมันให้ดีละกัน!
ฮาร์ดี้หยิบเช็คออกมาเขียนจำนวนเงิน แล้วเขาก็ฉีกมันออกและยื่นให้กับฮันเยจิน "นี่คือเช็คจำนวน 100,000 ดอลลาร์สำหรับเงินทุนเริ่มต้นของบริษัท"
ฮันเยจินรับเช็คด้วยความงุนงง แถมมันยังเป็นเงินจำนวน 100,000 ดอลลาร์อีก และยังถูกส่งมอบให้กับเธอง่ายๆ อย่างนี้ เขาไม่กลัวว่าเธอจะเอาเงินหนีไปเหรอ?
"ส่วนการบริหารของของบริษัทประมูลก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วในตอนนี้" ฮาร์ดี้ยิ้ม
ในตอนนี้มันเป็นเวลา 1 ทุ่มแล้ว ฮาดี้จึงพาฮันเยจินไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศสเพื่อไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
เมื่อฮันเยจินกำลังรับประทานอาหาร เธอก็มีความรู้สึกแปลกๆ อยู่ในใจตลอดเวลา
แต่เธอก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันมีอะไรที่ผิดปกติ
ฮาร์ดี้มองไปที่เด็กสาวที่ดูบอบบางข้างหน้า
เขารู้สึกถึงความสำเร็จเล็กน้อย
เขาไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่มอบดอกไม้ ไปกินข้าวและดูหนังสักเรื่อง
แค่นั้นมันก็อาจจะดีแล้ว
แต่เขาได้เธอมาทำงานด้วยกัน และพาเธอออกมาทานอาหารค่ำด้านนอก แม้อาจจะดูคล้ายกับการเฉลิมฉลองที่ได้ก่อตั้งบริษัทก็เถอะ
ในอนาคตทั้งสองอาจจะมีความสัมพันธ์ที่เหนือกว่าเจ้านายกับลูกน้อง
เขาจะได้ติดต่อกับเธอมากขึ้น
เมื่อมีเวลาก็ขอให้เธอออกมาทานอาหารค่ำและพูดคุยเกี่ยวงานศิลปะด้วยกัน
ในระหว่างมื้ออาหารทั้งสองได้พูดคุยกันเกี่ยวกับวิธีการที่บริษัทจะดำเนินการในอนาคต ฮาร์ดี้จึงได้ให้วิธีการที่ง่ายที่สุดกับเธอไป
ทำการสร้างแผนผังบริษัท จากนั้นก็รับสมัครพนังงาน เพื่อที่จะได้จัดหาซื้อของเก่ามาเก็บ
ส่วนการหาเงินปล่อยให้เป็นหน้าที่เขาก็พอ
"เยจินอะไรคือความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ?" ฮาร์ดี้ถาม
ฮันเยจินคิดอยู่ครู่หนึ่ง "จริงๆ แล้วฉันมีความฝันที่จะสร้างพิพิธภัณฑ์ศิลปะขึ้นมา ออกแบบพิพิธภัณฑ์ด้วยตัวเอง และรวบรวมงานศิลปะจากทั่วทุกมุมโลกให้มาอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าโบราณวัตถุที่สำคัญที่สุดคือโบราณวัตถุของจีน ฉันอยากจะแสดงคุณสมบัติของศิลปะจีนให้คนทั่วโลกได้เห็น!"
โดยไม่รู้ตัวเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึง 3 ทุ่ม
ฮาร์ดี้ส่งเด็กสาวกลับไปที่มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย จอดรถที่ข้างล่างหอพัก
ฮันเยจินก็ลงจากรถ โบกมือลาฮาร์ดี้
เมื่อเธอเปิดประตูห้อง เธอก็พบเพื่อนร่วมห้องอิริน่ากำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
พร้อมกับที่สายตาของเธอก็กำลังจ้องมาที่เยจินด้วย
"มีอะไรเหรอ?" ฮันเยจินถามด้วยความสงสัย
“ฮันเยจิน ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอกลายเป็นคนที่ห่วงใยผู้ชายมากกว่าเพื่อนไปแล้ว เธอออกไปข้างนอกกับคุณฮาร์ดี้และรับประทานอาหารเย็นด้วยกันใช่ไหม?” อิริน่าถามแบบโกรธๆ
ฮันเยจินยิ้ม
เธอเดินไปที่โซฟาและนั่งลง
"ใช่ และเราก็ไม่ได้กินแค่อาหารเย็นด้วยนะ"
"อ่า! พวกเธอทำอะไรกันอีก!" อิริน่าถามอย่างกังวล
"เราได้จัดตั้งบริษัทขึ้นมานะสิ"
อิริน่าตกตะลึง
จัดตั้งบริษัท?
เธอคาดไม่ถึงว่าจะได้คำตอบแบบนี้
ฮันเยจินเล่าเรื่องให้อิริน่าฟังเกี่ยวกับประสบการณ์ในช่วงบ่าย จากนั้นก็หยิบใบรับรองการจดทะเบียนบริษัทให้เพื่อนร่วมห้องของเธอดู อิริน่ามองไปที่แบบฟอร์มการลงทะเบียนและถามด้วยความงุนงงว่า "เธอได้บริษัทเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? แถมยังกลายเป็นคนที่รับผิดชอบบริษัทไปแล้วด้วย??”
ฮันเยจินยักไหล่ "จริงๆ แล้วตอนนี้ฉันก็ยังสับสนเล็กน้อยอยู่เหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันเกินจะควบคุมได้ไปแล้ว ฉันไม่มีเวลาที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย และสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น ฉันก็ไม่รู้ว่ามันมาทางนี้ได้ยังไง"
อิริน่ากะพริบตาแล้วเข้าไปกอดแขนเพื่อนร่วมห้อง เธอยิ้มและพูดว่า "เยจินบริษัทของเธอ ต้องรับคนเข้าทำงานใช่ไหม? แล้วเธอคิดยังไงกับฉันกันล่ะ?"
"มันจะไม่ทำให้เธอเรียนได้แย่ลงใช่ไหม?" ฮันเยจินถาม
“ไม่ ฉันกำลังจะจบปีสุดท้ายในเร็วๆ นี้ ฉันยังต้องการประสบการณ์การทำงาน แถมเราก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกันอีก มันก็สะดวกที่จะช่วยจัดการบริษัทใช่ไหม? และตอนนี้เธอก็เป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทแล้ว เธอสามารถให้ฉันเป็นผู้จัดการแผนกได้นะ ฮิฮิ”
เมื่ออิริน่าพูดจบ เธอก็ลูบไล้ไปที่แขนของฮันเยจิน
"ออกไปเลยนะ! มันไม่มีประโยชน์หรอกที่จะล่อลวงฉัน" ฮันเยจินผลักอิริน่าอย่างแรง
แต่อิริน่าก็ตามติดเธอและไม่ปล่อยให้เธอหนีไป
"ผู้ช่วย...เธอจะต้องมาเป็นผู้ช่วยให้ฉันก่อน!"
"เย้!"
อิริน่าตะโกนอย่างดีใจ
......
วันต่อมา
ฮันเยจินโทรหาถังเจิ้งหัวหน้าแก๊งค์ของราชวงศ์ถังในลอสแอนเจลิส และบอกกับเขาว่าเยจินและเพื่อนร่วมชั้นได้กระเป๋าคืนกันแล้ว
เมื่อวานอาเป่ากลับมารายงานกับถังเจิ้งว่าเมื่อพวกเขาไปถึงรังของพวกโจร
มันก็โดนบุกโดยอีวานแก๊งของบิลแล้ว
เขาขอกระเป๋าคืน แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าจะมีคนส่งมันกลับไปให้เอง
"เยจินใครส่งกระเป๋าให้คุณเหรอ?"
ถังเจิ้งต้องการถามว่าใครที่มีความแข็งแกร่งมากขนาดขอความช่วยเหลือจากแก๊งบิลได้
"เพื่อนใหม่ของฉัน ตอนที่เรากำลังตกอยู่ในอันตรายในวันนั้น เขาได้เข้ามาช่วยเราทั้งสองคนไว้" ฮันเยจินกล่าว
"โอ้ ถ้าอย่างนั้นเพื่อนของคุณชื่ออะไรเหรอ ?"
"เขาชื่อทอม ฮาร์ดี้ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ลุงถัง?"
"โอ้ ไม่มีอะไรๆ ลุงแค่ถามเฉยๆ ทุกอย่างปกติดี เยจินหนูไปมหาลัยเถอะไม่ต้องกังวลอะไรหรอก และถ้ามีปัญหาอะไรให้โทรหาลุงได้ทุกเมื่อ" ถังเจิ้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"โอเคลุงถัง บายค่ะ"
หลังวางสายไปถังเจิ้งก็ขมวดคิ้ว
ทอม ฮาร์ดี้เป็นใคร?
เป็นลูกของครอบครัวใหญ่ในลอสแองเจลิสหรือเปล่า?
ในความเป็นจริงฮาร์ดี้ไม่ได้มีชื่อเสียงมากนัก
ตอนที่เขาอยู่ในแก๊งเขาก็เป็นแค่บอสตัวเล็กๆ ต่อมาเขาได้ก่อตั้งทีมของเขาเองและทำสิ่งต่างๆ อย่างลับๆ
เขาฆ่าหัวหน้าแก๊งค์สเปน และก่อตั้งแก๊งค์บิลขึ้นมา
ในภายหลังก็เลื่อนตำแหน่งให้บิลเป็นหัวหน้าโดยตรง
ทำให้ในโลกใต้ดิน ฮาร์ดี้ไม่มีชื่อเสียงอะไรเลย
ถ้าตอนนี้ถ้าคุณตรวจสอบตัวตนของเขา
คุณก็จะพบว่าเขาเป็นเจ้านายของบริษัทหลายแห่งเท่านั้น
ตำรวจไม่มีทางมีประวัติอาชญากรรมของเขา และแก๊งค์ที่เขาเคยอยู่ก็ไม่มีตัวตน
อธิบายได้เลยว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดาๆ
......
ไม่กี่วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ฮาร์ดี้ได้รับโทรศัพท์จากเอวาการ์ดเนอร์
เธอบอกฮาร์ดี้ว่างานถ่ายทำได้เสร็จลงแล้ว และเธอจะกลับไปลอสแอนเจลิสได้ภายในสามวันนี้
"รีบกลับมาสิ ผมเตรียมอะไรดีๆ ไว้ให้เธอแล้ว" ฮาร์ดี้ยิ้ม
ทันทีที่เขาวางสายโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมารับสาย
ปรากฏว่าเป็นอีวานที่โทรหาเขาเอง
"บอสครับ คุณบอกว่าปล่อยให้พวกโจรอดอาหารเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ตอนนี้ครบกำหนดแล้วคุณจะให้ทำอะไรต่อไป?" อีวานถาม
อีวานไม่ฉลาดมากนัก เขาชอบทำอะไรที่ใช้กำลังมากกว่า
เขามีลักษณะของอันธพาลทั่วไปแต่เขานั้นทำตามคำสั่งอย่างเคร่งขัดได้เป็นอย่างดี
"แล้วคนพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง?" ฮาร์ดี้ถามแบบสบายๆ
อีวานยิ้มและกล่าวว่า "ตอนแรกพวกมันก็หิวและตะโกนโวยวายเสียงดัง ผมรู้ดีว่าความรู้สึกนั้นเป็นยังไง ผมก็เลยให้ลูกน้องสั่งสอนพวกมันทุกสองวัน พวกมันจะไม่มีทางได้อยู่แบบสบายๆ หรอก ที่นี่ไม่ใช่ที่พักผ่อนสำหรับพวกเขาสักหน่อย"
"ฮ่าๆๆ ผมปล่อยให้พวกเขาสารภาพความผิดที่เขาเคยทำมาก่อน ตอนที่พวกผมไม่มีอะไรทำกัน และแน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาเคยทำมาก็มีแต่สิ่งไม่ดี "
"การโจรกรรม การปล้น การต้มตุ๋น การฉ้อโกง การทะเลาะวิวาทพวกเขาเหล่านี้ได้เคยทำมาทั้งหมด และมีชายคนหนึ่งสารภาพว่าเมื่อเขาบุกเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง บังเอิญเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่น เขาก็แอบฟังและขโมยของไปด้วยทว่าเรื่องราวของชายหญิงคู่นี้กลับไม่ธรรมดา เพราะพวกเขาทั้งสองนั้นเป็นชู้กัน"
"เขาเดินไปเหยียบอะไรบางอย่าง จนทำให้ชายคนนั้นเดินออกมาดู เขาก็เลยหยิบปืนออกมายิงชายคนนั้นและไปฆ่าผู้หญิงที่กำลังกรีดร้องบนเตียง"
"ต่อมาหลังจากเหตุการณ์นี้สามีของผู้หญิงก็ถูกใส่ร้ายว่าเป็นฆาตกร ผมได้ยินมาว่าเขายังเป็นนายธนาคารและรองประธานของธนาคารอีกด้วย ในเวลานั้นหนังสือพิมพ์จำนวนมากก็ประโคมข่าวนี้จนโด่งดัง"
ฮาร์ดี้คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกในตอนแรก
แต่หลังจากที่เขาฟังจบ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ
เรื่องราวที่อีวานเล่าเขานั้นรู้สึกเหมือนเคยเจอมาก่อน
โจรเข้าไปงัดบ้านหลังหนึ่ง
ชายหญิงคู่หนึ่งเป็นชู้กันและก็ถูกฆ่าตายทั้งคู่
นายธนาคารต้องติดคุกเพราะความอยุติธรรมของ(ศาล)
นี่ไม่ใช่เนื้อเรื่องของ 'Shawshank Redemption' เหรอ?
"อีวานโจรคนนั้นชื่ออะไร ?" ฮาร์ดี้ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ
"ผมยังไม่ได้ถามว่ามันชื่ออะไรครับ"
ทำไมอีวานถึงต้องสนใจชื่อของไอ้โง่พวกนี้?
"อย่าพึ่งปล่อยให้ใครออกไป เดี๋ยวฉันจะไปหานายตอนนี้และ" ฮาร์ดี้สั่ง
"ครับบอส!"
