บทที่ 89 หนูไม่เต็มใจ

รอยยิ้มที่สดใสตามปกติของอลิซทำให้ลู่เจ๋อเจ็บปวด อารมณ์ของเขาค่อนข้างซับซ้อน

ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้เจ็บมากรึไง

เธอยิ้มเพื่ออะไร

แต่ลู่เจ๋อก็โล่งอก เมื่อคิดว่าสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่มาคือพ่อของอลิซ…

เดี๋ยว!

อลิซเป็นนักรบป้องกันตัวระดับ 1 ไม่ใช่เหรอ??

ทำไมพ่อเธอถึงทรงพลังขนาดนี้??

ลู่เจ๋อมองชายรูปงามผมทองอย่างงุนงง

ชายผมทองไม่สนใจสายตาของลู่เจ๋อ เขาเดินไปหาอลิซอย่างกังวลและจับมือเธอ

เปลวเพลิงสีแดงหมุนวนรอบๆ เปลวไฟสีขาวซีดของเขา มันกระโดดไปรอบ ๆ ขณะเดียวกันเปลวไฟสีฟ้าก็กำลังเผาเปลวไฟสีขาวของเขา

ชายผมทองยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น หลังจากมั่นใจว่าอลิซปลอดภัยแล้ว ในที่สุดเขาก็โล่งอก

เขาอุ้มอลิซที่อ่อนแอขึ้นแล้วมองลู่เจ๋อก่อนจะยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร “ลู่เจ๋อ นายทำได้ดีมาก ทำงานหนักต่อไป สหพันธ์ต้องการอัจฉริยะเช่นนาย”

จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้ลู่เหวินและฟูชูหยา “ขอโทษที่รบกวนเวลาอาหารเย็นของคุณ อลิซไม่ค่อยสบาย ผมจะพาเธอกลับก่อน”

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในเปลวไฟสีขาวและหายตัวไป

ในห้องนั่งเล่น ทั้งสี่คนมองหน้ากัน ลู่เหวินขมวดคิ้วมองลู่หลี่ “หลี่ ลูกรู้ไหมว่าอลิซเป็นใคร”

ลู่หลี่ส่ายหัว “อลิซไม่เคยบอกหนูเกี่ยวกับครอบครัวเธอ แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน เธอบอกว่าพ่อเธอเป็นระดับดาว”

“ระดับดาว??”

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง

นักรบที่แข็งแกร่งกว่านักรบระดับดาวในเผ่าพันธุ์มนุษย์ พวกเขาถูกมองว่าเป็นกลุ่มสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุด!

ทำไมสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังขนาดนี้ถึงมาอยู่ในระบบเต๋อหลุนเล็ก ๆ เช่นนี้?

และทำไมถึงไม่มีใครรู้เรื่องนี้?

ฟูชูหยาพูดอย่างกังวลว่า “หนูอลิซป่วยรึเปล่า?”

เธอประทับใจอลิซที่ร่าเริงและใจดี แม้แต่เธอก็ยังรู้สึกปวดใจเมื่อเห็นอลิซเจ็บปวด

ลู่หลี่ส่ายหัว เธอดูเป็นกังวล “หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ทุกคนเงียบไป ในที่สุด ลู่เหวินก็ยิ้มแล้วพูดว่า “อย่าคิดมาก พ่อเธอแข็งแกร่งขนาดนั้น เขาจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับอลิซแน่ บางทีลูกอาจพบเธอที่โรงเรียนพรุ่งนี้”

ทุกคนมองหน้ากันแล้วมองไปที่อาหารบนโต๊ะ พวกเขาก็นั่งลงกินต่อ

เชฟตัวน้อยที่มีความสุขและสนุกสนานจากไปแล้ว บรรยากาศร่าเริงจึงหายไปกับเธอเช่นกัน

หลังอาหารเย็นลู่เจ๋อก็กลับไปที่ห้องของเขา เขารู้สึกซับซ้อนขณะที่คิดถึงอลิซ

เขาพบว่าเขาดูเหมือนจะไม่เข้าใจผู้หญิงผมสีฟ้าคนนั้นเลย

เขาส่ายหัวแล้วนั่งลงเริ่มฝึกฝนโดยใช้ลูกแก้วสีม่วง

วันนี้เขาจะเพิ่มพลังการเรียนรู้ เพื่อเรียนรู้วิธีใช้พลังวิญญาณก่อนเข้าสู่มิติล่าสัตว์

เขาจะพยายามฆ่าหมาป่าเขียวตัวใหญ่ในวันนี้!

…

ในห้องที่ปิดสนิทภายในคฤหาสน์อันวิจิตร เปลวไฟสีซีดได้ปะทุขึ้นในอากาศ

เปลวไฟค่อย ๆ ขยายใหญ่ และชายผมทองก็อุ้มอลิซออกจากกองไฟ

ทันทีที่ออกมา อลิซก็เริ่มไออย่างหนักและกระอักเลือดออกมา

เลือดของเธอมีเปลวไฟสีฟ้าซีดผสมอยู่และมันเริ่มลุกไหม้ทันทีที่ตกลงสู่พื้น

ชายคนนั้นจับเปลวไฟสีฟ้าและเปลวไฟสีฟ้าก็ถูกเปลวไฟสีขาวลบไป

จากนั้นเขาก็มองอลิซอย่างกังวล “อลิซ พ่อจะช่วยลูกระงับเปลวไฟต้นกำเนิด”

จากนั้นฝ่ามือกว้างของเขาก็กดลงบนหลังของอลิซ เปลวไฟสีแดงที่พันรอบแหล่งกำเนิดเปลวไฟสีฟ้าหมุนวนบนฝ่ามือของเขา เปลวไฟสีขาวและสีแดงลุกไหม้อย่างแรง แหล่งกำเนิดเปลวไฟบนร่างของอลิซไหลราวกับน้ำเข้าสู่ฝ่ามือพ่อของเธอ

ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด มีความเจ็บปวดวาบผ่านดวงตาของเขา แต่เขาก็กดมันลง

เขามองอลิซ เมื่อเห็นเธอดูอาการดีขึ้น เขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน “พ่อไปส่งลูกที่ห้องนะ ลูกจะได้พักผ่อน”

อลิซพยุงตัวเองขึ้นอย่างเข้มแข็ง เธอแสดงรอยยิ้มที่สดใส “อืม! ขอบคุณค่ะพ่อ ตอนนี้หนูสบายดีแล้ว! หนูแค่ต้องการพักผ่อนสักหน่อย”

ดวงตาของชายคนนั้นสั่นไหว เขายิ้ม “ลูกจะไม่เป็นไรแน่นอน ไปกันเถอะ ให้พ่ออุ้มไปไหม?”

อลิซพึมพำ “ไม่ หนูโตแล้ว หนูอายนะ!”

ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าฮ่าฮ่า อลิซโตขึ้นแล้ว ไม่ติดพ่ออีกต่อไป มา ให้พ่อพยุงลูกไป”

ชายคนนั้นพาอลิซไปที่ห้องของเธอและมองดูเธอนอนลง เขาแตะผมสีฟ้าซีดของเธอก่อนจะพูดว่า “อลิซ พักผ่อนเถอะ พ่อจะออกไปแล้ว”

อลิซหน้าซีดแต่เธอก็โบกมือให้เขา “อืม ฝันดีนะพ่อ”

ชายคนนั้นยิ้มและปิดประตู

ห้องตกอยู่ในความมืด

ทันใดนั้น เหงื่อก็ผุดขึ้นที่หน้าผากของอลิซ สีหน้าเธอดูเจ็บปวด เธอขดตัวสั่นสะท้าน

“แม่…หนูใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว…แล้วพ่อจะทำยังไง? หนูไม่เต็มใจ…มันเป็นความผิดของหนูเอง…”

เสียงของเธอดังก้องอยู่ในห้องมืด ผสมความเจ็บปวด ความไม่เต็มใจ และมีอาการสำลักเล็กน้อย

ข้างนอก ชายผมทองพิงกำแพง เขาขมวดคิ้วมองเข้าไปในความว่างเปล่า เขากัดฟัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เขายกมือทั้งสองข้างขึ้น เปลวเพลิงสีขาวซีดส่องประกายอยู่ในมือ

ผ่านไปนาน เสียงในห้องก็หยุดลง ชายคนก็นั้นถอนหายใจและเดินจากไป

เขามาที่ห้องข้าง ๆ ห้องของอลิซ ในนั้นมีผู้หญิงสวยผมสีดำยาวนอนอยู่บนเตียง เธอมีความคล้ายคลึงกับอลิซถึง 60%

ดวงตาของเธอปิดสนิท และเครื่องหมายเปลวไฟสีแดงบนตัวเธอก็กะพริบวูบวาบ

เขาเดินไปข้างเตียงและนั่งลงจับมือเธอไว้ ขณะที่มองดูใบหน้าสวยงามของเธอด้วยความนุ่มนวล

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “หงเหลียน เมล็ดไฟครึ่งหนึ่งของคุณแทบจะไม่สามารถระงับเปลวไฟของอลิซได้…บรรพบุรุษไปที่เขตเคออสสตาร์เพื่อค้นหาแหล่งกำเนิด แต่ยังไม่กลับมา…บรรพบุรุษอาจกลับมาไม่ได้แล้ว…แม้แต่พี่ใหญ่หนานกงที่เข้าไปช่วยเหลือ ก็ยังไม่มีข่าวคราว…”

“มันถูกแล้ว…พลังงานแหล่งกำเนิดระดับนี้…ไม่ใช่สิ่งที่เผ่าพันธุ์มนุษย์จะมีได้ แม้ว่าเราจะได้มา เราก็ไม่สามารถรักษามันไว้ได้…”

เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างสั่นเครือว่า “ฉันมันไร้ประโยชน์! ฉันไม่สามารถปกป้องภรรยาและลูกสาวของตัวเองได้… ฉันมันไร้ประโยชน์จริง ๆ!!”

“หงเหลียน ฉันควรทำยังไงไม่ชอบ…”

-------------------