STY-ตอนที่ 47 สัตว์อสูรที่ถูกปิดผนึกใต้ยอดเขาอวี๋เซียว!

“เย่เฉิน เจ้าพอจะช่วยข้าได้หรือไม่?”จ้าวซือเหยา ได้เดินมาคว้าเสื้อของ เย่เฉินในขณะที่เขากำลังผล็อยหลับ และ ดูเหมือนว่านางได้อธิบายสิ่งที่นางต้องการให้เขาฟัง

“หืม—”

ว่าอะไรนะ

เขาไม่คิดเลยว่าศิษย์พี่หญิงเจ็ดจะพูดแบบนั้นออกมา

“หึ่ม! ลืมมันไปซะถ้าไม่คิดที่จะช่วย! เจ้าคนเจ้าเล่ห์!”

ศิษย์พี่หญิงเจ็ดได้กลายเป็นหน้าแดงในทันที

นี่ข้าเป็นอะไรไป?

จ้าวซือเหยา รู้สึกสับสน

หรือว่าจะเป็น…

เป็นไปได้หรือไม่ว่าข้าจะหลุมรักเขา…

ไม่ นี่เป็นไปไม่ได้ นางจะไปตกหลุมรักเด็กไร้ยางอายคนนี้ได้ยังไง?

ในเวลานี้ ใบหน้าของ จ้าวซือเหยา ได้เปลี่ยนเป็นสีแดง และ นางก็รู้สึกอายมาก

อย่างไรก็ตาม นางก็ไม่ได้เกลียดความรู้สึกนี้

จากนั้น เย่เฉิน และ ศิษย์พี่หญิงเจ็ดของเขาก็ ค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

…

วันถัดไป

เย่เฉินค่อย ๆ ตื่นขึ้น

เขามองไปที่ศิษย์พี่หญิงเจ็ดของเขาที่กำลังหลับสนิท

ศิษย์พี่หญิงเจ็ดของเขามีใบหน้าที่เรียวเล็ก ขนตายาวและจมูกที่สูง

นอกจากนิสัยปากไม่ตรงกับใจของนางแล้ว ส่วนที่เหลือของศิษย์พี่หญิงเจ็ดทั้งหมดก็ไม่เลว

เพราะโครงหน้าของนางค่อนข้างดูดี อีกทั้งรูปร่างของนางก็ค่อนข้างน่าดึงดูด ดังนั้น เมื่อนางโตขึ้นนางจะต้องกลายเป็นหญิงสาวที่งดงามมากอย่างแน่นอน และ ความงามของนางก็อาจจะสวยจนสามารถล่มบ้านล่มเมืองได้

ดังนั้น แม้ว่า ศิษย์พี่หญิงเจ็ดจะค่อนข้างใจร้ายกับเขา แต่ เย่เฉิน ก็รู้สึกว่า ศิษย์พี่หญิงเจ็ดของเขาค่อนข้างน่ารักในแบบของนาง และ เขาก็ชื่นชอบศิษย์พี่หญิงเจ็ดของเขามาก

ในเวลานี้ เย่เฉิน ได้ก้มศีรษะลงมาและจูบลงไปที่บนหน้าผากของศิษย์พี่หญิงเจ็ดของเขา

จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นอย่างเบา ๆ และ เริ่มทำการฝึกฝน

ในช่วงต้นของฤดูใบไม้ผลิที่มีอากาศดีเช่นนี้

เย่เฉิน ไม่ต้องการที่จะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

ดังนั้น เขาจึงได้เดินมาที่จุดสูงสุดของยอดเขาอวี๋เซียว

จากนั้น เขาก็กล่าวออกมา “ลงชื่อเข้าใช้!”

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ลงชื่อเข้าใช้ที่จุดสูงสุดของยอดเขาอวี๋เซียว คุณได้รับรางวัลเป็นเทคนิคกำปั้นกำเนิดสวรรค์และปฐพี!]

[กำปั้นกำเนิดสวรรค์และปฐพี 1 หมัดเปิดภูเขา 1 หมัดเต็มน้ำทะเล และ 1 หมัดทลายสวรรค์และปฐพี!]

หลังจากอ่านบทนำ เย่เฉิน ก็ได้กลายเป็นตกตะลึง

1 หมัดเปิดภูเขา 1 หมัดพิชิตทะเล สิ่งนี้มันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว?

จากนั้น เย่เฉิน ก็หลับตาและเริ่มฝึกฝน ทันใดนั้น พลังงานจิตวิญญาณที่อยู่โดยรอบ ก็ได้ถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างช้า ๆ

สวรรค์และปฐพีล้วนหวนคืนสู่จุดกำเนิด และ พลังงานทางจิตวิญญาณ ก็ได้ถูกดูดเข้าสู่ทะเลปราณของเขาอย่างต่อเนื่อง

หลังจากฝึกฝนกำปั้นกำเนิดสวรรค์และปฐพีเสร็จแล้ว เย่เฉิน ก็ค่อย ๆ หลับตาและถอนหายใจยาว

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน

และยับยั้งรัศมีพลังภายในร่างกายของเขา

หลังจากนี้เขาก็มองไปที่ทิศทางภูเขาและกล่าวพูดออกมาอย่างเฉยเมย “กำปั้นกำเนิดสวรรค์และปฐพี ขอลองดูพลังของมันหน่อยก็แล้วกัน!”

ขณะที่ เย่เฉิน กล่าวพูดเสร็จ เขาก็ชกใส่ภูเขา!

ปั้ง!

พลังกำปั้นขนาดใหญ่ได้ถูกโยนไปยังทิศทางของภูเขา

ปั้ง—-

เสียงดังขนาดใหญ่ได้ปะทุขึ้น

จากนั้นภูเขาลูกใหญ่ก็ระเบิดลงมาในทันที

ในขณะนี้ ศิษย์ของยอดเขาอวี๋เซียว ได้มองไปยังทิศทางที่ภูเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“จู่ ๆ ภูเขาลูกนั้นก็ระเบิด นี่เป็นไปได้ยังไง?”

“หรือว่าจะมีศัตรูบุกมา?”

ทุกคนรีบมุ่งหน้าไปที่ภูเขาแต่ก็ไม่พบใคร

เพราะว่าในเวลานี้ เย่เฉิน ได้จากไปแล้ว

…

เย่เฉิน ค่อย ๆ เดินลงมาจากยอดเขาอวี๋เซียว

และในขณะนี้ เขาก็พบเห็นร่างที่คุ้นเคย

คน ๆ นี้ก็คือ ศิษย์พี่หญิงหกของเขา ลู่อวี๋ถิง

ลู่อวี๋ถิง ก็เห็น เย่เฉิน เช่นเดียวกัน เพราะเนื่องจากศิษย์พี่หญิงหกของเขาเคยเห็น เย่เฉิน ปลอมตัว นางจึงสามารถจดจำเขาได้โดยธรรมชาติ

“เฉินน้อย!”

“ศิษย์พี่หญิงหก ท่านมาทำอะไรที่นี่?”เย่เฉิน มองไปที่ ศิษย์พี่หญิงหกของเขาและกล่าวถาม

ในขณะนี้ ลู่อวี๋ถิง ได้ดึง เย่เฉิน ไปด้านข้างและซ่อนตัวทันที

“ชิ!”

“ศิษย์พี่หญิงหก ท่านกำลังทำอะไร?”เย่เฉิน ได้กล่าวถาม

ในขณะนี้ ลู่อวี๋ถิง ก็ได้เปิดปากของนางและกล่าวออกมา “ศิษย์น้องเล็ก เจ้าก็รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ?”

“รู้?รู้อะไร?”เย่เฉิน ได้กล่าวถาม

“เรื่องที่ว่ามีสัตว์อสูรที่ทรงพลังอาศัยอยู่ที่นี่ ซึ่งกลิ่นอายพลังของมันแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ดังนั้นข้าเลยต้องการที่จะมาดูมัน!”ลู่อวี๋ถิง ได้ตอบกลับ

สัตว์อสูร?

เย่เฉิน จำได้ในทันที

สัมผัสของศิษย์พี่หญิงหกของเขาลู่อวี๋ถิง ค่อนข้างไวต่อพวกสัตว์อสูรเป็นพิเศษ หากศิษย์พี่หญิงหกของเขากล่าวเช่นนั้น มันก็มีความเป็นไปได้ว่าจะมีสัตว์อสูรที่ทรงพลังอยู่ที่นี่จริง ๆ

“เฉินน้อย พวกเราไปดูด้วยกันเถอะ!”ลู่อวี๋ถิง ได้ดึง เย่เฉิน และกล่าวออกมา

เย่เฉิน ได้พยักหน้า

ซึ่ง ลู่อวี๋ถิง ได้ดึง เย่เฉิน และ เดินเข้าไปยังส่วนลึกของป่าภูเขา

…

ยอดเขาอวี๋เซียว

ประมุขนิกายอวี๋เซียว กำลังพักฟื้น ใบหน้าของเขาได้เผยร่องรอยของอาการขาวซีดเล็กน้อย เพราะว่าอาการบาดเจ็บของเขาในตอนนั้นยังไม่ได้รับการฟื้นฟูจนหายดี

ในขณะนี้ จ้าวฉีหยาง ก็ได้บินมาที่ยอดเขาอวี๋เซียว และ โค้งคำนับต่อหน้า ประมุขนิกายอวี๋เซียว “คาราวะ ศิษย์พี่ประมุขนิกาย!”

“ฉีหยาง เจ้าเองก็รู้สึกได้ใช่หรือไม่!”ประมุขนิกายอวี๋เซียว ได้กล่าวถาม

จ้าวฉีหยาง ได้พยักหน้า

ในขณะนี้ ประมุขนิกายอวี๋เซียว ก็ค่อย ๆ นั่งลงและกล่าวพูดขึ้น “ในตอนนั้น ประมุขนิกายผู้ก่อตั้งแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งโชคชะตานิรันดร์ของพวกเราเคยผนึกสัตว์อสูรที่ทรงพลังเอาไว้ที่ใต้ยอดเขาอวี๋เซียว และ วันนี้ข้าก็รู้สึกได้ว่าผนึกที่อยู่ด้านในได้คลายออกเล็กน้อย”

“ศิษย์พี่ สัตว์อสูรนั่นคือสัตว์อสูรชนิดใดกัน?”จ้าวฉีหยาง ได้กล่าวถาม

ประมุขนิกายอวี๋เซียว ได้ตอบกลับ “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตามตำนานที่เล่าต่อกันมา สัตว์อสูรตัวนี้ได้รับการฝึกฝนโดยประมุขผู้ก่อตั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งโชคชะตานิรันดร์ หลังจากที่เขาก้าวผ่านด่านเคราะห์และกลายเป็นอมตะ ดังนั้น สัตว์อสูรตัวนี้ อย่างน้อยจะต้องมีพลังอยู่ในอาณาจักรทันฑ์สวรรค์ และ ตอนนี้ ผนึกก็เริ่มที่จะคลายออกแล้ว หากสัตว์อสูรตัวนี้ปรากฏตัวขึ้น ข้าเกรงว่าแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งโชคชะตานิรันดร์ของพวกเราคงพบเจอกับความพินาศ”

“สิ่งนี้เป็นไปได้หรือไม่ที่แม้แต่ท่านปรมาจารย์ยุทธ์ที่รักสันโดษ…?”จ้าวฉีหยาง ได้กล่าวถาม

“ท่านปรมาจารย์ยุทธ์ที่รักสันโดษเขามีพลังอยู่ในอาณาจักรเทวะเท่านั้น แม้แต่ปรมาจารย์ยุทธ์ที่รักสันโดษของพวกเรา ข้าก็เกรงว่า…”ประมุขนิกายอวี๋เซียว ได้สั่นศีรษะและถอนหายใจออกมา