เล่มที่ 1: ถิ่นทุรกันดาร – บทที่ 3: ความฝัน? [อ่านฟรี]
“อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น? นี่ฉันอยู่ที่ไหน?”
จิตใจของอเล็กซ์สับสนเกินกว่าจะเชื่อ เขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันไป และตอนนี้ก็ตื่นขึ้นมา
แต่เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
อเล็กซ์รู้แค่เพียงว่าตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ในห้องโถงที่โออ่าที่สุดที่เคยเห็นมาในชีวิตนี้ ขนาดที่ใหญ่มากของที่นี่ทำให้เขาถึงกับเป็นใบ้ไปชั่วครู่ อเล็กซ์สันนิษฐานว่าห้องโถงนี้ต้องกว้างมากกว่าหนึ่งกิโลเมตร! และสูงมากกว่าร้อยเมตร!
ใครกันที่เป็นคนสร้างสิ่งนี้ขึ้นมา!?
สถานที่นี้ถูกทาสีด้วยสีดำและสีแดง ทำให้เกิดความรู้สึกที่ชั่วร้าย
‘นี่เขาจ้างวัยรุ่นมาออกแบบที่นี่เหรอ? ใครกันช่างทาสีโถงใหญ่ขนาดนี้เป็นสีดำกับสีแดงกัน?’ อเล็กซ์คิดขณะย่นคิ้วเข้าหากัน ‘ยิ่งกว่านั้น ทำไมที่นี่ถึงว่างเปล่าแบบนี้? ต้องมีกำแพงแน่ล่ะ แต่คือไม่มีอะไรเลยนอกจากพรมสีดำผืนใหญ่นี่’
อเล็กซ์มองพรมและสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างปักอยู่บนพรม มันคือหน้ากากเจสเตอร์สีขาว เป็นหน้ากากสีขาวที่มีรูปใบหน้าของคนกำลังหัวเราะ
‘ขนลุกชะมัด’
อเล็กซ์มองไปข้างหน้าและถลึงตา
ห่างจากเขาไปด้านหน้าประมาณหนึ่งร้อยเมตรมีบัลลังก์สูงใหญ่ตั้งอยู่ ความกว้างราว ๆ สิบเมตรและสูงขึ้นไปจนเกือบถึงเพดานห้องโถงขนาดมหึมานี้
นอกจากนี้เขายังเห็นใครบางคนนั่งอยู่บนบัลลังก์
เขาเป็นชายหนุ่ม น่าจะอายุราวยี่สิบต้น ๆ เหมือนกับอเล็กซ์ เขามีผมสีดำแดงยาว แต่อเล็กซ์มองไม่เห็นว่าจริง ๆ แล้วผมเขายาวแค่ไหนเพราะชายคนนี้กำลังจ้องมองอเล็กซ์พร้อมกับการแสยะยิ้ม
อีกแง่มุมที่น่าสนใจในรูปลักษณ์ของชายคนนี้ก็คือดวงตาสีแดงของเขา แต่อเล็กซ์ไม่ได้สังเกตเห็นจากระยะไกล
ถึงแม้ว่ามันออกจะดูตลกไปหน่อยเพราะเขาตัวเล็กเกินไปสำหรับบัลลังก์ที่กว้างใหญ่เช่นนี้
‘นั่นมันกอธคิด*เหรอ?’ อเล็กซ์คิด ‘เดี๋ยวนะ เท่าที่ฉันรู้ กอธส่วนใหญ่ผมดำเทานี่ ถ้าเป็นอีโมก็น่าจะออกดำแดง เขาออกแบบที่นี่เหรอ? ก็เป็นไปได้ ถ้าดูจากการแต่งตัว’
อเล็กซ์ยังคงมองชายหนุ่มขณะที่เขายังคงแสยะยิ้มให้
หลายวินาทีผ่านไป
อเล็กซ์มองจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งอย่างงุ่มง่าม อีกฝ่ายไม่ได้เริ่มบทสนทนาเอาแต่จ้องมองมาที่เขา
หรือว่าเขาควรเริ่มบทสนทนาก่อน?
ก็ดี เขามีคำถามในหัวมากมาย ทำไมจะไม่ลองถามออกไปล่ะ?
“ขอโทษนะ!” อเล็กซ์ตะโกนดังลั่น เสียงของเขาดังก้องไปทั่วห้องโถงที่ว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นอยู่ห่างจากเขาแค่ราวหนึ่งร้อยเมตร
ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้
‘หรือว่าเขาไม่ได้ยินฉัน?’ อเล็กซ์คิดด้วยความไม่มั่นใจ
อเล็กซ์ก้าวไปข้างหน้า
ตึ้ง!
เขาล้มหน้าคะมำและเกือบจะทำข้อมือหัก
‘อะไรกัน? ไม้เท้าฉันไปไหน?!’ อเล็กซ์คิดด้วยความตื่นตระหนกขณะมองหาไม้เท้ารอบ ๆ ตัว โชคร้ายที่เขาไม่พบมัน
‘คือแบบ ฉันเดินได้โดยไม่มีไม้เท้าได้นะ แต่มันโครตจะเก้งก้างเลย’ อเล็กซ์คิดขณะลุกขึ้นยืน
ความสมดุลของเขาค่อนข้างคงที่นั่นทำให้เขาประหลาดใจมาก เพราะเส้นประสาทที่ข้อเท้าเสียหาย ทำให้เท้าขวาของเขามักจะบิดไปมาอยู่ตลอด อเล็กซ์สามารถยืนบนเท้าข้างนั้นได้โดยถ่ายเทน้ำหนักตัวให้สมดุลทั้งขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
อเล็กซ์ก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และสูดอากาศเข้าลึกในความตกใจขณะที่รู้ตัวว่าเขาสามารถใช้เท้าข้างขวาได้!
ได้ยังไง?!
อเล็กซ์ทรงตัวบนขาซ้ายขณะขยับเท้าขวาไปในอากาศ
คล่องตัวสุด!
ไม่มีเก้งก้าง!
วึ่บบบ!
อเล็กซ์ลองยกเท้าเตะลักษณะครึ่งวงกลม หลังจากนั้นเขาก็แทบจะเป็นบ้าไปเลย
‘อะไรวะเนี่ย?!’
อเล็กซ์ลองใช้ขาขวามากขึ้นโดยการกระโดดและเตะสองสามครั้ง
แต่ผ่านไปไม่นาน เขาก็ถอนหายใจ ‘ไม่มีทางที่เท้าของฉันจะหายได้จริง ถึงจะหายจริง ตอนเคลื่อนไหวก็ต้องมีเก้งก้างบ้างเล็กน้อย และกล้ามเนื้อที่เท้าก็ต้องมีบางส่วนฝ่อไปบ้าง’
‘นี่มันความฝันชัด ๆ’
ตู้มมม!
เกิดเสียงระเบิดดังไปทั่วห้องโถงมาจากทางด้านหน้าของอเล็กซ์! เสียงระเบิดดังมากจนหูของอเล็กซ์เริ่มวิ้งขณะกระเด็นถอยออกไปจากคลื่นเสียงกระแทก
โชคดีที่คลื่นกระแทกไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บ
“ทุกครั้งเลย!” น้ำเสียงที่โกรธกร้าวตะโกนลั่นออกมา
อเล็กซ์ส่ายหน้าและเรียกสติกลับมา
“ทุกครั้งเลย!” เสียงนั่นดังซ้ำอีกครั้ง ชัดเจนว่ากำลังโกรธเคือง “ทุกครั้งที่ข้าได้ดวงวิญญาณมาจากโลกของเจ้า ทุกคนต่างพูดว่านี่คือความฝัน!”
อเล็กซ์เงยหน้าและมองตรงไปยังบัลลังก์
ชายหนุ่มคนนั้นกำลังพูดเหรอ?
มันยากมากที่จะเห็นได้จากระยะนี้
‘เดี๋ยวก่อน แล้วทำไมฉันถึงได้ยินเขา? ฟังเหมือนเขาอยู่ข้าง ๆ เลย’
“น่าเบื่อชะมัด!” เสียงพูดด้วยความรำคาญ “จะมีสักครั้งไหม ที่หนึ่งในพวกเจ้าคิดจะเดินมาข้างหน้า? จะมีสักครั้งไหม ที่หนึ่งในพวกเจ้าคิดจะเดินมาหาข้า?”
อเล็กซ์มองไปรอบ ๆ ขณะพยายามหาที่มาของเสียง แต่รอบ ๆ กลับว่างเปล่า มากไปกว่านั้น เสียงดังมาจากด้านหน้าของเขา
คือชายหนุ่มคนนั้นจริง ๆ เหรอ?
“ทุกครั้งที่เฝ้ามองดูพวกเจ้า และทุกครั้งพวกเจ้าแม่งก็ทำเหมือนกันหมด!” ชายคนนั้นตะโกน
อเล็กซ์เห็นว่าร่างกายของชายคนนั้นขยับเล็กน้อยจากฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง แต่พิจารณาได้ยากจากระยะนี้
“โอ้ นี่มันห้องโถงอะไรกัน? โอ้ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายข้า?” ชายคนนั้นตะโกนด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
‘เหมือนเขายกแขนขวาเพื่อเลียนแบบคนกำลังพูด’ อเล็กซ์คิดขณะเพ่งสายตามองบัลลังก์ที่อยู่ห่างออกไป
ปั้ง!
เกิดการระเบิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ทำให้อเล็กซ์แทบจะทรงตัวไม่ได้และรุนแรงกว่าครั้งแรก
ทำไมกัน?
อเล็กซ์เห็นได้เห็นสิ่งที่ทำให้เกิดการระเบิด
ชายหนุ่มคนนั้นยกแขนขวาขึ้นจากนั้นก็เหวี่ยงลงมา
และเรื่องที่น่าตกใจก็เกิดขึ้น
ที่พักแขนของบัลลังก์ขยับเข้าด้านในและหยุดอยู่ใต้กำมือของชายหนุ่ม!
บัลลังก์ที่กว้างกว่าสิบเมตรหดลงเหลือเพียงแค่ห้าเมตร!
แล้วระเบิดล่ะ?
นั่นมันกำปั้นของชายหนุ่ม!
เพียงแค่การกระแทกกำปั้นลงบนที่พักแขนก็ทำให้อเล็กซ์ที่ยืนห่างออกไปกว่าร้อยเมตรล้มลงกับพื้น
นั่นมันบ้าไปแล้ว!
ทั้งหมดนี้ใช้เวลาพอสมควรในการอธิบาย แต่ในความเป็นจริงแทบจะไม่รู้เวลาที่ผ่านไปเลย ชายหนุ่มคนนั้นยังคงพูดโวยวาย
“แล้วไง แล้วไง! แล้วก็พูดแต่คำเดิม ๆ เหมือนกันหมด! ‘ขอโทษนะ!’ พูดคำอื่นกันไม่เป็นแล้วรึ?! จะมีอย่างน้อยสักคนไหมที่พูดว่า ‘หวัดดี’ หรือ ‘อรุณสวัสดิ์’ หรือ ‘ไปตายซะ’ หรืออะไรก็ได้ที่เป็นคำอื่น?!”
อเล็กซ์ยังคงไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์นี้ได้
‘โอเค นี่มันเป็นไปไม่ได้ นี่ต้องเป็นความฝัน!’ เขาคิด
วืบบบ!
ทันใดนั้น ระยะห่างระหว่างอเล็กซ์กับชายคนนั้นก็สั้นลง เพียงเสี้ยงวินาที อเล็กซ์ก็ยืนอยู่ต่อหน้าชายคนนั้นเพียงครึ่งเมตร
“เจ้าคิดอะไรของเจ้า?!” ชายหนุ่มคำรามพร้อมหรี่ตา “เจ้ากล้าดียังไง! คิดแบบนั้นอีกครั้ง! เราจะได้เห็นดีกัน!”
อเล็กซ์รู้สึกหวาดกลัวมากในตอนนี้
เขาไม่คิดว่าจะต้องกลัวชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง อเล็กซ์รู้สึกว่าตอนนี้เขาต้องระวังให้มากขึ้น ไม่อย่างนั้นเขาอาจทำพลาดจนเขาต้องเสียใจ!
อเล็กซ์มองเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มอย่างประหม่าซึ่งเขาก็จ้องมองกลับมาเช่นกัน
“แล้วจะให้ฉันพูดยังไงล่ะ?” อเล็กซ์ถาม
ชายหนุ่มกระพริบตาสองสามครั้งในความประหลาดใจ
“โอ้ นั่นคำใหม่แฮะ” เขาว่า ความโกรธเคืองพลันหายไป “ว่าต่อสิ ข้าอยากจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ”
อเล็กซ์กลืนน้ำลาย
“นี่คือความฝันชัด ๆ” อเล็กซ์พูด
“อะไรทำให้เจ้าคิดเช่นนั้น?” ชายหนุ่มถามขณะเอนหลัง ระยะทางด้านหลังบัลลังก์เคลื่อนไปข้างหน้าด้วยความตัวเอง
“นั่น” อเล็กซ์พูดขณะชี้ไปด้านหลังของบัลลังก์ “บัลลังก์ไม่น่าทำแบบนั้นได้นะ”
“แต่ของข้าทำได้” ชายคนนั้นพูดพร้อมแสยะยิ้ม
“ได้ยังไง?” อเล็กซ์ถาม เขาอยากรู้ว่าชายคนนั้นจะหาข้ออ้างให้ตัวเองว่าอย่างไร
“แบบนี้”
วืบ! วืบ! วืบ!
ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงก็กลายเป็นคลื่น กำแพงพุ่งใส่อเล็กซ์และพุ่งออกไปไกล บัลลังก์โยกไปมาเหมือนกับตุ๊กตาเป่าลมโบกมือเรียกลูกค้าหน้าปั๊มน้ำมัน
ช่างน่าประหลาดใจที่อเล็กซ์ยังสงบนิ่งอยู่
“เห็นไหม?” อเล็กซ์ถามอย่างสงบนิ่ง “ความฝันชัด ๆ”
ห้องโถงหยุดเคลื่อนไหว และชายหนุ่มก็ย่นจมูก
“ก็ได้ ชักจะน่าเบื่อแล้วสิ”
ชิ้ง!
เท้าขวาของอเล็กซ์ถูกตัดขาดจากข้อเท้า
ชายหนุ่มไม่ได้แม้แต่ขยับด้วยซ้ำ
อเล็กซ์ล้มลงพื้นในความประหลาดใจและมองดูตอเท้าที่มีเลือดออก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ผ่านไปไม่นาน เขาก็กลับมามีท่าทีสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ
“เห็นไหม? ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย” อเล็กซ์ว่า “เพราะงั้น นี่คือความฝัน”
ชายหนุ่มหัวเราะ
“เจ้าคงช็อคอยู่ รออีกเดี๋ยวสิ” ชายหนุ่มพูดพร้อมแสยะยิ้ม
อเล็กซ์เพียงมองชายหนุ่มด้วยความสงสัยแล้วกลับมามองที่เท้าขวา เขาขยับขาขวาไปมาในความอยากรู้อยากเห็น
ผ่านไปเพียงอึดใจเดียว ใบหน้าของอเล็กซ์ก็เริ่มบิดเบี้ยว “โอเค อาจจะเจ็บแล้วหน่อย ๆ”
“ให้เวลามันหน่อยสิ” ชายหนุ่มพูด
อเล็กซ์เริ่มเหงื่อออกและการสูดกาศเข้าปอดที่เร็วขึ้น
“โอเค อาจจะเจ็บแล้วมาก ๆ”
“ให้เวลามันอีกนิด” ชายหนุ่มพูดซ้ำพร้อมแสยะยิ้ม
“อาจจะ... อาจจะ... โอ้ยยย!”
อเล็กซ์หยุดร้องขณะมือเอื้อมไปหาที่ขาขวา ร่างกายของเขาตึงเครียด เริ่มหายใจลำบากขึ้นกว่าเดิม
จากนั้น อเล็กซ์ก็พ่ายแพ้
อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถโทษปฏิกิริยาที่ไม่ดีของตัวเองได้ พาตัวคนธรรมดาคนหนึ่งมาจากถนน ตัดขาเขาทิ้ง แล้วก็ดูว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“เอาแล้ว” ชายหนุ่มพูดพร้อมแสยะยิ้ม “ทีนี้เจ้าก็...”
“โอ้ยยยยย!”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “โอเค ทีนี้เจ้า...”
“โอ้ยยยยย!”
“หุบปาก!”
วืบ!
จู่ ๆ ความเจ็บปวดทั้งหมดก็หลายไป
จิตใจของอเล็กซ์อยู่ภายใต้ความตกใจ
เดี๋ยว อะไรกัน?
อเล็กซ์มองไปข้างล่างและเห็นว่าเท้าขวาเขากลับมาแล้ว
‘อะไรกัน?’
“พอใจยัง?!” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเชิงรำคาญ “ได้ทำอย่างที่หวังแล้วสินะ ดี หรือว่าอยากจะแหกปากโวยวายอีก?”
อเล็กซ์ไม่เข้าใจสถานการณ์เลยแม้แต่นิดเดียวทั้งที่พยายามทำความเข้าใจทุกอย่างแล้วก็ตามที
“เอาล่ะ มันเริ่มจะชักช้าไปกันใหญ่แล้ว!” ชายหนุ่มว่าขณะยืนขึ้น
ปั้ก!
จากนั้นเขาก็เตะอเล็กซ์ไปด้านข้าง ทำให้เขากระเด็นไปสองเมตร
“เอาล่ะ คืองี้” ชายหนุ่มเริ่มพูดขณะเดินเข้ามาหาอเล็กซ์ “เจ้าตายไปแล้ว เจ้า ตาย แล้ว นี่ไม่ใช่ความฝัน”
ปั้ก!
ลูกเตะอีกครั้ง
อเล็กซ์ไอออกมาหลายครั้ง ลูกเตะพวกนี้ไม่ใช่เรื่องตลกเลย!
ชายคนนั้นยังคงเดินเข้ามาหาอเล็กซ์ “เจ้าเข้าสู่ชีวิตหลังความตาย แล้วตอนนั้นข้าก็คว้าดวงวิญญาณของเจ้าไว้”
อเล็กซ์เริ่มลุกขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ยืนตัวตรง เขาก็ถูกเตะอีกครั้งและกระเด็นออกไป
“ข้าส่งเจ้ามายังอาณาจักรของข้า” ชายหนุ่มว่าพร้อมแสยะยิ้มขณะผายมือไปยังห้องโถงรอบ ๆ ตัว “นี่คือราชวังส่วนตัวของข้า”
อเล็กซ์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ชายหนุ่มถึงตัวเขาก่อน
วืด!
ชายหนุ่มเตะพลาดเพราะอเล็กซ์เบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง
ปั้ก!
จากนั้นอเล็กซ์ก็ต่อยชายหนุ่มเข้าที่ใบหน้า
*กอธคิด - กอธคิดส์ เซาท์พาร์ก การ์ตูนแก๊งเด็กชายชาวเยอรมันประกอบด้วย ไมเคิล พีท เฮนเรียตตา บิ๊กเกิล และเฟอร์เคิล
