ตอนที่ 18

[ชิ้นส่วนพลัง]

คะแนน: ??

ชิ้นส่วนพลังที่มังกรอิกนัสทิ้งไว้ เฉพาะผู้ที่ได้รับเลือกเท่านั้นที่สามารถรับได้

“นี่คือเศษพลังที่อิกนัสทิ้งไว้…” เฮอร์เมีย พูดทั้งที่แปลกใจและตื่นเต้น เธอเริ่มน้ำตาไหลราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้ งานที่สืบทอดในตระกูลเลเปรุ่นแล้วรุ่นเล่าได้เสร็จสิ้นลงในรุ่นของเธอ

“ได้โปรดสืบทอดพลังในชิ้นส่วน มันดูเหมือนว่าพบเจ้าของที่ถูกต้องแล้ว” เฮอร์เมีย พูดกับ คังยุนซู

อย่างไรก็ตาม คังยุนซู ตอบว่า “ฉันไม่ใช่คนที่ถูกเลือก”

"อะไรนะ…?" เฮอร์เมีย ถามด้วยความสงสัย

คังยุนซู มองไปที่ชิ้นส่วนพลัง มันเพิ่มความแข็งแกร่งและต้านทานไฟและความร้อน นอกจากนี้ยังให้ผู้ใช้มีความสามารถในการจัดการอุณหภูมิของไฟ นอกจากนี้ ยังเป็นพลังประเภทการเติบโตที่พัฒนาขึ้น เมื่อผู้ใช้แข็งแกร่งขึ้น

“ฉันไม่ใช่คนที่ควรได้รับพลัง” คังยุนซู ทวนซ้ำ

เฮอร์เมีย ดูงุนงง เธอไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้จากเขา และเธอก็พูดติดอ่างอย่างช้า ๆ “อะไรกัน… นายกำลังพูดถึงอะไร? แม้แต่สปาร์ตัวแห่งอิกนัสก็ยังบอกว่าผู้ถูกเลือกอยู่ในสถานที่นี้!”

คังยุนซู ขยับนิ้วของเขาเข้าไปใกล้ ๆ กับผงธุลีของแสงราวกับว่าจะพิสูจน์ว่าเขาหมายถึงอะไร

วืบ!

ละอองของแสงได้ปล่อยเปลวไฟออกมา ราวกับว่าเป็นการแสดงให้เห็นว่าปฏิเสธ คังยุนซู

เฮอร์เมีย ถามด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง “ถ้าไม่ใช่นาย แล้วใครจะสืบทอดพลัง…?”

“คนคนนั้น” คังยุนซู ตอบ เขาชี้ไปที่ใครซักคน และ เฮอร์เมีย ก็แปลกใจจนแทบไม่น่าเชื่อ เมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังชี้ไปที่ใคร

องครักษ์ชี้มาที่ตัวเองและถามด้วยน้ำเสียงงุนงง “คุณหมายถึง… ฉัน…?”

“คนที่เลือกโดยอิกนัสควรจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่เป็นมิตรกับไฟตั้งแต่เกิด” คังยุนซู อธิบาย

มันเป็นความจริงที่องครักษ์มีประสบการณ์ที่น่ากลัวเกี่ยวกับไฟ เธอสูญเสียครอบครัวไปเพราะถูกไฟไหม้เมื่อเธอยังเด็ก และเธอต้องปกป้องตัวเองทั้งชีวิตเพราะรอยไหม้ที่เกิดจากไฟ แต่อะไรคือข้อพิสูจน์ว่ามังกรอิกนัสเลือกเธอ?

คังยุนซู หยิบผงแห่งแสงไว้ในมือข้างหนึ่ง และทำปฏิกิริยาอย่างรุนแรงโดยพ่นไฟออกไปทุกที่ จากนั้นเขาก็โยนมันไปทางองครักษ์ องครักษ์รู้สึกประหลาดใจที่ลูกไฟพุ่งเข้าหาเธอและพยายามวิ่งหนีทันที แต่ราวกับว่ามันมีสติสัมปชัญญะ ทันใดนั้นเอง มันก็บินเข้าหาเธอและฝังตัวอยู่ในอกของเธอ

ร่างขององครักษ์ลุกเป็นไฟ และ เฮอร์เมีย ก็หน้าซีดเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเธอ เปลวเพลิงที่ปกคลุมองครักษ์เริ่มแข็งแกร่งขึ้น แต่เธอไม่แม้แต่จะกรีดร้อง ไฟไม่ร้อนเลย มันกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นแทน

แคร้ก!

หมวกขององครักษ์ถูกไฟไหม้เผยให้เห็นผมที่ยาวและสวยงาม เฮอร์เมีย ไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของเธอและอุทานออกมาว่า “โอ้ พระเจ้า!”

รอยไหม้ที่ปกคลุมร่างกายขององครักษ์ค่อย ๆ หายไปทีละจุด รอยสีแดงสดบนผิวหนังของนางค่อย ๆ จางหายไป ผิวสีขาวน้ำนมแทนที่รอยแผลเหล่านั้นทั้งหมด หลังจากได้รับชิ้นส่วนพลังของมังกรไฟ ความงามของผู้หญิงนั้นไม่มีใครเทียบได้ในโลก ชุดเกราะที่เธอสวมอยู่พร้อมกับเสื้อผ้าทั้งหมดของเธอก็ถูกไฟเผาเช่นกัน

องครักษ์โผล่ออกมาจากเปลวเพลิงราวกับผีเสื้อออกมาจากรังไหม เฮอร์เมีย รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเธอและถามอย่างกังวลว่า “เธอไม่เป็นไร ใช่ไหม ชาร์เน็ท?”

“ฉันไม่เป็นไร แต่ที่สำคัญกว่านั้น ได้โปรดอย่ามองมาที่ฉัน ฉันไม่ต้องการที่จะโชว์ร่างอันเปลือยเปล่าของฉันให้ใครเห็น” ชาร์เน็ท องครักษ์ขอร้อง ไม่ใช่ความเขินอายที่จะเปลือยกายต่อหน้าคนอื่นที่ทำให้เธอรู้สึกละอาย แต่เป็นความคิดของคนอื่นที่เห็นรอยไหม้ที่แปลกประหลาดบนร่างกายของเธอ

ชาร์เน็ท พยายามปกปิดร่างกายของเธอด้วยมือของเธออย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้น เธออุทานด้วยความสงสัย “อะไรกัน…?” เธอตรวจร่างกายของเธอ แต่ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงรอยไหม้ที่เคยปกคลุม สิ่งเดียวที่เธอเห็นคือผิวขาวเนียนใส และเธอไม่คิดแม้แต่จะรู้สึกละอายใจเมื่อถูกเปิดเผย เธอไม่เคยมีผิวที่ดีมาก่อนในชีวิตของเธอ

คังยุนซู ค่อย ๆ เข้าหา ชาร์เน็ท และส่งกระจกส่องมือให้เธอ ผู้หญิงที่เธอเห็นในกระจกก็แปลกใจเหมือนกัน มันเป็นใบหน้าที่เธอไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานาน มันเป็นใบหน้าของเธอเองซึ่งเธอลืมไปแล้ว

ยังมีรอยไหม้เล็ก ๆ ใกล้ ๆ หูข้างซ้ายของเธอ แต่ก็เทียบไม่ได้กับรอยไหม้ที่เธอเพิ่งได้รับเมื่อ 1 นาทีก่อน ชาร์เน็ท ปิดปากของเธอด้วยมือที่สั่นเทา และเธอก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดน้ำตาของเธอไม่ให้ร่วงหล่น

“ฉันขอโทษที่เปลี่ยนเธอไม่ได้อย่างสมบูรณ์” คังยุนซู พูด แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฟังดูเสียใจเลยก็ตาม

"เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?" ชาร์เน็ท ถามเสียงของเธอสั่น

คังยุนซู ตอบราวกับว่าเธอกำลังถามคำถามเชิงวาทศิลป์ว่า “เธอสวยขึ้น” มันเป็นคำตอบสั้น ๆ ที่ไม่สมเหตุสมผลเลย

“ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้กับคนที่เพิ่งรู้จักอย่างฉัน” ชาร์เน็ท ถามอีกครั้ง ดูเหมือนไม่มั่นใจกับคำตอบของเขา

“ฉันจะไม่ทำสิ่งนี้หากไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน” คังยุนซู พูด เขาพูดต่อด้วยแววตาที่ไร้อารมณ์แบบเดิม “จากนี้ไปเธอต้องเดินทางไปกับฉัน”