SWO ตอนที่ 42 ชายผู้ไร้เทียมทาน
ทุกคนมองย้อนกลับไป และเห็นซูหลิงพุ่งไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญเพื่อช่วยทีมผู้ฝึกยุทธของกองทัพจัดการนักรบอสูร
นักเรียนคนอื่น ๆ ที่สวมเกราะมาตรฐานลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตามหลังไปอย่างใกล้ชิด
“ฮ่าฮา ขอข้าร่วมด้วยคน ที่ข้าฝึกมาทั้งหมดก็เพื่อวันนี้!”
"ข้าด้วย!"
“จำไว้ ชื่อของข้าคือจางเหอ!”
เหล่านักเรียนที่สวมเกราะมาตรฐานพุ่งเข้าไปช่วยราวกับถูกยั่วยุ
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ดวงตาของเสิ่นจิงก็พร่ามัวด้วยน้ำตา
“ทำได้ดีมากทุกคน!”
เขาอดทนต่อความเจ็บปวดอันเกิดจากซี่โครงหัก และพยายามยืนขึ้นพร้อมพุ่งเข้าใส่แม่ทัพอสูรอีกครั้ง!
เขารู้ว่าตราบใดที่เขายังไม่ตาย และยังยืนอยู่ได้ แม่ทัพอสูรทั้งสองจะสนใจเพียงเขา
ปัง
พยัคฆ์ปีศาจสามตาตะปบใส่เขาอีกครั้ง
หลังจากโดนเช่นนี้ไปสี่ครั้งติดต่อกัน กระดูกทั่วร่างของเขาก็ใกล้แตกละเอียดเต็มที เลือดของเขาสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่ เขาหอบ และกล่าวกับตัวเอง “ลุกขึ้น ข้าต้องลุกขึ้น!”
อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะใช้กำลังมากเพียงใด ครั้งนี้เขากลับไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกแล้ว
บูม!
พยัคฆ์ปีศาจสามตากระทืบพื้นอย่างแรง ร่างสูงกว่าร้อยเมตรของมันมองลงมาที่เสิ่นจิง
“มดขวางทาง ตายซะ!”
กรงเล็บขนาดใหญ่ตวัดลงมา
“ข้ามาได้แค่นี้งั้นรึ!” เสิ่นจิงถอนหายใจ เขาเสียใจที่จัดการประเมินการต่อสู้ครั้งนี้ขึ้น มันไม่สำคัญว่าเขาจะตายหรือไม่ เพียงแต่ครั้งนี้มันส่งผลกระทบต่อนักเรียนจำนวนมาก
ขณะนั้นเองได้มีร่างหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าเขา และถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ ปล่อยให้ข้าจัดการเอง!”
ดวงตาของเสิ่นจิงเบิกกว้าง “เจ้า เจ้า…”
ร่างกายของเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรง ดวงตาของเขาพร่ามัวด้วยเลือดทำให้เขามองเห็นได้เพียงร่างที่คลุมเครือเท่านั้น แต่เขารู้ดีว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าต้องเป็นอัจฉริยะไร้เปรียบที่ซ่อนอยู่ในโรงเรียน
“ไม่ อย่าไปสู้กับมัน...”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ โจวเฮาก็เผชิญกับกรงเล็บยักษ์ของพยัคฆ์ปีศาจสามตาที่ตวัดลงมา
ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!
ร่างโจวเฮาทะยานขึ้นไปขณะวูบวาบไปมาสามครั้งราวกับภูตผี
ฉับ!
ในครั้งที่สี่ แสงจากคมกระบี่ได้สาดประกาย และตัดกรงเล็บของพยัคฆ์ปีศาจสามตาออกจากกัน
ปัง
กรงเล็บยักษ์ครึ่งหนึ่งตกกระแทกเข้ากับพื้นอย่างรุนแรง
โฮก!!
พยัคฆ์ปีศาจสามตาคำรามด้วยความเจ็บปวด
โจวเฮาไม่แม้แต่จะมองมัน ก่อนร่างของเขาจะวูบวาบอีกครั้ง แต่คราวนี้ทิศทางที่เขาไปคือทางทีมผู้ฝึกยุทธ และนักเรียนที่ซึ่งกำลังต่อสู้กับนักรบอสูรจำนวนมาก
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
เขากระโจนเข้าไปราวกับหมาป่าเข้าฝูงแกะ
ทุกครั้งที่กระบี่สาดประกายจะมีศพของนักรบอสูรขั้นสูงปรากฏขึ้นเสมอ
ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที นักรบอสูรขั้นสูงกว่าสิบตัวได้เสียชีวิตภายใต้คมกระบี่ของโจวเฮา สิ่งนี้ช่วยลดแรงกดดันต่อทีมผู้ฝึกยุทธ และคนอื่น ๆ อย่างมาก
ฟ่อ! ฟ่อ!!
ถึงตรงนี้งูหลามปีศาจเกล็ดดำได้ตอบสนองแล้ว มันขู่พร้อมอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือดก่อนโฉบลงมา
เมื่อเห็นดังนั้นโจวเฮาจึงกระแทกเท้าส่งผลให้พื้นระเบิดทันที
ร่างกายของเขาเป็นราวลูกกระสุนปืนใหญ่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาไหววูบกลางอากาศอย่างต่อเนื่องแสดงพลังของ ‘เจ็ดเงากระบี่’ อย่างเต็มที่
ฉัวะ! ฉัวะ!
เพียงสามถึงสี่วินาที รอยบาดลึกหลายรอยได้ปรากฏบนผิวที่เป็นเกล็ดของงูหลามปีศาจเกล็ดดำ
งูหลามปีศาจเกล็ดดำส่งเสียร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่มันไล่ตามโจวเฮาอย่างบ้าคลั่ง พยัคฆ์ปีศาจสามตาก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตามมีเพียงหนอนเกราะเหล็กที่เริ่มขดตัว
ขณะนี้ไม่เพียงแต่เสิ่นจิงเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ อาจารย์ ผู้นำโรงเรียน และนักเรียนที่กำลังต่อสู้กับเหล่านักรบอสูรก็ตกตะลึงเช่นกัน
ท้ายที่สุด นั่นคือแม่ทัพอสูรขั้นสูงเชียวนะ!
มันเป็นตัวตนที่มีเพียงปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธเท่านั้นที่สามารถจัดการได้
แต่ใครเล่าจะไปคิดว่านักเรียนที่เข้าร่วมการแข่งโดยสวมเกราะมาตรฐานจะสามารถจัดการกับแม่ทัพอสูรขั้นสูงพร้อมกันได้ถึงสองตัว หนำซ้ำยังสามารถปราบปรามพวกมันจนไร้หนทางโต้ตอบ
นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
“นั่นเขา! อัจฉริยะไร้เปรียบที่ซ่อนตัวอยู่ในโรงเรียนของเรา!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ารู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเคลื่อนไหว!”
อาจารย์ใหญ่เจิ้งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
คณบดีก็เช่นกัน เขาตื่นเต้นจนพูดไม่ออก
เวลานี้ไม่มีใครกล้าล้อเลียนพวกเขาเพราะทุกคนสามารถบอกได้ว่าคนที่โจมตีเป็นอัจฉริยะไร้เปรียบที่ถูกกล่าวถึงมาตลอด
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
ขณะที่โจวเฮาเล่นกับแม่ทัพอสูรทั้งสอง เขาก็เข้าไปช่วยซูหลิง และนักเรียนคนอื่นจัดการนักรบอสูรโดยไม่ลืมตะโกนใส่พวกเขา “พยายามเข้า!”
เป็นผลให้ภาพแปลก ๆ ดังกล่าวปรากฏขึ้นในสนามฝึก นักรบอสูรจำนวนมากพุ่งออกมา และคำรามขณะเข้าโจมตีอย่างดุเดือด แต่พวกมันไม่สามารถเข้าใกล้แนวป้องกันที่สร้างขึ้นโดยทีมผู้ฝึกยุทธ และนักเรียนได้
นักเรียนส่วนใหญ่ฟื้นจากความสิ้นหวังหลังจากเห็นนักเรียนในชุดเกราะมาตรฐานจัดการกับการโจมตีของแม่ทัพอสูรขั้นสูงได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งยังสามารถกวาดล้างนักรบอสูรไปพร้อมกันได้อีกด้วย ส่งพวกมันให้จมอยู่ในความโกลาหล
อัจฉริยะไร้เปรียบผู้ไร้เทียมทานมาจากโรงเรียนมัธยมเมืองฉูของพวกเขา!
“แข็งแกร่งมาก!”
“ดีใจนักที่คนทรงพลังเช่นนี้ปรากฏตัวในโรงเรียนของเรา!”
“สู้เขา ท่านทำได้!”
“เอาเลยลูกพี่ จัดการพวกเผ่าพันธุ์ภายนอกให้หมดเลย!”
…
