ตอนที่ 13

อันเดดนั้นสมบูรณ์แบบสำหรับการใช้แรงงานแบบไม่หยุดหย่อน พวกมันจะไม่เหน็ดเหนื่อยหรือสูญเสียแรงจูงใจ และพวกมันทำตามที่ได้รับคำสั่งจากเนโครแมนเซอร์ โครงกระดูกขุดจนถึงจุดที่มือของพวกมันเริ่มพัง และในที่สุด คังยุนซู ก็สามารถเติมแร่ลงในกระเป๋าเป้ทั้งหมดได้

“กลับสู่มิติอัญเชิญ” คังยุนซู สั่งโครงกระดูก แล้วค่อย ๆ สลายไปในอากาศบาง ๆ

[ 78 โครงกระดูกถูกส่งไปยังมิติอัญเชิญ]

[ อัญเชิญที่เก็บไว้ในมิติ : โครงกระดูก 78 ตัว ไจแอนท์ฮ็อบก็อบลินซอมบี้ 1 ตัว ]

[มิติที่เหลือสำหรับการอัญเชิญเพิ่มเติม: 421]

มิติอัญเชิญคือ กระเป๋าช่องว่างที่พวกอันเดดและสิ่งมีชีวิตที่ถูกอัญเชิญอื่น ๆ สามารถอยู่ได้ ผู้ฝึกและผู้อัญเชิญสามารถเก็บสิ่งมีชีวิตไว้ในมิติอัญเชิญ และสามารถเรียกพวกมันออกมาอีกครั้งเมื่อจำเป็น จำนวนการเรียกที่สามารถเก็บไว้ในมิติการอัญเชิญได้จะขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเขา ดังนั้นผู้อัญเชิญส่วนใหญ่จึงเก็บสิ่งมีชีวิตของพวกเขาไว้ในกระเป๋าช่องว่าง เนื่องจากเป็นการยากที่จะเคลื่อนย้ายพวกมันเป็นอย่างอื่น

คังยุนซู หยิบถุงที่เต็มไปด้วยแร่ธาตุและออกจากถ้ำ ท้องฟ้ามืดและเขาเดินคนเดียวในถิ่นทุรกันดาร ไม่นานหลังจากนั้น เขาเห็นชายคนหนึ่งเดินกะเผลกอยู่ไกล ๆ มันคือ ชอยชางซอก

“ไอสารเลว...!” ชอยชางซอก โกรธเขาราวกับว่า คังยุนซู เป็นศัตรูตัวฉกาจที่สังหารทั้งครอบครัวของเขา อย่างไรก็ตาม ชอยชางซอก ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ทำอะไรได้ เนื่องจากข้อมือและข้อเท้าที่หักของเขา

คังยุนซู ชักดาบใหญ่ของเขาอย่างเงียบ ๆ* และเดินไปหา ชอยชางซอก

*นี่คือมีดแมเชเทที่ไจแอนท์ฮ็อบกอบลินใช้ ผู้เขียนเริ่มเรียกมันว่าดาบใหญ่ต่อจากนี้ไป*

“แก… แกวางแผนที่จะต่อสู้กับฉันเหรอ?” ชอยชางซอก ถามอย่างหงุดหงิด

“แกจะกลับมาแก้แค้น ถ้าฉันปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่” คังยุนซู พูดด้วยเสียงต่ำ เขาพูดต่อ “ฉันต้องฆ่าแก เพราะไม่เช่นนั้นแกจะกลับมาภายหลัง เพื่อแก้แค้นหลังจากที่วิ่งหนีไป”

'ฆ่าฉัน? เขาวางแผนที่จะฆ่าฉันเหรอ?’ ชอยชางซอก สับสนอยู่ครู่หนึ่ง 'มีคนพูดถึงการฆ่าคนอย่างโจ่งแจ้งได้อย่างไร' จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่า คังยุนซู กำลังมองเขาด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกับการล่ามอนสเตอร์

ขณะที่ คังยุนซู เริ่มเข้าใกล้อย่างช้า ๆ ชอยชางซอก เริ่มเหงื่อออกอย่างท่วมท้นและชักดาบออกมา วิ่งด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดอย่างแท้จริง 'ผู้ชายคนนี้เอาจริง!' เขาคิดกับตัวเอง “บ้าเอ้ย! อย่ามาใกล้ฉัน!” เขาตะโกน ในขณะที่เขาพยายามให้ คังยุนซู อยู่ห่างจากเขาด้วยการเหวี่ยงดาบของเขาอย่างดุเดือด

อย่างไรก็ตาม คังยุนซู หลีกเลี่ยงการโจมตีที่รุนแรงในทันทีและฟันไปทาง ชอยชางซอก ซึ่งเขาพยายามตอบโต้ด้วยการป้องกันดาบใหญ่ แต่เขาไม่คู่ควรกับ คังยุนซู ในสถานะปัจจุบันของเขา ด้วยข้อเท้าและข้อมือที่หัก

แคร้ง!

ดาบใหญ่ของ คังยุนซู ปะทะกับดาบของ ชอยชางซอก กระแทกมันออกจากมือของชายอีกคน ดาบตกลงสู่พื้นไกลหลังจากหมุนไปในอากาศสองสามครั้ง

ความขุ่นเคืองทั้งหมดที่ ชอยชางซอก รู้สึกหายไปทันทีที่เขาสูญเสียอาวุธ และมันก็ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาเริ่มเดินกะเผลก พยายามหนีจาก คังยุนซู พร้อมกับตะโกนว่า “ปล… ปล่อยฉันไป! ฉันบอกว่าปล่อยฉันซะ ไอ้เวร! แกเสียสติไปแล้วหรือไง…?!”

คังยุนซู เดินไปหา ชอยชางซอก อย่างเฉยเมยและกดดาบใหญ่ของเขาเข้าไปในคอของชายคนนั้น ชอยชางซอก ล้มลงกับพื้น เลือดไหลออกจากคอของเขา เขาตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่งราวกับว่าเขากำลังชัก แต่ในที่สุด เขาก็หยุดหายใจและเสียชีวิต

[คุณได้สังหารพลเรือนผู้บริสุทธิ์]

[ความอื้อฉาวของคุณจะไม่เพิ่มขึ้นเนื่องจากไม่มีพยาน]

[สิ่งนี้อาจกลายเป็นคดีฆาตกรรม หากคุณไม่กำจัดศพอย่างถูกต้อง]

คังยุนซู จ้องไปที่ศพของ ชอยชางซอก เขาได้ฆ่าใครบางคนในตอนนั้น แต่เขาไม่รู้สึกสำนึกผิดหรือรู้สึกผิด เขาดูเฉยเมยราวกับว่าเขาเพิ่งดึงวัชพืชออกมาจากริมถนน

เขาเดินไปที่ก้อนหินใกล้ ๆ แล้วนั่งบนนั้น หยิบกระติกน้ำออกจากกระเป๋าเป้สะพายหลัง เขากลืนน้ำหนึ่งอึกแล้วพูดช้า ๆ “ฉันไม่สำนึกผิดที่ฆ่าแก ฉันก่อคดีฆาตกรรมมานับไม่ถ้วน จนถึงจุดที่ฉันเบื่อหน่ายกับมัน” ไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา แต่เขายังคงพูดในขณะที่จ้องมองไปที่จุดหนึ่งอย่างตั้งใจ ราวกับว่ามีใครอยู่ที่นั่นกำลังฟังเขาอยู่

“บางครั้ง ฉันอิจฉาคนอย่างแก อย่างน้อยแกก็ตายได้” เขาใส่กระติกน้ำไว้ในกระเป๋าเป้แล้วลุกขึ้นจากก้อนหิน เขาเริ่มเดินในขณะที่พึมพำกับตัวเอง ถ้ามีคนมาพบเขา พวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นคนบ้า “ฉันใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ มานับพันครั้งแล้ว และฉันก็รู้สึกอยากฆ่าตัวตายทุกครั้ง ทุกเช้าฉันตื่นมาพบกับสิ่งเดิม ๆ และทำให้ฉันอยากควักลูกตาทิ้งไปซะ”

ทุกครั้งที่เขาย้อนกลับมา เขาจะถูกลบออกจากความทรงจำของคนที่เขารัก ไม่เพียงเท่านั้น ทักษะและค่าสถานะทั้งหมดที่เขาใช้อย่างอุตสาหะหายไปเช่นกัน และผู้คนที่ชั่วร้ายและน่ารังเกียจทั้งหมดที่เขาพบกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมในตอนเริ่มต้น และวินาทีแรกหลังจากการย้อนกลับ ทำให้เขาแทบบ้าจนถึงขั้นพังทลาย

คังยุนซู ยังคงพึมพัมเหมือนคนบ้า “ฉันไม่สามารถฆ่าตัวตายได้ และไม่มีใครสามารถฆ่าฉันได้ แต่ฉันตายไม่ได้… ทุกอย่างจะจบลงเมื่อฉันตายเท่านั้น” เขาไม่สามารถตายได้ไม่ว่าเขาจะย้อนกลับมาอีกกี่ครั้งก็ตาม

ในที่สุด ดวงตะวันก็โผล่พ้นขอบฟ้า