891 พูดคุย
891 พูดคุย
“ดีครับ รักษาต่อไปเรื่อยๆ ร่างกายของลุงก็จะค่อยๆฟื้นตัวเอง” หวังเย้าพูด
มันเป็นเรื่องจริงที่อาการป่วยดีขึ้น หลังจากรักษาโดยการฝังเข็มและกินยา เนื้อร้ายก็ไม่มีการแพร่กระจายเพิ่มขึ้นและมีขนาดเล็กลง นี่ถือได้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีมาก
“ใช่ ทั้งหมดก็ต้องขอบคุณเธอ”
“เราเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วล่ะครับ” หวังเย้าที่เก็บเข็มอยู่พูดขึ้นมา
“เรียบร้อยแล้วครับ กลับบ้านไปพักผ่อนได้เลย ลุงน่าจะกินยาที่ผมให้ไปครั้งก่อนเกือบหมดแล้ว ผมจะเตรียมยาเพิ่มให้ บอกให้พี่เจ๋อเชิงแวะมาเอายาตอนที่เขาว่างด้วยนะครับ”
“ได้สิ”
ชายชราเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
“เขาดีขึ้นจริงๆ!” หวังเย้าจดบันทึกการฟื้นตัวของหวังยี่หลง
“ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เขาอาจจะหายได้ในสามเดือน!”
การรักษาราบรื่นเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้ เขารักษาโรคนี้ได้จริงๆ
ถึงเขาจะมีความสามารถ แต่เขาก็จำเป็นต้องพึ่งพาประสบการณ์ด้วย
ถ้ามีคนรู้ว่าเขาสามารถรักษาโรคมะเร็งได้ ไม่รู้ว่าจะมีปัญหาตามมามากมายแค่ไหน หากใครคนใดคนหนึ่งเชี่ยวชาญการรักษาโรคนี้ พวกเขาคงพยายามหาทางทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงและหากำไรจากมัน พวกเขาคงไม่มีทางทำตัวแบบเขา ที่อยู่อย่างสงบและใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนคนทั่วไป
ยูนนานใต้ที่ห่างออกไปหลายพันไมล์
กั๋วเจิ้งเหอใช้อำนาจทุกอย่างที่เขามีอยู่
“เรื่องนี้เกิดจากฝีมือของผู้ที่หลบหนีออกมาจากหุบเขาพันโอสถ” เสวี่ยซินหยวนพูด
เขารู้สึกว่า เป็นไปได้มากว่าคนพวกนั้นจะเป็นผู้ต้องสงสัย
“เข้าใจแล้วครับ”
ภายในตึกที่เป็นที่อยู่อาศัย ซึ่งตั้งห่างจากเขตเหอไปหลายร้อยไมล์
ชายวัยกลางคนเดินถือถุงใส่ผักไปยังบ้านของเขา เขาที่กำลังหยิบกุญแจออกมาก็ชะงักค้างไป
“ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่ขยับ” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของเขา
“เป็นพี่นี่เอง” เขาหันกลับไปช้าๆ
“เมี่ยวชิงเหอ”
“สวัสดี พี่ชิงเฟิง” ชายที่ถือถุงผักพูด
“นายไม่คิดจะเชิญฉันเข้าไปคุยในบ้านหน่อยเหรอ?” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
เพียงกริ๊กเดียว ประตูก็เปิดออก
“เชิญ”
“เฮ้อ ฉันต้องระวังตัวมากเลยนะ นายถือเป็นที่รู้กันในหมู่บ้านว่ามีความคิดสร้างสรรค์มากแค่ไหน”
“ความคิดสร้างสรรค์?” เขายิ้มเล็กน้อย มันเป็นยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความขมขื่น
“พี่มาที่นี่ต้องการอะไร?” ชายวัยกลางคนถาม
“แน่นอนว่าฉันมาตามหานาย”
“พี่คิดจะฆ่าพวกเราทุกคนเหรอ?” ชายวัยกลางคนวางถุงผักลงและถามออกไป
“ผู้นำอยากในนายกลับไปรำลึกความหลังต่างหาก” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “ถึงยังไงก็ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว”
“ฮาฮา ตั้งแต่ที่หนีออกมา เราก็ไม่เคยคิดจะกลับไปที่นั่นอีกเลย” ชายวัยกลางคนพูด “เราหนีมาที่นี่ แต่พวกนายก็ยังไม่คิดจะปล่อยพวกเราไปอีกงั้นเหรอ?”
“บอกตามตรง ผู้นำคิดถึงพวกนายมาก” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “เขาพูดถึงพวกนายเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันเลยต้องรีบออกมาจากหมู่บ้านและเสียแรงไปมากกว่าจะหานายพบ นายซ่อนตัวได้ดีจริงๆ!”
“สองคนนั้นไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ชายวัยกลางคนถาม
“พวกเขาไม่เป็นอะไร” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “ตอนที่ฉันบอกว่าเป็นญาติกับนาย พวกเขาเชิญฉันดื่มชาด้วยกัน แต่ชารสชาติไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พวกแค่หลับไปเท่านั้น หลังจากที่พวกเขาฟื้นขึ้นมา พวกเขาก็จะไม่เป็นอะไร เธอมีปัญหาโรคหัวใจด้วย ฉันเลยตรวจและรักษาให้แล้ว พอตื่นขึ้นมา เธอก็จะรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของตัวเองได้”
“พี่เป็นคนดีจริงๆ!”
“ชมเกินไปแล้ว” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“เอาล่ะ ได้เวลาที่เราต้องไปและโทรตามคนอื่นได้แล้ว ฉันว่านายน่าจะรู้นะว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน”
“ทำไมถึงไม่ปล่อยพวกเราไป?”
“ฉันขอพูดตามตรงนะ” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “นายรู้รึเปล่าว่าช่วงนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ฉันจะเล่ายังไงดีล่ะ? นายพอจะรู้จักเขตเหอไหม?” เมี่ยวชิงเฟิงถาม
“รู้จัก”
“อืม มีคนมากกว่าหนึ่งโหลตายที่นั่น” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “พูดให้ชัดก็คือ 19 คน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกเรา?”
“พวกเขาตายจากพิษ มันเป็นพิษที่ไร้ร่องรอยและไม่สามารถตรวจสอบได้”
สีหน้าของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไป
“แล้วยังไง?”
“เดี๋ยวนะ หรือว่าพี่สงสัยพวกเรา?”
“ใช่ เราต้องการยืนยันว่าเรื่องนั้นไม่ได้เป็นฝีมือของคนในหุบเขา” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“พี่เป็นคนยืนยันหรือว่าเมี่ยวซีเหอเป็นคนยืนยันล่ะ?” ชายวัยกลางคนถาม “เขาไม่มีทางบอกคนนอกหรอกว่าเขาทำอะไรไปบ้าง”
เมี่ยวชิงเฟิงจุดบุหรี่ “นายจะบอกว่าฉันเป็นคนนอกเหรอ?”
“เราไม่ได้ทำ”
“อืม เรื่องนั้นก็พูดยาก” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “ฉันคิดว่า พวกนายควรกลับไปอธิบายเรื่องนี้ให้อาจารย์ฟังด้วยตัวเองจะดีกว่านะ”
“ถ้าเรากลับไปก็คงมีแต่ต้องตายเท่านั้น”
“เรื่องนั้นก็ไม่แน่หรอก” เมี่ยวชิงเฟิงพูด “เรามาจากหมู่บ้านเดียวกัน อาจารย์ยังใส่ใจเรื่องนี้มาก นายก็รู้เรื่องนี้ดีนี่”
“เชื่อตายล่ะ!”
“เราจะไปกันได้รึยัง?”
ปัง! เกิดการระเบิดขึ้น พร้อมกับควันสีดำพวยพุ่งออกมา
“ขอโทษทีนะ” ชายวัยกลางคนพูด
ฟู้ว ฟู้ว ฟู้ว เสียงลมพัด
“นี่มัน?!” เขาเบิกตากว้าง ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น
หลังจากควันดำจางลง เมี่ยวชิงเฟิงก็ปรากฏตัวออกมา
“โชคดีที่ฉันเตรียมตัวก่อนมาที่นี่ หลายปีที่ผ่านมา พวกนายไม่พัฒนาเลยสักนิด วิธีการก็ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด การฝึกและการสอนจากหมู่บ้านไม่ได้ช่วยให้พวกนายดีขึ้นเลยสักนิด”
เมี่ยวชิงเฟิงแบกชายวัยกลางคนลงไปชั้นล่าง
“โอ้ ตายแล้ว! เกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอ?” ที่ทางเดิน เขาบังเอิญเจอกับคนที่อาศัยอยู่ที่นี่เข้า
“อ่อ ถูกแก็สพิษเข้าน่ะครับ”
“อะไรนะ?”
“ผมขอโทษด้วย แต่ผมต้องรีบพาเขาไปที่โรงพยาบาล ช่วยหลีกทางด้วยครับ”
“ได้ๆ” สองสามีภรรยารีบหลีกทางให้เมี่ยวชิงเฟิง
หลังจากเมี่ยวชิงเฟิงเดินผ่านพวกเขาไปแล้ว ผู้หญิงก็เอ่ยถามสามีของเธอว่า “ที่รัก ผู้ชายคนนั้นหน้าตาไม่คุ้นเลยนะว่าไหม? หรือเขาจะเป็นคนอันตราย?”
“ทำไมถึงสงสัยมากมายแบบนี้? รีบกลับไปทำกับข้าวที่บ้านได้แล้ว ฉันหิวแล้ว!”
“ก็คุณไม่เห็นข่าวช่วงนี้เหรอ? ทางจังหวัดกำลังทำการปราบปรามอย่างหนัก พวกเขาบอกว่า จะให้รางวัลกับคนที่แจ้งข่าวด้วยนะ!”
“หา” เขาจึงยื่นหน้าออกไปและมองดูป้ายทะเบียนรถที่ไม่คุ้นเคยคันนั้น
ในตอนที่กำลังขับรถอยู่นั้น เมี่ยวชิงเฟิงก็ได้ยินเสียงไซเรนของรถตำรวจ และเห็นรถตำรวจกำลังขับมาทางเขา
“บ้าเอ้ย หรือฉันจะโดนเจอตัวเข้าแล้ว?” เขาไม่ได้ตื่นตระหนก เขาจอดรถและแบกชายคนนั้นลงไป
“รถคันนั้นแหละ!” เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงรถที่ถูกจอดทิ้งไว้ในเวลาไม่นาน
“มีคนอยู่ในรถรึเปล่า?”
“ลองสืบดูจากกล้องวงจรปิดแถวนี้ ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด
ยูนนานใต้กำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย เจ้าหน้าที่ตำรวจรู้ว่าเกิดคดีใหญ่ขึ้นที่เขตเหอ ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไปไม่ไกล ในเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน มีคนเสียชีวิตไปมากกว่าสิบคน เรื่องนี้ทำให้ทางจังหวัดและเบื้องบนพากันตื่นตัว เพราะเรื่องนี้ทำให้ทางจังหวัดต้องมีการจัดการประชุมขึ้นโดยเฉพาะ เพื่อจัดการกับคดีนี้ให้แล้วเสร็จอย่างเร่งด่วน
