บทที่ 5 แค่อูฐตัวเดียว
“เราชนะ” เหออี้หมิงอดไม่ได้ที่จะดีใจ
ถึงตัวเขาเองจะเคยต่อสู้กับสัตว์อสูรชีพจรวิญญาณมาบ้างกับเพื่อนร่วมชั้นตอนอยู่ที่สถาบันฮ่าวเถียน แต่อสูรอูฐสงครามยังคงเป็นสัตว์ที่ทรงพลังที่สุดสำหรับช่วงเริ่มต้นนิกายแบบนี้ แต่เขาก็ยังจัดการมันได้ด้วยตัวเอง
กาก้า!
และทันใดนั้นดวงตาของอสูรก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ มันรู้ตัวว่ากำลังจะตาย มันใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มี และเตะไปที่เหออี้หมิง
เหออี้หมิงเห็นอันตรายที่กำลังจะเข้ามา เขารวบรวมขอบเขตพลังหลอมรวมกายามาเพื่อปกป้องร่างกายของเขาในชั่วเสี้ยววินาทีเพื่อรับการโจมตีของสัตว์อสูรแต่ถึงอย่างนั้นตัวเขาก็ลอยออกไปหลายสิบเมตรและทำลายต้นไม้ที่อยู่โดยรอบ
“ให้ตายเถอะ ฉันประมาทเหรอนี่” เหออี้หมิงกระอักเลือดออกจำนวนมากและพยายามจะยืนขึ้น เขาได้รับบาดเจ็บจากการถูกกระแทกอย่างแรง
หากไม่ใช่เพราะการฝึกฝนที่ผ่านมาของขอบเขตหลอมรวมกายา ตัวเขาเองคงจะพิการ ไม่ก็อาจจะตายไปแล้ว
พลังการตอบโต้ครั้งสุดท้ายของอสูรอูฐสงครามช่างน่ากลัวจริงๆ
หลังจากที่สัตว์อสูรทำการโจมตีเหออี้หมิงด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่มันมี มันก็ได้ตายลง
“ให้ตายเถอะ พี่หมิงฆ่ามันด้วยตัวคนเดียว”
“การต่อสู้นี้ผลัดกันลุกและรับ และสุดท้ายพี่หมิงก็กลับมาชนะจนได้ น่าตื่นเต้นมากๆเลย”
ผู้เล่นบางคนยังคงตกตะลึงกับเรื่องราวที่พวกเขาได้เจอ เหออี้หมิงลุกขึ้นยืน เหล่าสาวกก็พากันโห่ร้องออกมาด้วยความดีใจ
“สาวกทั้งหลาย นี่คืออสูรอูฐสงคราม”
“ด้วยระดับความแข็งแกร่งของพวกเจ้าในตอนนี้ พวกเจ้าไม่มีทางที่จะชนะมันได้ การประมาทแค่นิดเดียวยังทำให้ข้าบาดเจ็บได้”
“สำหรับวันนี้ พอแค่นี้ก่อน พื้นที่แห่งนี้จะไม่ถูกปิดกั้นและเปิดให้สาวกทุกคนสามารถเข้ามาได้อยู่ แต่คุณต้องจำไว้ว่าอย่าต่อสู้กับอสูรอูฐสงครามเด็ดขาด”
“เอาล่ะ สาวกทั้งหลาย นำร่างอสูรตัวนี้กลับไปยังโถงนิกาย”
เหออี้หมิง พูดอย่างสงบ ราวกับว่านี่คือพล็อตของเกมที่ถูกวางมาไว้แล้ว
เขาไม่สามารถพูดออกมาได้ว่าตัวเขาเองมีประสพการณ์ต่อสู้ที่ไม่เพียงพอ และอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นเกิดจากความประมาทของเขาเอง ถ้าเขาทำอย่างนั้นความน่านับถือในฐานะผู้นำนิกายจะยังมีเหลือ?
“ฉันจะให้คะแนนสำหรับพล็อตนี้ 101 คะแนน 1 คะแนนที่เกินมาให้กับความหล่อของพี่หมิง”
“เราจะกินเนื้อเจ้าสัตว์ตัวนี้ได้ไหม ทำไมเราไม่เอามันมาทำเป็นหม้อไฟเลี้ยงทุกคนล่ะ”
“คิดได้แต่เรื่องกินหรือไงนะ, เราจะเอาชิ้นส่วนของมัน กระดูก ฟัน หนัง และส่วนอื่นๆ มาทำเป็นอาวุธและเสื้อเกราะได้ต่างหาก”
“ถ้าผมได้ทำหม้อไฟ ก็อย่ามากินก็แล้วกัน”
“ผมผิดไปแล้วยกโทษให้ด้วย”
ระหว่างที่เหล่าผู้เล่นสนทนากันอย่างสนุกสนาน พวกเขาก็รวมตัวกันเพื่อยกร่างสัตว์อสูรกลับไปที่นิกาย
เมื่อทุกคนเข้ามาที่โถงนิกาย เหออี้หมิงสั่งให้สาวกสองสามคนไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบเครื่องครัวเอามาให้เขา
แม้ว่าร่างกายของผู้เล่นจะเป็นร่างที่ถูกสร้างขึ้นมาจากระบบ แต่พวกเขาก็ยังต้องกิน ดื่ม และพักผ่อนเหมือนกับมนุษย์ปกติ พวกเขายังสามารถตายจากการ อดอยาก กระหายน้ำ หรือความอ่อนเพลียได้
สัตว์อสูรที่เขาสังหารด้วยความยากลำบากไม่ควรสูญเปล่า
“การกินเนื้อของอสูรอูฐสงครามสามารถหล่อเลี้ยงร่างกายและเพิ่มความแข็งแกร่งของพวกเจ้าได้”
“ส่วนขนนั้น หลังจากที่อสูรอูฐสงครามตายลง มันจะเสื่อมสภาพด้วยความรวดเร็ว เป็นการยากที่จะเอาไปทำอุปกรณ์ใดๆ”
เหออี้หมิงอธิบายสั้นๆ เขาเริ่มหยิบเครื่องปรุงออกมา
“พี่หมิง ผมขออาสาทำหม้อไฟให้ทุกคนกิน ผมเก่งที่สุด” ผู้เล่นที่มีไอดี
“งับนายน้อย” กระโดดออกมาด้านหน้า
งับนายน้อยหยิบมีดทำครัวที่เป็นสนิมขึ้นมา เขาขัดมีดสองถึงสามครั้งเพื่อเพิ่มความคม เขาเริ่มหั่นเนื้อสัตว์ร้ายออกเป็นชิ้นเล็กๆ อย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของเขาลื่นไหล ต่อเนื่อง เหมือนกระแสน้ำ
เหออี้หมิงเกิดความสงสัย ผู้ชายคนนี้มาที่นี่เพื่อแค่จะทำอาหารอย่างงั้นหรือ?
“พี่ใหญ่ ให้ข้าช่วยจุดไฟเถอะ”
“พี่ใหญ่ ข้าจะตัดฟืนให้”
“พี่ใหญ่ ข้าขอเป็นคนช่วยกินนะ”
เหล่าผู้เล่นต่างเข้ามารุมล้อมช่วยกันจัดอาหาร มือพวกเขายุ่งอยู่กับการทำอาหาร
เหออี้หมิงยืนกอดอก และพยักหน้าจ้องมองเหล่าสาวกด้วยความพึงพอใจ
ร่างของสัตว์อสูรตัวนี้ทำให้ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารไปได้อีกสองถึงสามวัน
เหออี้หมิงยังต้องพักร่างกายจากอาการบาดเจ็บ จากแรงเฮือกสุดท้ายของอสูรอูฐสงครามด้วย
“คำแนะนำ : โฮสต์สามารถแบ่งและจัดสรรงานย่อยให้กับสาวกได้”
“ภารกิจจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์หากภารกิจที่จัดสรรไว้ทั้งหมดเสร็จสิ้นโดยสาวก”
“ดี ดี ดี ฉันจะมอบหมายภารกิจให้พวกเขา เฮ้อ!”
เหออี้หมิง กำลังสับสน
เขาครุ่นคริดอยู่ครู่หนึ่ง อย่างน้อยผู้เล่นก็จะไม่ได้ตายจริงๆ ในโลกแห่งนี้ หากเลวร้ายที่สุดระบบก็น่าจะชุบชีวิตพวกเขาได้
“ใช่แล้ว เราสามารถออกแบบสกุลเงินเสมือนจริงและคะแนนสมทบของนิกายได้”
“ผู้เล่นสามารถรับคะแนนสนับสนุนได้หลังจากที่พวกเขาทำภารกิจสำเร็จ และถ้าในอนาคตได้รับไอเทมที่ดีขึ้น ผู้เล่นสามารถขอแลกเปลี่ยนกับคะแนนสมทบได้”
“นั่นหมายความว่าฉันไม่ต้องใช้หินวิญญาณแม้แต่ก้อนเดียว ได้กำไรแน่นอน เยี่ยมไปเลย นี่มันการจับหมาป่าด้วยมือเปล่าจริงๆ”
ยิ่งเหออี้หมิงคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น
หัวใจของเขาเต้นระรัว หลังจากเริ่มประกาจภารกิจให้กับเหล่าสาวก
“ภารกิจนิกาย : สัตว์อสูรอูฐสงคราม”
“เป้าหมายภารกิจ : สังหารอสูรอูฐสงคราม และนำร่างกลับมาที่จตุรัสของนิกาย”
“รางวัลภารกิจ : 100 คะแนนสมทบนิกาย”
หลังจากนั้นเหออี้หมิงเข้าไปในห้องลับ และเริ่มการพักฟื้นร่างกาย หลังจากเขาหลับตาลง ผู้เล่นที่รวมตัวกันที่โถงจตุรัสเพื่อกินหม้อไฟกันอยู่ต่างตกตะลึง ถึงภารกิจที่มาถึง
“บัดซบเอ้ย! ในที่สุดก็มาจนได้”
“...เพื่อสังหารอสูรอูฐสงคราม? บ้าไปแล้ว นี่ใช่ภารกิจเริ่มต้นเกมจริงๆ เหรอ?”
“พวกเรายังไม่มีอาวุธกันเลยนะ จะสู้กันยังไง?” ผู้เล่นต่างอยู่ในความโกลาหล
แต่ถึงยังงั้นผู้เล่นทั้งหมดก็กดยอมรับภารกิจกันหมด
ในขณะที่ก๋วยเตี๋ยวเรือได้เสร็จสิ้นการปรับแต่งร่างกายและสร้างตัวละครใหม่
“ฉันไม่กลัวหรอก”
“ฉันยังต้องสู้”
หลังจากออกจากประตูมิติ ก๋วยเตี๋ยวเนื้อก็ปรากฏตัวที่กลางโถงจตุรัสโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาก็รีบวิ่งไปตามภูเขา
เวลาผ่านไปแค่ธูปครึ่งดอก…
“เกมเฮงซวย” ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสาปแช่งเกมที่ไร้สาระขณะที่เดินออกจากประตูมิติ เห็นได้ชัดว่าเขาเสียชีวิตด้วยความรวดเร็วระหว่างเดินบนถนน
“ทุกคน! ฉันมีไอเดียวแล้ว” ทันใดนั้นชายหนุ่มที่มีไอดี “ซิงเฉิน” ก็ปรากฏตัวขึ้นและตะโกนขึ้นมา
“?”
ผู้เล่นทุกคนที่กำลังกินหม้อไฟ และอ่านภารกิจหยุดมองไปที่เขาด้วยความตกตะลึง
เขาจะทำอะไรของเขา?
