ตอนที่ 4

ดวงจันทร์ของโลกนี้เป็นสีฟ้า ไม่เหมือนในโลกแห่งความเป็นจริง แมลงในโลกนี้เริ่มส่งเสียงร้องอย่างเงียบ ๆ ขณะที่รุ่งอรุณกำลังใกล้เข้ามา

ฮวังยงโฮ ก่อตั้งกลุ่มฝีมือดี ไม่มีทางที่คนยี่สิบคนจะสามารถเข้าไปในโรงตีเหล็กได้ เขาก่อตั้งกลุ่มคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่สามารถต่อสู้ได้

ก่อนอื่น กลุ่มฝีมือดีจะเข้าไปจับชายคนนั้น จากนั้นทุกคนก็จะเข้าไปสังหาร ทั้งกลุ่มประกอบด้วยผู้ชาย 8 คน รวมทั้ง ฮวังยงโฮ

ฮวังยงโฮ จับอาวุธของเขา 'หอกแห่งความเร่าร้อน' เขายืนอยู่ข้างประตูไม้ของโรงตีเหล็ก และวางนิ้วบนริมฝีปากของเขา ส่งสัญญาณให้คนอื่นเงียบ เขาสั่งพวกเขาว่า “แม้ว่าศัตรูจะอยู่คนเดียว แต่ก็เป็นการล่าครั้งแรกของเราด้วย เราควรสงบสติอารมณ์และจบเรื่องนี้โดยเร็ว”

พวกผู้ชายพยักหน้าด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียด ความตึงเครียดเกิดขึ้นจากข้อเท็จจริงที่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาลอบสังหาร ไม่ใช่จากการตั้งคำถามว่าจะชนะหรือไม่ พวกเขามีคนแปดคนอยู่ข้าง ๆ เป็นไปไม่ได้ที่ชายคนเดียวจะต่อสู้กับคนแปดคน

ฮวังยงโฮ เปิดประตูโรงตีเหล็กอย่างระมัดระวัง ในเวลาเดียวกัน เขาก็รีบเข้าไปในสถานที่นั้น คนอื่น ๆ ตามมาอย่างรวดเร็ว

ภายในโรงตีเหล็กได้รับแสงสว่างบางส่วนจากแสงจันทร์ที่เล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างบานเกล็ด มันผสมกับขี้เถ้าในเตาเย็นและทำให้บรรยากาศน่าขนลุก เครื่องมือของช่างตีเหล็กและเศษแร่ต่าง ๆ กระจัดกระจาย เป็นสัญญาณว่าโรงตีเหล็กถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลานาน

ฮวังยงโฮ กดไอคอนสีเขียวบนอุปกรณ์ข้อมือของเขา และฟังก์ชั่นไฟฉายก็เปิดขึ้นเพื่อส่องแสงสลัวไปรอบ ๆ เขาและกลุ่มของเขาเริ่มฉายแสงไปที่จุดต่าง ๆ ในโรงตีเหล็ก และพวกเขาก็เริ่มสำรวจไปรอบ ๆ ข้างใน แม้กระทั่งเปิดตู้เพื่อตรวจสอบข้างใน อย่างไรก็ตาม ไม่พบชายผู้นี้ที่ใดในโรงตีเหล็ก

“นายคิดว่าเขาหนีไปแล้วหรือเปล่า?” ชายคนหนึ่งถามอย่างเงียบ ๆ

ฮวังยงโฮ ส่ายศีรษะแล้วตอบว่า “มาค้นหากันอีกหน่อย ไฟภายในโรงตีเหล็กเพิ่งเปิดอยู่ไม่นานมานี้ เขาไม่สามารถหลบหนีได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้น”

“อ๊าก!”

จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องออกมาจากส่วนหนึ่งของโรงตีเหล็ก และพวกผู้ชายก็ส่องไฟฉายไปทางนั้นทันที ชายคนหนึ่งซึ่งเคยมีชีวิตอยู่และสบายดีเมื่อสักครู่นี้ นอนตายอยู่บนพื้นพร้อมกับบาดแผลที่คอ

“ม-เกิดอะไรขึ้น…?” ชายคนหนึ่งอุทาน ขณะที่เขาถอยหลังด้วยความประหลาดใจ ในขณะนั้น เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เย็นเฉียบที่คอของเขา ในเสี้ยววินาทีนั้น เขาตระหนักว่ามีรูขนาดใหญ่เปิดที่คอของเขา

ปึ๊ด!

“อ… อ้ากก…!” เลือดเริ่มไหลออกมาจากคอของชายคนที่สอง และเขาก็ล้มลงกับพื้น

คนที่เหลือต่างตื่นตระหนกและกำอาวุธแน่น

“มันเกิดอะไรขึ้น! บ้าเอ้ย!”

“พ… พวกเขาถูกฆ่าตายในทันที!”

พวกผู้ชายเหวี่ยงไฟฉายไปรอบ ๆ อย่างดุเดือด แต่สิ่งที่มองเห็นได้คือแสงสะท้อนบนแอ่งเลือด และไม่เห็นแม้แต่เงาของฆาตกร

ขณะนั้นเอง…

ตูม!

ประตูโรงตีเหล็กซึ่งเปิดกว้างอยู่ก็ปิดลงอย่างแน่นหนาราวกับจะบอกพวกเขาว่าจะไม่มีใครออกจากสถานที่แห่งนี้โดยมีชีวิต พวกผู้ชายตกใจจนตกใจ ชายคนหนึ่งเหวี่ยงอาวุธไปรอบ ๆ อย่างดุเดือด ขณะที่คนอื่นพยายามซ่อนอยู่ที่มุมห้อง

“ทุกคนใจเย็น ๆ! จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเราตื่นตระหนกตอนนี้!” ฮวังยงโฮ ตะโกนเสียงดัง แต่ถึงแม้เขาจะปกปิดความจริงที่ว่าเขากำลังตื่นตระหนกไม่ได้

นักฆ่าสังหารชายสองคนในความมืดนี้โดยไม่ส่งเสียงใด ๆ นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะก่อเหตุฆาตกรรม

“อ๊าาาาก!”

เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีก เมื่อพวกเขาส่องไฟฉายไปที่ต้นตอของเสียงกรีดร้อง สิ่งที่พวกเขาเห็นคือศพที่ถูกเจาะทะลุหัวใจ ใบหน้าของชายที่เหลือซีดอย่างน่ากลัว และชายคนหนึ่งที่หวาดกลัวก็เริ่มกรีดร้องว่า “ฉัน ฉันจะหนี! เราต้องหนี!”

เสียงของชายที่วิ่งไปที่ประตูก็ค่อย ๆ จางหายไปในเวลาต่อมา และคนที่เหลือก็กลัวที่จะส่องไฟฉายมาทางเขา อย่างไรก็ตาม ฮวังยงโฮ ได้รวบรวมความตั้งใจและส่องไฟฉายไปที่จุดนั้น มันเผยให้เห็นศพที่ถูกเจาะคอนอนอยู่บนพื้นคว่ำหน้าลง

“อ๊าาาา!”

“ย๊าก!”

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องของชายสามคนดังขึ้นพร้อมกันทั่วทั้งห้อง ขณะที่ฆาตกรเริ่มฆ่าพวกเขาเร็วขึ้น ในที่สุดก็มีคนตายเจ็ดคนและเหลือเพียง ฮวังยงโฮ เท่านั้น ความคิดที่จะเป็นคนเดียวที่มีชีวิตอยู่ และความคิดที่จะตาย มีแต่เพิ่มพูนความหวาดกลัวของเขาเท่านั้น

ฮวังยงโฮ กระแทกหอกลงบนโต๊ะและตะโกนว่า “แกเป็นใคร! โชว์ตัวออกมาสิวะ!”

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่น่ากลัวอยู่ข้างหลังเขา แม้ว่ามันจะเป็นความรู้สึกที่อ่อนแอ แต่เขาตัดสินใจที่จะเชื่อในสัญชาตญาณของเขา เขาหมุนไปรอบ ๆ และแทงหอกไปข้างหน้า และเขารู้สึกว่ามันชนกับบางสิ่งที่แข็ง

แคร้ง!