768 - ต้องไปให้ได้
768 - ต้องไปให้ได้
เย่ฟ่านเฝ้าดูเงียบๆเป็นเวลานาน หลังจากปิดวิดีโอเขาก็พยายามไต่ตรองอย่างจริงจังว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้?
มีผู้คนมากมายแต่ฝ่ายตรงข้ามกลับเลือกหลิวอี้อี้ คนคนนั้นพบนางได้อย่างไร และจางจื่อหลิงที่อยู่กับนางไปไหนแล้ว
เย่ฟ่านพยายามสงบสติอารมณ์ ไม่ปล่อยให้ตัวเองโกรธ และคิดอย่างจริงจังว่าอีกฝ่ายต้องรู้ความจริงที่ว่าพวกเขามาจากอีกฟากหนึ่งของทะเลแห่งดวงดาว และเข้าใจข้อมูลมากมายที่ไม่เอื้ออำนวยต่อเขา
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือเก่าขึ้นมา และนิ้วมือของเขามีประกายไฟเล็กๆ ส่งเข้าไปในแหล่งจ่ายไฟอย่างระมัดระวัง
เสียงเพลงไพเราะดังขึ้น เขาเปิดโทรศัพท์มือถือ ค้นหาอย่างอื่น เขาต้องการยืนยันว่ามีใครเข้ามาเกี่ยวข้องหรือไม่
เย่ฟ่านมองดูเงียบๆ เป็นเวลานาน
“ข้าแค่อยากจะฆ่านาง เจ้าจะทำอะไรข้าได้!”
เสียงที่มืดมนดังมาจากภายในอย่างแผ่วเบา ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกขยะแขยงจากก้นบึ้งของหัวใจ
“ข้าจะให้เวลาหนึ่งเดือนในการค้นหาภูเขาไฟลูกนี้ จากนั้นเจ้าต้องคุกเข่าขอร้องข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งศีรษะของผู้หญิงคนนี้ไปให้เจ้า!”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ความโกรธและความเกลียดชัง
“ปึก”
เย่ฟ่านปิดฝาโทรศัพท์และจ้องไปยังทะเลสาบเล็กๆ ที่ใสราวกับหยกที่อยู่ไม่ไกล
คนในความมืดต้องการฆ่าเขาในดาบเดียวหรือไม่ คนคนนั้นดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความมั่นใจ..มีผู้คนมากมายต้องการสังหารเขา ถ้าลองคิดดูจริงๆ ก็มีหลายคนแต่ยากที่จะระบุว่าเป็นใคร
หลังจากที่เย่ฟ่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปิดโทรศัพท์ของหลิวอี้อี้อีกครั้งและแตะที่หน้าวิดีโอ เสียงที่ขุ่นเคืองก็เล่นซ้ำอีกครั้ง
“คุกเข่าลงต่อหน้าข้า ขอร้องข้าหรือจะให้ข้ากำจัดเพื่อนเก่าของเจ้าให้หมดไปทีละคน!”
ลมแรงมากและวิดีโอในโทรศัพท์มือถือก็อยากที่จะได้ยินเสียงคำรามของเขา
“เสียงลมหวีดหวิวและมีเกล็ดหิมะโปรยปรายเล็กน้อย แต่ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิแล้ว…” เย่ฟ่านมองไปในระยะไกล
เย่ฟ่านคลิกโทรศัพท์มือถืออีกครั้งและพบภาพของจางเหวินชาง เขายืนอยู่บนยอดเขา สูดลมหายใจในยามเช้าและควันก็ลอยออกจากปากของเขาราวกับมังกร
เห็นได้ชัดว่าหลังจากเรียนรู้จากผู้อาวุโสหลี่การฝึกฝนของเขาก้าวหน้าอย่างมากและอารมณ์ของเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นคง
“เจ้าเห็นไหมนี่คือบุคคลที่สองที่ข้าจะสังหารในอนาคต หากเจ้าไม่มาคุกเข่าขอร้องข้าเหมือนสุนัข คนผู้นี้จะต้องตายอย่างอนาถภายในสามเดือน!”
เสียงที่ชั่วร้ายราวกับเสียงคำรามดังก้องอย่างชัดเจนทำให้อึดอัดและน่าขยะแขยง
“ไม่ใช่สองคนนี้เท่านั้น จะมีบุคคลที่สาม คนที่สี่…จนกว่าทุกคนที่เจ้ารู้จักจะตายทั้งหมด!”
เย่ฟ่านแตะขมับของตนเอง คนคนนี้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ หากเขาสามารถจับตัวอี้อี้ได้คนคนนั้นย่อมค้นวิญญาณของนางอย่างละเอียด
“แน่นอน เจ้าไม่จำเป็นต้องมาก็ได้ ไม่ต้องสนใจชีวิตและความตายของพวกเขา อยู่อย่างไร้หัวใจ ปล่อยให้พวกเขาทั้งหมดตาย ข้าจะไปหาเจ้าเอง!”
“ปึก”
เย่ฟ่านปิดโทรศัพท์ ย้ำคิดอีกครั้งว่าคนคนนี้เป็นคู่ต่อสู้ของเขาหรือไม่ เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แน่นอนว่าเมื่อเขาเดินออกจากทะเลสาบหยกเขาจะเข้าสู่ทางตัน
“ไม่ต้องมาช่วยหรอก ข้าจะให้โอกาสนางเพราะข้าเสียดายในความงดงาม รอให้เจ้ามาคุกเข่าต่อหน้าข้า ฮิฮิ…”
นั่นคือคำกล่าวสุดท้าย เย่ฟ่านไตร่ตรองอีกครั้ง บุคคลนี้เข้าใจอุปนิสัยของเขา และคิดว่าเขาจะไม่สามารถทอดทิ้งเพื่อนเก่าอย่างไร้ความปราณีได้อย่างแน่นอน
เขายืนขึ้นและเดินเล่นที่ด้านหน้าของทะเลสาบหยก ดอกไม้สีสันงดงามที่ร่วงหล่น กลีบดอกมีกลิ่นหอม เป็นประกายระยิบระยับ เป็นความงามราวกับอยู่ในความฝัน
“คุณชายเย่ หยุดก่อน” หญิงสาวในชุดขาวหยุดเขาและไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเล็กน้อย
ข้างหน้าเมฆกำลังเปลี่ยนเป็นไอน้ำและสะท้อนเงาหมอกสีขาว ปราณที่สดใสไหลเวียนและมีเสียงหญิงสาวกำลังเล่นน้ำ
เย่ฟ่านตกตะลึง เขาเดินมาอย่างไร้จุดหมายจนมาถึงสถานที่อาบน้ำของเทพธิดาจากทะเลสาบหยก
“กำลังคิดอะไรอยู่ เหมือนเจ้ากำลังมึนงงแล้วก็เดินเข้ามาที่นี่โดยไม่รู้ตัว”
เสียงที่ไพเราะดังขึ้นเบาๆ พร้อมกลิ่นอายที่น่าดึงดูดราวกับเสียงสวรรค์ชำระล้างจิตวิญญาณของผู้คน
สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกเดินออกจากทะเลสาบ นางปรากฏตัวโดยสวมเสื้อเพียงคลุมกันลมหนาว ผมสีดำของนางเปียกลู่ไปกับแผ่นหลัง ผิวของนางอิ่มเอิบราวกับจะคั้นน้ำออกมาได้
ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกนางไม่ได้ซ่อนใบหน้างดงามราวเทพธิดาของตัวเอง นางรู้ดีว่าเย่ฟ่านมีดวงตาศักดิ์สิทธิ์ การปิดบังใบหน้าของนางนั้นไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง
“มีบางอย่างรบกวนจิตใจของข้าเล็กน้อย จึงเป็นเหตุให้เดินลงมาที่นี่โดยไม่รู้ตัว ขอเทพธิดาโปรดอภัย” เย่ฟ่านยิ้มแต่สีหน้าของเขาดูเศร้าโศก
สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกกล่าวไม่ออก นางมองเขาอย่างพิจารณาก่อนจะกล่าวว่า “อะไรทำให้เจ้าเป็นแบบนี้?”
สตรีศักดิ์สิทธิ์ขมวดคิ้วและมีรอยยิ้มเล็กน้อย นี่คือใบหน้าหยกที่สมบูรณ์แบบเช่นเดียวกับเอี๋ยนหรูหยูผู้ไร้ที่ติและสามารถเทียบได้กับอันเหมียวอี้ในด้านความอ่อนหวาน
พวกนางทั้งสามคนล้วนเป็นหญิงสาวที่มีความงามในแบบฉบับของตัวเอง
“เจ้ารู้จักสถานที่นี้หรือไม่” เย่ฟ่านหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเล่นวิดีโอ
“นี่อะไร?”
สตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งทะเลสาบหยกรู้สึกประหลาดใจ ผิวที่ขาวเหมือนงาช้างมีหยดน้ำหยดลงมา ส่องประกายระยิบระยับหลากสีสัน
แม้ว่านางจะบริสุทธิ์และสดใส แต่นางก็ตกตะลึงในเวลานี้ เสียงของนางจึงห้วนเล็กน้อย
"นี่เป็นเครื่องมือสื่อสาร เมื่อข้ามีเวลาข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังอย่างละเอียด”
"ดินแดนรกร้างตะวันออกกว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด ภูเขาสูงตระหง่าน หิมะตกในฤดูร้อนสามารถพบได้ในที่ต่างๆ นับหมื่น หรือมากกว่านั้น แต่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ต้องเป็นเขาปีศาจอัคคีข้ามั่นใจสามในสี่ส่วน”
สตรีศักดิ์สิทธิ์ของทะเลสาบหยกหยุดชั่วครู่เมื่อนางกล่าวจบ
“แต่ทว่าปัญหาสำคัญคือพวกเขาต้องการให้เจ้าออกจากทะเลสาบหยก”
“ใช่ นี่คือกุญแจสำคัญ หากก้าวออกจากที่นี่พวกเขาจะฆ่าข้าทันที” เย่ฟ่านพยักหน้า
“เจ้าจำเป็นต้องช่วยคนคนนี้ไหม?” สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกถาม นี่เป็นทางตันอย่างเห็นได้ชัด หากเขาก้าวพลาด เกรงว่าจะไม่ได้มีจุดจบที่ดี
“ใช่ ข้าไม่อยากเห็นนางตาย” เย่ฟ่านถอนหายใจ เขาไม่กล้าอยู่เฉย
“ศัตรูรู้จุดอ่อนของเจ้าและคาดว่าเจ้าจะไปที่นั่น เขารู้จักตัวตนของเจ้าเป็นอย่างดี” สตรีศักดิ์สิทธิ์ของทะเลสาบหยกเตือน
“ข้ารู้” เย่ฟ่านพยักหน้า
“เจ้าต้องการให้เราช่วยหรือไม่?” สตรีศักดิ์สิทธิ์ถาม
เย่ฟ่านถอนหายใจเบาๆ อีกฝ่ายไม่อนุญาตให้เขาพาคนไป คนคนนั่นทำให้ชัดเจนว่าต้องการจะฆ่าหลิวอี้อี้ ดังนั้นเขาจึงขอความช่วยเหลือจากคนอื่นไม่ได้
นี่เป็นปัญหาที่ยากที่สุด เขารู้ว่านี่เป็นเกมสังหาร แต่เขาต้องกระโดดเข้าไป ไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงมันได้
ในวันนี้เย่ฟ่านนั่งลงที่ริมทะเลสาบ ครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ยืนขึ้นและขอให้ผู้คนจากทะเลสาบหยกช่วยหาสถานที่นั้นให้พบ เขาต้องการไปตามนัดหมาย
“เจ้าจะไปจริงๆ หรือ?” สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกประหลาดใจ
“ข้าจะไม่ปล่อยให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่มันย่อมต้องมีความยากลำบากแน่นอน” เย่ฟ่านขมวดคิ้ว
“เจ้าจะทำอะไรได้ ไม่มีใครสามารถไปกับเจ้า นี่เป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างอันตราย!” สตรีศักดิ์สิทธิ์กล่าว
เย่ฟ่านขอให้ทะเลสาบหยกช่วย เขาต้องหาสถานที่นั้นให้พบ แล้วจึงจะดำเนินการไปตามสถานการณ์ ในขณะเดียวกันก็เชิญนักพรตมังกรแดงและราชานกยูงออกมา
หลังจากนั้นเขาก็เข้าสู่ความสันโดษและฝึกฝนต่อไปราวกับว่าเขาได้ปล่อยวางทุกสิ่งเพื่อตระหนักถึงเต๋าของเขาเอง
จนกระทั่งเวลาหนึ่งเดือนผ่านพ้นไปเขาจึงออกจากความสันโดษ ร่างกายของเย่ฟ่านเต็มไปด้วยพลังและอยู่ในจุดสูงสุดที่พร้อมจะทะลวงเข้าสู่อาณาจักรต่อไปได้ทุกเมื่อ
“ถ้าเดาไม่ผิดมันควรจะเป็นสันเขาปีศาจอัคคีในภาคกลางของดินแดนรกร้างตะวันออก” สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกตอบ
