EP 7 (Stardew Valley)มีบางอย่างผิดปกติในเมืองเพลิแกน
Game Leveling Reality Invincible
EP 7 (Stardew Valley)มีบางอย่างผิดปกติในเมืองเพลิแกน
ผู้แปล วังวน
วันนี้ร้านน่าจะปิด
ดูเหมือนร้านขายป้าบริเวณท่าเรือตอนนี้เองก็จะไม่มีเลย ตอนนี้หนานเซียวเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี
“เฮ้ พ่อหนุ่มเป็นใครมาจากไหน ต้องการอะไร” ชายที่มีผ้าคลุมไหล่สีทองสวยเดินเข้ามาถาม
“พอดีว่าผมกำลังหาเจ้าของขายปลา เห็นว่าเขาชื่อว่า…วิลลี่ พอดีว่าผมเองต้องการมาซื้อคันเบ็ด”
“ดูเหมือนว่าวิลลี่เขาจะออกทะเลไปแล้วนะและน่าจะกลับมาวันพรุ่งนี้” ชายผ้าคลุมไหล่สีทองมองหนานเซียว “แล้วสรุปว่านายเป็นเป็นใคร ต้องขอโทษด้วย ฉันเองไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรนะ แค่ฉันไม่เคยเห็นคุณอยู่แถวนี้มาก่อนแค่เท่านั้น”
คำพูดของเขาดูมีไหวพริบและสุภาพมาก แต่น่าแปลกน้ำเสียงของเขาดูเย็นชาเอามากๆ
“อ๋อตัวผมเองชื่อหนานเซียว และเพิ่งย้ายมาที่เมืองเพลิแกน พอดีว่าผมมารับช่วงจากปู่ของผมทางทิศตะวันตกของเมือง—”
“ฟาร์มที่ดูเงียบสงบตรงนั้นนะหรอ?”
"ใช่แล้วครับ."
ชายผู้มีผมผ้าคลุมไหล่สีทองยังคงถามต่อไปว่า “คุณเป็นหลานชายของหนานคงหมิงบุรุษในตำนานคนนั้นอย่างงั้นหรอ”
มันหมายความยังไงบุรุษในตำนาน...?
คุณลุงคนนี้ดูประหลาดจัง ทำไมการพูดจาของเขาดูแปลกๆจัง หรือเครื่องแปลงภาษาภายในเกมมันเสียหรือเปล่า ปู่ของฉันทำไมชื่อต้องคล้องกับชื่อฉันด้วย
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี้ล่ะ หนานเซียว” ลุงผมบลอนด์ดูเหมือนจะเปลี่ยนท่าทีของเขาไปก่อนหน้านี้เขาเริ่มพูดคุยกับหนานเซียวอย่างเป็นกันเอง
“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะที่เพลิแกน”
"มันมีทิวทัศน์สวยงาม อากาศสดชื่น มีวัฒนธรรมที่ดูเรียบง่าย นายกเทศมนตรีและคนอื่นๆ ก็อัธยาศัยดี—"
ชายที่มีผ้าคลุมไหล่สีทองพูดขัดจังหวะคำพูดของหนานเซียว เสียงของเขาฟังดูโหดเหี้ยมและรุนแรง: "ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากเมือง เพลิแกนในขณะที่นายยังสามารถกลับไปได้! หนานคงหมิง ไม่ควรให้คุณมาที่นี่ นี้มันก็ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว เมืองเพลิแกน ไม่ใช่เพลิแกนที่เหมือนกับในอดีตถ้านายมาอยู่ที่นี้จริงนายอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิตก็เป็นไปได้!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นทำให้หนานเซียวเองเดินถอยหลังออกมาในทันที เพราะเสียงของชายคนนั้นก็ยิ่งแหลมขึ้น ราวกับว่าคอของเขาถูกรัดคอ และเขากลอกตาไปมาเหมือนจะขาดใจตาย
ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วหรือยังไงกัน? หนานเซียวถึงกับผงะ: จะต้องเสียใจที่อยู่ที่นี้อย่างงั้นหรอ? ความหมายคืออะไร?
ขณะที่หนานเซียวกำลังตกใจ ผู้ชายที่มีผมผ้าคลุมไหล่สีทองก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขาลูบหน้าแล้วหัวเราะอย่างประหม่า “ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่ล้อเล่นนะ ฉันชื่อเอลเลียต และฉันเป็นนักเขียนเรื่องสยองขวัญ ลุงวิลลี่เป็นเพื่อนของฉัน นายต้องการคันเบ็ดใช่ไหมเดียวยังไงฉันจะบอกกับเขาให้เอง”
“...เอ่อ ผมต้องรบกวนคุณด้วยนะ”
"ยินดีต้อนรับสู่เมืองเพลิแกน! และนายจะหลงรักที่นี่"
อะไรกันชายที่ดูมืดม่นและน่ากลัวก่อนหน้านี้ จู่ๆ ก็กลับมาดูกระตือรือร้นและดูมีท่าทีแจ่มใสขึ้นมา นี้เขา...เขาจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!
ดูเหมือนมีภาพบ้างอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเขาในทันที ภายในสมองของเขา เต็มไปด้วยภาพที่น่าขนลุกและน่ากลัวมากมาย ห้องใต้ดินสีเข้ม กะโหลก ตะขอเหล็กและมีดผ่าตัดเปื้อนเลือด...
ฉันเองไม่ควรจะมาเสียเวลากับคนบ้าๆเช่นนี้... ฉันควรจะไปจากที่นี้ดีกว่า
เมื่อกลับมาที่เมืองเพลิแกนหน่านเซียวจึงตัดสินใจเดินไปรอบ ๆ เพื่อศึกษาเมืองร่วมถึงติดตามข่าวของเมืองด้วย
แน่นอนว่าการรวบรวมข้อมูลถือเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องทำขนาดที่เล่นเกม หากไม่มีข้อมูล จะทำให้ไม่สามารถจับต้นชนปลายสิ่งที่ผู้เล่นควรทำได้และเผลออาจจะต้องติดอยู่ในนี้ตลอดไป
เขาเจอกับบ้านหลังใหญ่ที่มีป้าย "สตาร์ฟรุต" ด้านหน้าดูเหมือนบาร์อีกทั้งตอนนี้ก็เป็นช่วงบ่ายแล้วและผู้คนกำลังเดินเข้าไปข้างในและได้หนานเซียวเองได้กลิ่นไวน์จากระยะไกล ในหลาย ๆ เกม บริเวณนี้น่าจะเป็นศูนย์กลางการกระจายข้อมูล การได้เข้าไปดื่ม พูดคุย และอาจจะได้ข้อมูลบางอย่างโดยไม่ได้คาดคิดไว้ก็ได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หน่านเซียวจึงตัดสินใจเข้าไปดู
สตาร์ฟรุตนั้นเป็นอาคารไม้ขนาดใหญ่ที่มีด้านในกว้างมาก เข้าประตูเป็นเคาน์เตอร์โค้งขนาดใหญ่ที่มีขวดไวน์อยู่เต็มผนัง มีเตาผิงติดกับผนังและรูปปั้นหมี
สถานที่นี้ดูใหญ่มาก แต่ทำไมมีคนน้อยจังเลยและดูบรรยากาศที่นี้ดูเย็นยะเยือกแปลกๆ
ดูเหมือนเจ้าของร้านที่นี้จะเป็นชายร่างอ้วนที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ก้มศีรษะและเช็ดจาน ขณะที่พนักงานเสิร์ฟนั้นมีผมสีฟ้าจดจ่ออยู่กับการคัดแยกขวดไวน์ เฮ้ ทำไมดูเหมือนคนพวกนั้นไม่สนใจลูกค้าเลย?
ขณะที่หน่านเซียวกำลังคิดอยู่ จู่ๆ ก็มีลมพัดมากระทบหน้าของเขาเข้าอย่างจัง! เขาหันศีรษะโดยสัญชาตญาณเอื้อมมือออกไปจับขวดเบียร์เอาไว้
มีคนโยนขวดเบียร์มาหาฉันอย่างงั้นหรอ? ที่บาร์ของเมืองเพลิแกนมีธรรมเนียมที่จะปาขวดใส่หน้าผู้คนด้วยอย่างงั้นหรอ
เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว กลับกลายเป็นว่ามีพวกขี้เมาอยู่ในบาร์นี้ด้วย
มีเด็กหนุ่มขี้โมโหใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราที่กำลังหน้าแดงและตะโกนไปที่บาร์ หนานเซียวไม่มั่นใจว่าเขากำลังเมาอยู่หรือเปล่า และคำพูดที่หมอนั้นตะโกนนั้นก็เข้าใจยาก
"เจ้าโง่! ที่เพลิแกน...เพลิ...เมืองเพลิแกน น่ากลัวกว่าที่แกคิดมาก...ทุกคนจะต้องตายกันหมด! ตายแล้ว! จะไม่เหลือแม้แต่กระดูก! เพราะจะกลายเป็นอาหารของเหล่ามอนเตอร์ทั้งหมด!"
หญิงวัยกลางคนที่มีผมสีส้มอยู่ข้างๆ พยายามดึงเขาออกไป “พอแล้ว! นายเมามากแล้ว!” เธอส่ายหัวและถอนหายใจ “นายนี้จะดื่มมากเกินไปแล้ว จะดื่มต่อไปแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ” ดูเหมือนจะเธอพยายามจจะขอโทษคนข้างๆ “ขอโทษด้วยนะคะ เชนพอได้แล้วหยุดทำยังงี้เลยนะ พอดีว่าเขาแค่เมานะคะอย่าไปสนใจเลย… …”
เมืองเพลิแกนนั้นเป็นเมืองที่ไม่ใหญ่โตเท่าไรนนัก และผู้คนในบาร์ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนบ้านกัน เมื่อคนอื่นๆเห็นผู้ชายคนนี้ที่กำลังอาละวาดส่งเสียงเอะอะอยู่ก็โกรธไม่ลง แต่ทุกคนก็เห็นใจเขา มีคนกระซิบ: "เขาน่าจะทำงานอยู่ร้านซูเปอร์มาร์เก็ตบิแอร์ ฉันเองส่งสารมาร์นี่จริงๆที่มีหลานชายแบบหมอนั้นเห็นแล้วก็เหนื่อยแทนเลยนะ..."
เชนตะโกนและพูดอย่างเมามายจนมาร์นี่ลากตัวเขาออกไป “แกจะตายกันหมด! แกจะตายกันหมด! ทุกคนจะตายกันหมด เข้าใจที่ฉันพูดไหม?”
ชายหนุ่มคนนั้นดูเมามากจริงๆ แต่สิ่งที่เขาพูดออกมามันก็ดูเหมือนจะมีอะไรน่าสงสัย ดวงตาที่สิ้นหวังเหล่านั้นเป็นเหมือนกับดักสัตว์เล็ก ๆ ที่คนแปลกหน้าอย่างหนานเซียวเองเมื่อเห็นก็จะต้องหยุดคิด
มาร์นี่ยิ้มอย่างนุ่มนวลและดูเหมือนจะห่วงใยหลานชายของเธอ แต่เมื่อเธอกำลังจะออกไปข้างนอก ทันทีที่เธอหันศีรษะ ดวงตาของเธอก็มืดมนและดูน่ากลัว มันดูน่าขนลุกเอามากๆ
ดูเหมือนมันจะมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นที่มีเมืองนี้ มันดูอึมครึมๆ ยังไงชอบกล
ก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับเมืองเพลิแกนแห่งนี้อย่างแน่นอน
ถึงยังไงก็ตามต่อให้มีเรื่องผิดปกติหน้านเซียวดูเหมือนจะไม่สนใจเลย อีกทั้งเขาก็ยังไม่ได้ติดใจอะไรมาก ถึงแม้เขาจะเห็นบางอย่างดูผิดปกติมาก่อนหน้านี้ อาทิเรื่องของปิแอร์ที่มีอิทธิพลกับที่แห่งนี้มาก แต่เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ อีกทั้งเขาเองก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเมืองมากนัก การที่จะเข้าไปเสี่ยงทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าอาจทำให้เขามีภัยได้ มันจะเป็นการทดีกว่าถ้าเขาจะเล่นเกมนี้อย่างเซฟ เน้นปลอดภัยเอาไว้ก่อน
ดูเหมือนว่าหนานเซียวเขาไม่ใช่พวกชอบดื่มสักเท่าไรนัก เขานั้นออกจากบาร์ไปก่อนบาร์จะปิดด้วยซ้ำ กลับบ้านล็อคประตูและหน้าต่างอย่างระมัดระวังแล้วผล็อยหลับไป ก่อนจะที่สะดุ้งตื่นมาเป็นระยะ
อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหลับตาและหลับไปจนรุ่งสาง
หลังจากตื่นนอน หน่านเซียวเริ่มทำงานและพร้อมจะฝึกฝนทักษะของเขาแล้ว
ตามแผนที่วางไว้ ฉันก็แค่ตื่นขึ้นจากเตียงพร้อมกับไปเริ่มฝึกฝนทักษะของฉัน ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในเมืองเพลิแกนก็ตาม สิ่งที่ฉันจะต้องทำตอนนี้ก็แค่เพียงเป็นมาสเตอร์ด้านการตกปลา และฉันก็จะออกจากเกมนี้ได้
แน่นอนว่าที่นี้ไมได้มีแค่ทักษะการตกปลาเท่านั้น จากข้อมูลที่รวบรวมเมื่อวาน ทักษะอื่นๆ ยังต้องฝึกฝนอีกหลายอย่าง
การทำฟาร์มเป็นทักษะที่ทำกำไรได้มากที่สุดและต้องฝึกฝน เพราะถ้าเช่นนั้นฉันเองก็จะไม่มีเงินเอาไปซื้อคันเบ็ด เหยื่อ และอุปกรณ์ตกปลาอื่นๆได้จริงไหม?
อีกทั้งการขุดเป็นทักษะที่มีประโยชน์ที่สุดและต้องฝึกฝน เพราะถ้าขาดทักษะบางอย่างไปอุปกรณ์จำนวนมากไม่สามารถอัพเกรดได้ และเขาเองก็จะออกไปจากที่นี้ไม่ได้
ยังมีต่อสู้เป็นทักษะในการช่วยชีวิต และจำเป็นต้องฝึกฝนมากกว่า ตัวของฉันจะได้พบกับสัตว์ประหลาดเมื่อลงไปที่เหมือง และฉันไม่มั่นใจเท่าไรว่าถ้าตายที่เหมืองจะสามารถชุปชีวิตกลับมาได้ไหม? ไม่ว่าจะได้ผลหรือไม่ หน่านเซี่ยวไม่กล้าเสี่ยงที่จะเอาชีวิตของเขาไปทดสอบกับระบบเกมอย่างแน่นอน
ยังมีทักษะทางเลือกอื่นที่สามารถปรับปรุงประสิทธิภาพของการตัดไม้ เลี้ยงไก่ เลี้ยงผึ้ง ฯลฯ การทำฟาร์มสามารถทำเงินได้อยู่แล้ว และมันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะประกอบอาชีพเสริม แต่การทำฟาร์มต้องมีการถมดิน และการถมซ้ำต้องตัดต้นไม้ เมื่อเหวี่ยงขวานลง ทักษะพวกนั้นจะค่อยๆเพิ่มขึ้นตามกิจกรรมที่ทำไป
หลังจากศึกษาข้อมูลที่รวบรวมมา หน่านเซียวตัดสินใจว่าเขาจะต้องพัฒนาทักษะเหล่านี้ไปพร้อมกับทักษะการตกปลาที่เป็นทักษะหลักที่เขาจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้
