ตอนที่ 036 รายได้ที่เพิ่มขึ้น

ในตอนเย็น หลังจากรับประทานอาหารเย็นกับพ่อและแม่แล้ว ซูแคนบอกว่าจะย้ายไปอยู่ข้างนอก

พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรซูแคน ทั้งสองปล่อยให้ลูกได้ไปเติบโตตามแนวทางของเขา

ซูแคนได้โทรหาหวางเอ๋อ และเขาก็เริ่มเก็บของ

เขาเก็บแค่เสื้อผ้าสองสามชุดลงในกระเป๋า และสะพายกระเป๋าขึ้นพร้อมเดินไปยังถนนที่หน้าบ้านของเขา

ที่ถนนหวางเอ๋อนั่งรอซูแคนอยู่บนมอเตอร์ไซค์

"พี่สาม"

เมื่อเห็นซูแคน หวางเอ๋อก็ทักทาย

"อื้ม!"

ซูแคนพยักหน้าตอบรับ แล้วนั่งลงบนเบาะหลังของมอเตอร์ไซค์ หวางเอ๋อสตาร์ทมอเตอร์ไซค์และขับออกจากบ้านของซูแคน

ประมาณสิบนาทีต่อมา ทั้งสองก็มาถึงบ้านที่เพิ่งซื้อมาใหม่

"พี่สาม นี่คือบ้านที่พี่เพิ่งซื้อมาหรือเปล่า?"

หวางเอ๋อหยุดรถมอเตอร์ไซค์และมองไปยังบ้านด้วยท่าทางประหลาดใจ

"ใช่"

ซูแคนพูดด้วยรอยยิ้ม

"ฉันเพิ่งซื้อมันมาวันนี้เลยแหละ ต่อไปนี้ฉันจะย้ายมานอนที่นี่แล้วนะ"

หวางเอ๋อได้ยินก็ยิ้มแล้วพูดต่อ

"บรรยากาศดีจัง ถ้ายังมีห้องว่าง แบ่งให้ผมห้องหนึ่งนะ บางทีผมอาจจะย้ายมาอยู่กับพี่สามก็ได้"

"แกร็ก!"

ซูแคนเปิดประตูรั้วและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"มีห้องว่างหลายห้องเลย มีวิวหน้าบ้าน กับวิวหลังบ้าน นายเลือกได้ตามใจชอบเลย"

"ขอบคุณพี่สาม"

หวางเอ๋อพูดด้วยความยินดี

ซูแคนเดินไปในบ้านและพูดต่อ

"หวางเอ๋อ นายน่าจะเก็บเงินซื้อแบบพี่สัก 2-3 หลังบ้างนะ"

"ได้ครับ พี่สาม"

หวางเอ๋อได้พยักหน้าตอบรับ

แต่หวางเอ๋อก็สงสัยว่าทำซูแคนถึงซื้อบ้านหลายหลัง ตอนนี้เขามีบ้านสองหลังแล้วซึ่งสามารถให้คนอยู่ได้เป็นสิบๆคนเลย

ทำไมพี่สามถึงซื้อบ้านเยอะจัง?

แต่หลังจากที่หวางเอ๋อเดินเข้ามาในบ้าน เขาเห็นก็สวนที่ตกแต่งอย่างสวยงาม บรรยากาศที่ดี หวางเอ๋อก็รู้ได้เลยว่า ถ้าได้มาอยู่ในบ้านที่สวยงามแบบนี้ น่าจะทำให้ชีวิตทีความสุขมากๆแน่

ซูแคนเดินไปห้องรับแขกในบ้าน เขาวางกระเป๋าของเขาลง มองไปรอบๆบ้าน เห็นได้ชัดเลยบ้านถูกทำความสะอาดแล้ว

ที่ราวตากผ้า มีผ้าเช็ดตัวผืนใหม่แขวนอยู่ ของใช้ต่างๆก็ถูกซื้อวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ห้องนอนก็มีชุดเครื่องนอนอันใหม่แกะปูไว้อย่างสวยงาม

ซูแคนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

เขาเดินออกจากห้อง

"แคร็ก!!"

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง

ขณะที่ซูแคนเดินออกจากห้อง เขาก็เห็นประตูหน้าบ้านเปิดออก และเห็นลู่กั๋วเฉียงเดินถือกล่องนำเข้าบ้านมาก่อน จากนั้นก็มีจางเฉียงอีกคนอีกสามคนเดินตามเข้ามาด้วย

นอกจากนี้เฒ่าหลี่ก็เดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้าย

"พี่ชาย!!"

เมื่อเห็นซูแคน ลู่กั๋วเฉียงก็ตะโกนทักทาย

ซูแคนพยักหน้าและกล่าวว่า

"เอาของไปเก็บในห้องก่อน ระวังอย่าให้มีอะไรเสียหายอีกล่ะ..."

"รับทราบ พี่ชาย!!"

ลู่กั๋วเฉียงพยักหน้า

ลู่กั๋วเฉียงขนของผ่านหน้าของซูแคนเข้าไปในห้องนั่งเล่น จากนั้นเฒ่าหลี่ก็ยิ้มและมาคุยกับซูแคนว่า

"ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจัดของเก่าและแยกประเภทเรียบร้อยแล้ว"

ซูแคนยิ้มเล็กน้อย

นี่ก็เกือบสองเดือนแล้วตั้งแต่ซูแคนได้กลับมาเกิดใหม่ ของเก่าต่างๆ บ้านหลังนี้อีก ทั้งสองอย่างมันสามารถทำเงินได้เยอะสุดแล้วในตอนนี้

อนาคตสัก 20 ไม่สิ 30 ปี ของเก่าและบ้านหลัง น่าจะขายได้เป็นพันๆล้านได้แล้วล่ะ คนธรรมดากว่าจะมีเงินเป็นพันล้าน ทำงานทั้งชีวิตยังไม่รู้เลยว่าจะถึงรึเปล่า

"พี่ชาย!! เรียบร้อยแล้วครับ"

ลู่กั๋วเฉียงหลังวางกล่องสุดท้ายเสร็จก็เดินมาบอกกับซูแคน

ซูแคนมองดูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาหยิบเงินออกมา 60 หยวน และมองไปยังสามคนที่มากับลู่กั๋วเฉียง

"เอาไปแบ่งกันคนละ 20 นะ!!"

ซูแคนยื่นให้

"พี่ครับ พวกเรายินดีมาช่วยพี่จาง ไม่ต้องให้ค่าจ้างพวกเราก็ได้ครับ"

หนึ่งในสามคนพูดขึ้น พวกเขาปฏิเสธเสียงแข็ง

20 หยวน! !

เงินเท่านี้เท่ากับเงินเดือนพนักงานหนึ่งคนเลย

เรียกได้ว่าเป็นเงินก้อนใหญ่ที่สุดในชีวิตของคนจรจัดแล้ว

พวกเขาเป็นคนที่จางเฉียงบอกให้มาช่วยงานเล็กๆน้อยๆ ที่จริงแล้วจางเฉียงต้องเป็นคนจ่ายเงินค่าแรงให้กับพวกเขาต่างหาก

ถึงพวกเขาจะอยากได้เงินที่ซูแคนยื่นมาให้ก็เถอะ

"เฮ้!!"

ซูแคนยิ้มเบา ๆ และพูดต่อว่า

"เอาไปเถอะ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีกรอบเลย"

ลู่กั๋วเฉียงเห็นแบบนั้นก็รีบพูดขึ้นมา

"พวกนายรีบรับเงินจากพี่ชายเร็ว!!"

"ขอบคุณพี่ชาย"

"ขอบคุณพี่ชาย"

"ขอบคุณพี่ชาย..."

ทั้งสามกล่าวขอบคุณอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่รับเงินจากซูแคนแล้วทั้งสามคนก็เดินออกไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข ลู่กั๋วเฉียงเห็นแล้วก็ยิ้มตามก่อนจะพูดออกมาว่า

"พี่ชาย พี่เป็นคนใจดีจริงๆ"

ซูแคนโบกมือปัดแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ไม่เป็นไรหรอก พวกเขาสมควรได้รับมันแล้วหล่ะ"

"ครับ พี่ชาย!"

ลู่กั๋วเฉียงเข้าใจคำพูดของซูแคน เขารู้สึกขอบคุณซูแคนมาก หากไม่ใช่เพราะซูแคน ในเวลาเพียงสองเดือน เขาคงยังเป็นเด็กเก็บขยะในหนานจิงอยู่ เขาอยากจะกอดขอบคุณซูแคนจากใจจริง

"พี่ชาย ผมขอเรียกพี่ว่า พี่สามเหมือนหวางเอ๋อได้ไหมครับ?"

"เอาสิ"

ซูแคนตอบ เขาไม่ได้ถือตัวอยู่แล้ว

จากนั้นลู่กั๋วเฉียงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อว่า

"พี่สาม ช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เราสามารถขายได้เยอะกว่าเดิมสองเท่าครับ เราได้เงินมาประมาน 200,000 หยวนแล้ว"

"ไม่เลวเลยนิ"

ซูแคนพยักหน้า

นับจากวันนั้นที่เจอกันล่าสุด เพิ่งผ่านไป 10 กว่าวันเอง ซูแคนไม่ได้คาดหวังว่ายอดขายจะเติบโตรวดเร็วแบบก้าวกระโดดแบบนี้

รวมๆแล้วน่าจะได้ประมาน 300,000 หยวนแล้ว

รายได้เดือนละ 300,000

ในปี 1979 จะมีสักกี่คนที่สามารถทำได้แบนี้