ตอนที่ 035 เหมาไถ
เมื่อซูแคนได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาหรี่ลง และมองไปที่เฒ่าหลี่
สิ่งที่เฒ่าหลี่เล่ามาเหมือนกับเล่าผ่านประสบกาณณ์จริง ซูแคนรู้สึกว่าเฒ่าหลี่น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องบางอย่างกับไข่มุกเม็ดนี้
บางทีในหมู่คนที่มาปล้นบ้านหลังนี้อาจจะมีเฒ่าหลี่ด้วยก็ได้
"เป็นยังไง คุณเริ่มกลัวรึยัง"
เฒ่าหลี่ถาม
ซูแคนถือไข่มุกราตรีไว้ในมือแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า
"กลัวอะไร ตอนแรกฉันคิดว่าคำสาปมันจะน่ากลัวกว่านี้นะเนี่ย!!"
"ตอนนี้ ไข่มุกราตรีเป็นของฉันแล้ว ฮ่าๆ"
ซูแคนพูดด้วยรอยยิ้ม
ไข่มุกที่สามารถเรืองแสงได้ ต่อให้มันมีคำสาปเขาก็ไม่สนใจอะไรคำสาปพวกนั้น
ซูแคนไม่กลัว
นับเป็นโชคดีของเขาอีกครั้ง ที่ได้รับสมบัติในตำนานชิ้นนี้
สมบัติชิ้นนี้ หากนำไปขายไปในอีก 20-30 ข้างหน้าอาจมีมูลค่ามากกว่า 1,000 ล้านหยวน..
สมบัติในตำนานก็ต้องราคาประมาณนี้แหละ
"คุณ…นี่ใจกล้าบ้าไม่เบาเลยนะ"
ผู้เฒ่าหลี่หลี่มองที่ซูแคนด้วยความชื่นชม
ซูแคนนำไข่มุกที่ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นลูกแก้ว ใส่ไว้ในกล่องเหมือนเดิม
ของภายในกล่องนี้มูลค่าอย่างน้อย 1,000 ล้านหยวน
จากนั้นซูแคนนำกล่องไปวางยังที่เดิม
"ครึ้มม!!"
เฒ่าหลี่ได้กดกลไกที่อิฐแล้วกำแพงก็กลับมาเป็นแบบเดิม
ซูแคนปรบมือให้กับเฒ่าหลี่และบอกกับเขาว่า
"เฒ่าหลี่ เดี๋ยวฉันจะให้กั๋วเฉียงย้ายของเก่ามาเก็บไว้ที่บ้านหลังนี้ เฒ่าหลี่ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยเลยจะได้ดูของเก่าได้สะดวก"
"ขอบคุณมาก"
เฒ่าหลี่ยิ้มให้ซูแคน
หลังจากที่ผ่านความยากลำบากในชีวิตมาก่อน ตอนนี้เฒ่าหลี่มีที่ซุกหัวนอน และยังได้อยู่กับของเก่าที่เขารักอีก เฒ่าหลี่พอใจมาก
ยิ่งไปกว่านั้น ซูแคนไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับอดีตของเขาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้เขาพอใจมากขึ้นไปอีก
ไม่อย่างงั้น เขาอาจจะไม่ได้ทำงานให้กับซูแคนก็ได้…
ซูแคนและเฒ่าหลี่เดินออกจากห้องลับ
เฒ่าหลี่เดินไปที่กำแพงและปิดประตูกล
"ครึ้ม!!"
กำแพงดันออกมาปิดทางเข้าห้องลับอย่างช้าๆ มันเรียบเนียนราวกับเป็นกำแพงธรรมดา ไม่มีทางที่คนทั่วไปจะรู้ได้เลยว่ามีห้องลับอยู่
ซูแคนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
ทั้งสองเดินออกจากบ้านมาลานหน้าบ้าน ลู่กั๋วเฉียงและจางเฉียงยังคงยืนคอยรออยู่
"กั๋วเฉียง แกหาคนมาทำความสะอาดที่นี่ด้วยนะ ไปจัดการซื้อที่นอนแล้วก็ผ้าปูมาด้วย หาแม่บ้านมาสักคน ในอนาคตเฒ่าหลี่กับฉันอาจย้ายมาอยู่ที่นี่"
"พี่ชาย เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้ครับ"
ลู่กั๋วเฉียงพูดอย่างเคร่งขรึม
"ดีมาก!!"
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซูแคนก็พูดอีกครั้ง
"หลักจากทำความสะอาดเสร็จ หาคนย้ายของเก่ามาเก็บไว้ที่นี่ด้วยนะ หลังจากนี้ของเก่าที่แกหามาได้ให้เอามาไว้ที่บ้านหลังนี้เลย"
"รับทราบครับ!"
ลู่กั๋วเฉียงพยักหน้า
"ไปเถอะ!! เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกัน"
ทั้งสี่คนเดินออกจากบ้านมายังร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งไม่ได้ไกลจากบ้านมาก
พวกเขาสั่งเนื้อตุ๋น ผัดผัก และไวท์ขาว ทุกคนกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
ไม่นานมื้ออาหารก็จบลง…
ซูแคนบอกให้ลู่กั๋วเฉียง พาเฒ่าหลี่ไปกลับที่บ้านก่อน เมื่อคืนพวกเขาทั้งสองยังไม่ได้นอนกันเลย
ทั้งหมดเลยแยกกันกลับบ้านพักผ่อน
พอมาถึงบ้านซูแคนเห็นว่าพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่บ้าน บางทีพวกเขาอาจออกไปทำงานแล้วก็ได้
ซูแคนเดินไปที่ห้องของเขาด้วยท่าทีเมาเล็กน้อยเและล้มตัวนอนลงบนเตียง
….
ซูแคนลืมตาตื่นมาขึ้น เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์ในลมหายใจตัวเองอยู่เล็กน้อย
เขามองไปยังนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว บางทีพ่อกับแม่อาจจะกลับมาในอีกไม่ข้า เขายังได้กลิ่นไวท์บนตัวของเขาอยู่ เขาจึงลุกไปอาบน้ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ซูแคนก็มานั่งที่โซฟาแล้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"เออ!! เหล้า..."
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย
ยุคนี้นะ เหล้าราคาถูกพอๆกับกะหล่ำปลีหัวหนึ่งเลย
แต่หลังจากนี้ราคาจะพุ่งขึ้นไปแบบหยุดไม่อยู่โดยเฉพาะเหล้าเหมาไถ
ซูแคนดูตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
"ชาติที่แล้วถ้าพูดถึงเหล้าที่ร้านแพงและคุณภาพดีแล้ว ใครๆก็ต้องรู้จักเหล้าเหมาไถ"
เขายิ้มเล็กน้อย
ซูแคนจำได้ว่า เหมาไถหนึ่งขวดในปี 1980 มีมูลค่าหลายหมื่นหรือกระทั่งเป็นแสน
ถ้าตอนนี้เขาเริ่มเก็บไว้สักตัน..ไม่สิ..สิบตันล่ะ?
เมื่อคำนวนคร่าวๆซูแคนก็ยิ้มออกมา เหมาไถปี 1979 จำนวน 10 ตัน ถ้าเอาไปขายในอนาคต ก็น่าจะได้ประมาณ 10,000 ล้าน
เมื่อซูแคนคำนวนคร่าวๆเสร็จ เขารู้สึกตื่นเต้นมาก เหล้าพวกนี้ถึงมีเงินมากมายแต่ก็ใช่ว่าจะหาซื้อได้ โดยเฉพาะปีเก่าๆ
ลองคิดดูว่า ตอนที่คนกำลังกินมื้อพิเศษตอนเย็นอยู่ แล้วมีขวดไวน์ลาฟฟิตในปี 1982 รินอยู่ในแก้วซิ มีเงินมากมายก็ใช่ว่าจะหาไวน์ระดับนี้มาดื่มได้
ซูแคนชะงักนิดหนึ่งตอนกำลังคิด...
"นอกจากเหมาไถแล้ว ไวน์ที่ขึ้นชื่อก็คือลาฟฟิตปี 82 นี่น่า นับจากนี้อีก 3 ปีสินะ..ที่จะเริ่มผลิต"
"แล้วถ้าเราซื้อลาฟฟิตทั้งหมดมาเก็บไว้อีกล่ะ"
ซูแคนค่อยๆยิ้มแบบชั่วร้าย โดยคิดว่าถ้าไวน์ที่โด่งดังระดับโลกมาอยู่ในมือของคนจีนเป็นจำนวนมากจะเป็นยังไง
แค่คิดก็สนุกแล้ว
ปล.เหมาไถเป็นเหล้าชื่อดังมากในจีน
ปล.2 ลาฟฟิตก็เป็นไวน์ที่ชื่อดังมากในยุโรป
