ตอนที่ 028 ภาพวาดมูลค่าหลายล้าน

เมื่อชายชราเห็นซูแคนมองมา เขาจึงพูดอย่างนุ่มนวลว่า

"นี่ไม่ใช่ของแท้ เป็นของปลอมที่ทำเลียนแบบขึ้นมา"

"คุณซื้อมาเท่าไหร่"

ชายชราถาม

ซูแคนตกใจเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัย

"คุณรู้ได้ไงว่าอะไรมันเป็นของปลอม"

"ผมมีความรู้นิดหน่อย"

ชายชราพูดอย่างภาคภูมิใจ

ซูแคนรู้สึกว่าชายชรารู้สึกภูมิใจที่ได้พูดว่าตนมีความรู้ด้านนี้

ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้เหรอ?

ซูแคนคิดกับตัวเอง

ซูแคนเดินไปด้านข้างและพบสมุดเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่ง

ซูแคนเปิดอ่านมันและพบว่ามันคือสมุดที่ลู่กั๋วเฉียงเอาไว้จดบันทึกการซื้อขายของเก่าพวกนี้

ซูแคนอ่านที่หน้าแรก

"จานเซรามิกสีครามขนาดใหญ่ : 5 หยวน"

"5 หยวน!!"

ซูแคนพูดออกมา

ชายชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

"5 หยวน มันก็ไม่ได้แพงแต่ก็ไม่ได้ถูก เดิมทีจานเซรามิกลายครามชิ้นนี้ถูกทำขึ้นเลียนแบบของแท้ แม้ดูภายนอกจะไม่ได้ต่างจากของจริง แต่ถ้าสัมผัสแล้วจะรู้ได้ทันที ผิวเซรามิกขอกแท้มันจะลื่นๆ แต่ชิ้นนี้ทำได้ใกล้เคียงกับของแท้อย่างมาก สมราคา 5 หยวน"

ซูแคนเห็นว่าชายชราพูดจาฉะฉานทำให้เขาประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่กินข้าวแล้ว ซูแคนรู้สึกได้ว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เขาแตกต่างจากขอทานธรรมดาทั่วไป…

"คุณสามารถเช็คของทั้งกล่องนี้ได้ไหม"

ซูแคนเห็นชายชราที่มองดูของเก่าพวกนั้นแล้วเหมือนรู้จักพวกนี้เป็นอย่างดี

"ทั้งหมดเลยรึ?"

ชายชราเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย

"ใช่!!"

ซูแคนพยักหน้าและเดินไปเปิดกล่อง

เมื่อเห็นของในกล่องเหล่านั้น ชายชราก็พูดออกไม่หยุด

"ชิ้นนี่มาจากหนานมู่เหรอ?"

"อันนี้เป็นไม้การบูรเหรอ?"

"นั่นมาจากไห่หนานใช่ไหม"

ชายชรามองของในกล่อง เขาพูดไปชี้ไป

"แคว้ก!!"

ซูแคนยิ้มที่เห็นท่าทีของชายชรา เขาเปิดกล่องออกให้กว้างขึ้นเพื่อให้ชายชราได้มองเห็นทั้งกล่อง

"แกร๊ก!!"

เมื่อเปิดกล่องของข้างในก็เต็มไปด้วยโบราณวัตถุ รวมทั้งเครื่องเรือนลายคราม ภาพวาด ตัวอักษรจีนที่สลักลงบนของต่างๆ ตลอดจนหินหยกและทองสัมฤทธิ์บางส่วน

ซูแคนยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นของเก่ามากมาย เขาไม่ได้คาดหวังว่าลู่กั๋วเฉียงจะรวบรวมโบราณวัตถุมากมายขนาดนี้ในช่วงเวลาสั้นๆ

ซูแคนมองไปที่ชายชรา เขาอยากรู้ว่าชายชราคนนี้ทำยังไงเมื่อเห็นของเก่ามากมายขนาดนี้

"ใครกันเป็นคนเอาของพวกนี้มาใส่รวมกันแบบนี้"

ผลก็คือเมื่อชายชราเห็นของเก่าเหล่านั้น เขาดูไม่แปลกใจ แต่กลับทำหน้าโกรธและตะโกนออกมา

"นี่เป็นงานสลักอักษรและภาพวาด แถมยังมีเครื่องปั้นดินเผา นั่นมันเครื่องเรือนเซรามิกใช่ไหม?"

"โอ้ พระเจ้า!! อันนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเตาในสมัยราชวงศ์หมิง มาใส่ในนี้อีกถ้าเป็นรอยขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ?"

"เฮ้ย!! นั่นก็ด้วยหม้อปั้นสีม่วง เอามาใส่รวมกันแบบนี้อีก!!"

"เอาของดีๆมาใส่รวมกันแบบนี้ มันจะพากันเสียหายทุกชิ้นเลยนะ หากมีน้ำจากหม้อดินหรือถ้วยน้ำชาหยดลงมา แค่หนึ่งหยดลงบนภาพวาด ภาพวาดเหล่านี้ก็จะสูญเสียมูลค่าของมันทันที ใครกันทำไมสะเพร่าเช่นนี้!!"

ชายชราโกรธเป็นฟีนเป็นไฟ เขาหันไปมองที่ซูแคน ซูแคนรู้สึกถึงออร่าสังหารออกมาจากสายตาคู่นั้น

ดูเหมือนว่าถ้าชายชราคนนี้รู้ว่าใครเป็นคนเก็บละก็ เขาน่าจะฆ่าคนๆนั้นจนตายแน่ๆ

ซูแคนหัวเราะแห้งๆและตอบ

"ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะเก็บของพวกนี้ทั้งหมดในกล่อง เดี๋ยวฉันจะพาเขามาพรุ่งนี้ คุณค่อยด่าเขาละกัน"

"ฮึ่ม!!"

ชายชราพ่นลมหายใจออกมา จากดวงที่โกรธของเขาอยู่ดีๆก็เปลี่ยนเป็นสายตาที่มองคนรัก และมองไปยังของเก่าพวกนั้น

ซูแคนรู้สึกว่าชายชราเห็นของเก่าพวกนี้แล้วทำชีวิตของเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง

ชายชราเอามือของเขาค่อยๆหยิบภาพออกมาจากกล่อง เขาจับภาพอย่างเบามือ และตรวจสอบความเสียหายบนภาพ

มันคือภาพไม้ไผ่

"เฮ้อ!!"

หลังจากเขาตรวจสอบภาพแล้ว ไม่เจอคราบน้ำอะไรบนภาพ ชายชราก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

ซูแคนก้มมองไปที่ภาพไม้ไผ่

ภาพวาดไม้ไผ่ภาพนี้มีความสมจริงมาก ทุกข้อต่อของไม้ไผ่ คนที่วาดภาพนี้ วาดได้อย่างสมบูรณ์แบบ

"คุณโชคดีมากเลย"

ชายชรายิ้มเงยหน้าขึ้นมองที่ซูแคน และพูดต่อว่า

"นี่เป็นผลงานของเจิ้งเซีย เขาเป็นคนวาดภาพไม้ไผ่นี้ด้วยตัวเอง"

ซูแคนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้ยิน เขาจำได้ว่าภาพของเจิ้งเซีย สามารถขายได้ราคาสูงถึงหลายล้านหยวน

"ผมขอเดือนละ 50 หยวน และอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ แลกกับที่ผมจะตรวจสอบของเก่าพวกนี้ให้กับคุณ"

ชายชรายื่นมือออกมา

"โอเค ไม่มีปัญหา!"

ซูแคนตอบด้วยรอยยิ้มและยื่นมือออกมาจับมือกับชายชรา

จากนั้นเขาหยิบเงินออกมา 50 หยวนและยื่นให้กับชายชรา ชายชราเห็นแบบนั้นก็ทำท่าทางแปลกใจ

"คุณไว้ใจผมขนาดนี้เลยเหรอ?"

ชายชราถามด้วยความสงสัย

ซูแคนยิ้มและพูดว่า

"คุณเป็นคนที่พิเศษกว่าคนทั่วไป ฉันมองก็รู้ได้ทันที เงินเดือน 50 หยวนเหมาะสมกับความสามารถของคุณแล้ว"

"ฮ่าฮ่า!!"

ชายชราหัวเราะเสียงดัง

"คุณนี่ใจถึงจริงๆ ผมชักชอบแล้ว"