ตอนที่ 027 ขอทานชรา

ซูแคนรีบเดินเข้าไปในความมืด โดยมีไฟจากเสาไฟสลัวๆเท่านั้น

"หายไปไหนแล้วนะ..."

ซูแคนค้นหาอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่เจอกับขอทานคนนั้น

ชายคนนั้นเดินโซเซไปมา ซูแคนคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนที่อายุเยอะพอสมควร

ในยุคนี้ยังไม่มีอาชีพขอทานเลย ขอทานที่ดูน่าสมเพชเช่นนี้ จริง ๆแล้วเคยเป็นคนรวยที่มีทรัพย์สมบัตินับสิบล้านมาก่อน

"น่าจะอยู่แถวนี้สิ..."

ซูแคนขมวดคิ้วเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเขาจะไปไกลแล้ว ซูแคนก็เลยถอดใจ

ซูแคนหันหลังและเดินกลับ

"โอ้ย!!"

ทันใดนั้น ซูแคนได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด มาจากซอยหน้าเขา

ซูแคนเห็นว่าซอยข้างหน้าเขาเป็นทางโค้งเล็กน้อย

ซูแคนเดินเข้าไปในซอยและเลี้ยวไปตามทางโค้ง

ทันใดนั้นซูแคนเห็นขอทานแก่คนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าขาดๆ นั่งอยู่บนพื้นร้องด้วยความเจ็บปวด

"คุณ..คุณเป็นอะไรไหม?!"

ซูแคนเข้ามาใกล้และถาม

"คุณ…"

ขอทานเหลือบมองซูแคน ร่างกายของเขาหดตัว แสดงท่าทางหวาดกลัว ราวกับว่าเขากลัวที่จะถูกซูแคนทำร้าย

"โครก คราก!!"

ซูแคนได้ยินเสียงคำรามมาจากท้องของขอทาน

"ลุกขึ้น มากับฉัน เดี๋ยวจะพาไปหาอะไรกิน"

ซูแคนส่ายหัวแล้วพูดกับขอทานอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อขอทานได้ยิน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที เขามองที่ซูแคน และกลืนน้ำลายลงในคอของเขา...

ซูแคนเดินนำขอทานออกจากซอยแคบๆนี้

เมื่อเดินออกจากซอยซูแคนเห็นร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่ง

ช่วงนี้ผู้คนจำนวนมากได้เปิดร้านอาหารเล็กๆ ในหนานจิง

เมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ในร้านไม่มากนัก ซูแคนจึงพาขอทานเข้าไป

"มีใครอยู่ไหมครับ"

ซูแคนตะโกน

"แกเป็นใคร!! แกพาขอทานเข้าร้านฉันทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"

หญิงวัยกลางคนสวมผ้ากันเปื้อนพูดด้วยน้ำเสียงโมโห ในขณะที่มือของเธอถือไม้ถูพื้นอยู่

"ปังง!!"

ซูแคนหยิบเงินออกจากกระเป๋า เป็นแบงค์ 10 หยวนสองใบ แล้วตบลงบนโต๊ะเสียงดัง จากนั้นเขาก็พูดต่อ

"หาเสื้อผ้าดีๆให้ชายคนนี้ใส่ซะ"

"อ๊ะ!!

เมื่อหญิงวัยกลางคนเห็นแบงค์ 10 หยวนสองใบ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างแล้วเธอก็ตอบอย่างรวดเร็ว

"ได้ค่ะ จะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้ค่ะ"

ซูแคนนั่งลงรอ มองดูทั้งคู่เดินเข้าไปหลังร้าน

ประมาณสิบนาทีต่อมา ชายชราคนหนึ่งจากที่สวมเสื้อผ้าขาดรุ่ง ก็ได้ใส่เสื้อตัวใหม่ เนื้อตัวดูสะอาดขึ้น

"อืม!!"

ซูแคนเงยหน้ามองไปที่ชายชรา

นี่คือขอทานคนเมื่อกี้เหรอ?

ท่าทางของเขาค่อนข้างสุภาพ แต่ในดวงตาของเขายังมีความกลัวซ่อนอยู่

"คุณลูกค้า ฉันอาบน้ำและหาเสื้อผ้าดีๆให้ตามสั่งแล้วค่ะ"

หญิงวัยกลางคนยืนอยู่ข้างเขาพูดด้วยรอยยิ้ม

ซูแคนพยักหน้าแล้วพูดต่อ

"ดี!! หาไรให้เขากินหน่อย!"

จากนั้นเขาก็หันไปบอกชายชรา

"นั่งลงสิ"

ชายชรานั่งลงโดยไม่พูดอะไร เขาทำแค่เพียงมองซูแคนแล้วก็ทำตามคำสั่ง

ซูแคนไม่ได้พูดอะไรกับชายชราหลังจากนั้น

ไม่นานหญิงวัยกลางคนก็นำ หัวหมูในน้ำซุป ข้าวต้มชามใหญ่ และซาลาเปาสองก้อนมาเสิร์ฟ

ชายชราหยิบข้าวต้มขึ้นมากินเป็นอับดับแรก เขาค่อยๆตักกินอย่างช้าๆ กินไปได้ประมาณครึ่งชาม เขาก็หยิบซาลาเปาขึ้นมากินต่อ เขากัดไปได้ครึ่งชิ้น เขาจึงเริ่มกินเนื้อเป็นอย่างสุดท้าย

ดวงตาของซูแคนก็หรี่ลง

ซูแคนรู้สึกว่าชายชราคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ปกติคนที่หิวเป็นเวลานาน เมื่อเห็นของกินมากองตรงหน้า ส่วนใหญ่ทุกคนต้องเลือกที่หยิบเนื้อกินก่อนเป็นอันดับแรก

แต่ชายชราคนนี้ตักข้าวต้มกินก่อนแถมยังกินหัวหมูเป็นอย่างสุดท้าย

ซูแคนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

มันดูแปลกมากสำหรับขอทานทั่วไป…

ชายคนนี้มากลายเป็นขอทานได้ยังไงกัน . .

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ชายชราก็กินอาหารเสร็จ

"อึ้กๆ!"

ชายชราดื่มชาต่อหลังกินอาหารเสร็จ

"20 หยวนน่าจะพอให้ท้องอิ่มได้ละนะ ฉันต้องไปละ"

ซูแคนพูดจบก็หยิบเงินวางบนโต๊ะ 20 หยวนต่อหน้าชายชรา แล้วซูแคนก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

"กึก กึก . . .!!"

ซูแคนเดินไปไม่กี่ก้าวก็พบว่าชายชรากำลังเดินตามเขาอยู่

"กลับไป!! ตามฉันมาทำไม?"

หลังจากซูแคนพูดจบ เขาก็เดินไปข้างหน้าต่อ

"ผมไม่มีที่ไป"

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างหลังเขา น้ำเสียงเป็นที่ดังมานั้นเป็นเสียงที่ดูเศร้ามาก ราวกับว่าความสุขได้หมดไปจากโลกใบนี้แล้ว

ซูแคนหยุดเดิน หันหลังกลับไปมองชายชรา นี่เป็นครั้งที่ได้ยินเสียงจากชายชรา…

ซูแคนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วตาของเขาก็สว่างเหมือนกับคิดอะไรออก

"เฮ้ออ!!"

ซูแคนถอนหายใจและพูดช้าๆ

"ถ้าเป็นอย่างนั้น ตามฉันมา!!"

"ขอบคุณ!!"

ชายชราพูดอีกครั้ง

ซูแคนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาเดินไปกับชายชราประมาน 20 นาที

ทั้งสองเข้ามาที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านที่ลู่กั๋วเฉียงได้ซื้อไว้และมอบให้กับซูแคน

บ้านหลังนี้ใหญ่มาก มีสวนอยู่หน้าบ้าน และหลังบ้านด้วย ราคาที่ซื้อน่าจะ 700-800 หยวนนี่แหละ

"แก๊ก!!"

ซูแคนเปิดประตู เดินนำเข้ามาพร้อมกับชายชรา

ทั้งสองเดินผ่านสวนหน้าบ้านมาถึงห้องโถงกลางบ้าน ในห้องโถงมีกล่องอันหนึ่งวางอยู่

ซูแคนมองไปที่กล่อง เขาคิดว่าน่าจะเป็นของที่เขาให้ลู่กั๋วเฉียงรวบรวมมา

"นี่มันของปลอม"

หลังจากเดินเข้าไปแล้ว ชายชราก็พูดขึ้น

ซูแคนหันไปมอง ก็เห็นว่าชายชรากำลังมองดูของที่ลู่กั๋วเฉียงรวบรวมมาด้วยสีหน้าจริงจัง

ซูแคนประหลาดใจ เขาสามารถแยกของแท้ ของปลอมได้เหรอ?