วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0045

บทที่ 18 นักสำรวจ, และผู้สนับสนุน (1)

* * *

“รุ่นพี่! อยู่ในห้องพักผ่อนใช่ไหมครับ”

“ใช่…”

นักวิจัยที่เดินเข้ามาในห้องพักผ่อนของพนักงาน มองไปทางจินซอยอนด้วยรอยยิ้มเห็นใจ

“อยู่ทั้งคืนเลยหรือ กี่วันติดต่อกันแล้วนะ”

“เมื่อคืนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ดึก”

“รุ่นพี่ก็พูดแบบนี้ทุกวัน”

จินซอยอนเปิดฝาเครื่องดื่มชูกำลังกระป๋องที่สี่

แม้แต่คนที่รู้จักโทษของมันดีที่สุด ก็ยังต้องพึ่งพามัน

นักวิจัยยืนยิ้มให้กับภาพที่ไม่ควรจะยิ้มออก

“เมื่อวานออกไปวิจัยฟาร์มมิ่งเวิร์มมาใช่ไหมครับ”

จินซอยอนพยักหน้า

เธอเคลียร์รายงานทั้งหมดภายในคืนเดียว

เป็นรายงานเกี่ยวกับการคัดค้านไม่ให้บริษัทวิจัยต่างโลกแห่งอื่น นำฟาร์มมิ่งเวิร์มกลับมาวิจัยที่โลก

โปรเจกต์หมายเลข 32 ของเธอลุล่วงภายในหนึ่งวัน

เรื่องนี้ต้องขอบคุณคังซอนฮู

จินซอยอนกำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อคืน

“เอ่อ… รุ่นพี่?”

นักวิจัยเรียกจินซอยอนผู้กำลังดำดิ่งในความคิด

เธอรีบหันกลับมาพูด

“นี่ ขอถามความเห็นหน่อย”

“ครับ ว่ามาเลย”

ใบหน้าของมันคล้ายเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

“เคยได้ยินเครื่องในสัตว์พูดได้ไหม”

“…รุ่นพี่ไปเห็นมาจากต่างโลกหรือ”

“หรือไม่ก็พืชที่สามารถบรรจุปัญญาประดิษฐ์”

“เอ่อ… ด้วยความสัตย์จริง ผมไม่กล้าพูดว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะที่นั่นคือต่างโลก”

นักวิจัยเผยสีหน้าลังเล

ต่างโลกคือสถานที่ที่ห้ามพูดว่า ‘แน่นอน’ เพราะนั่นมักจะเป็นคำตอบที่ผิด

“ถ้ามีของแบบนั้นอยู่กับตัว นายจะเอาไปทำอะไร”

“…ถ้าจะต้องตอบ ก็คงเอาไปหาเงินมั้งครับ”

“น่าเบื่อจัง”

เอาอีกแล้ว

นักวิจัยทำได้เพียงยิ้มเขินๆ

“ทั้งที่มีโลกแบบนั้นอยู่ตรงหน้า แต่ทุกคนกลับมองเห็นแค่โอกาสทำเงิน ว่าแต่… ไม่มีข้อมูลลับของบริษัทที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลยหรือ”

“รุ่นพี่เข้าถึงเอกสารลับได้มากกว่าผมอีกนะ… อย่างน้อยก็ได้อ่านในสิ่งที่ผมไม่เคย”

“ฉันอ่านหมดแล้ว! แต่ก็ไม่มีอะไรทำนองนั้นเลย!”

จินซอยอนเป็นนักวิจัยที่เก่งกาจ ถึงขั้นสามารถไต่เต้าขึ้นมายังตำแหน่งอาวุโสด้วยวัยสาว แม้รอบตัวจะเต็มไปด้วยสงครามงานวิจัย

ได้ยินว่าเป็นคนดังมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งด้านดีและไม่ดี

ด้วยบุคลิกแบบนี้ เป็นธรรมดาที่จะมีนิสัยประหลาด หรือเจือปนความบ้าบิ่นอยู่เล็กน้อย

ในเวลาปรกติ เธอจะเป็นคนเยือกเย็น แต่ถ้ามีสิ่งใดมากระตุ้นจนนอตหลุด ก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนทันที

“ไม่ได้การ… ฉันต้องไปที่ห้องเก็บเอกสารระดับสองเดี๋ยวนี้…”

“ครั้งที่แล้วรุ่นพี่ก็โดนลงโทษเพราะเรื่องนี้! ใจเย็นหน่อยสิ!”

“ถ้าเพื่องานวิจัย แค่โดนลงโทษนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นไร…”

“ผู้อำนวยการเคยพูดว่า ถ้ารุ่นพี่ทำแบบเดิมอีก เขาจะไม่ปล่อยผ่าน!”

“อ๊า! คังซอนฮู! หมอนั่นรู้ทุกอย่าง! นายมีวิธีโน้มน้าวเขาไหม วิธีโน้มน้าวผู้ชายที่ไม่สะทกสะท้านกับเรื่องไหนเลย… คงไม่มีทางสินะ”

ถึงตรงนี้ นักวิจัยค่อยๆ ถอยออกห่าง

มันเชื่อว่าตนไม่ควรอยู่ใกล้อีกฝ่าย

แต่ก็ไม่ได้คิดจะปล่อยไปเฉยๆ

ถ้าการฝ่าฝืนกฎของจินซอยอนทำให้เธอเดือดร้อนแค่คนเดียว มันคงไม่มัวคิดมาก แต่ความดื้อรั้นของเธออาจทำให้เกิดปัญหาลุกลาม

ลงเอยด้วย นักวิจัยตัดสินใจมอบคำแนะนำเล็กๆ

“ผมได้ยินมาว่า คังซอนฮูยึดมั่นในหลักกีฟแอนเทค”

“หือ…”

“ถ้ารุ่นพี่มอบบางสิ่งกับเขา เขาจะตอบแทนอย่างแน่นอน ได้ยินว่าเขาเป็นคนแบบนั้น”

จินซอยอนที่เริ่มสติแตก กลับมาใจเย็นลงอีกครั้ง

ดูเหมือนจะได้ผลนะ

* * *

ในยามรุ่งสาง ชาโซฮีขยี้ตาพลางเดินออกจากกระท่อม แม้จะประหลาดใจกับฝูงชนที่มายืนมุง แต่เธอมีงานต้องรีบไปทำ จึงไม่มีเวลามัวใส่ใจ

ไม่นานหลังจากนั้น พนักงานของ OW รีซอร์ซแวะมาหาอีกครั้ง

ฉันเล่าสถานการณ์ของฝั่งตะวันตกไปพอประมาณ แน่นอนว่าไม่ได้เล่าถึงสปริกแกน รากภูเขา และพลังธรรมชาติ

ฉันไม่ปฏิเสธว่า ตัวเองมักจินตนาการเรื่องแย่ๆ ที่มนุษย์จะทำกับธรรมชาติหลังจากได้ฟังข้อมูลเหล่านั้น

ไม่ว่ายังไงก็จะปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้

“นี่คือสัตว์ประหลาดที่อาศัยในเหมืองร้างทางตะวันตกสินะครับ พวกเราได้ยินข่าวลือก่อนจะมาที่นี่…”

อีกฝ่ายแหงนมองศพยักษ์ของฟาร์มมิ่งเวิร์มด้วยร่างกายสั่นเทา

“ต…ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

“หา?”

นี่มันเรื่องอะไร

“ขอโทษทำไม”

“พวกเราไม่เคยรู้ว่าที่นั่นมีสัตว์ประหลาดน่ากลัวเช่นนี้อาศัยอยู่ หลังจากคำนวณความเสี่ยง ทางเราตัดสินใจจ้างให้คุณคังซอนฮูสืบสวนเพราะมั่นใจว่าระดับของอันตรายไม่สูงมาก… ดูเหมือนบริษัทจะจะเข้าใจผิดมหันต์ ต้องขอโทษจริงๆ ครับ”

“…”

กำลังเข้าใจผิดมหันต์จริงๆ

ความเข้าใจผิดคือเสรีภาพ และฉันก็ไม่คิดจะไปแทรกแซง

“ถ้ามีสัตว์ประหลาดแบบนี้อาศัยอยู่ในเหมืองตะวันตก การพัฒนาเหมืองคงล่าช้ายิ่งกว่าเดิม เพราะหลังจากนี้คงมีสัตว์ประหลาดในทำนองเดียวกันโผล่ออกมาอีกไม่หยุดหย่อน”

จากมุมมองของคนนอก เรื่องราวก็น่าจะเป็นเช่นนั้น

ความเข้าใจดังกล่าวไม่ได้ผิดเสียทีเดียว ไม่มีทางที่รากภูเขาซึ่งอุดมไปด้วยสารอาหารจะไม่มีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่เลย

ถ้าขุดลึกลงไปก็จะยิ่งเจอสัตว์ประหลาด

“หรือว่าพวกเราควรสร้างแนวป้องกันสัตว์ประหลาด…”

“แค่ไม่ไปยุ่งกับมันก็น่าจะปลอดภัย ถ้าไม่อยากให้ใครตกเป็นเหยื่อในอนาคต ผมขอแนะนำให้ไม่ส่งคนเข้าไปสำรวจลึก”

“อุตส่าห์ขอใบอนุญาตจากรัฐบาลได้ทั้งที ไม่คิดว่าจะลงเอยแบบนี้ แต่ก็ขอบคุณมากครับ ฝีมือของคุณยอดเยี่ยมยิ่งกว่าในข่าวลือเสียอีก”

“แล้วบริษัทจะทำยังไงต่อ”

ฉันอยากฟังคำตอบนี้มานานแล้ว

ทิศตะวันตกคือทางเข้ารากภูเขา การสำรวจนิดๆ หน่อยๆ คงไม่มีปัญหา แต่ถ้าจะพัฒนาเหมืองแร่อย่างจริงจัง มีโอกาสสูงมากที่เซลฟีจะถูกรบกวน

“มีการริเริ่มพัฒนาเหมืองในภูเขาฝั่งทิศใต้ไปบ้างแล้ว แต่เรากำลังมองหาตัวเลือกอันดับสอง เพราะระยะทางจากที่นั่นไกลเกินไป ต้องขนส่งด้วยรถไฟเท่านั้น”

กล่าวจบ พนักงานของ OW รีซอร์ซโค้งศีรษะ

“ขอบคุณที่ทำงานหนักครับ ช่วยให้พวกเราหลีกเลี่ยงการสูญเสียที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ค่าจ้างจะถูกโอนเข้าบัญชีภายในวันนี้ครับ”

“แค่นี้หรือ”

“ครับ ทางเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่า บริษัทจะได้ร่วมงานกับคุณคังซอนฮูอีก”

ยังไม่ทันจะพูดอะไร ทางนั้นก็สรุปเอาเองและโค้งคำนับให้

แต่ในเมื่อการสรุปเอาเองของพวกเขาไม่ได้ส่งผลเสีย ฉันจึงปล่อยไว้แบบนั้น

ความเข้าใจผิดคือเสรีภาพ และฉันไม่คิดจะแทรกแซง

เครื่องปั่นไฟทำงานทันทีที่พนักงานออกจากกระท่อม

หลักการไม่ซับซ้อน นับตั้งแต่ที่ได้ไอเดียแหล่งกำเนิดไฟฟ้าชีวภาพ ฉันก็หมั่นค้นหาข้อมูลจากหนังสือและยูทูป

ไม่เหมือนกับสมัยที่ต้องดิ้นรน มนุษย์สามารถเข้าถึงข้อมูลเชิงลึกได้ทุกเมื่อ

สำเร็จ…

“จ๊าง~!”

“อะไรล่ะนั่น”

“พิมพ์เขียว”

“…นึกว่าประโยครูน”

ก็ตามที่ลิลี่พูด ฉันวาดรูปไม่เก่ง

แม้จะเรียกว่าพิมพ์เขียว แต่ก็เป็นการสเกตช์หยาบๆ แค่พอให้อ่านออก

อุปกรณ์ที่สั่งจองจีฮุนไป ส่งมาถึงตั้งแต่เมื่อวานช่วงเย็นแล้ว เหลือแค่การเชื่อมสายไฟเข้าด้วยกัน

“เซลฟี รบกวนด้วย”

「อาจเกิดอันตรายได้ กรุณาอยู่ห่างๆ เอาไว้」

เครื่องกำเนิดไฟฟ้าที่แปลงร่างเป็นอุปกรณ์ในครัวเรือน เริ่มเดินเครื่องอีกครั้ง

เสียงเฟืองขยับทำเอาฉันใจเต้นระรัว

เพียงไม่นาน ความคาดหวังก็กลายเป็นเรื่องจริง

ครึก ครึก ครึก ครึก!

หลอดไฟที่ติดตั้งไว้ล่วงหน้าตามจุดต่างๆ สว่างขึ้น

ในช่วงเช้ามืดที่ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แสงสว่างอันเข้มข้นและคงที่ กลายมาเป็นแหล่งกำเนิดแสงชนิดใหม่แทนเปลวไฟจากตะเกียง

“…ฮะฮะ”

ฉันเผลอหัวเราะออกมา

แม้จะยังหยาบ แต่พื้นที่ส่วนตัวของฉันซึ่งไม่มีใครรุกล้ำได้ กำลังพัฒนาอย่างช้าๆ

ได้เห็นภาพแบบนี้ จะให้ไม่มีความสุขได้อย่างไร

ฉันอยากเห็นสีหน้าของลิลี่ จึงหันไปมองด้านข้าง

ลิลี่ยังคงจ้องหลอดไฟอย่างไร้อารมณ์

“คิดว่ายังไงบ้าง”

“…นำกระแสไฟฟ้ามาใช้แบบนี้เองหรือ คิดไม่ถึงว่าภูตธาตุจะทำแบบนี้ได้ด้วย”

“อาณาจักรของเธอไม่ใช้ไฟฟ้า?”

ลิลี่ส่ายหน้า

“ในอาณาจักรของข้า มีการใช้ไฟฟ้าแค่ในห้องวิจัยของนักแปรธาตุและวิศวกรธรรมชาติ ส่วนหนึ่งเพราะเหตุผลด้านศาสนา แต่ได้ก็ยินว่ามีการใช้ไฟฟ้าในบางพื้นที่ห่างไกล…”

อย่างที่คิด ต่างโลกไม่ได้ใช้ชีวิตเยี่ยงคนป่าขนาดนั้น

แค่สถานที่ที่ฉันเคยอาศัย ค่อนข้างล้าหลัง

“แต่ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีการใช้ไฟฟ้าในระดับหมู่บ้าน… แม้ความเจริญของอาณาจักรข้าและหมู่บ้านของเจ้าจะไม่เท่ากัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะแตกต่างกันขนาดนี้”

จากมุมมองของลิลี่ เรื่องนี้คงยากที่จะเข้าใจ

แหงล่ะ ถ้าได้เห็นโทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอร์ เธอคิดว่านั่นคือเวทมนตร์

ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาที่เซลฟีทำแผนที่เสร็จและนำกลับมาแล้ว

หลังจากห่างหายไปนาน ฉันนำเข็มชี้สีทองออกมาเปิดฝาตรวจสอบ

ลูกศรชี้ตรงไปทางป่าเบอร์มิวด้า นั่นคือทิศของสมบัติทองคำชิ้นถัดไป

ในปัจจุบัน อัญมณีสีเขียวถูกสอดเข้าไปในหนึ่งร่อง ยังเหลือช่องว่างอีกสิบเอ็ดร่อง

กล่าวคือ ยังมีสมบัติทองคำอีกสิบเอ็ดชิ้นที่เหมือนกับคันศรนักพเนจร

“…ถ้ารวบรวมได้ทั้งหมด ฉันคงกลายเป็นไอรอนแมน”

“อะไรอีกล่ะนั่น”

“มหาเศรษฐีที่บินไปบนฟ้าพร้อมกับชุดเกราะโลหะ”

“…เจ้ากำลังหมายถึงอัศวินแห่งท้องฟ้า?”

“หา? ที่บ้านเธอก็มีตำนานแบบนี้ด้วยหรือ”

“ก็แค่ตำนานเล่าขาน เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับอัศวินคนหนึ่ง ผู้บินลงมาจากเกาะยักษ์เพื่อลงทัณฑ์คนชั่ว… ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นมหาเศรษฐีหรือไม่”

“ก็คล้ายอยู่นะ”

ลิลี่เอียงคอสงสัย ฉันยิ้มและจ้องเข็มชี้อีกครั้ง

“มันชี้ไปที่ไหน? ไม่ใช่ป่าแน่นอน”

ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ฉันจะแวะไปยังป่าเบอร์มิวด้าเสมอ แต่เข็มชี้ก็ไม่แม้แต่จะกระดิก

หมายความว่า เป็นทิศตะวันออกที่ไกลออกไปมาก

ฉันนึกทบทวนคำพูดจองจีฮุน

สำหรับตอนนี้ พื้นที่เดียวที่มนุษย์สำรวจได้คือทิศใต้

ได้ยินแค่ว่า ทางฝั่งตะวันตกคือที่ราบอันกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยอันตราย แต่ไม่เคยได้ยินคำอธิบายที่ชัดเจนของทิศอื่นมาก่อน

“…ชักอยากรู้แล้วสิ”

ในระยะหลัง OWIC หรืออย่างน้อยก็จองจีฮุน ยอมทำทุกสิ่งตามที่ฉันพูด

นี่อาจเป็นความลับสุดยอดของบริษัท แต่แค่ลองถามหยั่งเชิงคงไม่เสียหายอะไร

“เซลฟี”

「นายท่านเชิญรับสั่ง」

“อยู่ข้างในไม่อึดอัดหรือ”

「สิ่งมีชีวิตแบบเราสามารถอาศัยอยู่ได้ทุกที่โดยไม่อึดอัด แต่ยังต้องการพลังธรรมชาติหล่อเลี้ยงอย่างต่อเนื่อง」

“ฉันต้องหาพลังธรรมชาติมาคอยเติมให้เรื่อยๆ สินะ”

「เราดึงรากเล็กๆ ของภูเขาให้ลอดผ่านข้างใต้ที่นี่แล้ว นายท่านไม่ต้องกังวล」

สะดวกชะมัด

ไม่แน่ใจว่าต้องใช้พลังธรรมชาติปริมาณมากแค่ไหน ในการหล่อเลี้ยงรากภูเขาให้อยู่ในสภาพปรกติ

แต่ฉันสามารถใช้ส่วนที่เกินกว่านั้นได้โดยไม่ต้องกังวลปัญหาด้านธรรมชาติ

“ถ้าอยากได้แผนที่ เซลฟีต้องกลับไปที่รากเดิมไหม? เพราะเซลฟีไม่ใช่ร่างหลัก เป็นแค่บางส่วนที่แบ่งออกมา”

คงต้องเดินทางอีกหลายชั่วโมง

ขณะคิดว่าฉันอาจต้องเหนื่อยอีกรอบ

「แม้จะเป็นแค่บางส่วน แต่ถ้าเชื่อมต่อกับรากภูเขาได้ พวกเราก็เชื่อมถึงกันได้ นายท่านไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง」

“อ้อ… แล้วพอจะรู้ไหมว่าแผนที่จะเสร็จตอนไหน”

「เสร็จแล้ว」

“…?”

ยังไม่ทันจะตอบสนอง หมอกหนาทึบผุดขึ้นจากใต้ดินและปกคลุมบริเวณโดยรอบทันที

หากไม่รู้มาก่อนคงเข้าใจผิด คิดว่านี่คือภัยคุกคาม

แต่ฉันกับลิลี่มิได้แตกตื่น

เพราะเพียงไม่นานก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยจากรากภูเขา

“ขี้เล่นกว่าที่คิดนะเนี่ย”

「ทุกชีวิตล้วนชอบเล่นสนุก และมักได้เรียนรู้สัจธรรมจากการเล่น」

ในเวลาเดียวกัน แผนที่ในละแวกใกล้เคียงถูกวาดขึ้นตรงหน้าฉัน

เหมือนกับภาพฉายโฮโลแกรม

ประติมากรรมอันงดงามที่ถักทอด้วยด้ายแสง กำลังแสดงถึงภูมิประเทศอันกว้างใหญ่

ฉันเตรียมหนังแผ่นใหญ่ไว้แล้ว จุดประสงค์เพื่อวาดแผนที่ลงไป

ทันใดนั้น แบบจำลองเชิงนามธรรมถูกดูดเข้าไปในแผ่นหนัง และกลายเป็นแผนที่ฉบับสมบูรณ์

「หวังว่าสิ่งที่นายท่านตามหาจะอยู่ในนี้」

* * *

เย็นวันเดียวกัน จินซอยอนที่ลาหยุดครึ่งวันแวะมาหาคังซอนฮู

ในระยะหลัง เธอต้องเดินทางข้ามโลกบ่อยครั้งจนร่างกายได้รับภาระหนัก

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังเป็นหญิงแกร่งที่สามารถทำงานหามรุ่งหามค่ำสามวันติดต่อกันได้ด้วยเครื่องดื่มมอนสเตอร์แค่สี่กระป๋อง

ราวกับไม่เหน็ดเหนื่อย หญิงสาวเดินมายังกระท่อมคังซอนฮูทันทีที่ถูกส่งตัวเสร็จ

“สวัสดี! ขอโทษที่มารบกวนตอนดึก… หือ?”

“ซอยอน? มาอีกแล้วหรือ”

“คุณสร้างเครื่องกำเนิดไฟฟ้าสำเร็จแล้วสินะ… สุดยอดเลย”

หลอดไฟที่แขวนไว้ตามจุดต่างๆ กำลังมอบแสงสว่างให้กับบริเวณโดยรอบกระท่อม

กระท่อมที่สร้างขึ้นอย่างลวกๆ ท่ามกลางกลุ่มต้นไม้

หลอดไฟที่ส่องแสงสีเหลืองถูกแขนอยู่จนทั่ว

“…สวยจัง ช่วยกระตุ้นความโรแมนซ์ได้ดีทีเดียว”

จินซอยอนหลงลืมจุดประสงค์เดิมไปชั่วขณะ เอาแต่ยืนดื่มด่ำไปกับบรรยากาศ

“เพิ่งเสร็จน่ะ อาจจะต้องลองผิดลองถูกอีกสักพัก”

“แค่นี้ก็สุดยอดมากแล้ว”

จินซอยอนอาจไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ

แต่เธอรู้ว่าการสร้างเครื่องปั่นไฟชีวภาพเต็มไปด้วยอุปสรรค ไม่ว่าจะเป็นข้อจำกัดด้านแรงดันไฟฟ้า ปัญหาด้านการจัดหาแหล่งสารอาหาร และปัญหาด้านการบำรุงรักษา

ทว่า คังซอนฮูกลับสร้างเครื่องปั่นไฟชีวภาพและนำมาใช้ประโยชน์ได้จริงเป็นคนแรก

หากในอนาคต สิ่งนี้ได้รับความนิยมเป็นวงกว้าง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ต้นแบบจะมาจากสิ่งประดิษฐ์ของคังซอนฮู

วี๊—!

เสียงน้ำเดือดดังมาจากกาต้มน้ำไฟฟ้า

“กาแฟสักแก้วไหม”

“ไม่ล่ะ ขอบคุณค่ะ วันนี้ร่างกายฉันรับคาเฟอีนเกินขนาดแล้ว เข้าเรื่องเลยดีกว่า คุณซอนฮูอยากทำธุรกิจกับฉันไหม”

“ธุรกิจ?”

“ฉันจะมอบข้อมูลที่เป็นประโยชน์ให้คุณ”

“ความลับของบริษัท?”

“ความลับที่แม้แต่บริษัทก็ไม่รู้ มีแค่ฉันกับจีฮุนที่ทราบ”

เธอสัมผัสได้ว่า คังซอนฮูเริ่มให้ความสนใจ

“แล้วคุณต้องการอะไร”

“เป็นหุ้นส่วนกับคุณ”

นี่คือข้อสรุปที่จินซอยอนคิดได้

เธอไม่อยากทนเห็นตัวเองน้ำลายไหลทุกครั้งที่คังซอนฮูประสบความสำเร็จ

หลังจากปรึกษากับจองจีฮุน จินซอยอนตัดสินใจเจรจา

พวกเธอสองคนอยากเกาะติดคังซอนฮู และกลายเป็นผู้สนับสนุนของเขา

“ด้วยความสัตย์จริง ทุกครั้งที่ฉันได้รับคำสั่งจากบริษัทให้มาเจรจาธุรกิจกับคุณซอนฮู ทุกครั้งที่ต้องเขียนรายงานส่งหรือเล่าให้ฟัง… ฉันเหนื่อยที่จะเป็นคนกลางเต็มทนแล้ว”

“หมายความว่า คุณเลือกข้างผม?”

“ไม่เชิงค่ะ ฉันยังทำหน้าที่พนักงานบริษัทไปตามปรกติ แต่จะฝากความหวังไว้กับคุณซอนฮู”

“…คิดว่าผมพึ่งพาได้ขนาดนั้นเชียว”

“มั่นใจมากตั้งแต่แรกเห็นแล้วค่ะ”

คังซอนฮูนั่งลงบนเก้าอี้พลางจิบกาแฟ

ชายหนุ่มกลอกตาเล็กน้อยเป็นนัยว่า ‘เธอเห็นอะไรในตัวคนอย่างฉัน?’

จินซอยอนจ้องคังซอนฮูสักพัก ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“ได้โปรดมอบโอกาสให้ฉันเรียนรู้ต่างโลกด้วย”

“เพื่ออะไร เพื่อเงิน? หรือธุรกิจ”

“…”

จินซอยอนประเมินว่า คงเป็นการดีกว่าหากตนจะซื่อสัตย์กับอีกฝ่าย

“…เพื่อทำตามความฝัน แต่ฉันยังใจกล้าไม่พอที่จะเลิกประกอบอาชีพ”

ไม่จำเป็นต้องอธิบายไปมากกว่านี้ เพราะคงไม่มีใครสนใจจะฟัง มีแต่จะหัวเราะเยาะใส่

เหตุผลที่จินซอยอนกลายมาเป็นนักวิจัย เพราะเธอเลิกคาดหวังกับผู้คนที่คอยหัวเราะเยาะความฝันของตน

เธอกลายเป็นคนหมกมุ่น

คนหมกมุ่นที่ไม่แยแสคนรอบข้าง

“โลกใบนี้เต็มไปด้วยความลึกลับ ยังต้องมีเหตุผลอื่นด้วยหรือ”

“…ขอฟังข้อมูลของคุณก่อนได้ไหม”

อาจเพราะกำลังอารมณ์ดี ดูเหมือนคังซอนฮูจะให้ความร่วมมือเป็นพิเศษ

“ซอจีอาเป็นเอลฟ์”

“ผมรู้อยู่แล้ว”

“หา?”

“เล่าต่อสิ”

“…เธอมาที่โลกของเราก่อนที่เบสแคมป์จะสร้างเสร็จ และก่อนที่เกาหลีใต้จะมีมาตรการป้องกันประตูมิติ… ประเด็นสำคัญก็คือ ซอจีอาเป็นชาวต่างโลกคนเดียวที่มาจากทางตะวันออก”

“…”

จินซอยอนแอบอุทานในใจ ‘เยส!’

คังซอนฮูเริ่มแสดงความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ

“เหตุผลสำคัญที่พวกเราไม่สามารถสำรวจทิศตะวันออก ไม่ได้เกี่ยวข้องกับป่าเบอร์มิวด้าแต่อย่างใด… ไม่อย่างนั้น แค่เดินทางอ้อมไปก็ได้แล้ว ป่าไม่ได้ครอบคลุมทิศตะวันออกทั้งหมดสักหน่อย”

“ได้ยินว่าฝั่งตะวันออกเต็มไปด้วยอันตราย”

“เป็นเรื่องจริงที่ทิศตะวันออกเต็มไปด้วยอันตราย… ฝั่งตะวันออกทั้งหมดถูกปิดกั้นด้วยกำแพง”

“กำแพง?”

เป็นครั้งแรกที่คังซอนฮูมองหน้าจินซอยอน

“กำแพงพิษร้ายแรงที่แค่เดินเข้าไปใกล้ก็ถูกละลายผิวหนัง นี่คือความลับระดับ AO-3 ของบริษัท… ซอจีอาเล่าว่าเธอผ่านกำแพงนั้นมา”

คังซอนฮูเงียบไปสักพัก จินซอยอนรอคอยด้วยความอดทน

คล้ายกับในหัวของเธอกำลังไตร่ตรองว่า ‘ถ้าพูดแบบนี้จะได้ผลไหม แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ’

คังซอนฮูเอาแต่จ้องแก้วกาแฟของตัวเอง จนกระทั่งไอร้อนเริ่มจางหายไป

ท้ายที่สุด ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและเดินนำไปทางกระท่อม

“เข้ามาสิ มีอะไรจะให้ดู”

จินซอยอนตามคังซอนฮูเข้าไปด้วยความคาดหวังที่สูงกว่าเดิม

ข้างในมืดกว่าที่คิด การปิดไฟทำให้บรรยากาศดูไม่ปลอดภัยสำหรับเธอ

ในมุมหนึ่งของห้อง แวมไพร์สาวกำลังนั่งจ้องจินซอยอน

“ลองดูนี่ ถึงจะให้คุณเห็นคงไม่เป็นอะไร เพราะตอนนี้ผมก็ยังไม่มีข้อมูลมากนัก”

จินซอยอนจ้องม้วนหนังสัตว์แผ่นใหญ่ที่คังซอนฮูคลี่ลงบนโต๊ะทำงาน

“แผนที่?”

“แผนที่แถบนี้ทั้งหมด”

“แผนที่แถบนี้ทั้งหมด?”

ดวงตาจินซอยอนเบิกกว้าง

แผนที่แถบนี้ทั้งหมด

แค่มองผ่านๆ ก็เห็นว่ามีจุดที่ OWIC ยังไม่เคยเข้าไปถึง

มีแม้กระทั่งด้านหลัง ‘กำแพง’ ฝั่งตะวันออก

เมื่อราวหนึ่งเดือนก่อน ชายที่ยังต้องขอแผนที่จาก OWIC เพื่อสำรวจหมู่บ้านทิศใต้ ตอนนี้กลับมีแผนที่ละแวกใกล้เคียงทั้งหมด รวมถึงจุดที่ OWIC มิอาจเข้าไปสำรวจ

ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอตกตะลึงนานนัก

“คุณคิดว่าตรงนี้ดูเหมือนอะไร”

จุดที่คังซอนฮูชี้ไปคือ ‘โบราณสถาน’ ซึ่งอยู่ด้านหลังกำแพงตะวันออก

แผนที่ระบุว่าเป็นที่ราบ แต่ไม่ว่าจะมองมุมใดก็เป็นโบราณสถาน และใจกลางที่นั่นยังมี ‘ภาพ’ ของบางสิ่ง

ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวเริ่มตระหนัก

สิ่งที่คังซอนฮูต้องการจะเน้นย้ำไม่ใช่โบราณสถาน

“…คุณซอนฮู… นี่มัน”

“ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม”

โบราณสถานมีโครงสร้างเป็นวงกลม ลักษณะคล้ายกับ ‘ภาพ’ บางอย่าง

จินซอยอนเริ่มเข้าใจเจตนาของคังซอนฮู

“…อักษรรูน?”

คังซอนฮูพยักหน้า

บนแผนที่ดังกล่าว โบราณสถานทั้งหลังมีรูปทรงเหมือนกับอักษรรูนหนึ่งตัว

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (2/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel