อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 70 สั่งสอนมันหน่อย

ตอนที่ 70 สั่งสอนมันหน่อย

ลอสแองเจลิสอยู่ห่างจากนิวเม็กซิโกมากกว่าหนึ่งพันกิโลเมตร ฮาร์ดี้ เฮนรี่ และแมทธิวขึ้นเครื่องบินไปอัลบูเคอร์คีเมืองที่ใหญ่ที่สุดในนิวเม็กซิโก

แต่ก็ยังอยู่ห่างจากสถานที่ถ่ายทำมากกว่าร้อยกิโลเมตร ฮาร์ดี้จึงให้เฮนรี่ซื้อรถยนต์เพื่อขับต่อไปยังสถานที่ถ่ายทำ และหลังจากเยี่ยมเอวาแล้ว เขาจะขับรถกลับไปที่ลอสแองเจลิส ถึงจะมีระยะทางกว่าหนึ่งพันกิโลเมตร แต่เขาก็เตรียมคนขับรถมาด้วยสองคน ทำให้สามารถผลัดกันขับกลับถึงได้ในวันเดียว

เมื่อรถออกจากเมืองทั้งสองข้างของทางหลวงเต็มไปด้วยความทุรกันดารและภูเขาที่อยู่ไกลออกไป สภาพอากาศในนิวเม็กซิโกนั้นแห้งและร้อน จึงมีพืชพันธุ์ขึ้นน้อยมากที่นี่ อีกทั้งภูเขาและพื้นดินต่างก็ว่างเปล่า

ใครที่มองก็คงต่างคิดเหมือนกันว่ามันไร้ซึ่งความสวยงาม

เมื่อผ่านไปสักพักก็เริ่มมีหมู่บ้านให้เห็น เป็นบ้านโคลนทรงสี่เหลี่ยมที่มีปล่องไม้ยาวอยู่บนหลังคา มีรถไม่กี่คันบนถนน และระหว่างทางก็มีลาที่กำลังลากเกวียน

สิ่งเหล่านี้เผยให้เห็นสไตล์เม็กซิกันในชนบทที่พบเห็นได้ในภาพยนตร์

ในที่สุดก็มาถึงสถานที่ถ่ายทำ

ทันทีที่รถเข้ามาฮาร์ดี้พบว่าสถานที่แห่งนี้คล้ายกับเมืองเม็กซิกันในภาพยนตร์มาก

รถหยุดลง

ทีมถ่ายทำหลายคนไม่สนใจที่มีรถขับเข้ามา แต่เมื่อฮาร์ดี้ลงจากรถก็เริ่มมีคนที่จำเขาได้

“คุณฮาร์ดี้มา รีบไปแจ้งผู้กำกับโนแลนเร็ว” มีคนตะโกนขึ้น

ทันใดนั้นมีสาวสวยปรากฏตัวขึ้นที่ประตูบ้าน หญิงสาวคนนั้นสวมชุดยาวของคนพื้นเมืองเม็กซิกัน ผมของเธอม้วนขึ้น ถึงชุดของเธอจะดูเรียบง่าย แต่ถึงกระนั้นก็ยังยากที่จะปกปิดความงามที่เธอมี

“ฮาร์ดี้!”

เอวาวิ่งเหยาะๆ เข้าไปกอดเขา

ทีมถ่ายทำในบริเวณใกล้เคียงที่เห็นภาพนี้ต่างก็ยิ้มออกมา

หลายคนที่นี่รู้ว่าเอวาเป็นผู้หญิงของผู้ช่วยฮาร์ดี้ และยังมีข่าวลือว่าการลงทุนของเขาในภาพยนตร์เรื่องนี้ก็เพื่อเธอ

ในไม่ช้าผู้กำกับโนแลน นักแสดงอีกหลายคนอย่างอีสต์วูดและคนอื่นๆ ก็ออกมาทีละคน

ทั้งสองฝ่ายต่างเริ่มทักทายกัน

ฮาร์ดี้พูดกับเฮนรี่ “เอาไวน์แดงที่รถไปแจกให้ทุกคนหน่อย”

ทุกคนมีความสุขเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ขอบคุณมากผู้ช่วยฮาร์ดี้”

ฮาร์ดี้ โนแลน และกลุ่มนักแสดงเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการถ่ายทำภาพยนตร์

การถ่ายทำดำเนินไปอย่างราบรื่น แม้ว่าจะมีเหตุขัดข้องเล็กๆ น้อยๆ เช่นการใช้ระเบิดมากเกินไปในฉากระเบิด ทำให้ใบหน้าอีสต์วูดได้รับบาดแผล มีคนตกจากหลังม้าระหว่างการถ่ายทำจนทำให้ขาหัก

แต่ทุกอย่างก็ได้รับการแก้ไขด้วยดี เดิมทีการถ่ายทำภาพยนตร์ก็เป็นแบบนี้ เป็นเรื่องปกติที่นักแสดงจะได้รับบาดเจ็บ ซึ่งทุกคนต่างก็ยอมรับมันได้

“การแสดงของเอวาเป็นยังไงบ้าง?” ฮาร์ดี้ถามโนแลน

โนแลนมองดูเอวาและพูดด้วยรอยยิ้ม “บอกตามตรง ทักษะการแสดงของคุณเอวาในตอนแรกนั้นยังไม่ค่อยดี แต่เมื่อผมให้คำแนะนำ เธอก็ค่อยๆ เข้าสู่บทบาท และด้วยที่เธอสวยมาก มันจึงทำให้เธอเริ่มเป็นนักแสดงที่สมบูรณ์แบบมากขึ้นเรื่อยๆ”

“ตอนนี้การถ่ายทำผ่านไปครึ่งทางแล้ว ผมมั่นใจในภาพยนตร์เรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผู้ช่วยฮาร์ดี้ มีบางอย่างที่ผมต้องรายงานให้คุณทราบ ตอนนี้เงินทุนเกือบหมดแล้วงบประมาณที่เราตั้งเอาไว้อาจไม่เพียงพอ”

หลังจากโนแลนพูดจบ เขามองฮาร์ดี้อย่างใจเย็น

ฮาร์ดี้สามารถบอกได้เลยว่าโนแลนไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่ใช้งบประมาณเกินที่กำหนด

ด้วยสายตาที่โนแลนมองมา

มันเหมือนกับจะบอกเขาว่า ‘เฮ้! ส่งเงินมาฉันใช้เงินนายหมดแล้ว ฉันถ่ายต่อไม่ได้ถ้านายไม่เพิ่มเงินนะโว้ย’

“ต้องถ่ายอีกกี่ฉาก และต้องใช้เงินเท่าไหร่” ฮาร์ดี้ถาม

“ต้องถ่ายอีกประมาณสองในสามของทั้งหมด อาจจะต้องใช้เงินประมาณ 100,000 ดอลลาร์” โนแลนกล่าวอย่างเบาๆ

“80,000 ดอลลาร์ก็ได้ถ้าคุณมีเงินไม่พอ” โนแลนกล่าวต่อ

ฮาร์ดี้คิดในใจ นี่นายจะดูดเงินจนฉันตายเลยไหมเนี่ย

“ผมจะให้อีกแค่ 50,000 ดอลลาร์ ถ้ามันยังไม่พออีก ผมคงต้องพิจารณาการเปลี่ยนตัวผู้กำกับ” ฮาร์ดี้กล่าว

“50,000 ดอลลาร์พอแน่ๆ”

โนแลนเห็นด้วยกับเงินที่ฮาร์ดี้ให้ในทันที

หลังจากพูดเรื่องเงินแล้ว โนแลนก็พาอีสต์วูดและคนอื่นๆ ออกไป พวกเขายังมีอีกหลายฉากให้ถ่ายทำ

ทำให้เหลือเพียงฮาร์ดี้กับเอวาเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ในห้อง

เอวามองไปที่ฮาร์ดี้อย่างหวานซึ้ง

เธอกอดเขาและค่อยๆ จูบอย่างแผ่วเบา

...

ทั้งสองต่างใช้เวลานานกว่าจะแยกออกจากกัน

“รู้สึกยังไงบ้างที่ได้ถ่ายภาพยนตร์จริงๆ แตกต่างจากที่คิดไว้มากไหม” ฮาร์ดี้ถามพลางบีบคางของหญิงสาว

“มันเหนื่อยมาก แต่ก็สนุกมากเหมือนกันนะ! ฉันชอบความรู้สึกนี้มากเลย จริงๆ ฉันต้องถ่ายแค่ไม่กี่ฉาก แต่ฉันก็ติดตามทีมถ่ายทำทุกวัน ฉันอยากเรียนรู้การทำงานของนักแสดงคนอื่นๆ เพราะความแตกต่างระหว่างการเรียนกับการแสดงจริงมันต่างกันเยอะมากเลย” เอวากล่าว

“ฉันดีใจนะที่เธอชอบ ตอนนี้เพลงของเธอดังมากแล้ว รู้ตัวไหมว่าตัวเองดังแค่ไหน” ฮาร์ดี้ยิ้ม

เอวายิ้มตอบ

“ทีมถ่ายทำกลับเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของทุกสัปดาห์ นอกจากซื้ออาหารแล้ว พวกเขายังซื้อหนังสือพิมพ์มาด้วย ฉันเคยเห็นรายงานในหนังสือพิมพ์ มันเขียนว่าเพลงนี้เป็นกระแสมากในตอนนี้ และมันได้แพร่กระจายไปยังประเทศในแถบยุโรปและอเมริกาด้วย”

ขณะที่เอวาพูดริมฝีปากของเธอก็ขยับเข้ามาใกล้ฮาร์ดี้มากขึ้นเรื่อยๆ

ริมฝีปากของทั้งสองชนกันทันทีที่เธอพูดจบ

“อันที่จริง ผลงานที่ยิ่งใหญ่ของเพลงนี้ก็เพราะนาย นายเป็นคนแต่งเพลงนี้ และฉันโชคดีมากที่ได้เจอนาย”

เมื่อทั้งสองกำลังจะจูบกันอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีเสียงชายคนหนึ่งดังมาจากข้างนอก “คุณการ์ดเนอร์ คุณอยู่ข้างในไหม ผมมาเยี่ยมคุณ!”

ฮาร์ดี้มองไปที่เอวา

ใช้สายตาถามว่าเสียงข้างนอกนั่นใคร?

ความไม่พอใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของเอวา การ์ดเนอร์

“เดวิด วอลช์เขาอ้างว่าเป็นเจ้าของบริษัทขุดเหมืองแร่ที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ เมื่อเดือนที่แล้วเขาพาคนมายังพื้นที่แถวภูเขาใกล้ๆ บริเวณที่นี่เพื่อตรวจสอบเหมืองทองแดง เขาบังเอิญมาเจอทีมถ่ายทำของเรา เมื่อเขาเห็นฉัน เขาก็เข้ามาตอแยกับฉันไม่หยุด ฉันไม่อยากคุยกับเขาเลย…”

“ผู้กำกับโนแลนเตือนเขาไปหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่สนใจเลย เขายังคงมาหาฉันทุกสองสามวันตลอด”

ฮาร์ดี้ยิ้มแล้วจูงมือเอวาออกจากห้อง

เขาพบว่าทีมถ่ายทำหลายคนออกมาสังเกตการณ์อย่างตื่นเต้น

บนถนนในเมืองเล็กๆ มีชายในชุดสูทสีขาวยืนอยู่ วัยประมาณสามสิบปี ไว้หนวด ถือช่อดอกไม้อยู่ในมือ

เขาทำท่าทางเหมือนคิดว่าตัวเองหล่อมาก

เดิมทีเดวิดมีรอยยิ้มที่สดใส แต่เมื่อเห็นชายคนหนึ่งจับมือของเอวา รอยยิ้มของเขาก็หายไปดวงตาของเขาฉายแววเป็นศัตรูกับฮาร์ดี้ในทันที

“คุณเป็นใคร?”

เดวิดมองไปที่ฮาร์ดี้และถาม

ฮาร์ดี้ยิ้ม

“ผมเป็นผู้อำนวยการของทีมถ่ายทำที่นี่และเป็นแฟนของเอวา คุณเป็นใคร? และใครให้คุณเข้ามาสถานที่ถ่ายทำของเราได้ตามใจชอบแบบนี้” ฮาร์ดี้ถาม

เดวิดตกตะลึง

เมื่อเขาขับรถมาที่นี่ เขาเห็นรถใหม่จอดอยู่ที่ทางเข้าเมือง

เขาคิดว่าอาจเป็นหนึ่งในทีมถ่ายทำที่มาใหม่จึงไม่ได้สนใจมากนัก

“ผมเป็นเจ้าของบริษัทขุดเหมืองแร่วอลช์ ผมชื่นชมการแสดงของคุณการ์ดเนอร์มากจึงมาเยี่ยมเธอเป็นพิเศษ แม้ว่าเธอจะมีแฟนแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนกับผมได้นี่?”

เดวิดพูดอย่างภาคภูมิใจ

เดวิด วอลช์เป็นหนุ่มเจ้าชู้ทั่วไป

เขาเข้ารับกิจการบริษัทขุดเหมืองแร่ที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์จากพ่อของเขา บริษัทขุดเหมืองแร่ของเขามีราคามากกว่าหนึ่งล้านดอลลาร์

เขาเป็นคนมีฐานะในอเมริกาอย่างแน่นอน

แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

บริษัทขุดเหมืองมีการดำเนินงานที่ไม่ดี และราคาหุ้นของบริษัทก็ซบเซาลงอย่างต่อเนื่อง

ต่อมาบริษัทก็ซื้อที่ดินในรัฐนิวเม็กซิโกและเตรียมขุดดิน

เดวิดที่เข้ามาพักอยู่ที่นี่สองสามวันเพื่อดูพื้นที่ขุดรู้สึกเบื่อหน่าย เขาก็เลยออกมาเดินเล่นจนได้เห็นเอวาในสถานที่ถ่ายทำที่นี่

ในสายตาเขาเธองดงามราวกับเทพธิดาที่มาโปรดบนโลกมนุษย์

เขาจึงตรวจสอบจนรู้ว่าเธอชื่อเอวา

มันทำให้เขานึกถึงเอวา การ์ดเนอร์ นักร้องเพลงสการ์โบโรแฟร์ที่ไม่มีใครรู้ตัวตนของเธอมาก่อน

มันทำให้เขาแปลกใจมากขึ้นไปอีก

เขาเข้ารุกจีบเอวาเพื่อทำให้เธอมาอยู่ในมือของเขา แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือเอวาเคยทำงานอยู่ในไนต์คลับมาก่อน และผู้ชายแบบเดวิด เอวาก็เจอมาจนเอียนแล้ว

เธอปฏิเสธอีกฝ่ายอย่างสุภาพ

แต่เดวิดก็ยังไม่ล้มเลิก เขายังคงมาหาเธอทุกๆ สามถึงห้าวัน แค่ได้ไล่ตามเธอก็ทำให้เขามีความสุขแล้ว

ฮาร์ดี้รู้สึกขยะแขยงกับคนเจ้าชู้ที่โดนปฏิเสธแล้วแต่ก็ยังไม่หยุดแบบนี้ เขาไม่สนใจที่จะทะเลาะเบาะแว้งกับอีกฝ่าย

เขาเฮนรี่และแมทธิวอยู่ใกล้ๆ ฮาร์ดี้จึงพูดกับทั้งสองคน “สั่งสอนมันหน่อย”

เฮนรี่และแมทธิวก้าวไปข้างหน้า

เดวิด วอลช์มองทั้งสองคนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ผมขอเตือนคุณนะ ผมเป็นประธานของบริษัทจดทะเบียน คุณไม่สามารถมาคุกคามผม…”

แมทธิวยิ้ม

เขานำปืนพกออกมา

เดวิด วอลช์คิดว่าแมทธิวเป็นนักแสดง ปืนที่เอาออกมาก็คงเป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก

คิดว่าฉันจะกลัวปืนปลอมเหรอ?

เปรี้ยง!

แมทธิวยิงปืนใส่เดวิด ดอกกุหลาบในมือเขาระเบิดออก กลีบดอกไม้กระจายแล้วค่อยๆ ร่วงหล่น…

บ้า!

เดวิดสะดุ้งด้วยตกใจ

เขาไม่นึกว่าปืนของอีกฝ่ายจะเป็นของจริง

“ว้าว!”

ทีมถ่ายทำที่กำลังมองมาก็ตกตะลึง

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง!

มันยังไม่จบ

หลังจากที่แมทธิวระเบิดดอกไม้ในมือเดวิด เขาก็ยังยิงอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทำให้เดวิดตัวแข็งค้างด้วยความกลัว

เขาทำได้แค่รอให้เสียงปืนหยุดลง

ผู้คนรอบๆ เห็นชัดเจนว่าเดวิด วอลช์มีรูกระสุนอยู่ที่มุมแขนเสื้อ นิ้วเท้า และขอบหมวก

แมทธิวเป่าปากกระบอกปืนและสอดปืนเข้าไปในซอง เหมือนในภาพยนตร์คาวบอยตะวันตก

แปะ แปะ แปะ~!

เสียงปรบมือดังขึ้นไม่หยุด พวกเขาเคยเห็นนักแม่นปืนแค่ในภาพยนตร์ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นนักแม่นปืนตัวจริง และฉากยิงปืนเมื่อครู่มันน่าตื่นเต้นยิ่งกว่าในภาพยนตร์เสียอีก

เดวิด วอลช์รู้สึกหวาดกลัว

เขารู้สึกร่างกายขยับไม่ได้

เขาเริ่มรู้สึกว่าส่วนล่างเปียกชื้น

เขาจึงมองลงมาและพบว่าเป้ากางเกงเปียก

ร่องรอยของความชื้นนั้นเด่นชัดมากบนชุดสูทสีขาว

“อ๊ากกก” เดวิด วอลช์กรีดร้อง

เขาปาช่อดอกไม้ในมือทิ้ง วิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็วและรีบขับรถออกไป