ตอนที่24 ถูกลักพาตัวไป
เหลียง มิน หันหลังกลับจะเข้าไปนั่งในรถ แต่หลีหัวก็รีบคว้าไหล่ของเขาเอาไว้ และตบหน้าเขาไปอย่างแรง เขาตกใจมากและรู้สึกเจ็บ “เธอตบหน้าฉันเหรอ”
“ใช่ และฉันก็จะตบคุณอีกครั้ง! คุณกล้าดียังไงเอาเงินมากจ่ายค่าเสียหายฉัน เพียงเพราะคุณรวยใช่มั้ย คุณคิดว่าคุณจะรอดใช่มั้ยที่คุณเอาเงินมาฟาดหัวฉัน? คุณเอาชีวิตของใครสักคนมาชดใช้ด้วยเช็คนี้เหรอ”
“ฉันไม่มีเวลาว่างสำหรับคนโง่อย่างเธอ” เขาเหงื่อแตกและหันกลับไปมองที่ถนนอีกครั้ง เขาต้องรีบออกไปจากที่ตรงนี้ก่อนที่พวกผู้ชายกลุ่มนั้นจะตามมาทัน
“ออกไป” เขาผลักเธอออกไป
แต่หลีหัวยังจับแขนของเขาเอาไว้ “คุณจะรีบไปไหน ฉันจะจับคุณส่งเข้าคุกถ้าคุณหนี”
พวกเขาทะเลาะกันเล็กน้อย ซึ่งเขาก็พยายามสลัดเธอให้ออกไป “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ คนอย่างคุณสมควรไปเน่าตายอยู่ในคุก”
ทันใดนั้นก็มีรถตู้อีกคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าของพวกเธอ และมีลูกน้องสามคนทุกคนต่างก็สวมหน้ากากปิดหน้าปิดตาวิ่งลงมาจากรถตู้ นักธุรกิจเหลียง มิน หน้าซีดทันที
“เอาตัวเขาไป” หัวหน้าสั่ง
ผู้ชายคนหนึ่งจับตัวเขาเอาไว้และผลักศีรษะของเขาให้เข้าไปในรถตู้
“ไม่ ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!”
หลีหัวตกใจมาก เกิดอะไรขึ้น? ถูกลักพาตัวเหรอ?”
ผู้ชายคนที่สองถามขึ้นว่า ขณะที่เขามองไปที่หลีหัว “จะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี เธออยู่กับเขาด้วย”
“เราไม่มีเวลาแล้ว พาเธอไปด้วย เอาปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า” เขาจับแขนของเธอเอาไว้
หลีหัวใจสั่นด้วยความกลัว “เฮ้! พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ” เธอพยายามต่อสู้ สะบัดแขนสะบัดขา แต่พวกเขาก็เอาชนะเธอไปได้อย่างง่ายดายเพียงชั่วพริบตาเดียว และเขาก็ผลักเธออย่างแรงให้เข้าไปในรถตู้พร้อมกับเหลียง มิน และลูกน้องอีกคนหนึ่งก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
กลุ่มคนที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่ยืนดูด้วยความตกใจ บางคนได้บันทึกภาพวีดีโอไว้ ดังนั้นพวกเขาจึงอัปโหลดลงแอปพลิเคชั่นเว่ยปอและโซเซียลมีเดีย
“พระเจ้าช่วยด้วย! ฉันเพิ่งจะเคยพบเคยเห็นการลักพาตัวตอนกลางวันแสกๆ
“...”
ที่วิทยาลัย วีดีโอดังกล่าวถูกเผยแพร่ไปอย่างรวดเร็ว พวกนักเรียนต่างกันตกใจมากที่เห็นภาพหลีหัวถูกลักพาตัว ส่วนเหมิงหยา เพื่อนที่สนิทที่สุดของหลีหัว ตอนนี้เธอมีความรู้สึกที่แย่มากๆ
“หลีหัว...” น้ำตาของเธอไหลและสีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
“โอ้! พระเจ้า หลี-หลีหัวตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมพวกเขาถึงพาเธอไป? และตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงดี”
เธอคิดถึงเหว่ย “ฉันควรจะบอกเรื่องนี้กับนายเจียง เขาเป็นถึงซีอีโอ ไม่ใช่เหรอ เขาต้องตามหาเธอจนพบภายในไม่ช้านี้” คนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ต่างก็คิดเช่นเดียวกันกับเหมิงหยาว่ามีอะไรผิดพลาดบางอย่างระหว่างหลีหัวกับผู้ชายคนนั้นอย่างแน่นอน แต่หลีหัวไม่มีโอกาสที่จะพูดความจริง
เหมิงหยาไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของฟูเหรินชูและเหว่ย แต่เธอก็พยายามค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของแผนกประชาสัมพันธ์ผ่านทางอินเตอร์เน็ต
“เจียง คอร์ปสวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยค่ะ”
“ฉันต้องการพูดสายกับคุณเจียง มีเรื่องด่วนจริงๆค่ะ”
“ขอโทษค่ะกรุณาบอกชื่อและนามสกุลของคุณด้วย คุณได้นัดเอาไว้มั้ยค่ะ”
“ฉันชื่อเหมิงหยา เป็นเพื่อนกับซงหลีหัว ม-ฉันไม่ได้นัดไว้ค่ะ แต่ฉันมีเรื่องด่วนที่จะพูดกับคุณเจียงจริงๆ”
“ไม่มีการนัดหมายเอาไว้ ฉันไม่สามารถที่จะให้คุณพูดกับเจ้านายได้หรอกค่ะ”
“อย่านะได้โปรดเถอะ! มันสำคัญมาก มันเกี่ยวกับซงหลีหัว เธอเป็นเด็กฝึกงานงานที่นายเจียง เพิ่งจ้างให้เข้ามาทำงานที่บริษัทของเขา เธอกำลังมีปัญหาและมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะช่วยเธอได้”
“คุณหนูได้โปรดอย่าเสียเวลากับเราเลย เรารู้จักผู้หญิงอย่างพวกคุณ ที่พยายามจะหาข้ออ้างที่จะพบเจ้านายของเรา อย่าโทรมาที่นี่อีกนะ”
“เดี๋ยวก่อน! หลีหัวเป็นเด็ก...” ทางโน้นวางสายเสียแล้ว”
“ฮัลโหล ฮัลโหล...” เหมิงหยากัดฟัน
“เธอเป็นคนโง่เหรอ? ฉันจะโกหกเธอทำไม”
เธอเดินไปเดินมาด้วยความกังวล ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจ “ฉันต้องไปที่บริษัทเอง”
“...”
ที่แก็งอินทรี เหลียง มินและหลีหัว ถูกจับโยนลงไปที่ห้องใต้ดินที่มืดสนิท โดยที่มือของพวกเธอถูกจับมัดเอาไว้
หลีหัวมองดูพวกเขาอย่างโกรธแค้น “พวกแกเป็นใครกัน ทำไมจึงลักพาตัวพวกเรามาที่นี่”
“หุบปาก อีกไม่นานเดี๋ยวเธอก็รู้ รอก่อนเงียบๆไว้ ไม่อย่างงั้นฉันจะตัดลิ้นเธอ”
หลีหัวสะดุ้งและรีบปิดปาก พวกมันทิ้งพวกเธอไว้ตามลำพังและล็อคประตูเอาไว้ หลีหัวมองไปที่เหลียง มิน ซึ่งดูเขาขาวซีดราวกับผี
“พวกเขาจะฆ่าฉัน พวกเขาจะฆ่าฉันตอนนี้...มันจบแล้ว...” เขาพึมพำกับตัวเอง
หลีหัวพูดขึ้นว่า “นี่! คุณบ่นพึมพำอะไร คุณรู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวเรามาที่นี่?
เหงื่อแตกปุดๆและหายใจหอบ ไม่ยอมตอบคำของเธอเลย “หึ หึ ไร้สาระ!”
หลีหัวกัดริมฝีปากของตัวเอง หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นตระหนก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอ...
“เป็นความเข้าใจผิดแน่นอน ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนพวกนี้ พวกเขาต้องปล่อยฉันไป เมื่อฉันเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”
อีกไม่นานประตูก็เปิดออกและฉาง ฟังก็ก้าวเข้ามา หลีหัวกลัวเล็กน้อย เมื่อเห็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่บนดวงตาของเขา เธอกลืนน้ำลาย ฉาง ฟังนั่งบนเก้าอี้ของเจ้านายและเขาก็จ้องมองมาที่พวกเธอ เขาหรี่ตาลง เมื่อสังเกตเห็นหลีหัว
“ทำไมมีคนพิเศษคนนี้”
ลูกน้องโค้งคำนับ “พวกเราเห็นเธออยู่กับเหลียง มิน และคิดว่าเธอรู้จักกับเขา เราเลยพาเธอมาด้วยครับ”
“อืม” เขาพยักหน้า
“อะไรนะ” หลีหัวตกใจ “ฉันไม่เคยรู้จักกับผู้ชายคนนี้เลยและฉันก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายที่ไร้หัวใจและน่าขยะแขยงคนนี้”
ปากของฉาง ฟังกระตุก “หุบปาก เธอห้ามพูดจนกว่าฉันจะบอก”
เขาเหลือบไปที่เหลียง มินและเยาะเย้ย “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เหลียง มิน ฉันได้ยินมาว่าแกกำลังจะเดินทางออกไปนอกประเทศ แต่ดูเหมือนแกจะลืมไปว่ามีหนี้กับเราที่แกยังไม่ได้จ่ายคืนมาจนถึงตอนนี้ แกพยายามจะหนีอย่างนั้นเหรอ? ถ้าแกจะไปก็ต้องชำระเงินที่ยืมฉันไปให้หมดเสียก่อน
เหลียงตัวแข็งทื่อและขาวซีด หลีหัวเข้าใจสาเหตุที่เกิดขึ้นทันที “พวกปล่อยเงินกู้!”
ฉาง ฟัง ถามลูกน้องว่า “ตอนนี้ยอดเงินรวมทั้งหมดเป็นเท่าไร?”
ลูกน้องตอบทันที่ว่า “ยอดรวมดอกเบี้ยแล้วรวมเป็นเงินทั้งหมด เจ็ดสิบสองล้านหยวนครับเจ้านาย”
หลีหัวเบิกตากว้าง “เป็นเงินจำนวนเยอะมาก...”
“แล้วเขาจ่ายกลับมาคืนจำนวนเงินเท่าไร?”
“ไม่มีเลยครับเจ้านาย”
“เออ...เหลียง มินแกทำอะไรที่น่าเกลียดมาก” เขายิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันให้เวลาแกเพิ่มไปอีกตั้งหนึ่งเดือนแล้ว แต่ก็เสียเวลาเปล่า”
เหลียง มิน เหงื่ออกเยอะมาก เขาเหลือบมองไปยังหลีหัว ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “เจ้านาย โปรดเห็นใจผมด้วย! ผมไม่ผิด ผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้เอาทุกอย่างของผมไป”
หลีหัวหันหน้าของเธอไปทางเขาด้วยความตกใจ “อะไรวะ...?”
“เธอเป็นเมียน้อยของผม และเธอก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกผมให้จ่ายเงินทั้งหมดให้เธอ แล้วเธอก็เอาเงินของคุณไปใช้เองทั้งหมด”
