ตอนที่ 114

ตอนที่ 114

อาหารจะอร่อยที่สุดถ้ารีบกิน

หลิวหมิงอวี่คิดว่าประโยคนี้ถูกต้องมาก หากกินอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกว่าเขากินได้มากกว่าปกติมาก

ไม่ว่าเขาจะกินได้มากขึ้นเพราะกำลังรีบ หรือเพราะร่างกายของหลิวหมิงอวี่ใช้น้ำยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมระดับสองซึ่งร่างกายต้องการพลังงานมากขึ้น มันก็ยังไม่ชัดเจน

หวงอวี้ก็กินเยอะโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหันหน้าไปทางโต๊ะอาหารทะเลทุกชนิด

แต่ไม่ว่าทั้งสองจะกินมากกว่าปกติอย่างไร ก็ไม่สามารถลดปริมาณอาหารได้ ยกเว้นบางส่วนเท่านั้น ของอร่อยถูกกินจนหมด จานส่วนใหญ่ถูกลิ้มรสโดยเหลือเพียงจานใหญ่ไว้ที่นั่น

หวงอวี้จับหน้าท้องที่ป่องของเธอ

ร้องไห้และพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆว่า

“วู้ว วันนี้ฉันกินมากแล้วฉันต้องลดน้ำหนักพรุ่งนี้ ฉันสามารถลดน้ำหนักได้ไม่ถึงขีดด้วยซ้ำฉันควรทำอย่างไร?”

หวงอวี้สูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรและน้ำหนักต่ำกว่าห้าสิบกิโลกรัมเธอค่อนข้างผอมอยู่แล้ว

ในฐานะนักชิม มันยากมากที่จะควบคุมน้ำหนักให้ต่ำกว่าห้าสิยกิโลกรัม เธอไม่ใช่คนประเภทที่กินไขมันไม่ได้

บางครั้งเธอยังอิจฉาคนที่กินไขมันไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงกินอย่างกล้าหาญ

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้พูดเกินจริงเหมือนหวงอวี้

เขาพยายามลุกไปล้างจาน เขาอิ่มก็จริงไม่ได้ขี้เกียจเกินไปที่จะเคลื่อนไหว

เขาควรจะต้องจ้างพี่เลี้ยงมาทำความสะอาด บางครั้งงานบ้านทำให้เขารู้สึกเหนื่อย

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสองก็นั่งบนโซฟาและพูดคุยกันซักพัก มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

หลังจากช่วงเวลาที่เหลือหวงอวี้รู้สึกอาหารเริ่มย่อยแล้ว

คราวหน้าต้องกินให้น้อยลงและเลิกกินมากเกินไปแบบนี้

หวงอวี้คิดอย่างนั้น ประมาณว่าถ้าเธอมากินอาหารทะเลมื้อใหญ่แบบนี้ เธอจะกินมันอีกจนสามารถซื้อได้อีกครั้ง ไม่มีอะไรหยุดนักชิมจากการกินอาหารอร่อยๆ ได้

หลังจากตรวจสอบเวลาแล้วหวงอวี้กล่าวว่า

“พี่ชายอวี่ ฉันจะกลับไปแล้ว”

“อะไร เธอไม่เห็นเหรอว่ามันดึกแล้วพักที่นี่เถอะ”

หลังจากหยุดชั่วคราวหลิวหมิงอวี่ก็พูดอีกครั้ง

"ฉันไปซุปเปอร์มาร์เก็ตในตอนบ่าย ของใช้ประจำวันของเธอ ฉันซื้อมาไว้แล้ว ไม่สำคัญว่าเธอจะพักที่นี่หรือไม่ แต่เผื่อไว้ก่อน"

หวงอวี้จ้องไปที่หลิวหมิงอวี่ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง หน้าแดง

นี่คืออะไร?

ชวนฉันอยู่ด้วยกัน?

นี่มันเกินไปแล้วนะ เหมือนยังไม่ได้สารภาพเลย แค่ทำตามใจตัวเองเหรอ?

ในความเป็นจริงหลิวหมิงอวี่ไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้ง แน่นอน เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็มีความคิดเช่นนี้

เพียงแต่ว่าหลังจากที่คนๆ หนึ่งสารภาพแต่ถูกปฏิเสธมาหลายครั้งแล้ว คนนั้นก็ยังปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นพี่น้องกัน เป็นการยากที่จะตัดสินว่าอีกฝ่ายชอบตัวเองจริงๆ หรือไม่

หลิวหมิงอวี่อยู่ในสถานะนี้ ถ้าบอกว่าไม่ชอบหวงอวี้มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่ชอบ เขาจะไม่ปล่อยให้หลี่อี้เฟิงไล่ตามเธอ เขาจะสั่งสอนอีกฝ่าย

โดยทั่วไปแล้วหลิวหมิงอวี่ยังคงชอบหวงอวี้อยู่ในใจ แต่เขาถูกปฏิเสธในอดีต ในตอนนี้ เขารู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกันนิดหน่อย เช่นเดียวกับสือต้าเว่ย

ในเวลานี้เขาแค่คิดว่ามันสายเกินไปและไม่มีความหมายอื่นใดที่จะอยู่กับหวงอวี้แน่นอนว่าถ้าหวงอวี้เต็มใจที่จะอยู่ต่อ มันจะเป็นการดีที่สุด

ครั้งนี้ไม่มีโอกาส แต่ถ้าอีกฝ่ายอยู่ข้างเขา ก็มีโอกาสเสมอ

หวงอวี้พยักหน้าและตกลง

คืนนั้น ทั้งสองนอนคนละห้องกัน และทั้งสองก็อยู่ในความสงบ

หลิวหมิงอวี่นอนหลับได้อย่างสบายไม่ว่าจะไปที่ไหน

และหวงอวี้นอนหลับได้ไม่ดีมาก อันที่จริง เธอไม่มีนิสัยติดกลิ่นเตียงนอนตัวเอง เคยมีแค่เธออยู่คนเดียวในห้อง ดังนั้นเธอจึงคิดถึงอะไรบางอย่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แม้ว่าหลิวหมิงอวี่จะไม่ใช่คนแบบนั้น แต่หวงอวี้ก็รู้สึกกังวลและตื่นตัวต่อทิศทางของประตูอยู่เสมอ

สาวสวยยอมอยู่บ้านเดียวกับคุณ คุณจะเป็นสัตว์ร้ายหรือไม่?

ในท้ายที่สุดหลิวหมิงอวี่ก็หลับ ไม่รู้เรื่องราวใด

เจ็ดโมงของวันถัดไป

หลังจากติดนิสัยมาสองสามวันนี้หลิวหมิงอวี่ก็คุ้นเคยกับจุดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาก็จะมีวันหยุดในที่สุด ถ้าเขาไม่นอนจนถึง 12.00 น. เขาจะตื่นขึ้น

เขาตื่นมาทำโจ๊กทะเล

แปดนาฬิกา

หวงอวี้ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็เดินลงบันไดและเห็นหม้อโจ๊กวางอยู่บนโต๊ะ

นี่เป็นเหมือนครอบครัวเล็ก ๆ และสามีที่เอาใจใส่เตรียมอาหารเช้าให้ภรรยา

หลิวหมิงอวี่ทักทายหวงอวี้

"ตื่นแล้วหรือ แปรงฟันหรือยัง ฉันทำโจ๊กทะเล มาลองดูสิ"

หวงอวี้หน้าแดงยิ้มโชว์ฟันขาว

"ดีจริงๆ ฉันทานอาหารเช้าแต่เช้า ฉันต้องย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วหล่ะ ใกล้ที่ทำงานด้วย"

"ยินดีเป็นอย่างยิ่ง"

หลิวหมิงอวี่เสิร์ฟโจ๊กให้หวงอวี้

“ระวังร้อน”

หวงอวี้ตักโจ๊กขึ้นมา กัดด้วยช้อนเล็กๆ แล้วกินมัน จากนั้นยกหัวขึ้นแล้วพูดพร้อมยกนิ้วโป้ง

“พี่อวี่ ฉันไม่ได้คาดคิดว่าพี่จะทำโจ๊กได้ดีจริงๆ รสชาติของอาหารทะเลนี้ อร่อยพอๆ กับที่กินเมื่อวาน ฉันคิดว่า หลังจากที่มันถูกแช่แข็งในตู้เย็น รสชาติจะเปลี่ยนไปเสียอีก”

เช้านี้โจ๊กหม้อนี้ไม่ใช่ส่วนผสมในตู้เย็น แต่เป็นส่วนผสมในพื้นที่จัดเก็บ

หลังจากการทดสอบของหลิวหมิงอวี่แล้ว อาหารสามารถเก็บสดใหม่ได้ในพื้นที่จัดเก็บ และผลการเก็บรักษาก็ดีกว่าตู้เย็นไม่มีร่องรอยของการเปลี่ยนแปลง

ในพื้นที่จัดเก็บ ไม่มีกาลเวลา หรือความเร็วของเวลาที่ผ่านไปนั้นเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับโลกแห่งความเป็นจริงหรือยุควันสิ้นโลก ดังนั้น พื้นที่จัดเก็บจึงมีฟังก์ชันรักษาความสดใหม่

เนื่องจากพื้นที่ในตู้เย็นมีจำกัด อาหารทะเลที่ซื้อมาเมื่อวานนี้จึงยังคงเก็บไว้ในพื้นที่จัดเก็บ นั่นเป็นเหตุผลที่หวงอวี้สามารถทานโจ๊กทะเลแสนอร่อยได้

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

หวงอวี้สัมผัสท้องที่ป่องของเธออีกครั้ง นอนบนที่นั่งโดยไม่รักษาภาพพจน์ และถอนหายใจ

"วู้ว ฉันอิ่มมาก พี่อวี่จากนี้ฉันจะหยุดกินแล้ว ถ้าอ้วนขึ้นคงไม่มีใครต้องการแล้ว"

เธอวางแผนที่จะกินน้อยลงเพื่อลดน้ำหนัก และได้กินอีกครั้งจนพอใจ

หลิวหมิงอวี่แซว

"ไม่มีใครต้องการ ฉันต้องการ"

หวงอวี้มองไปที่หลิวหมิงอวี่อย่างสงสัย "พี่แน่ใจหรือถ้าฉันยังกินแบบนี้ ฉันจะกลายเป็นสาวอ้วน"

หลิวหมิงอวี่พูดอย่างเคร่งขรึม

“แน่นอน ตราบใดที่เป็นเธอมีความสุข ไม่เป็นไร”

หวงอวี้ได้ยินมันเหมือนกวางกำลังล้ม ดังนั้นเธอเคยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่สนใจคนรวย พี่อวี่คงไม่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ยากจนและรักคนรวยใช่ไหม? เมื่อก่อนเธอไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้ยอมแล้ว มันไม่ชัดเกินไปเหรอ?

หวงอวี้ส่ายหัวอย่างลับๆในใจและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว หน้าแดงระเรื่อ

"ล้อเล่นนะ ฉันเลี้ยงตัวเองได้"

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นตราบใดที่เธอตกลง ฉันจะรับมันไว้ทั้งหมด”

หลิวหมิงอวี่ดูจริงจัง

“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะไปทำงานแล้ว”

หวงอวี้ทิ้งคำพูดและออกจากวิลล่าอย่างรวดเร็ว

หลิวหมิงอวี่ก็ส่ายหัวอย่างลับๆ เขารู้ว่าหวงอวี้ไม่ใช่คนที่ไม่ชอบคนจนและรักคนรวย

ถ้าเธอเป็นชอบคนรวยจริงๆ ตอนที่หลี่อี้เฟิงไล่ตามเธอ เธอคงจะตอบตกลงไปแล้ว ในเวลานั้นเธอไม่รู้ว่าหลิวหมิงอวี่กลายเป็นเศรษฐีไปแล้ว

ดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาพอสมควรในการเอาชนะคู่ต่อสู้