ตอนที่ 113

ตอนที่ 113

“เกิดอะไรขึ้น? จู่ๆ ก็เป็นเจ้าของวิลล่า มันไม่รู้สึกเหมือนจริงเกินไปเหรอ?”

หวงอวี้มองไปที่หลิวหมิงอวี่และถามอย่างแปลกประหลาด

หลิวหมิงอวี่ระงับอารมณ์ของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส

"จะไม่จริงได้อย่างไร เธออยากกินอะไรตอนเย็น ไปซื้อกันเถอะ"

"ฉันอยากกินกุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย ปลาเก๋า เนื้อโกเบ อืม... มีหลายอย่างเลย"

หวงอวี้ร่ายวัตถุดิบที่ดีที่สุดทั้งหมดที่เธอเคยได้ยินมา

“เอ่อ เราไปตลาดอาหารทะเลกันก่อน”

หลิวหมิงอวี่ดูละอายใจ เจียเฉิงเป็นเพียงเมืองเล็กๆ ไม่ใช่เมืองชายทะเล ที่ซึ่งมีอาหารทะเลมากมาย เจียเฉิงอาจไม่มีของแบบนี้

หวงอวี้ ยิ้ม

"โอเคไปตลาดอาหารทะเลกันเถอะ"

ทั้งสองขับรถไปตลาดอาหารทะเลที่ใกล้ที่สุด คาดไม่ถึงว่าตลาดอาหารทะเลในเจียเฉิงยังคงอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพันธุ์ปลานานาชนิด

กุ้งล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย ปลาเก๋า คิงแคร็บ และอาหารทะเลชั้นยอดอื่นๆ ไม่ได้มีแค่ไม่กี่อย่าง แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นของแท้หรือเปล่า ผู้ค้าต้องโฆษณาสินค้าของตนว่าเป็นของแท้มากที่สุด

หวงอวี้ตื่นตาและน้ำลายไหล

เธอมีทรัพยากรทางการเงินจำกัด โดยปกติแล้ว เธอทำได้แค่รอดูอาหารทะเลเหล่านี้เท่านั้น และเธอก็ไม่เต็มใจที่จะกินมัน วันนี้เขาสามารถเลี้ยงเธอได้

ผลิตภัณฑ์อาหารทะเลมีมากมายหลายชนิด และส่วนผสมในทะเลก็มีมากเกินไป แม้แต่ตลาดอาหารทะเลเล็กๆ ก็มีหลายชนิด

หวงอวี้สั่งสองสามอย่างทุกครั้งที่ไปที่แผงขายของ เมื่อเดินไปรอบ ๆ ตลาดอาหารทะเลเสร็จแล้วหลิวหมิงอวี่ก็ถือถุงที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบ เขายังคงเก็บสิ่งของไว้มากมายในพื้นที่จัดเก็บ ไม่เช่นนั้นจะมีมากกว่านี้

เขาไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยอาหารทะเลในมือของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงมือของหวงอวี้ด้วย

สิ่งของดั้งเดิมในพื้นที่จัดเก็บ ยกเว้นคอมพิวเตอร์ที่แพนด้าเฟยหยวนอยู่ ล้วนถูกวางไว้ในห้องวิลล่าโดยเขา

หากไม่ใช่กรณีนี้หลิวหมิงอวี่จะไม่สามารถวางสิ่งของลงในช่องเก็บของได้ ก่อนหน้านี้ในยุควันสิ้นโลกเต็มไปด้วยผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ

ด้วยวิธีนี้ อาหารทะเลเกือบครึ่งหนึ่งถูกวางไว้ในพื้นที่จัดเก็บ และทั้งสองยังคงบรรทุกอาหารทะเลที่พวกเขาไม่สามารถถือได้

ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวหมิงอวี่อ้างว่าเขาถือไม่ไหว เกรงว่าหวงอวี้จะซื้อไปอีกซักพัก

ว่ากันว่าการไปช้อปปิ้งกับผู้หญิงน่ากลัวมากหลิวหมิงอวี่คิดว่ามีอีกอย่างที่น่ากลัวมาก นั่นคือการพานักชิมไปซื้ออาหาร

หวงอวี้มองไปที่อาหารทะเลในมือของพวกเขาและต้องการซ่อนความอับอายด้วยมือของเธอ แต่ถูกปิดกั้นโดยอาหารทะเลในมือ ดังนั้นเธอจึงพูดด้วยท่าทางที่น่าอึดอัดใจ

"พี่ชายอวี่ฉันขอโทษ ดูเหมือนจะซื้อมากเกินไป"

หลิวหมิงอวี่ยิ้มเบา ๆ

"ไม่เป็นไร เธอชอบกินก็ซื้อ เรามีตู้เย็น มีอาหารมากมายถ้าเธอต้องการกินก็มาได้ตลอด..”

หลิวหมิงอวี่ส่งคำเชิญไปที่หวงอวี้หวงอวี สถานการณ์เป็นอย่างไร? สารภาพนักกับฉันหรือ? จะมีใครสารภาพอย่างนี้ได้อย่างไร?

หวงอวี้ต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เมื่อมองไปที่อาหารทะเลในมือ เธอถูกดึงดูดอีกครั้ง

ฉันจะมาเพื่อกิน ไม่ได้มาเพื่อเจตนาอื่น จากนั้นหวงอวี้ยิ้ม

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยินดี"

“ว่าแต่ เธอรู้วิธีทำอาหารทะเลพวกนี้ไหม”

หลิวหมิงอวี่ถาม ปกติเขาทำอาหารเอง แต่เขามีอาหารทะเลมากมายอยู่ในมือจนเขายังไม่ทันได้คิดว่าจะทำอะไร

หวงอวี้ส่ายหัว

"ไม่ แต่เราดูบนอินเทอร์เน็ตได้ แค่ทำตามที่พวกเขาบอก"

หวงอวี้สามารถทำอาหารได้ด้วยตัวเอง แต่เช่นเดียวกับหลิวหมิงอวี่ เธอสามารถทำอาหารธรรมดาได้เท่านั้น แต่ในฐานะนักชิม แม้แต่อาหารธรรมดาก็อร่อยมาก

เธอมักจะกินข้าวนอกบ้านหลิวหมิงอวี่ไม่เคยกินอาหารของหวงอวี้ เขาไม่รู้ว่าฝัมือการทำอาหารของหวงอวี้เป็นอย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดของหวงอวี้ เขาจึงตัดสินใจทำเองในตอนกลางคืน

ทั้งสองออกจากตลาดอาหารทะเล ไปตลาดผักเพื่อซื้อเครื่องเคียง จากนั้นไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อน้ำมัน เกลือ ซอส และน้ำส้มสายชูต่างๆ

หลังจากที่พวกเขาซื้อของแล้วก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว โชคดีที่รถของหลิวหมิงอวี่มีขนาดค่อนข้างใหญ่และมีพื้นที่กว้างเขาจึงคว้าทุกอย่างที่เขาต้องการกลับมาในการเดินทางครั้งเดียว

เขาคิดว่าจะโทรเรียกสือต้าเว่ย แต่ต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกที ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจทานอาหารกับหวงอวี้ตามลำพัง สือต้าเหว่ยจะมาเป็นก้างขวางคอได้อย่างไร?

ทั้งสองไม่เคยปรุงอาหารทะเลมาก่อน แต่ปลาธรรมดาสามารถปรุงได้ ก่อนหน้านี้หลิวหมิงอวี่เลือกชุดนึ่งที่ง่ายที่สุด

ผลิตภัณฑ์อาหารทะเลทุกชนิดปรุงในหม้อเดียว และหวงอวี้ส่ายหัว เสียดายอาหารทะเลแสนอร่อยเหล่านี้

เมื่อมองไปที่อาหารทะเลที่ยัดไส้ในตู้เย็น หวงอวี้ตัดสินใจว่าเธอควรเรียนทำอาหาร

ทั้งสองเลือกทำอาหารจานเดียวหลิวหมิงอวี่เลือกนึ่ง และหวงอวี้เลือกผัด

หลังจากเสร็จสิ้นท้องฟ้าก็มืดสนิท

ในห้องอาหาร โต๊ะกลมขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางสี่เมตรเต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด

ยกเว้นผักและเนื้อสัตว์ไม่กี่ชนิด ส่วนที่เหลือเป็นอาหารทะเลที่หลากหลายเป็นหลัก

ทั้งสองบอกว่าพวกเขาจะทำอาหารจานเดียวต่อหนึ่งคน แต่หลังจากที่พวกเขาทำมันเสร็จก็มีจานเต็มโต๊ะ

เมื่อเสิร์ฟจานสุดท้าย โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารความอยากอาหารของหวงอวี้เพิ่มขึ้นมาก

ทั้งสองนั่งที่โต๊ะราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่หนุ่มสาวที่เพิ่งแต่งงานกัน

หลิวหมิงอวี่ยิ้มและพูดว่า

"ถ้ามีเทียนก็จะเป็นอาหารค่ำใต้แสงเทียน"

“ยังจะทานอาหารเย็นใต้แสงเทียนอยู่เหรอ รีบหน่อยเถอะ ฉันรู้จักพี่มานานแล้วและยังไม่ได้ชิมฝีมือพี่เลย ผู้ชายที่ทำอาหารได้ตอนนี้เป็นของหายาก”

หวงอวี้หยิบตะเกียบและจับหอยทากที่เขาไม่รู้จัก

กวนๆเล็กน้อยเนื้อหอยทากถูกดูดออก

กลิ่นน้ำทะเลจาง ๆ กระตุ้นลิ้นของเธอ เธออุทาน

“พี่อวี่ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพี่จะทำออกมาได้ดีขนาดนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนทำในโรงแรม”

หลิวหมิงอวี่ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า

"ไร้สาระ การนึ่งแบบนี้ ถ้าเป็นวัตถุดิบที่ดี ใครก็ตามที่ทำอาหารก็เหมือนกัน ฉันอยากลองชิมอาหารของเธอเหมือนกัน"

เขาจับปลิงทะเลซึ่งเป็นปลิงทะเลย่างที่ทำโดยหวงอวี้และใส่ไว้ในปากโดยหลับตาราวกับว่าเขากำลังชิมอาหารที่ไม่มีที่เปรียบ

หวงอวี้มองไปที่หลิวหมิงอวี่อย่างประหม่าจากด้านข้าง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีใดๆ และถามอย่างรวดเร็วว่า “รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

หลิวหมิงอวี่พยักหน้า ยิ้ม

“ใช่ ปลิงทะเลนี้ดีกว่าปลิงทะเลที่ฉันกินตอนเที่ยงมาก”

หวงอวี้รู้ว่าหลิวหมิงอวี่กำลังหลอกลวงผู้คน เธอไม่เคยทำมาก่อน จะเทียบได้กับเชฟโรงแรมห้าดาวของโรงแรมหลงไถได้อย่างไร เขาต้องการปลอบใจเธอหรือ?

“โอเค เลิกพูดๆ ไปกินข้าวกันเร็ว เราทำอาหารมาเยอะมาก อย่าให้เสียของ”

หลิวหมิงอวี่หยิบตะเกียบขึ้นมา หยิบจานขึ้นมากินอย่างรวดเร็ว

หวงอวี้ไม่กล้าที่จะล่าช้า รีบหยิบจานขึ้นมากิน และสิ่งที่เธอกินคืออาหารที่หลิวหมิงอวี่ทำ