ตอนที่ 010 พี่สามเลี้ยงข้าว

มือคู่นี้สวย สวยมาก....

บางทีนางแบบรุ่นใหม่ๆ อาจจะมีสวยแค่หนึ่งในสิบของจ้าวชิงชิงเท่านั้น ซูแคนปล่อยมือของจ้าวชิงชิงอย่างอ่อนโยน

"ตายล่ะ"

ซูแคนหันหน้ามองไปที่ลู่กั๋วเฉียงและพูดว่า

"เย็นแล้ว ไปหาไรทานกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง แถวนี้มีร้านอาหารไหม"

"นี่...ไม่ต้อง..."

จ้าวชิงชิงหน้าแดงพร้อมส่ายหัวและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

"พวกเรากินกันมาแล้ว อีกอย่างพวกเรามาซ่อมวิทยุกัน"

"ใช่!! คุณลู่พาพวกเราไปซ่อมวิทยุซักที!!"

คนที่ชื่อฮู่ยี่ตงกล่าวเสริม

"เอาเถอะน่า พี่ชายเขาจะเลี้ยงข้าว ไปเถอะ!! ไปกินข้าวกัน"

ลู่กั๋วเฉียงส่ายหัวแล้วพูด

"แต่....."

จ้าวชิงชิงกล่าวด้วยดวงตาเบิกกว้าง

ชูหยวนเห็นจ้าวชิงชิงกำลังจะขัดคำพูดของซูแคน เขาจึงชิงพูดตัดหน้าก่อน

"เอาน่าชิงชิง พี่ชายเขาบอกจะเลี้ยงมื้อเย็นก็ไปกินกันเถอะ อีกอย่างเข้าเป็นเพื่อนกับคุณลู่อีกต่างหาก"

เขาดูเป็นคนที่อาวุโสสุดแล้วในสามคนนี้ เขามองซูแคนออกทันทีว่าคนนี้แหละเป็นกระดูกสันหลังของที่นี่

บางทีอาจเป็นเจ้านายของคุณลู่ก็ได้

"เฒ่าชู..."

จ้าวชิงชิงมองไปที่ชูหยวน เพื่อนร่วมชั้นที่แก่กว่าเธอ 10 ปี ยุคนี้อายุเท่านี้มาเรียนเป็นเรื่องปกติมาก

ไม่กี่ปีหลังจากมหาวิทยาลัยได้เปิดการสอบแข่งขันเข้ามาเรียน นักศึกษาบางคน ตอนช่วงอายุของพวกเขายังไม่มีเปิดสอบกัน จึงพากันมาสอบเข้าในยุคนี้ เพราะงั้นมันเลยไม่น่าแปลกใจที่อายุห่างกันขนาดนี้

"ไปกันเถอะ!!"

หวางเอ๋อพูดอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินคำพูดของทุกคน จ้าวชิงชิงก็ไม่อาจปฏิเสธการไปกินข้าวได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเดินตามซูแคนและคนอื่นๆ ออกจากลานเพื่อรับประทานอาหารร่วมกัน

ลู่กั๋วเฉียงพบร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งในปี 1979 อย่างไรก็ตามธุจกิจร้านอาหารซีฟู๊ดยังไม่ได้รับความนิยมเหมือนยุคปัจจุบัน ส่วนใหญ่ร้านอาหารที่นี่จะเป็นร้านอาหารธรรมดาเล็กๆ โชคดีที่ลู่กั๋วเฉียงเป็นคนแถวนี้เลยหาร้านอาหารง่าย

ซูแคนและคนอื่นๆเข้ามานั่งในร้านอาหารทุกคนแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว ลูกค้าเลยไม่มี ทั้งร้านจึงตกเป็นของปาร์ตี้ซูแคน

เจ้าของร้านเป็นชายวัยกลางคนรีบเข้ามารับออเดอร์อย่างรวดเร็ว

"จะรับอะไรดีครับ..."

เจ้าของร้านพูดอย่างรวดเร็ว

"ร้านนี้มีอะไรอร่อยบ้าง แนะนำเมนูให้พวกเราหน่อย"

หวางเอ๋อพูดเสียงดังตอบกลับ ...

"ร้านเรามีหัวหมูนึ่งกับเครื่องในหมูครับ...."

ดวงตาของเจ้านายก็สว่างขึ้นและเขาก็แนะนำอย่างรวดเร็ว

"มีแค่นี้เองเหรอ?"

ซูแคนขมวดคิ้วเล็กน้อย ในยุคนี้มีน้อยคนมากที่กินเนื้อสัตว์ได้ ร้านอาหารทั่วไปจึงขายแต่พวกเครื่องใน

ยุคนี้ส่วนที่นิยมมากที่สุด คือส่วนเนื้อกับพวกติดซี่โครงแต่นั่นมันก็หายากมาก

"เฮ้อ!!"

ซูแคนหยิบเงิน 20 หยวนมาวางบนโต๊ะ

"ปัง!!"

เมื่อเจ้าของร้านเห็น เขาก็จ้องมองตาค้างไปที่เงินทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยโล�

คนธรรมดา 20 หยวนนี้หากันทั้งเดือนเลยนะ แต่ตอนนี้ชายหนุ่มและกลุ่มของเขามาเพื่อกินอาหารเพียงมื้อเดียว

มีลูกค้ารวยๆเข้าร้านแล้ว! !

"ผมเพิ่งได้กระต่ายป่าที่จับได้จากแม่น้ำทางเหนือ และปลาสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งที่หนักสามกิโลครับ...."

เจ้าของร้านพูดอย่างรวดเร็ว

"ไปจัดการให้เรียบร้อย!! เอาหัวหมูนึ่งกับเครื่องในมาด้วยสามจาน พิเศษเลยนะ เงินเท่านี้พอซื้อได้ไหม" ซูแคนโบกมือ

"ครับซื้อได้ครับ."

ดวงตาของเจ้าของร้านเป็นประกาย แต่น่าเสียดายที่ทั้งร้านของเขามีอาหารหรูสุด ก็คือกระต่ายป่ากับปลาแค่นั้นเอง

แค่กระต่าย สองสามตัว แถมปลาให้อีกตัวหนึ่งยังคุ้มเลยกับราคานี้

เขารีบเก็บเงินและวิ่งไปที่ห้องครัวด้านหลัง

"20 หยวน..."

จ้าวชิงชิงมองดูเจ้าของร้านหยิบเงินและวิ่งไป ชิงชิงทำหน้าเหนื่อยใจ หันกลับมามองซูแคนก่อนจะถอนหายใจและพูดออกมาเบาๆ

"เฮ้อ พวกลูกคุณหนูมีเงิน"

เงินจำนวนมหาศาลที่จ่ายไปเมื่อสักครู่เธอสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้เลย 2 เดือนเลย เธอคิดไม่ถึงเลยว่าซูแคนจะใช้เงินนั้นเลี้ยงข้าวพวกเธอแค่มื้อเดียว

ถ้าเขาเป็นภรรยาของเธอ เขาจะต้องคุกเข่าขอโทษเช้าถึงเย็นแน่

"แปปนึงนะ....."

จ้าวชิงชิงหลุดจากภวังค์ ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่! ! ถ้าเขาเป็นภรรยาของเธอ? พระเจ้าช่วย! ! ความคิดแปลกๆ เช่นนี้เกิดขึ้นได้ไงกัน

จ้าวชิงชิงช็อคไปชั่วครู่

"ฟู่!!"

ซูแคนมองไปที่จ้าวชิงชิง เขาได้ยินที่เธอพูดหมด ในอนาคตเธอก็จะเป็นคนที่ใช้เงินฟุ่มเฟือยเหมือนเขานั่นแหละ

จากนั้นซูแคนก็มองไปยังจ้าวชิงชิงพลางคิดในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่สิคุณหัวหน้าแผนกระดับสองคนนี้ จะมีด้านนี้ในอดีตเหมือนคนทั่วไป

ลู่กั๋วเฉียงก็ได้ยินที่จ้าวชิงชิงพูด เขาเช็ดหน้าผากด้วยความกังวล ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดกับพี่ชายแบบนี้ได้ไง

ลู่กั๋วเฉียงภาวนาให้พี่แคนไม่โกรธอะไรเกี่ยวคำพูดของเธอ

"อาหารมาแล้ว"

ไม่นานเจ้าของร้านก็ยกอาหารมาเสริฟ เริ่มต้นด้วยหัวหมูนึ่ง เครื่องในต่างๆของหมู พวกไส้หมู ตับหมู ซี่โครง ฯลฯ ทั้งหมดถูกหมักอย่างดี แถมราดด้วนน้ำซุปที่สีสันสดใส วางท๊อปด้วยผักชี

กลิ่นหอมอบอวนไปทั่วทั้งร้าน