ตอนที่ 007 รายได้วันละ 1,000 หยวน

"พี่สาม นี่มันเรื่องอะไรกัน"

หวางเอ๋อทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

"มาเถอะ เข้าข้างในก่อนครับ..."

ซูแคนพยักหน้าให้ลู่กั๋วเฉียง ลู่กั๋วเฉียงโค้งคำนับและทำมือเชิญให้ซูแคนเข้าข้างใน…

ซูแคนก้าวเข้าไปในประตู

ทันทีที่ก้าวผ่านประตูมาจะะเห็นลานกว้างตรงกลางเป็นลานไม่ใหญ่มากนัก  มีบ้านสำหรับอยู่อาศัย สองหลังซ้ายและขวา ลานกว้างนี้เป็นที่สำหรับเก็บวิทยุที่ลู่กั๋วเฉียงเช่ามา

"พี่ครับ เชิญนั่ง..."

ลู่กั๋วเฉียงนำเก้าอี้มาซูแคนนั่งลง จากนั้นเขาก็แนะนำผู้ชายสองคนที่อยู่ถัดจากเขาอย่างรวดเร็ว

"นี่คือ จางเฉียงและเสียวหู่"

"คนนี้คือพี่ชายที่ฉันพูดถึง..."

ลู่กั๋วเฉียงบอกสองคนข้างๆเขา

"พี่ชาย....."

ทั้งสองกล่าวทักทายซูแคนด้วยความเคารพ

ซูแคนเหลือบมองดูทั้งสองคน จางเฉียงเป็นผู้ชายร่างใหญ่ ตัวสูงบึกบึนดูเป็นคนที่แข็งแรงมาก ในขณะที่เสี่ยวหู่นั้นยังดูเด็กอยู่ น่าจะอายุประมาณสิบแปดไม่ก็สิบเก้า

"อืม!!"

ซูแคนพยักหน้าเล็กน้อย

ลู่กั๋วเฉียงพูดอย่างต่อรวดเร็ว

"พี่ชายผมหาวิทยุคนเดียวไม่ไหวผมจึงพาจางเฉียง และเสี่ยวหู่มาช่วยผมหา พวกเรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว ทั้งสองคนไว้ใจได้ ... "

"ไม่เป็นไรหรอก แกจัดการของแกได้เลย"

ซูแคนพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่หวางเอ๋อที่กำลังงุนงงและพูดว่า

"หวางเอ๋อนี่คือลู่กั๋วเฉียง ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ"

"พี่สาม..."

หวางเอ๋อถามด้วยความประหลาดใจ

"พี่จะให้ผมทำไร"

ซูแคนยิ้มเบา ๆ และพูดว่า

"หยิบผ้าขี้ริ้วขึ้นมาหน่อย"

"อะไรนะ....."

หวางเอ๋อช็อคเมื่อได้ยินที่ซูแคนพูด เขาจ้องมองไปยังซูแคน เขาอ้าปากค้างก่อนที่จะกลืนน้ำลายและพูดด้วยความตกใจว่า

"พี่สาม พี่ล้อผมเล่นรึเปล่า"

หวางเอ๋อไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า...

ตอนนี้พี่ซูแคนคือใคร?

เขาคือลูกชายอันดับสามของตระกูลซู!

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หลานชายในตระกูลซู แต่เขาก็รู้ว่าตระกูลซูก็เป็นตระกูลที่รายมากๆในหนานจิง คุณปู่ของของตระกูลซูก็ยังมีชีวิตอยู่และเป็นผู้นำตระกูลอยู่ตอนนี้

เมื่อเทียบกับตระกูลหวาง ตระกูลหวางของพวกเขาดูด้อยกว่าเยอะ...

แต่โดนหลานรุ่นที่สามของตระกูลซูบอกเขาให้เก็บผ้าขี้ริ้วขึ้น ทำให้เขาช็อคจนอ้าปากกรามค้าง

"ถูกต้อง..."

ซูแคนยิ้มและกล่าวว่า

"พี่บอกให้ลู่กั๋วเฉียงเก็บของในผ้าขี้ริ้วน่ะ"

"เอ่อ!!"

หวางเอ๋อช็อคจนพูดอะไรไม่ออก

"พี่ชาย..."

ลู่กั๋วเฉียงมองหวางเอ๋อที่ตกตะลึงและรีบวิ่งข้าไปในบ้าน หยิบถุงผ้าใบหนึ่งออกมาแล้วเปิดให้ซูแคนดู

"นี่คือเงินที่ได้จากวิทยุในอาทิตย์นี้"

ลู่กั๋วเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ซูแคนมองเข้าไปในถุง และพบว่าในถุงมีเงินอยู่จำนวนมาก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นธนบัตร 10 หยวนหรือ 5 หยวน

หวางเอ๋อมองและสูดหายใจเข้าลึก ๆ

เยอะมาก....

“ทั้งหมดเท่าไหร่?”

หวางเอ๋อรู้สึกประหลาดใจและถามว่า

“ทำไมนายสามารถหาเงินมากมายขนาดนี้?”

"น่าจะ 6,700 หยวนครับพี่"

ลู่กั๋วเฉียงเปิดถุงผ้าใบและค่อยๆหยิบเงินออกจากกระเป๋า

"อะไรนะ 6,700..."

หวางเอ๋อตกตะลึง และหันไปหาซูแคน

"พี่สาม เจ้าคนเก็บขยะรวยขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เขาตะลึง

ถ้าเขาไปทำงาน เขายังไม่รู้เลยว่าต้องทำนานแค่ไหนถึงจะมีเงินเท่ากับเจ้าคนเก็บขยะคนนี้?

มันเกิดบ้าอะไรขึ้น เกิดไรขึ้นกับโลกใบนี้!

เก็บขยะได้เงินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?

เขาได้เงิน 6,700 ต่ออาทิตย์ ซึ่งเฉลี่ยแล้วประมาณวันละ 1,000 หยวน ในยุคนี้เงินเดือนเฉลี่ยของของรัฐอยู่ที่ 30 หยวนต่อคน แต่รายได้วันละ 1,000 หยวน หมายความความเขาสามารถหาเงินได้มากกว่าพนักงานของรัฐเป็นร้อยๆคนอีกนะ! !

"อึ้ก!!"

หวางเอ๋อกลืนน้ำลายของเขา

เมื่อซูแคนได้ยินสิ่งนี้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แค่วิทยุมันไม่สามารถขายได้เงินมากมายขนาดนั้น เขาจึงถามมามาด้วยน้ำเสียงเย็นขา

"ลู่กั๋วเฉียงทำไมถึงได้มีเงินเยอะขนาดนี้ แค่ขายวิทยุมันไม่มีทางทำได้เลยนะ?"

"พี่ชาย...."

ลู่กั๋วเฉียงกัดฟันและพูดว่า

"พี่ชาย พี่พูดถูก เงินมากมายขนาดนี้ไม่ได้มาจากวิทยุแต่มาจากอย่างอื่น"

"บอกมา"

ซูแคนพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาอย่างทรงพลัง เมื่อลู่กั๋วเฉียงได้ยินเขาก็ก้มหน้าลง

ลู่กั๋วเฉียงพูดต่อ

"พี่ชาย ผมขอโทษ ผมเห็นคนมาจากชาวใต้ขายนาฬิกาอยู่ แต่เขาขายไม่ออกเลย ผมคิดว่ามันน่าจะทำกำไรได้ ผมเลยซื้อของจากเขาแล้วเอามาขายต่อ"

"คนใต้ นาฬิกา..."

เมื่อซูแคนได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที

"แล้วคนใต้ล่ะ?"

เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าในปี 1979 จะมีคนที่เอาสินค้าจากจากใต้มาขายในทางเหนือแล้ว โชคดีจริงๆที่ลู่กั๋วเฉียงได้ไปเจอก่อน

ซูแคนรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

"เขา....."

ลู่กั๋วเฉียงตกใจที่ซูแคนไมไ่ด้โกรธกับเรื่องนี้ แต่กลับสนใจคนจากทางใต้แเขาจึงพูดต่อ

"คนใต้ชื่อจางโกวซิง ผมซื้อของจากเขาหมดแล้ว ตอนนี้เขากลับไปแล้ว"

"เขายังบอกอีกว่าเขาจะกลับไปรับของแล้วมาขายอีก น่าจะกลับมาหนานจิงในอีกประมาณสองถึงสามวัน"

"ดีมาก"

ซูแคนตอบพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุข

"เมื่อถึงตอนนั้น ตอนที่เจ้าคนจากทางใต้กลับมา เราจะซื้อของจากเขาทั้งหมด เราจะเอาสินค้าจากทางใต้ทั้งหมดไว้ที่หนานจิงแล้ว ขายต่อให้ทั้งหนานจิง"

"โหห!!"

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่กั๋วเฉียงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

"พี่ชายมันดูยิ่งใหญ่มาก ด้วยกำลังของเราตอนนี้ผมเกรงว่า..."

"หวางเอ๋อ"

ซูแคนหันหน้าไปยังหวางเอ๋อ

"พี่สาม พี่จะให้ผมทำอะไร?..."

หวางเอ๋อมองไปยังซูแคนด้วยความชื่นชม เรารู้สึกเคารพพี่คนนี้มากขึ้นไปอีก การเก็บขยะสามารถเงินได้มากกว่า 1,000 หยวนต่อวัน

"คุณลุงเป็นหัวหน้าเขตนี้ใช่ไหม!!"

ซูแคนถาม

"ครับพี่สาม"

หวางเอ๋อพยักหน้า

“ห้ะะะ!!”

เมื่อได้ยินซูแคนถามทางหวางเอ๋อ ทางลู่กั๋วเฉียง จางเฉียง และเสี่ยวหู่ เขาก็รู้ทันทีพวกคนที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาตอนนี้คือหลานของหัวหน้าเขตนี้!!!