ตอนที่ 006 วางแผนเรียบร้อย

ซูแคนได้เขียนโครงการที่บ้านเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน เกี่ยวกับโครงการรถไฟรูปแบบใหม่ของเขา เขาเขียนมาจากประสบการณ์ที่เคยร่วมงานเกี่ยวกับงานนี้มาก่อน

ซูแคนยังมีความรู้และประสบการณ์เกี่ยวกับรถไฟมาก ยิ่งรวมกับความทรงจำชาติก่อน ทำให้ซูแคนเขียนโครงการได้ราวกับว่าพระเจ้านั้น ได้จุติลงมาจับมือของเขาเขียนเอง

"รถไฟสายตะวันออก.....รถไฟความเร็วสูง ....."

ซูแคนคิดอยู่ครู่หนึ่งหลังจากที่กำลังเขียนโครงการลงในเอกสาร เขาจดบริษัทที่สามารถผลิตรถไฟที่ล้ำยุคได้หลายๆบริษัทลง

การก่อตั้งบริษัทรถไฟฮัวเซี่ยในชาติก่อน เป็นบริษัทที่ผลิตรถไฟในและต่างประเทศรายใหญ่ของจีน จนบริษัทสามารถพัฒนาตัวรถไฟธรรมดาให้เป็นรถไฟความเร็วสูงได้

จนปัจจุบันถ้าพูดถึงรถไฟความเร็วสูงยังไงก็ต้องมีชื่อฮัวเซี่ยติดอยู่ ลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทที่ส่งออกก็คือ พี่น้องชาวแอฟริกัน

"หึหึ..!!"

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาซูแคนได้เขียนโครงการเป็นเวลาติดต่อกันโดยไม่ได้พัก เขารู้สึกว่าเจ็บมืออย่างกับมือเขาจะหลุดออก

ถึงคนเคยใช้คอมพิวเตอร์ทำงานมาก่อน แต่ตอนนี้ต้องมานั่งเขียนทุกตัวอักษรเอง ลำบากไม่ใช่น้อย

"ปวดมือไม่ใช่เล่น"..

ซูแคนส่ายหัว คอมพิวเตอร์จะเริ่มนิยมมาใช้กันก็หลังปี 2000 เป็นต้นไป

ตอนนี้ต้องมาทนเขียนมือแบบเก่าไปก่อน...

ซูแคนหรี่ตาลงเล็กน้อย บริษัทใหญ่ๆช่วงนี้ก็เพิ่งเป็นสตาร์ทอัพ...

น่าเสียดายนะที่ยังไม่มีเงินสำหรับไปเป็นหุ้นส่วนบริษัทพวกนี้ ถ้าได้ลงทุนหุ้นกับบริษัทเทคโนโลยีพวกนี้ละก็

บอกได้เลย เงินหมื่นล้านก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเขา

"ตระกูลซู..."

ซูแคนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวเล็กน้อย

ถ้าเราใช้ตระกูลซูของเราหาเงินมหาศาลนั่นละก็ ตระกูลของเราก็จะไปพบกับโศกนาฏกรรมในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าแน่ๆ

"ใจเย็นๆก่อน....."

ซูแคนยิ้มเบา ๆ ด้วยประสบการณ์ในชาติก่อนของเขาซูแคนรู้ดีว่าก่อนปี 2000 ครอบครัวใหญ่หนานจิงจำนวนนับไม่ถ้วนต้องล้มละลายเพราะปรับตัวตามยุคสมัยไม่ทัน

ครอบครัวซูก็เป็นหนึ่งในครอบครัวเหล่านั้น...

"ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่..."

ดวงตาของซูแคนกลายป็นเย็นชาและจริงจัง จากนั้นเขาก็ก้มลงไปเขียนแผนโครงการก่อสร้างทางรถไฟของเขาต่อ

โครงการก่อสร้างทางรถไฟแบบเร่งรัดฉบับใหม่ที่เขียนให้พ่ออันนี้ มันจะทำให้พ่อมีหน้ามีตาในสังคมเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน

"พ่อ......"

ซูแคนเม้มปากและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง..."

"กริ๊งงงง!"

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น

ซูแคนเดินไปหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมา

"พี่สาม..."

มีเสียงเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

"หวางเอ๋อ..."

ซูแคนยิ้มเล็กน้อย

คนที่อยู่ปลายสายชื่อหวางเอ๋อ

ปู่ของหวางเอ๋อเคยเป็นหัวหน้าแผนกระดับสอง และพ่อของเขาก็เป็นรองหัวหน้าแผนกระดับสามด้วย

"พี่สามไม่ได้เจอกันหลายวัน คืนนี้เราไปห้องเต้นรำที่เปิดใหม่กันดีกว่า..."

หวางเอ๋อพูดอย่างตื่นเต้น

"ห้องเต้นรำ....."

ซูแคนส่ายหัว ห้องเต้นรำในอนาคตนี่ไม่มีเหลือแล้ว ทั้งหมดกลายไปเป็นผับกับคาราโอเกะหมด แต่ในยุคนี้มันก็ยังเป็นที่ยอดนิยมอยู่แหละ

"พี่สาม….เกิดไรขึ้นรึเปล่า..."

หวางเอ๋อไม่ได้ยินซูแคนตอบอะไรกลับ เลยถามมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

ซูแคนยิ้มแล้วพูดว่า

"พี่ไม่เป็นอะไร หวางเอ๋อแกมาหาพี่สิ พี่มีอะไรให้แกดู"

"ครับพี่สาม..."

เมื่อได้ยินคำพูดของซูแคนหวางเอ๋อก็รีบตอบกลับอย่างตื่นเต้น

หลังจากวางสายซูแคนส่ายหัวและยิ้ม เขารวบรวมเอกสารโครงการก่อสร้างทางรถไฟแบบเร่งรัดที่เขาเขียนจากนั้นเอาไปเก็บไว้ที่ชั้นวางหนังสือ

"หวังว่าแกจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ..."

มุมปากของซูแคนยิ้มเล็กน้อย ! เขาวางเอกสารไว้ข้างๆหนังสือที่พ่อของซูแคนชอบอ่านบ่อยๆ น่าจะทำให้พ่อเห็นมันง่ายนะ

ทันทีที่พ่อกลับมาแล้วมาอ่านหนังสือ เขาก็จะเห็นเอกสารโครงการนี้

"จากนั้นพ่อก็จะได้เลื่อนตำแหน่ง"

"ฮ่าๆ"

ซูแคนหัวเราะด้วยความสะใจ

หลังจากเอาไปวางบนชั้นหนังสือเขาก็ไปนั่งที่โซฟาค่อยๆหรี่ตาลงงีบ ผ่านไปสิบนาทีก็มีเสียงเคาะดังมากจากประตู

ซูแคนตื่นขึ้นและลุกไปที่ประตู

"แกร๊ก!"

เมื่อเปิดประตูซูแคนเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู ชายคนนี้อายุราว 20 อายุพอๆกันซูแคนแต่เขาแต่งตัวแปลกๆไปหน่อย

"พี่สาม..."

ชายหนุ่มดีใจมากที่ได้เห็นซูแคนเปิดประตูมา

"ไง!! ตามพี่มา!!"

ซูแคนพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินออกจากบ้านและปิดประตู

เมื่อเดินออกจากตึกตระกูล หวางเอ๋อก็ถามด้วยความสงสัย

"พี่สามเราจะไปไหนกัน?"

ซูแคนตอบกลับ

"เดี๋ยวแกก็รู้ ... "

หวางเอ๋อเกาหัวด้วยความสงสัยเหมือนแมวกำลังเกาหัว ซูแคนไม่ได้พูดอะไรเลย และเขาก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม

ทั้งสองเดินผ่านตรอกเข้าไปในซอยจนถึงลานที่มีหลายบ้านรวมอยู่

"ถึงละ....."

ซูแคนมองไปที่เลขที่บ้านเขายังจำบ้านเลขที่ ที่ลู่กั๋วเฉียงเคยบอกเขาไว้ตอนเจอกันวันก่อน

"ที่นี่มันเอ่อ?"

หวางเอ๋อขมวดคิ้วและสงสัย เขาไม่เคยได้ยินเลยว่าซูแคนเคยมีญาติหรือคนรู้จักอยู่ในนี้นะ!

ตอนแรกฉันคิดว่าพี่แคนจะพาฉันไปที่ที่มันเจ๋งๆนะเนี่ย ไหงพามาที่ธรรมดาแบบนี้ได้

ซูแคนพูดว่า

"ไปเคาะประตูสิ!!"

หลังจากฟังคำพูดของซูแคนแล้ว หวางเอ๋อก็ก้าวไปข้างหน้าและเคาะมือของเขาไปที่ประตู และเขาก็ตะโกน

"เปิดประตู..."

"นั่นใคร! มีธุระอะไร"

มีเสียงดังมาจากหลังประตู

"เอี๊ยดด!"

ประตูเปิดออก มีชายตัวใหญ่เดินออกมาจากข้างในตามมาด้วยเด็ก 2 คน ทั้งสามคนมองหวางเอ๋อด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

ทันใดนั้น ชายด้านหลังเห็นซูแคนยืนหลังหวางเอ๋อเขาก็ตาเป็นประกาย เขาแหวกชายที่ขวางทางออกแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"พี่ชาย..พี่มาแล้ว!"

หวางเอ๋ออึ้ง...

ซูแคนมองไปที่ลู่กั๋วเฉียงที่เข้ามาหาเขาและพยักหน้าเล็กน้อย