อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 44 ไม่มีใครเข้าใจเรื่องนี้ดีเท่าฉันอีกแล้ว
ตอนที่ 44 ไม่มีใครเข้าใจเรื่องนี้ดีเท่าฉันอีกแล้ว
หลังจากที่จดทะเบียนบริษัทแล้ว ฮาร์ดี้ก็เข้าไปบริษัทอสังหาริมทรัพย์อีกแห่งหนึ่ง
“ฉันวางแผนจะซื้อฟาร์มไม่ก็โรงงานที่อยู่ในย่านใกล้ฮอลลีวูด เอาแบบมีพื้นที่ขนาดใหญ่ มีที่ไหนแนะนําไหม”
บริษัทรักษาความปลอดภัยต้องมีพื้นที่สําหรับให้พนักงานอยู่อาศัยและฝึกอบรมพวกเขา ดังนั้นพื้นที่ต้องมีขนาดไม่เล็กเกินไป
ฮาร์ดี้ที่สวมชุดสูทอย่างดีพร้อมนาฬิกาสีทองที่ข้อมือ พนักงานขายก็รู้ในทันทีว่านี่ต้องเป็นลูกค้ารายใหญ่อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงให้บริการอย่างดี
“พื้นที่ขนาดใหญ่หรือครับ? ตอนนี้มีโรงงานทางตะวันตกของฮอลลีวูด แม้จะอยู่ห่างไปหน่อยแต่ก็มีพื้นที่ขนาดใหญ่มีโรงงานและโกดังสินค้า มีหอพักคนงานที่สามารถรองรับคนได้มากกว่า 100 คน อีกทั้งยังมีลานกว้างให้ด้วยครับ แล้วพื้นที่โดยรวมทั้งหมดของโรงงานแห่งนี้ก็คือ 18 เอเคอร์ครับ” พนักงานขายกล่าว
18 เอเคอร์เทียบได้ประมาณ 10 สนามกีฬามาตรฐาน ฮาร์ดี้รู้สึกว่าเท่านี้น่าจะพอ
“เป็นโรงงานอะไร” ฮาร์ที่ถาม
“เป็นโรงงานผลิตตุ๊กตาพลาสติกครับ แต่ตุ๊กตาที่ผลิตออกมานั้นน่าเกลียดเกินไปจนขายไม่ออกเลย สินค้าค้างสต๊อก มากเกินไป เดิมที่เจ้าของวางแผนที่จะผลิตตุ๊กตาแบบใหม่ แต่เนื่องจากอยู่ในช่วงสงครามจึงไม่สามารถหาวัตถุดิบมาผลิตได้ เจ้าของทนการขาดทุนไม่ไหวจนล้มละลายในที่สุด เขาถูกธนาคารยึดเอาโรงงานไป และตอนนี้มันก็อยู่ในรายการขายทอดตลาดแล้วด้วย”
“ราคาเท่าไหร่?”
“ถ้ารวมทั้งที่ดินและอาคารก่อสร้างทั้งหมด เครื่องจักรในโรงงาน และแม้แต่ผลิตภัณฑ์ที่เหลืออยู่ ที่โรงงานแห่งนี้เป็นเจ้าของ จะรวมเป็นเงินทั้งสิ้น 98,500 ดอลลาร์ครับ”
“ถูกขายทอดตลาดมานานรึยัง?”
พนักงานขายพูดทันที “ถูกขายมาเกือบสองปีแล้วครับ”
หลังกล่าวเสร็จ พนักงานขายก็มองฮาร์ดี้อย่างระมัดระวัง
‘ราคา 98,500 ดอลลาร์นั้นสูงมากจริงๆ’
ราคาที่ดินปัจจุบันในเขตชานเมืองลอสแองเจลิส พื้นที่ 18 เอเคอร์จะมีมูลค่าประมาณ 30,000 ดอลลาร์
สําหรับคนที่อยากได้โรงงานเป็นของแถม เก้าหมื่นดอลลาร์คงจะถูกสําหรับเขา แต่หากเป็นคนที่อยากให้เป็นที่พักอาศัยอย่างเดียว ราคานี้มันแพงมาก
ดังนั้น คงจะไม่มีใครยินดีที่จะจ่ายเงินเพิ่ม 60,000 ดอลลาร์สําหรับโรงงานเก่าๆ แห่งนี้
นั่นเป็นเหตุผลที่โรงงานแห่งนี้อยู่ในรายการขายทอดตลาดมาเป็นเวลานานและไม่มีใครซื้อเลย
ฮาร์ดี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามพนักงานขายว่า “คุณพาไปดูโรงงานนี้หน่อยได้ไหม?”
“แน่นอนครับ ผมพาไปได้เสมอ” พนักงานขายตกลงอย่างรวดเร็ว
ในรถหรูของฮาร์ดี้ มีไรเดอร์คอยทําหน้าที่ขับรถให้ พนักงานขายรู้เลยว่าฮาร์ดี้ต้องเป็นเศรษฐีแน่ๆ เขายิ้มแล้วพูด “โรงงานถูกปล่อยร้างอยู่ที่นั่นนานแล้ว และธนาคารก็กังวลมากเพราะไม่สามารถหาคนซื้อได้ ถ้าคุณฮาร์ดี้อยากจะซื้อจริงๆ ผมขอแนะนําให้คุณเข้าไปคุยกับธนาคารก่อน พวกเขาน่าจะลดราคาให้คุณได้ง่ายๆ เลย เพราะถ้าพวกเขาเก็บโรงงานนี้เอาไว้ก็ทําประโยชน์อะไรไม่ได้อยู่ดี”
“ธนาคารอะไรที่ดูแลอยู่?” ฮาร์ดี้ถาม
“ธนาคารลอสแองเจลิสซิตี้ครับ คุณสามารถเข้าไปคุยกับแผนกสินเชื่อได้โดยตรง” พนักงานขายกล่าว
ฮาร์ดี้รู้สึกเอะใจบางอย่าง
“ธนาคารลอสแองเจลิสซิตี้ แผนกสินเชื่อ” เขานึกอะไรบางอย่างได้
ฮาร์ดี้มองไปที่พนักงานขาย “ไม่กลัวราคาลดลงแล้วจะได้ค่านายหน้าน้อยลงเหรอ?”
พนักงานขายหัวเราะเล็กน้อย “ผมจะไม่ปิดบังคุณก็แล้วกัน ค่านายหน้าที่ผมได้จากธนาคารเป็นเงินคงที่ ถึงผมจะขายได้มากเท่าไหร่ ผมก็ได้ค่านายหน้าเท่าเดิม ดังนั้น แค่คุณฮาร์ดี้ซื้อโรงงานนี้ผมก็ดีใจแล้ว”
ฮาร์ดี้ยิ้ม
รถขับมาถึงโรงงานของเล่น มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ที่หน้าประตู
พนักงานขายบอกว่า
พวกเขาเหล่านี้ ได้รับการว่าจ้างจากธนาคาร ไม่อย่างนั้นอาจจะมีคนแอบเข้ามาพักอาศัยอยู่ ไม่ก็ลอบทําลายเครื่องจักรทั้งหมดอย่างลับๆ
หลังจากพูดแบบนี้ พนักงานขายก็ลดเสียงลง “ธนาคารจ้างคน 4 คนให้ผลัดกันปฏิบัติหน้าที่ แต่ละคนได้รับเงิน 35 ดอลลาร์ต่อสัปดาห์ ด้วยเงินเดือนส่วนนี้ ธนาคารจะต้องใช้เงิน 7,280 ตอลลาร์ต่อปี และถ้าสองปีก็คือ 14,560 ดอลลาร์”
พนักงานขายกําลังบอกฮาร์ดี้ว่าธนาคารกําลังสูญเสียเงินสําหรับโรงงานแห่งนี้อย่างเปล่าประโยชน์ไปทุกปี และฮาร์ดี้จะสามารถใช้เหตุผลนี้เพื่อต่อรองราคากับธนาคารได้
โรงงานแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวางมาก แม้ว่าจะพาคนมาอาศัยอยู่ในหอพักหลายร้อยคนก็ไม่น่ามีปัญหา พร้อมกับอาคารโรงงานขนาด ใหญ่ เครื่องจักรภายในทั้งหมดถูกปูด้วยผ้าใบกันน้ำ
ฮาร์ดี้ลองเปิดดู
เครื่องจักรก็ยังคงอยู่ในสภาพดีพอ ที่จะใช้งานได้
ฮาร์ดี้กําลังคิดบางอย่าง
โรงงานที่นี้ตั้งอยู่ทางตะวันตกของฮอลลีวูด สภาพตอนนี้เป็นชานเมือง แต่ต่อไปแถบนี้จะเจริญรุ่งเรื่องอย่างมาก และจะกลายเป็นชุมชนระดับสูงในอนาคต ถึงจะไม่นับอุปกรณ์ในโรงงาน มูลค่าของที่ดินเหล่านี้ก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก หลังจากผ่านไปไม่กี่ปี
อีกทั้งยังสามารถลงทะเบียนเป็นที่ตั้งของบริษัทรักษาความปลอดภัย พร้อมกับหอพักที่มีไว้สําหรับพนักงาน ลานกว้างใช้สําหรับการฝึกอบรม ส่วนโรงงานเขาก็ปล่อยทิ้งไว้ก่อนก็ได้
เหมาะสมมาก
ฉันต้องซื้อมันเดี๋ยวนี้
แต่ฮาร์ดี้ก็ไม่โง่พอที่จะซื้อในราคาเก้าหมื่นกว่าดอลลาร์ในทันที
จากข้อมูลที่พนักงานขายบอก ฮาร์ดี้กลับไปที่โรงแรมแล้วคุยกับเฮนรี่และแมทธิว
“พวกนายยังจําชายที่ชื่อเควิน เมเดียนได้ไหม” ฮาร์ดี้ถาม
เฮนรี่ทําหน้ามึนงง
แมทธิวหัวเราะ “ฮ่าๆ เฮนรี่ทําไมนายลืมลูกพี่ลูกน้องของนายง่ายๆ อย่างนี้ล่ะ ก็คนที่ถูกพวกเราลักพาตัวก่อนที่จะปล้นคาสิโนไง ที่เราถ่ายรูปเปลือยเขาเก็บไว้น่ะ”
ตอนนี้เฮนรี่ก็จําได้แล้ว
“ทําไมเหรอหัวหน้า คุณอยากให้พวกเราไปเอาเงินเขาใช่ไหม” เฮนรี่จําได้ว่าบอกให้ชายคนนั้นเตรียมเงินไว้ก่อนที่จะปล่อยตัวไป
“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันจําได้ว่านายเคยบอกว่าเควิน เมเดียน เป็นหัวหน้าแผนกสินเชื่อของธนาคารลอสแองเจลิสซิตี้ใช่ ไหม”
ตอนนี้ฮาร์ดี้มีความจําที่ดีมาก เมื่อเขานึกดีๆ ก็สามารถจําเรื่องที่เฮนรี่เคยพูดไว้ได้อย่างง่ายดาย
พนักงานขายบอกเขาว่าสามารถคุยกับนายธนาคารเกี่ยวกับการลดราคาได้ และฮาร์ดี้ก็นึกถึงชายคนนั้นทันที
เฮนรี่เกาหัว “น่าจะใช่อย่างที่หัวหน้าพูดมั้ง”
“ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ ฉันวางแผนที่จะซื้อโรงงานเพื่อเป็นที่อยู่อาศัยของกลุ่มเราในอนาคต ซึ่งโรงงานนี้อยู่ในการดูแลของธนาคารที่เควิน เมเดียนทํางานอยู่ ฉันก็เลยอยากให้นายไปคุยกับเขาสักหน่อย” ฮาร์ดี้กล่าว
“ได้เลยหัวหน้า” เฮนรี่ตอบรับทันที
ฮาร์ดี้เล่ารายละเอียดบางอย่างให้ทั้งสองคนฟังเพิ่ม
จากนั้นพวกเขาก็ขับรถออกไป
ช่วงเย็น
เควิน เมเดียนกําลังออกจากธนาคารหลังจากที่เลิกงานแล้ว เขาบอกลาเพื่อนร่วมงานด้วยรอยยิ้ม และเดินมาที่รถของเขาที่จอดอยู่ข้างถนน
เขาเปิดประตูรถแล้วเข้าไปข้างใน ขณะที่กําลังจะสตาร์ทรถจู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังเขา
เควินสะดุ้งด้วย ความตกใจ
“อย่าขยับ อย่าตะโกนด้วย” เฮนรี่พูดข้างหลังเขา
เมื่อได้ยินเสียงนี้ ร่างกายของเควินก็สั่นเทาขึ้นมา
เขายังจําเสียงนี้ได้ไม่เคยลืม มันเป็นเสียงหนึ่งในสองโจรที่ลักพาตัวเขา
หลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัว เขาก็ฝันร้ายอยู่หลายคืน เขาได้ยินเสียงโจรแม้กระทั่งตอนที่อยู่ในความฝัน
มันทําให้เขาสะดุ้งตื่นกลางดึกอยู่บ่อยครั้ง
“คุณโจร ผมจะไม่ขยับ ไม่ตะโกนโวยวายอะไรทั้งนั้น คุณมาที่นี่เพื่อเอาเงินใช่ไหม ผมขอโทษจริงๆ ผมเตรียมเงินได้ แค่ 3,600 ดอลลาร์เท่านั้น ได้โปรดให้เวลาผมอีกหน่อย ผมรับรองว่าจะเอาเงินมาให้คุณครบ 5,000 ดอลลาร์แน่นอน ได้โปรด”
เควินพูดอย่างประหม่า
“ฉันไม่ได้มาเอาเงิน ฉันมาเพราะมีบางอย่างให้นายทํา” เฮนรี่กล่าว
เควิน เมเดียนสั่นกลัวมากกว่าเดิม
“ทําอะไรครับ?” เควินคิดในใจ หรือว่าโจรพวกนี้จะบังคับให้เขาปล้นธนาคาร
“มีคนต้องการซื้อโรงงานที่ล้มละลาย และธนาคารของนายดูแลการขายทอดตลาดของโรงงานนั้นอยู่ เพื่อนของบอสฉันอยากจะซื้อมันในราคาที่ต่ำกว่าปกติ” เฮนรี่กล่าว
เควินถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินคําสั่งของเฮนรี่
ดีที่ไม่ใช่การปล้นธนาคาร
“โรงงานใหนครับ?” เควินรีบถาม
“โรงงานของเล่นเซตี้โกรฟ (Shady Grove) จําได้ไหม?”
“จําได้ครับ จําได้”
เควินจําโรงงานที่เฮนรี่พูดถึงได้จริงๆ ฝ่ายบริหารเคยบอกเขาเมื่อไม่กี่เดือนก่อนว่าโรงงานแห่งนี้ขายยากมาก อีกทั้งโรงงานนี้ก็ถูกระบุว่าเป็นสินทรัพย์ที่ไม่มีประสิทธิภาพ
“แล้วเพื่อนของหัวหน้าคุณต้องการซื้อในราคาเท่าไหร่ครับ” เควินถามอย่างระมัดระวัง
“ยิ่งถูกยิ่งดี”
“เข้าใจแล้วครับ”
“พรุ่งนี้จะมีคนติดต่อนายเพื่อจัดการเรื่องนี้ จําไว้ว่ายิ่งถูกยิ่งดี ถ้าเรื่องนี้เรียบร้อยดี นายก็ไม่ต้องจ่ายเงิน 5,000 ดอลลาร์อีก” เฮนรี่กล่าว
เควินรู้สึกมีความสุขอย่างมาก
โจรขอให้เขาเตรียมเงิน 5,000 ดอลลาร์ ซึ่งเงินจํานวนนี้ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย เควินเป็นเพียงหัวหน้าแผนกเงินเดือนของเขาแค่ห้าหรือหกพันดอลลาร์ต่อปีเท่านั้น
ทําเรื่องนี้สําเร็จก็เท่ากับได้เงินเดือนหนึ่งปี
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะพยายามทําให้ดีที่สุด” เควินกล่าว
เฮนรี่รีบลงจากรถ
เขาหันกลับไปขึ้นรถที่อยู่ไม่ไกลแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ตั้งแต่ต้นจนจบ
เควินไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองหน้าเฮนรี่
เมื่อโจรออกจากรถไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจอย่างแรง
จริงๆ แล้วทุกวันนี้
แม้ว่าพวกโจรจะไม่มาหาเขา เขาก็สั่นกลัวจนทํางานได้แย่ลง เขากลัวเรื่องที่ถูกถ่ายรูปเปลือยอย่างมาก แล้วก็ไม่รู้ว่าจะโดนโจรพวกนี้ลักพักตัวไปทําอะไรแปลก ๆ อีกหรือเปล่า
แต่เขาก็ไม่กล้าโทรแจ้งตํารวจเพราะกลัวโดนโจรตอบโต้กลับ
วันนี้พวกโจรมาสั่งให้เขาทําสิ่งต่างๆ เขาจึงรู้สึกโล่งใจมาก
เควินไม่ได้สตาร์ทรถเพื่อกลับบ้าน เขาลงจากรถแล้วกลับไปที่ธนาคาร ไปพบพนักงานคนหนึ่งของแผนกสินเชื่อ แล้วสั่งให้หาข้อมูลของโรงงานของเล่น
เขาต้องการที่จะรู้ข้อมูลทั้งหมดของโรงงานนี้
เพื่อที่จะหาเหตุผลที่ธนาคารสามารถลดราคาได้
หัวหน้าแผนกสินเชื่อเป็นผู้ที่มีความชํานาญด้านการเงิน และเรื่องนี้ก็อยู่ภายใต้อํานาจของเขา
พูดได้เลยว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว
ก่อนหน้านี้เขาพยายามอย่างมากที่จะหาวิธีขึ้นราคา แต่คราวนี้เขาพบว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องการทําให้ราคาถูกลง
