บทที่ 64 เรียกพี่ชายไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

เฉียวเนี่ยนไม่ได้มองย้อนกลับไป ดวงตาสีเข้มที่ดูไร้ความรู้สึกของเธอนั้นพูดเพียงแค่ว่า "ถนนมีหลายสาย การเรียนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการฝึกฝน และทุกคนต่างก็ต้องการตั๋วเพื่อเข้าสังคม จะเป็นยังไงก็ต้องดูความสามารถส่วนบุคคลของนาย"

"หน้าที่ของนายตอนนี้ก็คือตั้งใจเรียน "

เมื่อพูดจบแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะพูดกับเด็กวัยรุ่นคนนี้อีกต่อไป เฉียวเนี่ยนจึงโบกมือให้กับอีกฝ่าย "โอเค ฉันไปก่อน นายก็กลับไปดูแลแม่ของตัวเองดีๆ และคอยดูลุงเฉินเวลาดื่มซุปที่ฉันต้มไว้ให้ด้วย"

เฉินเยวี่ยนมองดูด้านหลังของเธอ เขากํามืออย่างเงียบ ๆ

เขาต้องเหนือกว่าคนอื่นให้ได้!

…

เฉียวเนี่ยนค่อยๆ เดินไปจนสุดทางขึ้นบันได และเดินเข้าไปทักทายสองคนที่ยืนรอเธออยู่

"พี่เย่ "

"กู๋…"

เธอคิดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งว่าผู้ชายอีกคนมีชื่อว่าอะไร

กู๋ซานตอบกลับอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างมีไหวพริบ "คุณหนูเฉียว เรียกผมว่ากู๋ซานก็ได้ครับ เรียงตามลำดับในครอบครัวผมคือเล่าซาน"

พี่ชาย สองคำนี้ควรเก็บไว้ให้กับคุณชายวั่งแล้ว

คำนี้ยังคงหวานเข้าไปในใจของคุณชายวั่ง!

และแน่นอน หลังจากที่เฉียวเนี่ยนเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ สีหน้าของคุณชายวั่งก็ดูดีขึ้นมาก

เห็นได้ชัดว่าคุณหนูเฉียวจงใจเรียกเขาอย่างเอาใจ

แค่เอาใจเล็กน้อยก็ไม่ไปไหนแล้ว

คนฟังถึงกลับต้านทานไม่ไหว พอได้ฟังแบบนั้นแล้วก็ได้ยินไปถึงหัวใจ!

เฉียวเนี่ยนพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย "กู๋ซาน"

"คุณก็อย่าเรียกฉันว่าคุณหนูเฉียวเลย เรียกว่าเฉียวเนี่ยนก็ได้"

คุณหนูเฉียว สามคำนี้ พอได้ยินมันทำให้เธอนึกถึงแต่เรื่องแย่ๆ

กู๋ซานฉลาดมาก เปลี่ยนคำพูดด้วยรอยยิ้ม "เฉียวเนี่ยน เป็นชื่อที่ฟังดูดีนะ ไม่งั้นผมเรียกว่าเนี่ยนเนี่ยนเป็นอย่างไร?"

เขาเห็นหน้ากลับไปมองและพูดกับเย่วั่งชวนว่า "คุณชายวั่ง คุณก็อย่าเรียกชื่อเฉียวเนี่ยนแล้ว เรียกเนี่ยนเนี่ยน ฟังดูสนิทสนมมากกว่า"

เย่วั่งชวนหรี่ตาลงและเหลือบมองกู๋ซาน และทันใดนั้น เลือดในกายของเขาก็รู้สึกราวกับโดนแช่แข็ง เขายืนตัวแข็งราวกับก้อนหิน และกุมมือเข้าหากันอย่างเงียบๆ

เขามองผ่านกู่ซานไปหาหญิงสาวที่ไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเขา และถามเธอกลับว่า "มาโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมป้าเฉินเหรอ?"

คืนนั้นที่กินหมาล่าทั่ง เธอเป็นคนพูดว่าป้าคนที่ขายหมาล่าทั่งกับเธอนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

แต่เขาไม่คิดเลยว่ามันจะดีขนาดนี้

พอเลิกเรียนก็รีบวิ่งมาโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมคนเจ็บทันที

เฉียวเนี่ยนพยักหน้า "…ก็ใช่ " นอกจากนั้น ก็มาสั่งสอนเด็กเลวนั้น

กู๋ซานยืนฟังอย่างกระวนกระวายใจ และเอ่ยถามว่า "เนี่ยนเนี่ยน เมื่อกี้ผมเห็นเธอกับเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับเธอยืนคุยกันอยู่ คนนั้นเป็นใครเหรอ?"

เปลือกตาของเย่วั่งชวนกระตุกสองครั้ง คิ้วเลิกขึ้น และเหลือบมองไปที่กู๋ซาน

กู๋ซานปิดปากลงอีกครั้ง

แต่ก่อนที่เฉียวเนี่ยนจะตอบ เสียงทุ่มต่ำและยั่วยวนของเย่วั่งชวนก็พูดขึ้นว่า "คงจะเป็นเด็กผู้ชายที่พวกเราเห็นเมื่อวานตอนค่ำ ชื่อเฉินเยวี่ยนใช่ไหม? เขาคงจะเป็นลูกชายของป้าเฉิน"

เฉียวเนี่ยนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีความทรงจําดีขนาดนี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ และพยักหน้าให้ "อืม ใช่นั่นเขา"

เฮ้อ~ เป็นครั้งแรกที่กู๋ซานได้เห็นอีกฝ่ายอธิบายตัวตนของคู่แข่ง เป็นการเปิดโลกมาก

คุณชายวั่งหลงตัวเอง

แต่เขาไม่กล้าแสดง ทำได้เพียงกลืนคำพูดตัวเองกลับลงคอ

"มาโรงพยาบาลแล้ว ต้องการไปเยี่ยมเฉินเฉินกับฉันไหม?"

เย่วั่งชวนเห็นว่าเธอยังถือกระเป๋านักเรียนอยู่ จึงยื่นมือแข็งแกร่งของเขาออกไป "ส่งกระเป๋านักเรียนให้ฉัน ฉันจะช่วยเธอถือเอง"

ในกระเป๋านักเรียนเต็มไปด้วยของที่เธอต้องการ เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้นและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้น กระเป๋านักเรียนของเธอก็ถูกขโมยไปโดยคนที่เอื้อมมือมา