ตอนที่ 995+996 เขาไม่ได้พูดถึง

ตอนที่ 995 เขาไม่ได้พูดถึง

หลังจากพูดจบ นางหยางก็ยิ้ม “เวลานั้นคุณไม่เห็นสีหน้าของหญิงชราคนนั้น ฉันคิดว่าหลังจากที่เราจากไป เธอคงจะถามเกี่ยวกับภูมิหลังของร้อยเอกลู่อย่างแน่นอน”

“โอ้ใช่ หลังจากที่พวกคุณกลับมาถึงบ้านเมื่อคืนวาน หญิงชราคนนั้นได้สร้างเรื่องยุ่งยากให้คุณหรือเปล่า” นางหลินถาม “เธอเป็นคนเรื่องเยอะ ฉันคิดว่านางเกอคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ไม่คิดว่าจะต้องเจอกับผู้อาวุโสเฮ่อด้วยอีกคน บางทีฮวงจุ้ยของคุณน่าจะมีปัญหา”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่รู้เกี่ยวกับผู้อาวุโสเฮ่อ แต่ภรรยาของพันตรีเฮ่อดูดีนะคะ เธอไม่หยิ่งเหมือนแม่สามีของเธอและเธอก็ทักทายเสมอด้วย เธอดูเป็นคนสบาย ๆ” เจียงเหยากล่าว “หลังปีใหม่ผู้อาวุโสเฮ่อก็จะกลับบ้านแล้ว ตอนนี้เราก็แค่อดทนกับเธอ”

จากนั้นเจียงเหยาก็หัวเราะเบา ๆ “ส่วนเรื่องเมื่อวาน เธอรอฉันกับชิงสีกลับมา เธอทำหน้าบึ้งตึง ถามว่าทำไมเราถึงห้ามไม่ให้เธอส่งของขวัญไปที่บ้านของคุณ ชิงสีทำราวกับไม่เห็นเธอ เขาไม่แม้แต่จะตอบเธอ เขาดึงฉันเข้าไปในบ้านแทน”

“เมื่อคืนฉันก็สงสัยว่าทำไมถึงได้ยินเสียงเธอดังตอนที่ฉันกลับบ้าน” นางหยางรู้สึกขบขัน เธอถามนางหลินว่า “เธอส่งอะไรไปที่บ้านของคุณคะ”

“จะอะไรอีกเล่า ผักถุงหนึ่ง” นางหลินรู้สึกหมดหนทางอย่างมาก “ภรรยาของผู้บัญชาการอู๋ บอกฉันว่าหญิงชรามักจะซื้อขนมและของเล่นให้ลูกชายของเธอเป็นครั้งคราว เธอทนไม่ได้ เพราะหญิงชราชอบสอนนิสัยที่ไม่ดีให้กับลูกชายของเธอ เด็กกล้าที่จะขอของเมื่อเจอใครต่อใคร ผู้บังคับบัญชาอู๋โกรธมาก เขาถึงกับตีลูกชายเพื่อลงโทษ เขาบอกเด็กว่าเขาจะตีอีก ถ้าเขารับของจากหญิงชรา โชคดีที่เด็กสามารถทิ้งนิสัยแย่ ๆ นั้นได้”

คนอย่างนางหลินรู้สึกรำคาญเมื่อเห็นผู้อาวุโสเฮ่อมักใช้กลอุบายสกปรก แต่หญิงชราคนนั้นไม่รู้สึกอะไรเลย ตรงกันข้าม เธอยังคงคิดหาวิธีใหม่ ๆ ในการดำเนินกลอุบายของเธอต่อไป

ขณะที่พวกเขาคุยกัน เจียงเหยาก็ขับรถมาที่เทียนจิน ทั้งสี่คนไปซื้อผักสดที่ตลาด หลังจากนำของกลับมาเก็บไว้ที่รถ เจียงเหยาไปที่ถนนขายสินค้าสำหรับปีใหม่

ลู่ชิงสีบอกเธอว่า เมืองเทียนจิน นั้นมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษในช่วงสองสามวันก่อนเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ มีถนนสายยาวที่เกือบจะไม่มีที่สิ้นสุด และพวกเขาขายสินค้าปีใหม่ทั้งหมดที่ทุกคนต้องการ ทุกคนในเขตเมืองมักจะมาร่วมสนุกกันที่ถนนสายนี้

“เจียงเหยา อยากจะซื้อกลอนคู่เหรอ” นางหลินรู้สึกประหลาดเล็กน้อยที่เห็นเจียงเหยาอยู่หน้าแท่นคู่ ดูเหมือนว่าเธอจะชั่งใจเลือก “ร้อยเอกลู่ไม่ได้บอกเหรอว่าคนในกองทัพมักจะเขียนกลอนคู่”

“ช่วงปีใหม่ทุกปี บ้านของร้อยเอกลู่จะมีชีวิตชีวาที่สุดเสมอ เขาเขียนกลอนคู่ให้เราสองสามปีแล้ว ลายมือของเขาโดดเด่นมาก ปีที่แล้ว ฉันขอให้เขาส่งมันกลับไปบ้านเกิดด้วย พ่อแม่ของฉันยกย่องลายมือของเขามาก ในเมื่ออยู่กับเขา คุณไม่จำเป็นต้องซื้อพวกกลอนคู่ใด ๆ เลย” นางหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ปีนี้เรายังคงต้องรบกวนร้อยเอกลู่ เพื่อช่วยเรื่องกลอนคู่ให้กับเราอีกเช่นเคย”

“จริง ๆ เหรอคะ” เจียงเหยาส่ายหน้า “เขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฉันเลยค่ะ”

“ร้อยเอกลู่มักจะถ่อมตัว เขาไม่ชอบโอ้อวด” นางหลินหัวเราะออกมา

__

ตอนที่ 996 เขาอาจจะออกไปปฏิบัติภารกิจ

“เขาไม่เหมือนสามีของฉัน ปีที่แล้วมีคนขอให้สามีฉันเขียนกลอนคู่ให้ เขาดีใจออกนอกหน้า เขายังบอกอีกว่าในที่สุดก็มีคนชื่นชมลายมือของเขา ในช่วงปีใหม่ เขาเป็นคนแรกที่ไปเยี่ยมเพื่อนคนนั้น แต่เมื่อไปถึง ที่ประตูกลับเป็นกลอนคู่ลายมือร้อยเอกลู่เสียอย่างนั้น สามีของฉันถึงกับหน้าด้านไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นกับกลอนคู่ที่เขาเขียนให้ เพื่อนเขาก็บอกว่ามันน่าเกลียดจนไม่กล้าเอามาติดผนังน่ะสิ”

หลังจากที่คุณหลินพูดจบ ทุกคนก็ปิดปากและหัวเราะ หัวใจของเจียงเหยาเต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอรู้ว่าลายมือของลู่ชิงสีนั้นสวย เขาฝึกคัดลายมือมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเขามีเวลา เขาก็ยังชอบที่จะขีด ๆ เขียน ๆ

เจียงเหยาจำบางสิ่งได้ก่อนที่เธอจะกลับมาเกิดใหม่ เธอรู้สึกประทับใจกับลายมือของลู่ชิงสี มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะที่ลู่ชิงสีมี เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับบุคลิกที่หยาบกระด้างของเขา เขามักจะซ่อนออร่าที่ดุร้ายในเวลาปกติของเขา ทว่าเมื่อก้มศีรษะลง โดยมีพู่กันอยู่ในมือ เขาดูราวกับนักวิชาการ

เมื่อเจ้าของแผงลอยได้ยินคำพูดของพวกเธอ เขาก็รู้ว่าพวกเขาจะไม่ซื้อกลอนคู่จากเขา ทว่าเขาเป็นคนฉลาด เขาหยิบโคมแล้วยืนให้เจียงเหยา เขากล่าวว่า “ในเมื่อสามีของคุณเขียนกลอนคู่แล้ว ก็คงไม่ต้องการจะซื้อแล้วล่ะสิ แต่นี่ บางทีคุณอาจต้องการโคมไฟนะ ทั้งหมดนี่เป็นของทำมือ ฉันได้มาจากตระกูลเทียนจินที่ทำโคมไฟมาร้อยปีแล้ว คุณเคยได้ยินเรื่องราวของพวกเขารึเปล่า”

“ค่ะ ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับพวกเขา” นางหยางพยักหน้า “ทุกคนบอกว่าโคมมาพร้อมกับพร ถ้าภรรยาป้ายแดงซื้อโคมและแขวนไว้ก่อนปีใหม่ พวกเขาจะสามารถตั้งครรภ์ทารกอ้วนท้วนน่ารัก”

“อาจเป็นพรจากโคมงั้นเหรอคะ” เจียงเหยาหัวเราะออกมาดัง ๆ เธอไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้เมื่อเธอซื้อโคม

“หลายคนบอกมา นั่นล่ะชื่อเสียงความวิเศษของโคมนี่ คนที่ซื้อไปตั้งครรภ์ทารกอ้วนกันทุกคน อีกอย่างฝีมือการทำโคมของช่างงดงามที่สุดในประเทศแล้ว ดูฝีมือและวัสดุที่เขาใช้สิ ถ้าเดินไปตามถนนทั้งสาย ก็คงหาอันที่สวยเท่านี้ไม่ได้หรอกค่ะ ที่ฉันได้ของมาขายก็เพราะลูกสาวของฉันเป็นลูกสะใภ้คนเล็กของพวกเขา” เจ้าของร้านแผงลอยถือโคมไว้ในมือและชื่นชมต่อไปอย่างภาคภูมิใจ

“ฉันซื้อโคมไฟนี้เมื่อปีที่แล้ว ยังใช้ได้อยู่เลย นี่เก็บมาหนึ่งปีแล้ว แม้จะราคาแพงกว่าโคมร้านอื่นอยู่นิดหน่อย แต่ก็เป็นของดีนะ” นางหลินหันไปหาเจียงเหยา และกล่าวว่า “คุณน่าจะซื้อโคมจากร้านนี้”

นางหลินเป็นคนนำ สั่งโคมสองคู่ คู่หนึ่งจะถูกส่งไปที่บ้านแม่ของเธอ ในขณะที่อีกคู่สำหรับบ้านของเธอในกองทัพ

เจียงเหยาเห็นว่าพวกผู้หญิงซื้อ อีกทั้งคุณภาพและรูปแบบของโคมก็ดูยอดเยี่ยมดี จึงซื้อโคมนั้นไปด้วยหนึ่งคู่ จากนั้นพวกเขาก็ไปซื้อของกันต่อ

พวกผู้หญิงเดินไปตามถนนในตลาด เพราะมีหลายสิ่งที่ต้องซื้อ จึงกลับไปทานอาหารกลางวันที่กองทัพไม่ทัน เจียงเหยาจึงโทรหาลู่ชิงสี

ทว่าโทรศัพท์ของลู่ชิงสีถูกปิด เจียงเหยาปล่อยให้ผู้หญิงเก็บของไว้ในรถและลองโทรหาเขาอีกครั้ง

“โทรไม่ติดเหรอ” นางหลินบอก “พันเอกหลินบอกว่าพันตรีจื่อมีภารกิจให้เขาในวันนี้ บางทีเขาอาจจะต้องเป็นผู้สอนศาสนาก็ได้”

“ถ้าอย่างนั้นเขาอาจจะกำลังทำภารกิจอยู่จริง ๆ ก็ได้”