SWO ตอนที่ 28 ขายวัตถุดิบเพื่อเงินก้อนใหญ่
ห้องเรียนของปีสามเต็มไปด้วยเสียงดังตลอดทั้งวัน
บางคนเห็นด้วยกับการประเมินการต่อสู้ และรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่สมควรเพราะเป้าหมายในการฝึกศิลปะการต่อสู้คือการฆ่าเผ่าพันธุ์ภายนอก และปกป้องเมืองอยู่แล้ว
ขณะที่บางคนกลับเห็นต่างโดยคิดว่านักเรียนมัธยมปลายควรให้ความสำคัญกับการวางรากฐานมากกว่า ส่วนการต่อสู้จริงนั้นไว้ค่อยคิดอีกทีหลังจากที่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธเต็มตัวแล้วเท่านั้น
ด้านหน้าที่นั่งของโจวเฮา ซูหลิงก็กำลังคุยกับเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอเช่นกัน
“โชคดีที่ข้าไม่ได้สมัครไป เพียงแค่คิดว่าต้องสู้กับมันขาข้าก็สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว!” ใบหน้าเพื่อนร่วมโต๊ะของซูหลิงดูโล่งใจ
อย่างไรก็ตามซูหลิงส่ายหัว และกล่าวว่า “จุดประสงค์ของการฝึกศิลปะการต่อสู้คือการต่อสู้กับเผ่าพันธุ์ภายนอก การได้สัมผัสกับประสบการณ์จริงล่วงหน้าสามารถช่วยขัดเกลาจิตใจของเราได้ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อไม่ให้เราตื่นตระหนกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเผ่าพันธุ์ภายนอกในอนาคต..”
เธอหวนนึกถึงหมาป่าโลหิตเขาน้ำเงินที่เผชิญเมื่อคืน ความสิ้นหวังและความหวาดกลัวเวลานั้นเธอไม่อยากพบเจออีก ดังนั้นเธอจึงยิ่งโหยหาประสบการณ์ต่อสู้จริงมากยิ่งขึ้น
มีเพียงการต่อสู้จริงเท่านั้นที่สามารถขัดเกลาผู้ฝึกได้ดีที่สุด
โจวเฮาเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของซูหลิงผ่านด้านข้างของใบหน้าที่เย็นชา
"สู้ ๆ นะ"
เขากล่าวขึ้นในใจ
การประเมินการต่อสู้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขามากนัก
สำหรับรางวัล บอกตามตรงหลังจากที่รู้ถึงความแข็งแกร่งของตนเองแล้ว เขาก็ไม่ได้จริงจังกับมันมากเทาไหร่นัก
ท้ายที่สุดวัตถุดิบระดับแม่ทัพอสูรขั้นต่ำที่เขาล่ามาก็สามารถขายได้อย่างน้อยสามล้านหยวนเข้าไปแล้ว
นี่ยังไม่นับรวมศพสัตว์อสูรระดับราชันที่อยู่ในกระเป๋าชุดเต่าดำของเขาอีก หากเขาขายมันออกไปราคาคงพุ่งสูงเสียดฟ้า
อย่างไรก็ตามสำหรับการประเมินครั้งนี้ เขามีแผนที่จะเข้าร่วม และลงไปขยับตัวสักเล็กน้อย
มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถอธิบายที่มาของเงินให้พ่อแม่ฟังได้
หลังเลิกเรียน เขานั่งรถไฟใต้ดินไปที่ห้างพันธมิตรใต้ดินอีกครั้ง
ถึงสหพันธ์ศิลปะป้องกันตัวจะรับวัตถุดิบสัตว์อสูรเหมือนกันก็จริง แต่ในแง่ของอิสระมันยังด้อยกว่าห้างพันธมิตรใต้ดินอยู่มาก
จิ
หลังจากเข้าไปในห้องโถงชั้น 1 ของห้างแล้ว เขาก็หันกลับ และเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้เคียง ด้วยความคิด ชุดเต่าดำที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก็เข้าปกคลุมร่างกายของเขาทันที
สายตาของผู้ฝึกยุทธหลายคนมองมาทางเขาขณะที่เขาเดินออกมา
เกราะสีแดงของโจวเฮาเป็นเกราะระดับสูงอย่างไม่ต้องสงสัย คนที่สามารถใส่เกราะระดับนี้ได้ความแข็งแกร่งต้องไม่ต่ำ
เมื่อเขาขึ้นมาถึงชั้น 12 เกือบ 90% ของผู้คนที่อยู่ที่นี่กำลังรวบรวมวัตถุดิบจากสัตว์ประหลาด แมลง เครื่องจักร และพวกของต่างดาวอื่น ๆ อีกมากมาย
อันที่จริงตั้งแต่ชั้นที่ 7 ขึ้นไปถูกสงวนไว้สำหรับการทำธุรกรรมประเภทวัตถุดิบ อย่างไรก็ตาม ร้านค้าบนชั้น 12 จะรับซื้อขายเฉพาะวัตถุดิบระดับแม่ทัพขึ้นไปเท่านั้น
เขาเลือกร้านอย่างตั้งใจ
ทันทีที่เขาเดินเข้าไป หญิงร่างสูงที่ดูร้อนแรงก็เข้ามาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มทันที
"ยินดีต้อนรับ ท่านต้องการขายวัตถุดิบ สั่งทำอาวุธและชุดเกราะ หรือซื้อชุดเกราะ… ขอให้ท่านมั่นใจ ราคาของร้านข้ายุติธรรมเสมอ ด้านคุณภาพก็ไม่ต่ำ” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม
โจวเฮากดเสียงต่ำและกล่าว “ข้าต้องการขายวัตถุดิบ และสั่งทำอาวุธ”
ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกาย ต้นทุนในการผลิตอาวุธไม่ใช่ถูก ๆ
เธอผายมือออกไปอย่างรวดเร็ว "โปรดตามข้ามา"
เธอพาโจวเฮาเข้าไปในห้องด้านในทันทีก่อนรินชาร้อนหนึ่งถ้วยอย่างรวดเร็ว และยื่นให้เขา
“ขอข้าถามได้รึไม่ว่าวัตถุดิบที่ท่านต้องการขายอยู่ระดับใด?”
โจวเฮาไม่รีบตอบ เขากวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วขมวดคิ้ว “มีห้องที่ใหญ่กว่านี้ไหม?”
เธอตะลึง “ท่านหมายความว่ายังไง?”
“ตามที่ข้ากล่าวทุกตัวอักษร ก่อนหน้านี้ข้าไม่มีเวลาชําแหละพวกมัน” โจวเฮาตอบก่อนเสริมว่า “ห้องนี้มันเล็กเกินไป”
ปากสีกุหลาบของหญิงสาวร่างสูงที่ดูร้อนแรงอ้าค้าง
ห้องที่พวกเขาอยู่ตอนนี้มีพื้นที่กว่าหนึ่งร้อยตารางเมตร มันใหญ่พอที่จะสามารถวางศพของสัตว์อสูรระดับแม่ทัพได้
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอลังเลและกล่าวว่า “นี่เป็นห้องในร่มที่ใหญ่ที่สุด แต่ข้างนอกเรายังมีโกดังขนาดใหญ่ซึ่งใช้สำหรับจัดการกับศพของสัตว์อสูรโดยเฉพาะอยู่ ถ้าท่านไม่รังเกียจ เราย้ายไปที่นั่นกันดีไหม?”
โจวเฮาพยักหน้า "อืม"
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันงดงามของหญิงสาว ขณะที่เธอพาโจวเฮาออกจากร้านอย่างกระตือรือร้น
หลังจากเข้าไปในลิฟต์ ก่อนที่เธอจะตอบโจวเฮา ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดก็เดินเข้ามา
เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นทั้งสองคน เธอก็อดเยาะเย้ยไม่ได้ “แหม น้องเฉียวหยิง ไม่เลวเลยนี่ เดี๋ยวนี้เจ้าหัดลดระดับตัวเองลง และเริ่ม ‘รับ’ แขกจริง ๆ แล้วงั้นรึ?”
“จิ จิ เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าเป็นพวกหยิ่งมาตั้งนาน ไม่ใช่ว่าคนในอุตสาหกรรมของเราไม่มีความศักดิ์ศรีหรอกนะ แต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอดทั้งนั้น ดูเหมือนในที่สุดเจ้าก็เข้าใจเรื่องนี้เสียที”
การแสดงออกของเฉียวหยิงเปลี่ยนไป แต่เธอไม่ตอบ
ท้ายที่สุดลูกค้าก็อยู่ข้าง ๆ คงไม่ดีเท่าไหร่นักหากเธอทิ้งความประทับใจแย่ ๆ ไว้
ไม่นานพวกเขาก็ลงมาถึงชั้น 1
โจวเฮาตามเฉียวหยิงออกจากอาคารพันธมิตร
ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดเดินตามพวกเขาไปอย่างลับ ๆ เธอต้องการดูว่าเฉียวหยิงกำลัง ‘รับ’ แขกจริง ๆ หรือไม่
โกดังที่เฉียวหยิงกล่าวถึงอยู่ไม่ไกลเกินไป
นอกจากนี้มันยังเป็นโกดังที่กว้างขวางซึ่งไว้ใช้สำหรับจัดการศพของสัตว์อสูรโดยเฉพาะ
เมื่อเข้าไปในโกดัง พนักงานที่กำลังพูดคุยอยู่ก็สังเกตเห็นเฉียวหยิง และทักทายเธอทันที
เฉียวหยิงโบกมือ และมองโจวเฮาด้วยรอยยิ้ม “เป็นไงคะ มันใหญ่พอแล้วใช่ไหม?”
"เกือบจะ" เขาโบกมือ
ศพสัตว์อสูรยาว 34 เมตร 2 ตัวปรากฏขึ้นจากอากาศบาง ๆ
เฉียวหยิงพยักหน้าอย่างลับ ๆ เกราะที่มาพร้อมกับกระเป๋ามิตินั้นอยู่ในระดับแม่ทัพเป็นอย่างน้อย ดังนั้นเธอจึงสรุปได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอควรเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์
ขณะที่เธอตรวจสอบศพพร้อมกันนั้นเธอก็กำลังคิดหาวิธีผูกมัดเขา
“คุณเฉียว สองตัวนี้คืองูหลามจุดแดง และจระเข้ฟันเหล็ก ผิวภายนอกของศพไม่ได้รับความเสียหาย พวกมันสมควรถูกฆ่าตายทันทีโดยพลังที่เหนือกว่า” คนงานที่มีทักษะกระซิบ
“ตายทันที?”
ใบหน้าที่งดงามของเฉียวหยิงเผยให้เห็นถึงความตกใจ
การจะฆ่างูหลามจุดแดง และจระเข้ฟันเหล็กโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้บนผิวได้นั้นจะต้องมีความแข็งแกร่งอย่างน้อยเทียบเท่าปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธ!
ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดที่แอบอยู่ด้านหลังก็เผยสีหน้าตกใจเช่นกัน
เธอรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าเฉียวหยิงไม่ได้ ‘รับ’ แขก และขายร่างกายตามที่คิด แต่เธอกำลังเจรจาธุรกิจอยู่จริง ๆ หนำซ้ำยังเป็นลูกค้าระดับสูงเช่นนี้อีกด้วย
โจวเฮาขมวดคิ้ว และกล่าว “ตกลงเจ้ารับซื้อพวกมันไหม?”
เฉียวหยิงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และรีบสั่งให้คนของเธอชําแหละทันที ขณะเดียวกันเธอยังกล่าวด้วยความเคารพว่า “แน่นอนค่ะ งูหลามจุดแดง และจระเข้ฟันเหล็กต่างก็เป็นแม่ทัพอสูรขั้นต่ำ เนื่องจากศพของพวกมันไม่มีส่วนใดบุบสลาย ดังนั้นข้าจึงคิด 7.2 ล้านหยวนสำหรับทั้งสองตัว ท่านเห็นด้วยไหมคะ?”
“7.2 ล้าน?” โจวเฮาพึมพำ ราคานี้ไม่ได้ต่ำ
แม่ทัพอสูรขั้นต่ำมักมีราคาอยู่ที่ประมาณ 3 ล้านเท่านั้น
ขณะที่เขากำลังจะตกลง เสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้น “ข้าให้ 8 ล้าน!”