ตอนที่ 987+988 ค่อนข้างเหมาะสม

ตอนที่ 987 ค่อนข้างเหมาะสม

“นายนี่จำศีลได้ตลอดเวลา? หมายความว่านายจำเป็นต้องจำศีลได้โดยไม่ต้องหลับ? ฉันเคยได้ยินเรื่องกระรอกจำศีลอยู่เหมือนกัน งูก็จำศีลได้ แต่ฉันไม่เคยได้ยินว่าแมวจำศีลเลย นายไม่อ้างเอาเรื่องพ่อบ้านสัตว์เลี้ยงผู้สูงศักดิ์จากโลกอนาคตหรอกหรือ ถ้านายจำศีลแล้วใครจะเป็นพ่อบ้าน”

เจียงเหยาจิ้มหัวแมว แต่เธอไม่เอื้อมมือไปจับมัน

จากนั้นลู่ชิงสีก็เข้ามาในห้องพร้อมกับไม้ถูพื้นเปียก เขาได้ยินเจียงเหยาพูด ดังนั้นเขาจึงถามขึ้น “จำศีลอะไร”

ลู่ชิงสีเดินเร็วเกินไป เมื่อถึงเวลาที่เขาตระหนักถึงสถานการณ์บางอย่าง มันก็สายเกินไปแล้ว มือของลู่ชิงสีเอื้อมมือไปจับมัว เขาคีบคอแมวแล้วยกขึ้น

“แมวตัวเล็กจัง นี่สัตว์เลี้ยงที่ผู้จัดการซุนบอกว่าคุณเลี้ยงไว้ที่หอพักใช่ไหม” ลู่ชิงสีเอื้อมมือออกไปและแหย่แมวสีขาว แต่มันไม่ได้สู้กับเขา เขารู้ว่าเจียงเหยามีแมวอีกตัวนอกเหนือจากมีมี่ แต่เขาไม่เคยเห็นมัน

เมื่อเขามองดูลูกบอลสีขาวขนาดเล็กที่อยู่ในมือ เขาก็เปล่งเสียงอุทานแปลก ๆ และหันไปถามเจียงเหยา “นี่แมวโง่หรือไง แม้แต่สัตว์ที่ขี้ขลาดอย่างมีมี่ก็ยังดิ้นเวลาถูกคนอุ้มขึ้น ทำไมมันห้อยเหมือนแมวตายอยู่แบบนี้ล่ะ”

เจียงเหยาก็รู้สึกว่ามันแปลก ถ้ามีคนอุ้มมีมี่แบบนี้ มีมี่คงพยายามข่วนพวกเขาก่อนที่จะหนี้ไป แม้แต่เฉินซวีเหยาก็สัมผัสไม่ได้เมื่อเห็นแมว แต่ทำไมมัวถึงเชื่องนักเมื่ออยู่ในมือของลู่ชิงสี เขาไม่ได้สาปแช่ง เขาเงียบ ใช่แล้ว เขาเงียบ ราวกับว่าเขาเป็นแมวใบ้ อย่างที่ลู่ชิงสีพูดไว้

“อย่าใส่แมวไว้ในกระเป๋าเป้สิ มันมีหมัดและปรสิตนะ” ลู่ชิงสีหยิบกระเป๋าของเจียงเหยา และมองไปที่มัน จากนั้นเขาก็ถามว่า “มีมี่ล่ะอยู่ที่ไหน ไม่ได้พามีมี่มาด้วยเหรอ เอาที่นอนแมวมาด้วยไหม”

“มีมี่อยู่ที่หนานเจียง ฉันฝากไว้ที่บ้านของเสี่ยวอัน” เจียงเหยาบอกเขา เธอไม่ได้นำเตียงแมวมาด้วย

เมื่อลู่ชิงสีรู้ว่าเจียงเหยาไม่ได้นำเตียงแมวมาด้วย เขาก็จับแมวที่อยู่ในมือเดินไปรอบ ๆ ห้อง เขาเดินออกจากห้องนอนหลังจากนั้นไม่นานก็เรียกหาเจียงเหยา

เจียงเหยาสงสัยว่ามัวได้เปิดเผยความลับของเธอกับลู่ชิงสี และควรบอกสามีว่ามัวแตกต่างจากมีมี่หรือไม่ ในที่สุดเธอก็เดินออกจากห้องนอนไป

เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าโกรธของมัวทันทีที่เธอเข้ามาในห้องนั่งเล่น

เจียงเหยามองไปที่รองเท้าในมือของลู่ชิงสี แล้วดูมัวที่ถูกยัดเข้าไปในรองเท้า เธอส่ายหน้าอยู่นาน “นี่รองเท้าทหารของคุณไม่ใช่เหรอคะ”

“เปล่า” ลู่ชิงสีส่ายหน้าอย่างจริงจัง “เป็นของโจวจุนหมิน ไม่นานมานี้เขามาดื่มที่นี่ หลังจากนั้นเขากลับบ้านโดยสวมรองเท้าแตะของผมกลับ แล้วทิ้งรองเท้าตัวเองไว้ที่นี่ ผมได้ยินมาว่าแมวชอบอยู่ในรองเท้าบูต ดูสิ ผมคิดว่ารองเท้าคู่นี้เหมาะกับแมวของคุณนะ ใช้มันเป็นเตียงชั่วคราวเป็นไง”

“เหมียว เหมียว เหมียว... มันเหมาะยังไงหะ” อุ้งเท้าหน้าของมัววางอยู่บนขอบรองเท้า เขาดูไม่เต็มใจ แต่เมื่อเขาประท้วงกับเจียงเหยา เขาก็ทำได้เพียงร้องเหมียวเบา ๆ

ลู่ชิงสีไม่เข้าใจภาษาแมว พอได้ยินก็นึกว่าแมวชอบรังใหม่ที่เขาเตรียมไว้ให้ เขายังพูดกับเจียงเหยาอย่างภาคภูมิใจว่า “ดูสิ แมวชอบมันมากเลย”

“ทำไมคุณถึงคิดว่ามันชอบล่ะคะ” เจียงเหยาอยากจะร้องไห้ แต่เธอไม่มีน้ำตา เธอเดินไปข้างหน้าและช่วยมัวขึ้นมาจากรองเท้าทหารของโจวจุนหมิน

__

ตอนที่ 988 แมวโง่

ลู่ชิงสีควรจะหยุดแต่เพียงเท่านี้ ทำไมเขาต้องใส่มัวลงไปในรองเท้าบูตทหารเพื่อให้เป็นที่นอนของมันด้วย โจวจุนหมินผู้น่าสงสาร เขาควรรีบกลับมาเก็บรองเท้าของเขาคืน

ลู่ชิงสีก้มศีรษะลงและมองไปที่ลูกบอลสีขาวบนมือของเจียงเหยาอย่างระมัดระวัง เขาถามอีกครั้ง “มันชื่ออะไร กัดหรือเปล่า”

“ชื่อมัวคะ” เจียงเหยาอธิบาย “เขาไม่กัดหรอก แค่นำเสื้อผ้าเก่าสองสามชุดมาวางไว้ในห้องหนังสือ ทำเป็นเตียงชั่วคราวให้เขาก็ได้แล้ว หลังจากเปิดเทอม ฉันจะพาเขากลับไปที่มหาวิทยาลัย”

“เลี้ยงหมาดีกว่าเลี้ยงแมวเสียอีก อย่างน้อยหมาก็สามารถเฝ้าบ้านได้” ลู่ชิงสีพึมพำ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบแมวใบที่อยู่ในมือ แต่เพราะเจียงเหยาชอบมัว เขาจึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

สำหรับคำแนะนำของเจียงเหยาที่จะปล่อยให้แมวอยู่ในห้องหนังสือ ลู่ชิงสีปฏิเสธคำแนะนำของเธอทันที “มีของสำคัญมากมายอยู่ในนั้น ให้มันอยู่ห้องนั่งเล่นก็พอ”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ลู่ชิงสีก็เหลือบมองมัวอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นดวงตาสีเหลืองอำพันของแมว เขาก็ตะลึง เขารู้สึกว่าแมวใบตัวนี้กลอกตาใส่เขาราวกับว่ามันดูถูกเขา

เมื่อเขามองเข้าไปใกล้ ๆ มัวก็หันศีรษะไปรอบ ๆ ลู่ชิงสีคิดว่าบางทีตัวเองอาจจะคิดมากเกินไป ทำไมแมวถึงมองเขาด้วยความรังเกียจเล่า แมวไม่ควรมีอารมณ์เหมือนคน นับประสาอะไรกับแมวที่มีไอคิวเพียงแค่นี้

“โอ้..” เจียงเหยาพยักหน้า จากนั้นเธอเฝ้าดูลู่ชิงสีกลับไปที่ห้องนอนเพื่อถูพื้นต่อ

เมื่อลู่ชิงสีเข้าไปในห้อง เจียงเหยาก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นมัวก็กางกรงเล็บ “เขาเรียกใครว่าเป็นใบ้ เขาสิเป็นคนโง่ ฉันเป็นพ่อบ้านผู้สูงศักดิ์เลยนะ ทำไมเขาถึงคิดว่าฉันโง่”

“ทำเป็นพูดอวดดีไป ทำไมไม่พูดอะไรก่อนหน้านี้เล่า” เจียงเหยากลอกตาและโยนเขาลงบนโซฟา

เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเสียใจที่เขากลอกตาใส่ชายคนนั้น เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว ชายคนนั้นก็สบตาเขาอีกครั้งทำให้เขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว เขากลัวเมื่อชายคนนั้นจ้องมาที่เขา ลู่ชิงสีเป็นเหมือนเครื่องสแกนที่สามารถอ่านความคิดทั้งหมดของเขาได้

เขาสามารถแสร้งทำเป็นใบต่อหน้าชายคนนั้นได้ ดีกว่าถูกค้นพบว่าเป็นแมวที่แตกต่างไปจากปกติ

เขามองขึ้นไปที่เจียงเหยาอีกครั้ง “เธอไม่ได้รับอนุญาตให้บอกเรื่องของฉัน กับผู้ชายคนนั้นนะ”

“ทำไมล่ะ” เจียงเหยาไม่เข้าใจ เธอต้องการสารภาพออกไปให้หมด

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ ก็คือเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ทำ” แมวเหวี่ยงหางอย่างไม่มีความสุข มันไม่เคยบอกว่ามันขี้ขลาด แต่มันกลัวออร่าของชายคนนั้น

“รังแกคนที่อ่อนแอ และเกรงกลัวคนที่แข็งแกร่ง” เจียงเหยาพ่นลม “ถ้านายยังดื้อแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะเรียกเขา”

มัวหยุดกระดิกหาง เขาดึงหางออกมาอย่างเงียบ ๆ จากนั้นเขาก็ขดตัวอยู่ที่มุมโซฟาและเหลือบมองเจียงเหยาโดยไม่พูดอะไรอีก

เจียงเหยาออกจากห้องนั่งเล่นและกลับไปที่ห้องนอนของเธอ เธอยืนอยู่ที่ประตูและเฝ้าดูลู่ชิงสีถูพื้น เพราะเขาใช้แรงไปเยอะทำให้เกิดความร้อน ชายเสื้อของเขาม้วนตัวขึ้นด้วยความร้อน มันเผยให้เห็นกล้ามเนื้อในช่องท้องส่วนล่างของเขา

เขายังคงทำงาน เมื่อเขาได้ยินการเคลื่อนไหวที่ประตู เขามองขึ้นไปที่เจียงเหยา เมื่อเขาทำงานเสร็จแล้ว ก็เดินผ่านเจียงเหยา เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วถามว่า “อยากจับมันไหมล่ะ”