ตอนที่ 120 ปีศาจอัคคี
ตอนที่ 120 ปีศาจอัคคี
กุนหยูและเซี่ยวฉินเดินเขามาภายในก็พบกับทางโล่งกว้าง บนพื้นดินเต็มไปด้วยโครงกระดูกของสิ่งมีชีวิตหลายเผ่าพันธุ์ ตรงกลางของพื้นที่โล่งกว้างมีบ่อลาวาขนาดเล็กอยู่ รอบๆบ่อนั้นมีปีศาจอัคคีอยู่ห้าตน! แต่ละตนมีระดับแค่ผู้ยอดยุทธเท่านั้น! แต่กุนหยูในสภาพนี้ไม่สามารถใช้ปราณได้ เขาได้แต่หวังพึ่งเซี่ยวฉินเท่านั้น
เซี่ยวสะบัดมือเล็กน้อย บังเกิดสายลมพาดผ่านปีศาจอัคคีพวกนั้นจนมอดดับไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินไปที่บออัคคีนั้นเพื่อดูว่าข้างในมีดอกไม้เพลิงอสูรหรือเปล่า!
“ไม่มี!”
คำสั้นๆง่ายๆของเซี่ยวฉินนั้น ทำให้กุนหยูเข้าใจในทันที เขาเดินเข้ามาก่อนจะพบร่องรอยที่ถูกขุดไป!
“มันเคยมีดอกไม้เพลิงอสูรที่นี่! แต่มันพึ่งจะโดนขุดไป พวกเรามาช้าไปก้าวนึง!”
กุนหยูกล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลง เขายังคงไม่ยอมแพ้และตั้งมั่นว่าจะหาต่อไปจนกว่าจะพบ ชีวิตบิดาของตนนั้นขึ้นอยู่กับตัวเขา!
ทั้งสองเลือกเส้นทางที่แตกแขนงออกมาเส้นทางหนึ่งแล้วตัดสินใจเลือกเส้นทางนั้น ยิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เพิ่มสูงขึ้น แต่เมื่อกุนไท่มองดูที่ผนังดินแล้วก็พบว่าความร้อนเหล่านี้ไม่ได้ส่งผลต่อดินพวกนี้เลย! แม้จะรู้สึกแปลกใจและสงสัยแต่เขาก็ไม่สามารถหาคำตอบ การที่ใช้เวลาคิดกับมันนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่เสียเวลาโดยอย่างมาก!
ปัง!
เบื้องหน้าของพวกเขานั้นปรากฏปีศาจอัคคีหลายสิบตัวขึ้นมา พวกมันต่างเข้ามาโจมตีกุนหยูและเซี่ยวฉิน บอลเปลวเพลิงสีส้มจำนวนหลายร้อยลูกพุ่งเข้ามาหาชายหนุ่มทั้งสองอย่างรวดเร็ว
เซี่ยวฉินสะบัดพู่กันอย่างรวดเร็ว ภาพวาดของสิ่งมีชีวิตมากมายก็พลันมีชีวิตขึ้นมา พวกมันต่างกระโจนเข้าใส่ปีศาจอัคคีเหล่านั้น ไฟสีส้มระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง ปีศาจอัคคีทั้งหลายต่างตกตายไปจนหมดสิ้น!
ยิ่งทั้งสองเข้าไปลึกก็ยิ่งพบกับปีศาจอัคคีที่แข็งแกร่งมากขึ้น รวมถึงจำนวนมากขึ้นด้วย ในตอนนี้มีปีศาจอัคคีตนหนึ่งที่อยู่ขอบเขตปรมาจารย์ ขั้นต่ำ! ซึ่งถือได้ว่าแข็งแกร่งกว่าที่ผ่านๆมา
ครืน!
เปลวเพลิงสีส้มที่ร้อนระอุกระจายออกมา มันระเบิดออกมาเป็นวงกว้างสร้างความปวดแสบปวดร้อนให้ผิวหนังอย่างมาก เปลวเพลิงเหล่านั้นราวกับมีชีวิต พวกมันรวมตัวกันแล้วโจมตีไปที่เซี่ยวฉินไม่หยุดหย่อน ส่วนกุนหยูนั้นทำได้เพียงแค่คอยยืนห่างๆเท่านั้น
วิชาระดับชนชั้นสูง ขั้นสูง! ฝนหมึกทมิฬ!
บังเกิดฝนหมึกสีดำตกใส่เปลวเพลิงที่อยู่โดยรอบ ทำให้เปลวเพลิงเหล่านั้นดับลง แต่ปีศาจอัคคีปรมาจารย์ยุทธนั้นกลับไม่ยอม มันทำท่าเหมือนพิธีกรรมบางอย่างมากออกมา ก่อนที่ทะเลเพลิงจะก่อตัวขึ้นจากพื้นดิน และทำให้พลังของปีศาจอัคคีนั้นเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความแข็งแกร่งของมันทะลุไปถึงขั้นกลางแล้ว!
ตู้มมมม!
หมัดที่สร้างขึ้นจากเปลวเพลิงนั้นพุ่งเข้าใส่สิ่งมีชีวิตทั้งหลายที่ถูกสร้างขึ้นโดยภาพวาด พวกมันพลันละลายหายกลายเป็นหมึกดั่งเดิม ก่อนจะโดนเปลวเพลิงกลืนกินเข้าไป!
เซี่ยวฉินสะบัดพู่กันอย่างใจเย็น สีหน้าของเขายังคงสงบไม่ได้ตกใจอะไร การลงพู่กันของชายหนุ่มในครั้งนี้กินเวลาไปถึงสิบชั่วลมหายใจ! และแล้วก็ปรากฏปลวกสีขาวขึ้นมาหลายแสนตัว! พวกมันเป็นสัตว์ที่สูญพันธ์ไปแล้ว และถือว่าเป็นสัตว์โบราณ พวกมันไม่ได้มีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งแต่อย่างใด แต่พวกมันกินเปลวเพลิงเป็นอาหาร!
ปีศาจอัคคีสัมผัสอันตรายได้จากปลวกสีขาวพวกนี้ มันไม่เคยเห็นปลวกพวกนี้มาก่อน แต่สัญชาตญาณของพวกมันบอกว่า ให้หนีจากสิ่งมีชีวิตตัวเล็กพวกนี้ เพราะปลวกพวกนี้น่ากลัวอย่างมาก!
แต่กว่ามันจะรู้ตัวแล้วหนีก็สายเกินไปเสียแล้ว! ความเร็วของปลวกกินไฟนั้นน่ากลัวมาก พวกมันต่างพุ่งเข้าหาปีศาจอัคคีราวกับเสือเจอกวาง! ผ่านไปเพียงพริบตาเดียวปีศาจอัคคีก็ถูกปลวกพวกนี้กินไปจนหมดสิ้น!
ปลวกเหล่านี้นับว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจตามธรรมชาติของพวกปีศาจอัคคีเลยก็ว่าได้! แต่ปลวกพวกนี้นั้นอ่อนแออย่างมาก เพียงแค่ถูกมนุษย์ธรรมดาเหยียบก็ตายแล้ว! การที่พวกมันจะสูญพันธุ์ไปหลายพันปีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร รวมถึงพวกมันถือเป็นอาหารเลิศรสของสัตว์อสูรส่วนมากอีกด้วย!
ทั้งสองอยู่ภายในภูเขาไฟถึงสามวันแล้ว! นี่ก็ผ่านไปยี่สิบกว่าวันตั้งแต่กุนหยูมาถึงที่นี่ เขาอยู่ในร่างของกุนไท่ได้อีกไม่ถึงสิบวัน แต่หากเขาสามารถทะลวงเข้าสู่ขอบเขตปรมาจารย์ยุทธละก็ เขาจะสามารถอยู่ได้อีกสองเดือน!
ภายในแหล่งกำเนิดพลังต้นไม้ที่กำลังเจริญเติบโตนั้น อัดแน่นไปด้วยพลังปราณมหาศาล ใกล้จะทะลวงเต็มทีแล้ว การที่กุนหยูสู้กับแรดอสูรตัวนั้นทำให้การบ่มเพาะก้าวหน้าขึ้นอย่างมาก รวมถึงการที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการระเบิดของแรดอสูรในครั้งนั้น ทำให้พลังจากการระเบิดที่หลงเหลืออยู่ถูกดูดซับเข้าไปในร่างกายของกุนไท่!
แม้จะใกล้ทะลวงระดับแล้ว แต่การจะทะลวงก่อนสิบวันนั้นถือเป็นเรื่องยาก เขาคาดว่าคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบห้าวัน เพราะฉนั้นกุนหยูต้องพบโชควาสนาเท่านั้นถึงจะสามารถทะลวงผ่านไปได้!
“ตอนนี้สภาพของข้ากลับมาสมบูรณ์ดั้งเดิมแล้ว!”
กุนหยูรู้สึกได้ถึงพลังปราณที่พลุ้งพล่านของตน มันแทบจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา การที่เขาไม่ได้ใช้พลังมาหลายวันนั้น มันทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้ช่างไร้ความยุติธรรมยิ่งนัก! การที่ได้ออกมาข้างนอกทั้งที มันควรจะเป็นการนองเลือดของผู้คนมากมายถึงจะถูก! วันคืนที่ผ่านมาเขาได้แต่คิดและจิตนาการว่า ตัวเขานั้นกำลังฆ่าคนนับร้อยด้วยหมัดของตนเอง เลือดที่เปียกชุ่มร่างกายของเขานั้น มันทำให้กุนหยูสดชื่นราวกับได้กินน้ำที่เย็นสะอาดและบริสุทธิ์!
“พลังของพี่หยูกลับมาแล้ว!?”
เซี่ยวฉินถามขึ้นด้วยความดีใจ! การที่เขาต้องมาต่อสู้และปกป้องกุนหยูไปด้วยนั้น มันทำให้เขารู้สึกลำบากอย่างมาก ในแต่ละครั้งที่ต่อสู้มันทำให้พลังปราณหมดลงอย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้ว ตอนนี้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว ไม่สิแข็งแกร่งกว่าเดิมเล็กน้อย!”
กุนหยูตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี กลิ่นอายอันบ้าคลั่งและดุดันนั้นแพร่กระจายออกมา มันส่งผลต่อเซี่ยวฉินด้วย ใบหน้าของเซี่ยวฉินแสดงออกถึงความเกรงกลัวเล็กน้อย! แต่เขาก็ใช้เวลาไม่นานในการปรับตัวเพื่อให้คุ้นเคยกับบรรยากาศอันน่าขนลุกนี้ รวมถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วร่างของอีกฝ่ายอีกด้วย!
